Zaterdag:
Het Enschedese Distillator opent op zaterdag het festival op de District 19 Stage. De thrashformatie doet dat uitstekend met lekker felle en old school thrash metal inclusief vocale uithalen. De presentatie is energiek, het tempo ligt doorgaans hoog en de solo’s zijn prima uitgevoerd. De nummers van het album Revolutionary Cells komen uitstekend tot hun recht. Een overtuigend begin van de zaterdag. (Jeffrey)
Als ik zaterdagmiddag binnenkom, is Bodyfarm al halverwege hun set. Na drie goed ontvangen studio-albums en talloze optredens op verschillende binnen- en buitenlandse podia en festivals wordt de band uit Amersfoort alom beschouwd als de grote belofte van de Nederlandse death metal, maar vandaag hoor ik dat wederom niet. Naast dat het de band aan écht memorabele nummers en riffs ontbreekt, leunen ze mij ook nog teveel op verschillende gedachten om echt te overtuigen. De lichtelijk gezapige, Amon Amarth-achtige passages vloeken bijvoorbeeld enorm naast de lompere, old school death metal-aanbiddende stukken. Ook zijn zowel de vocalen van Thomas Wouters als het drumwerk van Quint Meerbeek vrij eentonig en ik vraag me af of de band wel klaar is voor zo’n voorname positie als vandaag. (Wessel)
Angelus Apatrida is samen met Distillator en Vektor op tour door Europa geweest en dus goed ingespeeld. De Spanjaarden maken net als Distillator een zeer gemotiveerde indruk. Opvallend is dan ook het verschil in energie tussen de twee zalen. Waar Thomas Wouters van Bodyfarm constateert dat het publiek in de grote zaal nog niet wakker is, komt de beweging in de kleine zaal er wel in. De Zuid-Europeanen regelen al vroeg op de dag een moshpit met Violent Dawn. Andere hoogtepunten zijn End Man en Serpents On Parade, beide afkomstig van het eerder dit jaar verschenen Hidden Revolution. Er is terecht veel bijval voor de goede prestatie van Angelus Apatrida. (Jeffrey)
Necros Christos maakt net als Bodyfarm old school death metal, maar dan op een hele sfeervolle en eigen manier. Juist daarom had de intieme setting van de kleine zaal de band goed gedaan. Op het hoofdpodium verwordt het tot achtergrondmuziek, ook omdat de heren geen sterke aanwezigheid op het podium hebben. Leuk, maar geen hoogtepunt. (Wessel)
Shores Of Null, dat op tournee is met Mourning Beloveth en Hooded Menace speelt goed, maar heeft in het begin, tijdens Kings Of Null en Souls Of The Abyss een beetje pech met het onsamenhangende geluid. De bandleden staan dan ook druk te gebaren naar de geluidsman. Bij het prachtige Ruins Alive en Quiescent gaat het veel beter. De cleane zang klinkt goed en de composities die afkomstig zijn van Quiescence (2014) klinken sfeervol. De melodische blackened doom van de Italianen verdient beslist meer publiek dan de tachtig bezoekers die aanwezig waren. (Jeffrey)
In de vorm van het Amerikaanse Vektor heeft Eindhoven Metal Meeting een band binnengehaald die hoge ogen gooide, maar nog niet eerder in Europa toerde. Jonge thrashbands met een eigen geluid, die niet slechts teruggrijpen op de gloriedagen van het genre, zijn met groot gemak op één hand te tellen, maar Vektor is er één van. Het muzikale vakmanschap spat eraf bij gitaristen David DiSanto en Erik Nelson. Drummer Blake Anderson is een van de meest enthousiaste trommelaars die ik ooit heb gezien en lijkt het liefst in de pit te willen springen. Muzikaal is de band nog het meest met de technische thrash van het Zwitserse Coroner te vergelijken, maar Vektor heeft vooral een heel herkenbare stijl en bovendien ongebreidelde, jeugdige energie. Ga dit zien komende zomer op Into The Grave! (Wessel)
Herinnert u zich deze nog…nog… Fast But Not First van Disabuse. Degene die de jaren tachtig heeft meegemaakt wellicht wel. Destijds te horen in het radioprogramma Vara’s Vuurwerk. Nostalgie dus vandaag, met naast deze cultklassieker andere tracks van de ep Sorrow And Perdition (1989), zoals Just For The Kick en Electric Death. Vanwege de punkroots is er Monkey Brain Eaters, van de nieuwe ep Remains. Geluidstechnisch gaat er wel wat mis, maar het is een vermakelijk optreden. De originele bezetting uit de jaren tachtig is weer bij elkaar, straalt veel plezier uit en er zijn dan ook de nodige grappen. Voor de crossoverband is het pas de eerste keer in Eindhoven en dat na zoveel jaren. Leuk om gezien te hebben. (Jeffrey)
Veel bezoekers laten Ahab links liggen en het is dan ook rustig in de grote zaal, maar de fijnproevers van doom doen een aantal stappen naar voren om de verrichtingen van de Duitsers te volgen. Qua show is er niet veel te beleven, maar de uitvoering van The Divinity Of Oceans, To Mourn Job, Like Red Foam (The Great Storm) en publieksfavoriet The Hunt zijn uitstekend. Tijdens het derde nummer is er de meeste beweging bij de bezoekers (die een lange spanningsboog hebben). Verder luistert men aandachtig naar de meeslepende muziek, de prachtige klaagzang en fraaie melodieën. Het geluid staat prima, al missen enkele ingetogen passages wat sfeer in de grote zaal. Een verdieping lager zou het indrukwekkender zijn geweest, maar Ahab is zonder meer een van de hoogtepunten. (Jeffrey)
De combinatie van thrash en black metal werkt bijzonder aanstekelijk, zeker live. Het Duitse Desaster is een van de meesters van het ambacht en bouwt in de kleine zaal een wild feestje. Dat het allemaal niet al te origineel of strak is en er zelfs een gitaar uitvalt, maakt allemaal niet uit. Dit grijpt terug op de oerdagen van de extreme metal en is live herkenbaar en onweerstaanbaar. Lekker optreden! (Wessel)
Necrophobic is op cd een van mijn favoriete bands uit metalland Zweden, maar maakt vandaag geen al te beste beurt. Voornamelijk omdat het geluid veel en veel te zacht staat. Uiteraard is het fijn om geen oordoppen te hoeven dragen, maar dit is weer het andere uiterste. Ook is het zonde dat ze tegenwoordig maar een gitarist hebben, waardoor de knappe melodieën, die hen op de albums onderscheiden ten opzichte van andere deathmetalbands uit de Stockholm-scene, grotendeels uitblijven of niet ten volle benut worden. Hoewel de omstandigheden dus verre van optimaal zijn, kan het publiek echter moeilijk om een kraker als Revelation 666 heen. Of wat te denken van Before The Dawn en de titeltrack van debuut The Nocturnal Silence (1993)? (Wessel)
Het Engelse Solstice is bij het grootste deel van de festivalgangers onbekend, en dat maakt onbemind. Het is dus niet heel druk in de kleine zaal. Het epic heavy/doommetalcollectief zet met tracks van onder andere New Dark Age echter een behoorlijke prestatie neer. Muzikaal is het solide, de vocalen eisen iets te veel aandacht op en zijn sterk aan smaak onderhevig. Een beperkt aantal liefhebbers zingt vol overtuiging mee met The Sleeping Tyrant en Cimmerian Codex en vermaakt zich derhalve prima met Solstice. (Jeffrey)
Naast jonge honden Vektor, Distillator en Angelus Apatrida staat er ook een heus thrashmetalfossiel op het programma. Nuclear Assault is momenteel namelijk met hun afscheidstournee bezig en eert de voor metalheads heilige grond van Eindhoven dit jaar maar liefst twee keer. Na het optreden op Dynamo Metalfest afgelopen zomer, speelt men in de Effenaar vanavond het laatste concert in Europa aller tijden. Hoewel albums als Game Over (1986) en Handle With Care (1989) naar mijn bescheiden mening de tand des tijds niet zo goed doorstaan als de klassiekers van collega-bands als Death Angel, Testament en Exodus, is de uitvoering vandaag prima. Met name het oudere deel van het publiek lijkt het prachtig te vinden en gaat behoorlijk los tijdens deze laatste kans om de band live te zien. (Wessel)
De black metal van Lvcifyre is onmenselijk snel en mensonterend. Het Engelse kwartet is in zichzelf gekeerd en maakt geen contact met het publiek, er kan zelfs geen dankjewel vanaf. Ook al hoort het bij dit soort bands, het blijft toch apart. Hier en daar gaat er een enkeling op in de intense, technisch strak gespeelde show (knappe prestatie van de drummer), maar het lauwe applaus is veelzeggend.
Geen Gama Bomb, maar de groovy goregrind van Rompeprop en dat “terwijl satan zelf boven staat te spelen”. Wie maalt erom? Het op een na laatste optreden ooit (het laatste is volgend jaar op Grindhoven, gaat dat zien) is een groot strandballen en confettifeest met een continue pit en af en toe een polonaise. Of het nou de carnavalskraker Komkommertje van The Heinoos is, Embyoyo of Pelikanenlul, het maakt niets uit. Lachende gezichten op het podium en in het publiek, leuk! (Jeffrey)
Uw recensent heeft Marduk al ontzettend vaak gezien, maar moet constateren dat ze momenteel op de toppen van hun kunnen opereren. Het is vooral een verademing dat drummer Fredrik Widigs het tempo niet zo achterlijk hoog legt als zijn voorganger, waardoor de gitaarriffs en opbouw van de nummers veel beter te volgen zijn. Ook de ongeëvenaard ranzig klinkende vocalist Mortuus draagt zijn steentje bij aan de overwinning van de blackmetal-divisie. En natuurlijk zijn daar de ijzersterke nummers van het dit jaar verschenen Frontschwein, wellicht het beste album dat ze maakten sinds zijn toetreding tot de band in 2005. Uiteraard worden ook klassiekers als Slay The Nazarene en Throne Of Rats met open armen onthaald. Marduk is zo allesbehalve een rariteit, maar vanavond zeker headlinerwaardig! (Wessel)
No Return is een van de eerste death/thrashbands uit Frankrijk. Het kwintet dat in 1984 onder de naam Evil Power begon, presenteert zich op actieve wijze voor slechts zeventig nieuwsgierigen. De Parijzenaars spelen vooral tracks van het eerder dit jaar verschenen album Fearless Walk To Rise. Sworn To Be en Submission Fails zijn de betere nummers. Verder is er ruimte voor een oudje als Vision Of Decadence van het debuut Psychological Torment (1990). De uitvoering is goed te noemen. Vooral het gitaarwerk valt in positieve zin op, de grunts van de bassist passen echter niet bij de technische, relatief cleane metal van No Return. (Jeffrey)
Een van de exclusieve publiekstrekkers is Samael, die vanavond hun set geheel en al aan hun oudste werk zouden wijden. Ook ik was hier nieuwsgierig naar, maar het blijkt helaas vies tegen te vallen. Samael speelt hun oude nummers namelijk wel in nieuwe stijl, met klinisch geluid en drumcomputer in plaats van een levende drummer. De duistere sfeer van een album als Ceremony Of Opposites(1994) wordt zo volledig om zeep geholpen. Ik vertrek dan ook na een paar nummers al naar de kleine zaal. (Wessel)
Want daar spelen voor de eche diehards nog twee bands. De Ierse doomband Mourning Beloveth heeft helaas geen al te best geluid. De leads klinken dun, de rest van het geluid gruizig. (Wessel)
Hooded Menace zit tot slot meer aan de deathmetalkant van het doomgenre. Beide bands zijn onderhoudend, maar geen toppers. Dat komt wellicht ook doordat het handjevol mensen dat nog aanwezig is, wellicht ook te ver heen is om nog echt geïmponeerd te raken. (Wessel)
Nog een laatste keer de trappen op om naar het hoofdpodium te lopen. De meeste festivalgangers houden Craft voor gezien en strompelen naar hun overnachtingsadres. De rauwe, Zweedse black, die af en toe aan Darkthrone doet denken, is op plaat vuiler en overtuigender dan vanavond op de Large Stage. Xenophobia en Fuck The Universe zijn enkele van de tracks die de sfeer van de studioversies missen. De presentatie is ook niet heel overtuigend. Muzikaal is Craft echter interessant genoeg om nog even bij stil te staan. (Jeffrey)
Eindhoven Metal Meeting 2015 gaat te boek als een geslaagde editie. De hoofdacts presteerden naar verwachting en er waren veel aangename verrassingen en ontdekkingen tussen de minder bekende namen. De sfeer was heel gezellig en het viel vooral op dat er veel buitenlanders waren. Er kwamen niet veel mensen op de pre-party af, maar vrijdag wisten de metalfans Effenaar wel te vinden. Zaterdag was het uitverkocht en op bepaalde momenten erg druk in de wandelgangen. Eten (menu mag nog wat uitgebreider) en drinken (voor sommigen te veel) was er voldoende en we zijn volgend jaar dan ook weer van de partij op 16 en 17 december.
Met dank aan Eus Straver van Metal Experience voor de foto's.
Pagina 1: donderdag 10 december, de pre-party
Pagina 2: vrijdag 11 december
Pagina 3: zaterdag 12 december
