Het Italiaanse Adimiron opent de avond voor een kleine tachtig mensen. Direct valt op dat de progressieve metalband niet in de standaard opstelling op de planken staat. Cecilia Nappo (Black Mamba, Elementrix, Nimh) is de sessiebassiste en Giuseppe Di Giorgio (Eyeconoclast, Black Therapy) de man achter de microfoon. Ze brengen het er beide goed vanaf, net als de anderen. Cecilia is technisch begaafd en Giuseppe toont zich een enthousiaste frontman. Desondanks weet hij het publiek niet mee te krijgen. Wellicht is de muziek te complex of te afwijkend van wat er later op de avond te horen zal zijn voor de fans van de andere twee acts. De Zuid-Euopeanen hebben ook wat pech met de man achter de knoppen. Ondanks het matige geluid (drums hebben weinig power, gitaargeluid staat te zacht) klinken The Giant And The Cow, State Of Persistence en Redemption wel lekker. De podiumpresentatie is echter niet geweldig. Wat meer overtuigingskracht had zeker geen kwaad gekund. Ondanks het verzoek van de frontman om de band te steunen door zich te melden bij de merch, blijft de opvolging derhalve achterwege. Adimiron speelt goed, maar is, mede vanwege het krachteloze geluid en het gebrek aan persuasie, aan weinigen besteed.

Aan overtuigingskracht is bij Wolfheart (niet die uit Raahe, maar die uit Lahti) geen sprake. De winter metal, zoals de heren het zelf noemen, is minder technisch dan de Tool-meets-Mastodon-and-Gojira-prog van Adimiron en derhalve makkelijker op te headbangen. Dat gebeurt dan ook op het podium, waar de rookmachines iets te enthousiast zijn. De presentatie is actief en de energie slaat over op de inmiddels goed gevulde zaal. De ongeveer honderd bezoekers komen al snel in beweging en dat houdt het hele optreden aan.

De Finse formatie ontstond een paar jaar gelden toen Tuomas Saukkonen stopte met al zijn bands waarin hij actief was (Before The Dawn, The Final Harvest, Black Sun Aeon, RoutaSielu en Dawn Of Solace). Zowel het debuut Winterborn (2013) als opvolger Shadowworld (2015) zijn zeer aangename platen in de stijl van Amorphis en Insomnium. Vandaag bestaat de setlist uit een mix van oude (toen Wolfheart nog een eenmansproject was) en nieuwe nummers. The Hunt, Aeon Of Cold, Karelia, Zero Gravity (van laatstgenoemde is recentelijk een clip verschenen) en Routa Pt. 2 komen goed uit de verf en de andere tracks doen er nauwelijks voor onder. Een donderend en bulderend geluid rolt de zaal in, de riffs zijn vet en van een goed niveau en de melancholische leads zijn erg fraai. Af en toe dreunt de bas iets te veel en zijn de vocalen wat minder goed hoorbaar, maar verder is het een buitengewoon geslaagd optreden van Wolfheart, dat vandaag veel nieuwe liefhebbers verwelkomt en zijn fans zeer tevreden stelt.

Het is een grote omschakeling naar Swallow The Sun. Een hele andere energie vult de zaal. Het tempo gaat flink naar beneden met de doom metal van de Finnen en er is minder contact tussen band en publiek. Een droefgeestige pianomelodie (The Womb Of Winter) leidt het optreden in, waarna 10 Silver Bullets en Rooms And Shadows worden gespeeld. Het geluid staat in het begin nog niet geweldig afgesteld (zang is nauwelijks hoorbaar, bas staat te hard) zodat deze nieuwe tracks nog niet tot tevredenheid stemmen.

Daar komt in positieve zin verandering in tijdens Cathedral Walls en Hope. De cleane zang van Mikko Kotamäki, die vrijwel het hele optreden met twee handen leunt op zijn microfoon, komt hier goed tot zijn recht. Uiteraard is het jammer dat Anette Olzon niet aanwezig is en derhalve haar vocalen van tape afkomstig zijn. Tijdens Hope zijn de leads goed hoorbaar en zit er een mooie reverb in het drumgeluid. De lichtshow verdient hier ook een compliment, evenals tijdens Don't Fall Asleep (Horror Pt. 2) en Lost And Catatonic. In beide nummers vallen de passages met gedempte en dreunende riffs in positieve zin op. Jammer is dat de keyboardpartijen van Aleksi Munter te zacht in de mix staan. Tijdens de rustige passage van het zware en trage Empires Of Loneliness zijn ze gelukkig wel goed te horen, maar daarin staat de bas dan weer te hard. Zo is er altijd wel iets aan te merken op het geluid en wordt het nooit optimaal. Het laatste deel van deze track die het einde van de reguliere set aankondigt, is dan juist wel heel erg sfeervol.

De heren verlaten het podium voor een korte pauze, waarna ze terugkomen met een kleurrijke stoel voor de gitarist. Een semi-akoestisch deel van de show dient zich aan met The Heart Of A Cold White Land en Pray For The Winds To Come, waarvan met name de eerste adembenemend mooi is. De laatste twee tracks van de toegift zijn weer versterkt. Er komt zowel op het podium als in de zaal derhalve weer meer beweging in met Descending Winters en het overtuigende Swallow (Horror Pt. 1), met nog een keer de prachtige twinleads. Daarmee komt een einde aan een bijzondere avond. Een waarop het regende, maar de fans toch hun weg wisten te vinden naar Gigant, alwaar Adimiron het muzikaal goed deed, maar pech had met het geluid en zich wat overtuigender had mogen presenteren. Vervolgens bracht Wolfheart het meeste volk op de been en presteerden de Finnen als een headliner. Hoofdact Swallow The Sun stelde zeker niet teleur, maar was door het bij vlagen tegenvallende geluid niet fantastisch. Toch overheerst achteraf een tevreden gevoel.

Met dank aan Ernst van Rossum van Frevarometalpics voor de foto’s.

Setlist Swallow The Sun:
1. The Womb Of Winter
2. 10 Silver Bullets
3. Rooms And Shadows
4. Hate, Lead The Way!
5. Cathedral Walls
6. Hope
7. Don't Fall Asleep (Horror Pt. 2)
8. Lost & Catatonic
9. Empires Of Loneliness

Toegift:
10. The Heart Of A Cold White Land
11. Pray For The Winds To Come
12. Descending Winters
13. Swallow (Horror Pt. 1)

Setlist Wolfheart:
1. The Hunt
2. Strength And Valor
3. Aeon Of Cold
4. Karelia
5. I
6. Zero Gravity
7. Veri
8. Routa Pt. 2

Setlist Adimiron:
1. Collateral
2. The Giant And The Cow
3. State Of Persistence
4. Redemption
5. Liar’s Paradox
6. The Furnace Creek
7. Ayahuasca

Adimiron

Wolfheart

Swallow The Sun