Aangekomen bij de zaal blijkt dat de verbouwing nog deels aan de gang is. Het is even zoeken naar de ingang, maar die blijkt wat meer naar de linkerkant te zijn verschoven. Binnen valt vooral op dat er aan de linkerkant van de zaal een gang is, waardoor je ook aan die kant naar binnen kunt komen. De zaal zelf is een enorm stuk groter geworden, net als de bars aan de zijkanten. Je kunt daar overigens nog altijd je rode en groene muntjes kwijt (blauwe dus niet meer).

Vroeg op de avond is er al aardig wat volk in de zaal om Lion Shepherd te bekijken. Als je de muziek van de progrockformatie hoort, maak je niet direct de connectie met Polen. Het bevat namelijk veel oriëntaalse elementen (zoals de sitar en de oed) en ideeën uit de wereldmuziek. Toch zijn het plaatsgenoten van Riverside. Beide bands komen namelijk uit de hoofdstad Warschau. Eerder dit jaar kwam het debuutalbum Hiraeth op de markt en vandaag wordt daarvan een selectie ten gehore gebracht. Het atmosferische Fly On, het stevigere Brave World en afsluiter Strongest Breed komen het sterkst uit de verf, al komt deze doorgaans rustige en sfeervolle muziek beter tot zijn recht in een intieme setting. Toch vormt Lion Shepherd een bijzonder aardig begin van de avond.

De rock van The Sixxis sluit er niet echt mooi op aan. De formatie uit Atlanta weet met zijn relatief generieke rock tijdens de eerste nummers niet echt te imponeren. Plotseling schrikt men wakker tijdens het instrumentale Coke Can Steve dat van een elektrische vioolmelodie is voorzien. Dit proggy nummer is samen met het catchy Dreamer, waarin de goede samenzang mooi naar voren komt, de sterke climax van Out Alive en het instrumentale gedeelte van Believe het hoogtepunt van het optreden. The Sixxis biedt echter te weinig om voor veel ophef bij de bezoekers te zorgen.

Het publiek zit duidelijk op maar een band te wachten en dat is hoofdact Riverside. De laatste bezoekers arriveren tijdens de lange instrumentale intro die voorafgaat aan Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?). Een ideale opener voor zowel een optreden als het zesde album in de discografie van de Polen, vanwege de opbouw en het toewerken naar een climax. Het publiek geniet er vooral ingetogen van en komt pas losser bij het mooie Conceiving You, dat met de “I wish you told me that before”-intro begint.

Het is echter duidelijk een zondagavond en ook zanger/bassist Mariusz Duda beseft dat velen morgen weer aan het werk moeten. Het meeklappen en –zingen door de toeschouwers is niet heel uitbundig, maar er is wel veel waardering middels applaus en gejuich tussen de nummers door. De zaal is redelijk gevuld, maar lang niet uitverkocht. Toch is de frontman tevreden met de opkomst. Hij vertelt dat het de tweede keer in Tilburg is voor het kwartet uit Warschau en dat hij zich kan herinneren dat de zaal vorige keer kleiner was en grapt: “I don’t know what’s going on with the Dutch population.” Later geeft hij aan dat de band eerder “the Polish Dream Theater or the Polish Deep Purple” werd genoemd en dat ze nu eindelijk Riverside worden genoemd na het uitbrengen van Love, Fear And The Time Machine.

Buiten deze opmerking zijn er eigenlijk niet veel opvallende teksten om het publiek te vermaken. Toetsenist Michał Łapay weet nog wel de aandacht af en toe op zich gevestigd. Een keer moet hij zich haasten om op tijd bij zijn instrument te zijn (nadat hij even was weggelopen) voor het begin van The Depth Of Self-Delusion en een keer vergelijkt Duda het Riverside van nu (kijkt naar gitarist Piotr Grudziński met grijze baard) met dat van de begintijden vlak na de milleniumwisseling (kijkt naar de fit-ogende toetsenist). De heren draaien inderdaad al een tijdje mee. Michał is de enige muzikant die er niet vanaf het begin bij is.

Opvallend zijn de vele vocale variaties die de frontman toepast in de songs. Het houdt je constant bij de les. Ook de basintro van 02 Panic Room en de variatie op de drumpartijen en de uitgebreide gitaarsolo in We Got Used To Us zijn verfrissend. De gitaarpartijen staan in vergelijking met de studioversies van de nieuwste full-length wat prominenter in de mix. Mede daardoor komen de solo’s goed uit de verf. Egoist Hedonist en Escalator Shrine zijn hoogtepunten op de setlist, mede dankzij een mooie lichtshow. Van de nieuwe nummers klinkt buiten de reeds genoemde openingstrack vooral Discard Your Fear live erg sterk.

Na een korte pauze is er nog een mooie toegift met The Same River, het eerste nummer van het debuutalbum en Found (The Unexpected Flaw Of Searching), het laatste album van Love, Fear And The Time Machine. Mariusz verklaart dat de afgelopen twee jaar een moeilijke tijd voor hem zijn geweest en dat hij het positieve weer heeft leren inzien: “…kinda found the dream.”, en dat is mooi verwerkt in de tekst. “It’s a lovely life. Sun emerges from behind the clouds.” Met dit positieve einde neemt Riverside afscheid van de nieuwe 013 met een goed optreden en een sterke setlist.

Setlist Riverside
1. Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)
2. Feel Like Falling
3. Hyperactive
4. Conceiving You
5. 02 Panic Room
6. Under The Pillow
7. The Depth Of Self-Delusion
8. Saturate Me
9. Egoist Hedonist
10. We Got Used To Us
11. Discard Your Fear
12. Escalator Shrine

Toegift:
13. The Same River
14. Found (The Unexpected Flaw Of Searching)

Setlist The Sixxis
1. Long Ago
2. Nowhere Close
3. Coke Can Steve
4. I Wanted More
5. Failed Design
6. Dreamers
7. Out Alive
8. Believe

Setlist Lion Shepherd:
1. Fly On
2. Brave New World
3. Lights Out
4. Past In Mirror
5. Infidel Act Of Love
6. Smell Of War
7. Strongest Breed