Dag 2

De dag begint vroeg. Zeker gezien wij pas tegen een uur of drie ons bed vonden, en de uitslaapbehoefte geldt duidelijk niet alleen voor ons. Het energieke Defrakt moet het dan ook stellen met een paar handjesvol nog halfkaterige, ogenknipperende bezoekers. Gedurende de show loopt de zaal gelukkig aardig vol om deze Hamburgers te aanschouwen. Er wordt wel eens gekscherend gezegd dat de hele djent-scene niets anders is dan één grote Meshuggah-ripoff. In zekere zin is dat waar. Defrakt echter, legt het er echter zo dik bovenop dat ik af en toe denk dat ik een nummer van Obzen hoor. De sound en zelfs de stageperformance lijken regelrecht gekopieerd te zijn. Op zich best goed gedaan en nog vermakelijk ook, maar een 1 voor originaliteit. Het is echter prettig wakker worden. (Wouter)

Wie ooit een echt enthousiaste band wil zien, doet er goed aan om de Japanners van Cyclamen te bekijken. Waar de band in 2013 nog verzoop in zijn eigen geluid in de kleine zaal, komen de chaotische riffs op het hoofdpodium dit keer goed tot hun recht. Ik zal nooit fan van de zanger worden: zijn schorre stemgeluid ligt me gewoon niet zo. Maar de band weet dusdanig te boeien dat ik het optreden tot het laatste nummer bekijk. Niet in de laatste plaats omdat bassist Takashi Katsunori ons voorziet van vette leads met de grootste grijns die ik een bassist ooit heb zien trekken. (Constantijn)

Wanneer ik vroeg op de dag de kleine zaal inloop om het voor mij onbekende Trailer Park Sex te bekijken, valt bassist Kain Nod direct op. De beste man heeft een soort bivakmuts op, met daaronder een vreemd masker. Het geheel doet me denken aan een oude Limp Bizkit-videoclip. In de nummers die de band laat horen, lijkt een grote splitsing te zitten. Het oudere werk laat zich het best definiëren als agressieve post-hardcore met veel geschreeuw. Het nieuwere werk van de laatste ep From Below laat een rustigere kant van de band zien, waarbij het chaotische schreeuwwerk niet meer voorkomt en zanger Juan Gracia laat horen dat hij wel degelijk kan zingen. Combineer dit met lekker groovende nummers en je hebt een prima band om de dag in de Side Stage mee af te trappen. Alleen waar dat masker nou voor nodig was? Het blijft een raadsel. (Constantijn)

Eén van de mooie dingen aan Euroblast is dat je buiten de concertzaal met grote regelmaat bandleden tegen het lijf loopt die absoluut niet te beroerd zijn om een praatje te maken. Vlak voor het optreden van het Amerikaanse Alaya sprak ik buiten met zanger/gitarist Evan, die mij vertelde dat ze het dit optreden helaas zonder hun bassist Michael Rinckenberger moeten stellen. Heb je aan twee mensen genoeg om te rocken? Het antwoord is een volmondig ja! Ondanks een niet perfect geluid staat het tweetal als een huis. Alleen al het einde van de single Inside is hiervan het bewijs. Met name het ongelooflijk strakke drumwerk van David Robison zorgt voor een geweldig optreden. De dikke riffs met catchy lead-partijen, gecombineerd met dito zangpartijen maken dit optreden tot een waar genot! Een sterk optreden van een gehandicapte band. (Constantijn)

Klone is zo'n band die ik al meerdere keren ben tegengekomen en waarvan ik me elke keer weer voorneem het thuis beter te gaan beluisteren. Ik heb dat, god forgive me, tot op heden niet gedaan en ook nu verbaas ik me weer over het (wederom Franse) talent. Het zit steengoed in elkaar en het slaat dan ook goed aan. De progressieve rock/metal doet denken aan bands als Creed, Bush en Alter Bridge, maar dan wat technischer. Ook het geluid is pico bello in orde en dat heeft uiteraard zijn weerslag op het publiek: louter enthousiaste reacties. Ik ga dit vaker luisteren, deze keer echt, promise. (Wouter)

Omdat een aantal Euroblast-vrienden mij eerder op de dag deze band aanraadden, loop ik na de set van Alaya naar de Side Stage om daar verwelkomd te worden door het Britse Aeolist. Ze zijn net begonnen. Zo op het eerste gehoor doet de muziek mij niet veel; het is veel notenpoeperij. Maar dan springt de band ineens over op een jazzy interlude, om vervolgens direct weer door te knallen met een headbang-riff van formaat. Wat is dit? Het blijkt nummer II van debuut-ep Aeolist te zijn. Mijn eerste oordeel was misschien iets te snel. In de twintig minuten die volgen, speelt Aeolist deze ep in zijn geheel, en in dat proces bewijzen ze een band van formaat te zijn. Heerlijke songwriting, vette solo's, grote refreintjes, verrassende tussenstukken, het zit er allemaal in. De band laat technische hoogstandjes zien zonder ooit in bekende valkuilen te trappen. Als ik nadelen aan dit optreden moet noemen, is het dat mijn nek pijn doet en dat de heren de eerdergenoemde ep niet hebben meegenomen omdat deze is uitverkocht. Maar het einde van dat laatste nummer IV maakt alles goed. (Constantijn)

Ondanks dat ik de band hetzelfde trucje al meerdere malen heb zien doen, zijn de verwachtingen voor Destiny Potato, na het feestje gisteravond met de BILO-set, alsnog hoog. Hoewel het debuutalbum LUN pas uit 2014 stamt, heeft de band de nummers al meerdere malen op Euroblast gespeeld. Door de jaren heen heb ik de band zien groeien van leuk projectje naar echte band; elk optreden was beter dan het vorige. Helaas wordt vanavond een breuk gemaakt met deze traditie. De voornaamste reden hiervan is het geluid. Dit hebben we veel beter gehoord in deze zaal. Ondanks dat publiekslieveling Love Song nog wel voor een kippenvelmomentje zorgt, is het drama compleet wanneer afsluiter Addict wordt ingezet. Tijdens het nummer komt Vladimir Lalic, een bekende voor de aanwezigen bij de BILO-set, het podium op om van dit nummer een duet te maken met zangeres Aleksandra Djelmas. Gedurende het gehele nummer is zijn zang niet te horen in de zaal, en dat is echt een schande. Dit optreden laat zich dan ook het best omschrijven als een gemiste. Het laat menig fan teleurgesteld achter. (Constantijn)

The Sun Explodes is een van de bands die veel indruk maakte op UK-techfest dit jaar. De stevige mathy progrock komt echter een stuk minder goed uit de verf in de Side Stage. Hoewel ik er niet echt de vinger op kan leggen, komt het gewoon niet over, of in ieder geval niet op mij. Niet dat de heren er een potje van maken, want ook nu staat het optreden als een huis. De gevoelige zang van Dave Maclachlan staat wel wat prominent in de mix en niet helemaal gebalanceerd afgesteld (te veel midhoog). Maar dat zou de pret niet mogen drukken. Ik hou het erop dat ik er gewoon even niet aan toe ben. Op plaat bevalt de band me nog steeds perfect. Volgende keer beter. (Wouter)

Het is onmogelijk om alle bands te volgen en tof te vinden. Toch maakt het Engelse Devil Sold His Soul met hun posthardcore veel indruk. Met name door de afwisselingen. De grooves en de atmosferische keyboardstukken bieden de rust om de explosieve ragriffs extra te laten knallen. De inmiddels twaalf jaar oude band is erg professioneel, en weet met zijn zes heren een vol geluid neer te zetten; strak, als een Zwitsers uurwerk. (Wouter)

De Duitsers van The Intersphere zijn mij totaal onbekend. Eén van de medebezoekers die ik buiten heb leren kennen tijdens het drinken van een biertje in de zon, benadrukte dat ik dit toch echt niet mocht missen. Een korte Google-actie op mijn smartphone leert mij dat dit Duitse kwartet uit Mannheim al sinds 2006 actief is. Wat volgt, is voor mij misschien wel de grote verrassing van het festival. Zonder ooit echt metal te worden, rockt de band als geen ander. Liedjes die goed in elkaar zitten, uit mooie lagen bestaan en altijd blijven grooven. Dit is echt heel knap gemaakt en na het concert sta ik dan ook in de rij bij de merch-tent voor een cd. (Constantijn)

En dan is het John-tijd. John Sprich, de oprichter van Euroblast kondigt gedurende het festival wel vaker een band aan, maar nu is er tijd voor iets bijzonders; iets speciaals, een moment van bezinning. After The Burial speelde in 2012 op Euroblast en Monuments (De Euroblast-huisband bij uitstek) heeft met John destijds als bandmanager met ze getourd. Eerder dit jaar overleed After The Burial-gitarist Justin Lowe op tragische wijze en John vraagt met geëmotioneerde stem aan de ongeveer zevenhonderd man die op dat moment in de zaal staan, om een minuut stilte. Met de arm om de schouder van de al even geëmotioneerde Monuments-gitarist John Browne wordt het stil in de zaal. Muisstil... Mooi... (Wouter)

The Algorithm is altijd een vreemde eend in de bijt, waar ze ook spelen. Euroblast is echter wel als een thuiswedstrijd te definiëren voor de band, ook al komen ze uit Frankrijk. Hier begon de hype namelijk en hier zijn de meest legendarische optredens gegeven. Bewijs hiervan is de recent uitgekomen live-video van het nummer will_smith. Wanneer de band begint, blijkt dat het duo, bestaande uit producer Rémi Gallego en drummer Jean Ferry (bekend van Uneven Structure), sinds die legendarische Euroblast-shows wat veranderingen heeft doorgevoerd. De Akai APC40 waar Rémi in het verleden als een bezetene aan zat te draaien om samples te starten en parameters te tweaken, is verdwenen. Hier is een Aristides Instruments 070-gitaar voor in de plaats gekomen. De melodie-lijnen lijken voornamelijk als samples uit zijn laptop te komen en worden soms via een keyboard gespeeld. Met de gitaar legt Rémi nog meer de nadruk op de djent-achtige 'riffs' die de muziek zo kenmerken. Dit alles zorgt voor een veel dynamischere podiumpresentatie. Er gebeurt veel meer en je hebt veel meer het gevoel naar een echte band te kijken. Maar ik weet niet of ik dit per se beter vind. Het lijkt erop dat de heren in de zoektocht naar een betere live-ervaring de essentie van The Algorithm kwijt zijn geraakt. Ja, het was altijd raar en zeker een aparte live-ervaring, maar dat maakte het zo uniek. Maar ja, misschien begin ik gewoon een oude zeur te worden die 'zijn' ontdekking van jaren geleden ziet veranderen... (Constantijn)

Als ik aan het einde van dag 2 de Side Stage binnenkom, staat No Consequence in een volle zaal op het punt te beginnen; klaar om dit podium af te sluiten. Eerder dit jaar heb ik de band zien spelen op UK-Tech Fest en daar werd ik omvergeblazen. En dat terwijl de band daar met een gitarist minder stond te spelen! De verwachtingen zijn dan ook hoog wanneer deze Britten beginnen. Vanaf de eerste noot is het raak, de hele Side Stage mosht en springt op en neer. De band geniet zelf ook zichtbaar van het enthousiasme van de zaal. Breakdowns in persoonlijke favorieten als Speechless en Citizen slaan in als een bom. Wanneer ik na een, veel te korte, 45 minuten durende set de Side Stage buiten adem verlaat, besef ik het me ineens: shit, Monuments moet nog beginnen en ik ben nu al kapot. (Constantijn)

Als Euroblast-meubilair heeft Monuments eigenlijk geen introductie nodig. De band staat nu alweer voor de zesde keer op dit festival te spelen, en dat doen ze gezien de headline-spot op de vrijdag niet onverdienstelijk. Ook dit jaar is er weer veel gebeurd in het Monuments-kamp. Zo hebben Jan Smit en zanger Chris Barretto sinds dit jaar iets gemeen: beide hebben last gehad van poliepen op de stemband. Daarnaast heeft drummer Mike Malyan op 3 augustus aangekondigd de band te verlaten. Naast de vele tourverplichtingen proberen bij te komen van een blessure bleek teveel voor het drum-wonderkind. Gelukkig was er ook goed nieuws: nadat eerder dit jaar zijn wegen waren gescheiden met Skyharbor en Intervals heeft Anup Sastry de drumstokken van Mike overgenomen. Is het dan te horen dat er iemand anders achter de drumkruk zit?

Nou nee. Vanaf het eerste nummer bewijst Monuments namelijk deze headline-spot dubbel en dwars te verdienen. Met grof geweld wordt een best-of setlist van beide platen de zaal ingeslingerd. De zaal explodeert. Chris geniet met volle teugen en crowdsurft over het uitzinnige publiek terwijl hij moeiteloos blijft doorzingen. Knap! Af en toe gedraagt de band zich echter een beetje te hip. Zo wordt tijdens Regenerate weer aan het publiek gevraagd om op de hurken te gaan zitten (dit trucje kennen we nu inmiddels wel). En tussendoor wordt ook nog even een variatie op het bekende Westcoast-teken verzonnen (heeft iemand misschien teveel Straight Outta Compton gekeken?). Bottomline maakt dit allemaal niet uit. Monuments kwam, zag en overwon. Wanneer Chris voor aanvang van het laatste nummer, I, the Creator, het publiek vraagt luidkeels mee te zingen, overstemmen ze de PA. Er zullen morgen veel mensen zonder stem rondlopen. (Constantijn)

Pagina 1: donderdag 1 oktober
Pagina 2: vrijdag 2 oktober
Pagina 3: zaterdag 3 oktober
Pagina 4: setlists