De meeste festivalgangers zijn nog onderweg naar het Oldehoofsterkerkhof als de rockers van Red Vultures de spits afbijten in de brandende zon. Het kleine aantal bezoekers dat op het terrein aanwezig is, vlucht grotendeels naar het schaarse stukje schaduw vooraan het podium. “Normaal staan de mensen achterin”, zegt frontman Tony de Bruijn nog. Een andere reden om dichtbij te staan, is het relatief zachte geluid voor een rockconcert. Nu hindert dat nog niet zo vroeg op de dag, maar het gitaarspel van Daan Janzing is nauwelijks hoorbaar en datzelfde geldt voor de backing vocals van bassist Patrick de Kok. Wat wel goed uit de verf komt, is het energieke drumwerk van Jarno van Osch en het gitaarspel van Tony. Vocaal is het niet altijd even zuiver, maar de catchy, grungy rock and roll (denk aan Pearl Jam, Nirvana, Soundgarden en Foo Fighters), afkomstig van het debuutalbum Damn Pretty, klinkt live desondanks wel lekker. Als blijkt dat er nog tijd over is nadat de reguliere setlist is afgerond, krijgen de toeschouwers een aangenaam extraatje in de vorm van de Deep Purple-cover Black Night. Al met al is Red Vultures een aardige openingsact.
Terwijl velen de schaduw opzoeken, is Marcela Bovio, de Mexicaanse zangeres van Stream Of Passion, juist blij met de zon. Ze is zeer goed gehumeurd (blijkt uit de vermakelijke teksten tussen de nummers door), is het zonnetje op het podium en zet samen met de heren een gepassioneerde show neer. Er is veel beweging op de planken en veelvuldig contact met het publiek. Tijdens het trio songs afkomstig van A War Of Our Own, waarmee het optreden begint, is het nog even zoeken naar de juiste geluidsmix (de keyboardpartijen staan wat zacht in het geheel), maar zodra die met Collide gevonden wordt, is het volop genieten. Vooral het soleerwerk van Stephan Schultz komt goed uit de verf. Daarna houdt het zestal muzikanten het niveau vast met In The End (inclusief vioolspel van Marcela) en Now Or Never. Vervolgens komt er een verrassing in de vorm van een cover, maar dat is niet het gebruikelijke Street Spirit van Radiohead, maar een mooie, alternatieve uitvoering van I Have A Right. Als bonus volgt Haunted, afkomstig van het debuut Embrace The Storm. Dat album zal vanwege het tienjarig bestaan op 4 september in Amstelveen in het geheel gespeeld gaan worden. Stream Of Passion laat met een hartverwarmende show en een vol geluid (mede dankzij de samples van een tape) een goede indruk achter.
“We are not from Kamchatka”. De naam van de band mag dan vernoemd zijn naar het gelijknamige Russische schiereiland, het trio rockers (waaronder ex-Opeth-lid Per Wiberg) komt uit Zweden. Long Road Made Of Gold is de titel van hun recentelijk verschenen zesde full-length. Daarop is wederom de karakteristieke combi van stoner, psychedelica en bovenal bluesrock te horen die het drietal een apart plekje in de rockscene oplevert. Get Your Game On, Made Of Gold en Human Dynamo zijn de nieuwe tracks die vandaag aan bod komen en net als de oudere tracks zitten ze prima in elkaar, al is het publiek verrast doordat een paar tracks wat abrupt eindigen. Het trio topmuzikanten overtuigt met een indrukwekkend strakke ritmesectie en de bezieling van met name frontman Thomas ‘Juneor’ Andersson. De man gaat volledig op in zijn solo’s en bezit een typerende rauwe bluesrockstem. Kamchatka wint vandaag fans met fijne bluesrock.
Het gaat er een stuk harder aan toe bij Peter Pan Speedrock, zowel wat volume als tempo betreft. Dikke Dennis is er vandaag niet bij, maar ook zonder hem staat de rockformatie garant voor een feest. Er melden zich aardig wat fans op het plein en er ontstaat al snel een pit die het hele optreden aanhoudt. In moordend tempo raggen de mannen de rauwe rock, punk en rockabilly erdoorheen. Slechts sporadisch neemt het trio gas terug, maar daarna gaat het er weer ruig aan toe. Peter Pan Speedrock krijgt de boel goed los met een zeer energieke set.
De ster van The Answer reisde snel sinds het debuutalbum Rise. Eerder dit jaar verscheen het vijfde album Raise A Little Hell, een lekkere plaat die het echter niet haalt bij het debuut of Revival. Live doet de Ierse rockformatie het wel goed. Dat is met name te danken aan frontman Cormac Neeson. Ondanks dat hij samen met de anderen de afgelopen zes maanden heeft getoerd en dit de allerlaatste show van die cyclus is, valt er geen spoor van vermoeidheid te ontdekken. De man danst, swingt, zoekt veelvuldig contact met het publiek en moedigt iedereen mee om mee te klappen en mee te zingen. Hij wint daarmee de sympathie van een groot deel van het publiek. Zeker als hij tijdens de afsluiter de fanschare vergezelt, gaat zitten en velen met hem meezingen. The Answer is het voorlopige hoogtepunt van CityRock. Na afloop hoor ik een bezoeker nog zeggen: “Kom, we gaan. Dit wordt toch niet meer overtroffen.”
Toch wel, want we hebben nog hoofdact Epica. Net als bij Stream Of Passion is het in het begin zoeken naar de optimale mix. Het geluid staat wat hard, waardoor de zang wat verdrinkt in het geheel. Optimaal wordt het ook daarna niet, maar goed genoeg om van de songs te genieten. Een erg sterke fase dient zich aan met Cry For The Moon, Storm The Sorrow, Sensorium en The Obsessive Devotion. Laatstgenoemde is speciaal “voor iedereen met lang haar” bestemd. Dat wekt de nodige verbazing, maar gelukkig voegt Mark Jansen eraan toe “…maar mensen met kort haar mogen ook meedoen”.
De Limburgers treden niet zo vaak op in Noord-Nederland, maar na Groningen is het dit jaar al de tweede keer. Er hebben zich aardig wat fans van de symfonische metalformatie op het festivalterrein verzameld, maar erg druk is het niet. Toch genieten de liefhebbers van een mooie show. Er is veel beweging op het podium en regelmatig spuwen de machines vooraan het podium het vuur alle kanten op. Bij Victims Of Contingency vormt zich een pit, die niet door iedereen begrepen wordt. Een sporadisch opstootje is het gevolg, waarna de aanstichters van het terrein zijn gezet. Verder is de sfeer prima, zeker als de favoriet van zangeres Simone Simons aan bod komt (Unchain Utopia, opgedragen aan Marije) en een van de favorieten van de fans (Consign To Oblivion) de avond afsluit.
Voor een spotprijsje waren er vandaag veel interessante bands. De sfeer was goed al stroomde het terrein pas na drie bands wat voller, de organisatie en vrijwilligers waren vriendelijk, de toiletten schoon. Je kon overal makkelijk bij, al was het voor mensen in een rolstoel wel lastig. De keuze uit eten was beperkt (helaas geen keuze voor vegetariërs) en er was geen alcoholvrij bier, maar aangezien het evenement in het midden van de stad is, kon je makkelijk even buiten de poorten gaan zoeken naar je favoriete versnapering. Al met al hebben de bezoekers zich vermaakt en er is dan ook goede hoop dat er volgend jaar weer een editie is. Tot dan!
Met dank aan Erwin Jonkman van Livereviewer voor de foto's.
