Paaspop is al jaren de officiëuze opener van het festivalseizoen. Het is het eerste grote festival van het jaar, met dit jaar maar liefst 175 artiesten. In het verleden was er echter het Masters Of Rock-podium waar vooral de hardere muziekstijlen geprogrammeerd stonden. Enkele jaren geleden is dat echter hernoemd naar de Phoenix en huist het ook meer mainstream popmuziek. Het aantal hardrock-, metal- en hardcorebands is sindsdien ook afgenomen. Toch staat er elk jaar nog wel genoeg leuks om een kijkje te nemen in Schijndel.
Het weer gooide overigens bijna roet in het eten. Enkele dagen voor Paaspop ging het terrein gebukt onder een zondvloed van Bijbelse proporties. Met man en macht werd daarna keihard gewerkt om de grond weer begaanbaar te maken, want de weilanden waarop Paaspop plaatsvindt waren veranderd in een grote modderpoel. Op de eerste dag is dat nog redelijk te merken, want op diverse plekken is de grond nog doorweekt en modderig. In de nachten als het terrein gesloten is wordt ook daar nog wat aan gedaan, waardoor het terrein steeds droger wordt.
Vrijdag 3 april:
Jex Thoth mag voor de liefhebber van stevige muziek het festival openen, in de relatief kleine en redelijk gevulde Thunderbolt. Het publiek dat doorgaans in deze bar vertoeft, houdt van AC/DC, ZZ Top, Peter Pan Speedrock en andere opzwepende muziek. De langzame, sfeervolle, met keyboards doorspekte doommetal van Jex Thoth is op deze locatie niet echt op zijn plaats. De zangeres naar wie de band vernoemd is, heeft daar geen erg in en gaat volledig op in de muziek. Zij duikt daarbij regelmatig het publiek in om vuurtje te stoken en de vrijkomende geur (wierook of toch een grote joint?) te delen met de omstanders. Sommige bezoekers vragen tevergeefs om een snel nummer. Jex Thoth doet gewoon haar ding en doet dat erg goed. Wat ons betreft meteen een van de hoogtepunten van het festival.
Truckfighters mag even later de veel grotere Jack Daniel's tent opwarmen. De Zweedse formatie is de afgelopen jaren aan een flinke opmars bezig en mag komende zomer onder meer op Hellfest, Wacken Open Air en de Belgische festivals Roadkill en Pukkelpop aantreden. De stonerrockers tonen vandaag aan dat de vele uitnodigingen voor festivals terecht zijn, want de groep maakt een sterke en enthousiaste indruk. Op momenten dat het saai dreigt te worden, last het powertrio ter afwisseling slim een instrumentaal intermezzo in.
Bij aanvang kijken we overigens nog vreemd op dat gitarist Dango ondanks het kille weer geen bovenkleding draagt, maar de reden wordt al snel duidelijk. Dango staat namelijk geen moment stil, springt als een bezetene in het rond en werkt zich zodanig flink in het zweet. Zanger/bassist Ozo zorgt ondertussen voor een leerzaam moment door het publiek de juiste uitspraak van thuisbasis Örebro aan te leren. De bandleden houden naast muziek blijkbaar ook van skateboarden, want behalve cd's, lp's, t-shirts, petjes, buttons en plectrums is bij de merchandisetafel ook een echte Truckfighters-skateboard te koop. Een kwartier voor tijd kondigt de band al het laatste nummer aan, doch dat blijkt gelukkig een heel lang liedje, zodat het toegewezen uur speeltijd toch wordt volgemaakt.
Blues Pills bestaat pas sinds 2011 en heeft slechts een titelloze langspeler uit (plus een paar ep's). Toch is de Zweedse bluesy hardrockformatie (die schatplichtig is aan acts uit eind jaren zestig als Cream, Led Zeppelin en Jefferson Airplane) momenteel als headliner bezig aan een Europese tournee met Truckfighters en Jex Thoth als support. De ijzersterke openingstrack High Class Woman suggereert dat de snelle opmars van Blues Pills verdiend is. Bovendien beschikt de formatie met Elin Larsson over een knappe en zeer goede zangeres.
Toch speelt de beperkte discografie het net als Truckfighters uit Örebro afkomstige gezelschap parten. Sterke songs worden immers afgewisseld met middelmatige composities. Tot de hoogtepunten behoort de opzwepende Tony Joe White-cover Elements And Things, met een spetterende gitaarsolo. Dat het concert van Blues Pills niet altijd even plezierig is, ligt overigens niet alleen aan de wisselvalligheid van het songmateriaal. Het is inmiddels namelijk irritant druk geworden in de Jack Daniel's tent, wat aangeeft dat de jonge band populair is en wellicht beter in de grote Phoenix-tent had kunnen staan.
Zaterdag 4 april:
De eerste band die we op de tweede dag meepikken, is Shaking Godspeed. De Nederlandse formatie begint echter te laat en blijkt een stuk minder hard dan we gehoopt hadden. Dit is niet echt ons ding. Bovendien zal jeugdliefde Therapy? weldra beginnen in de grote Phoenix-tent. We verlaten de kleine Thunderbolt derhalve al weer snel.
De gloriejaren van Therapy? liggen zo'n twintig jaar achter ons, maar het Brabantse publiek is de Noord-Ierse formatie nog niet vergeten. De tent puilt namelijk uit. Een week of twee voor Paaspop is de gloednieuwe langspeler Disquiet verschenen, maar zanger/gitarist Andy Cairns en zijn metgezellen weten wat een festivalpubliek wil horen. Dus krijgen we vooral meezingers van de hitalbums Troublegum (1994) en Infernal Love (1995) voor de kiezen, waaronder mijn persoonlijke favoriet, het fraai opgebouwde A Moment Of Clarity. Tevens komen naast een paar gloednieuwe tracks met o.a. Teethgrinder en het onweerstaanbare Potato Junkie (beter bekend als "James Joyce Is Fucking My Sister") enkele stokoude nummers voorbij.
De cover Diane krijgt een stevig, elektrisch arrangement mee, dat vrij dicht tegen het origineel van Hüsker Dü aan ligt (in tegenstelling tot de semi-akoestische versie die Therapy? medio jaren negentig zijn grootste hitsingle opleverde). Meteen daarna volgt een stukje van Nowhere Man van The Beatles, gevolgd door die andere Therapy?-hit Nowhere. De Joy Division-cover Isolation ontbreekt evenmin, terwijl Cairns het venijnige Screamager opdraagt aan John Coffey, Sick Of It All en Lacuna Coil. Het hele optreden is gaaf en behoort zonder meer tot de hoogtepunten van het festival. Jammer is wel dat het gezelschap de toegewezen speeltijd van een uur niet volmaakt en dat Therapy? zich als een powertrio presenteert, maar dat enigszins verscholen aan de zijkant van het podium een vierde muzikant op slaggitaar en achtergrondzang voor ondersteuning moet zorgen.
Een uur later geeft Therapy? een tweede optreden, in het piepkleine en bomvolle platenzaakje dat zich op het terrein van Paaspop bevindt. De groep laat ditmaal lang op zich wachten en begint pas een kwartier na het aangekondigde aanvangstijdstip aan een akoestisch mini-optreden. Het concert duurt slechts een kwartier, maar is zeer uniek en vermakelijk en dus het wachten waard. Als afsluiter komt Screamager opnieuw voorbij, doch in een geheel andere versie als tijdens het reguliere optreden. Andy Cairns voegt aan de akoestische uitvoering van de song nog een extra "na na na na" meezingsectie toe, waardoor het lied nog pakkender wordt. Na afloop nemen de goedgemutste bandleden de tijd om te signeren en een praatje of foto te maken met de fans.
Onderweg van het kleinschalige optreden van Therapy? in het platenzaakje naar de grootse show van Within Temptation in de massale hoofdtent, besluit ik even de Phoenix-tent in te duiken om een stukje mee te pikken van het voor mij nog onbekende John Coffey. Deze Nederlandse formatie doet het erg goed in de charts, dus ik ben benieuwd wat het jonge gezelschap zoal te bieden heeft. Het goede nieuws: De muziek van John Coffey is verdomd hard. Het slechte nieuws: Zowel de zanger als de band als geheel komt op het eerste gehoor op mij nogal schreeuwerig over. Mijn eerste indruk van John Coffey is daarom vrij negatief. Desondanks is het hartverwarmend om te zien dat zo'n stevige Nederlandse band het goed doet in eigen land en ik ga ze vast een keer (op cd of live) een tweede kans geven.
Within Temptation heeft al vaker op Paaspop gespeeld en staat normaliter hoog op de affiche. Vandaag dient de groep echter al relatief vroeg op de dag aan te treden. Wellicht willen de bandleden op tijd thuis zijn om de kinderen in bed te stoppen? De aantrekkingskracht van Within Temptation op het Nederlandse mainstreampubliek is in ieder geval nog niet afgenomen, want de hoofdtent zit goed vol. Het gezelschap zet een puike show neer, waarmee de symfonische pop/metal formatie wederom laat zien in haar genre tot de wereldtop te behoren. De setlist is een aaneenschakeling van meezingbare chartsuccessen en albumtracks die, als ze op single waren uitgebracht, ook best een hit hadden kunnen zijn.
Toch is wel wat aan te merken op het optreden van Within Temptation. De nadruk ligt zo zeer op de zang van Sharon den Adel en het toetsenspel, dat langzamerhand de vraag opborrelt of de groep überhaupt nog wel een tweede gitarist nodig heeft. De instrumentalisten staan sowieso in de schaduw van de charmante leadzangeres. Sharon trekt, met een wit corset aan en het spotlicht onafgebroken op haar gericht, alle aandacht naar zich toe. Het was voor de afwisseling leuk geweest als de anderen ook eens een keertje (letterlijk en figuurlijk) in het spotlicht zouden staan. Voor de liefhebber van het oudere werk van Within Temptation is het daarnaast tot de allerlaatste song wachten, voordat de titeltrack van het doorbraakalbum Mother Earth (2000) voorbij komt. Verder wordt van dat album vandaag niets gespeeld, laat staan een nog ouder nummer. Zelfs de gebruikelijke toegift Ice Queen ontbreekt.
De belangrijkste kritiekpunt op de show van Within Temptation betreft echter de achtergrondzang, die volledig op band staat. Zo opent de groep met het duet Paradise (What About Us?), waarbij de partij van gastvocaliste Tarja Turunen brutaalweg van een cd'tje af komt en we beelden van Tarja op het achtergrondscherm te zien krijgen. Datzelfde gebeurt later bij duetten met Howard Jones en Xzibit. Het is vreemd dat een act met een veel bescheidener (live)budget als The Gentle Storm een dag later met Marcela Bovio (Stream Of Passion) wel een eersteklas achtergrondzangeres inhuurt, terwijl het grote Within Temptation een show brengt zonder een of meer back-up vocalisten. Een professioneel koortje in plaats van een meelopende tape zou de toch al niet misselijke optredens van Within Temptation nog beter maken.
Na een paar mindere albums kwam Lacuna Coil vorig jaar goed terug met Broken Crown Halo. Bij de liveshows van deze Italianen was er gelukkig nooit iets te merken van een dip, want deze waren altijd energiek. Zo ook vandaag. De band staat direct na Within Temptation geprogrammeerd, wat er voor zorgt dat de Phoenix bij aanvang nog niet zo heel vol staat. Dat lijkt Lacuna Coil niet te deren. Het blijft genieten om het samenspel tussen vocalisten Andrea Ferro en Cristina Scabbia live mee te maken, maar ook de rest van de band weet weer te overtuigen.
Ruim een jaar na de release van Broken Crown Halo staat het optreden vandaag niet echt meer in het teken van dat album, al staan er nog altijd diverse nummers in de set, zoals het catchy Nothing's Stands In Our Way. Lacuna Coil speelt Op Paaspop vooral de bekendere nummers, zoals opener Spellbound, het trage Heaven's A Lie en de REM cover Losing My Religion. Dat is niet erg, want bij een optreden op een festival als dit is het voor de dame en heren van Lacuna Coil een perfecte kans om een breder publiek kennis te laten maken met hun muziek. En daar lijkt de band aardig in te slagen.
Een laatste optreden op Paaspop kon voor Vanderbuyst natuurlijk niet ontbreken. In het verleden stond de band al eens in op Jack Daniels stage, maar vandaag staan de mannen in de Thunderbolt. Nog voor aanvang staat het rockcafé al vol en zodra de eerste tonen van Flying Dutchman beginnen, is het gelijk een feestje. Het duurt niet lang voordat de hele Thunderbolt in beweging komt en er overal geheadbangd of gesprongen wordt, natuurlijk onder het genot van een biertje (of tien). Vanderbuyst heeft het dus makkelijk vandaag, waardoor de spelvreugde duidelijk te horen is in nummers als Stealing Your Thunder en At The Crack Of Dawn. Helaas duurt het optreden nog geen uur en komt er dus al vrij snel een einde aan het optreden van Vanderbuyst. Als het aan de mensen in de Thunderbolt had gelegen, was het feestje nog wel uren op dezelfde voet doorgegaan.
Voor de veteranen van Saxon is dit een heuglijke dag, want drummer Nigel Glockler keert terug achter het drumstel, na enkele maanden afwezigheid als gevolg van een herseninfarct. Weliswaar waren we op voorhand benieuwd naar de invalkracht die Saxon tijdelijk had ingehuurd, namelijk Udo Dirkschneiders zoon Sven, maar dat jonge Duitse talent krijgen we in de toekomst vast weleens bij een andere band te zien. Glockler is natuurlijk degene die op de drumkruk van de NWOBHM-formatie thuishoort en speelt vandaag meteen weer als vanouds: foutloos en met groove. De rest van de band komt wat moeizaam op gang. Als het optreden eenmaal loopt, dan is het echter smullen geblazen.
De setlist bestaat vrijwel geheel uit oude krakers uit de eerste helft van de jaren tachtig. Zanger Biff Byford bespeelt het publiek uitstekend, bijvoorbeeld door hoofddeksels aan te nemen die door fans worden aangeboden (eerst een stel paasoren, later een petje), deze uitgebreid te inspecteren en daarna op het hoofd van bassist Nibbs Carter te zetten. Helaas is de Phoenix-tent bij het optreden van Saxon slechts halfvol. De ouderwets op dreef zijnde band had meer verdiend en het type catchy old-school heavy metal dat Saxon speelt, is op dit festival wel degelijk op zijn plaats. Veel (oudere) mainstream rockfans zouden op zijn minst een of twee songs van de Britse formatie moeten kennen. Saxon trekt zich gelukkig niets aan van de ietwat teleurstellende opkomst bij hun concert. Nadat de toegewezen speeltijd van een uur reeds is volgemaakt, komt de groep doodleuk nog een keer terug om de meezinger Denim And Leather als toegift ten gehore te brengen.
Elk jaar staan er wel een of meerdere hardcorebands op Paaspop. Zo stonden ondermeer Agnostic Front, Hatebreed, Terror, Walls Of Jericho en Sick Of It All al eens op de planken in Schijndel. En die laatstgenoemde sluit vandaag de Phoenix af. De tent staat behoorlijk vol als de New Yorkers aftrappen met Good Lookin' Out. Het duurt dan ook niet lang of de stemming zit er volledig in. Ja, als één band weet hoe je een hardcorefeestje moet bouwen, is het Sick Of It All wel. De band gaat vanavond van oud naar nieuw en terug. Zo worden nummers van het debuutalbum moeiteloos afgewisseld met materiaal van het vorig jaar verschenen Last Act Of Defiance en wordt wederom duidelijk dat deze band al jaren aan de top staat. Als frontman Lou Koller na een minuut of veertig al zegt dat World Full Of Hate het laatste nummer zal zijn, krijgen we even een flashback naar het korte optreden van Walls Of Jericho, enkele jaren eerder. Gelukkig maakt Koller een grapje want we krijgen nog diverse gave nummers voorgeschoteld, waaronder Built To Last en het titelnummer van waarschijnlijk SOIA's bekendste plaat Scratch The Surface.
Zondag 5 april:
Met het pasgeboren The Gentle Storm heeft de Nederlandse metalscene een echte 'supergroep' te pakken, waarvan de meeste leden (zoals toetsenist Joost van den Broek, drummer Ed Warby en het jonge gitaartalent Merel Bechtold) al een flinke reputatie hebben opgebouwd bij andere bands. De term 'supergroep' maakt het gezelschap vandaag waar, met een bijzonder enthousiast en muzikaal ijzersterk optreden. Het is moeilijk te geloven dat dit pas het vierde concert is van The Gentle Storm met de gehele band. De Jack Daniel's tent zit propvol en is eigenlijk een maatje te klein. Topzangeres Anneke van Giersbergen heeft (zoals altijd) een goede interactie met het publiek en danst tijdens de instrumentale passages vol overgave.
Achtergrondzangeres Marcela Bovio vult haar goed aan en krijgt ook wat tijd in het spotlicht. De lichtshow is sowieso perfect voor fotografen, zodat er veel mooie plaatjes worden geschoten bij dit optreden. Eerst draagt The Gentle Storm vier songs van het debuutalbum The Diary voor, stuk voor stuk in de hardere 'storm'-uitvoering. Daarna volgen enkele oudere songs uit de discografie van Anneke van Giersbergen, namelijk Witnesses van Agua De Annique, Strange Machines van The Gathering en Fallout van The Devin Townsend Project. Eigenlijk stond nog een nummer van Ayreon op het programma (Isis And Osiris), maar die is op het laatste moment geschrapt (vermoedelijk wegens tijdgebrek). The Gentle Storm sluit het klasse-optreden af met het fraaie Shores Of India, waarvoor recent een leuke videoclip werd opgenomen.
Anneke van Giersbergen vraagt zich tijdens het optreden van The Gentle Storm af of het publiek na hun show niet net zo goed naar huis kan gaan. Die gedachte bekruipt ons inderdaad, aangezien het programma van de zondag dit jaar voor de metalfan een stuk minder interessant is dan de zaterdag. Later op de dag zullen we dan ook besluiten om niet te wachten op de late optredens van Peter Pan Speedrock (hoewel dat een jaarlijkse traditie is op Paaspop) en afsluiter Anouk. Voordat we vertrekken, pakken we echter toch nog wat optredens mee, zoals de show van Monomyth. Gelukkig maar, want deze band blijkt een aangename verrassing. Het is een gewaagde zet om een instrumentale, stevige rockband met lange, uitgesponnen composities op een vrij groot en mainstream festival neer te zetten. Alleen de openingstrack duurt al een minuut of twaalf. De muziek is echter bijzonder sfeervol en de opbouw van de songs zit vol spanning. Aanvankelijk is de Jack Daniel's tent nog angstvallig leeg, maar dankzij het sterke optreden weet Monomyth steeds meer bezoekers naar binnen te lokken.
De NWOBHM-formatie Raven heeft de voorbije dagen optredens gedaan in ons land en is speciaal een dagje naar Paaspop gekomen om Rival Sons live aan het werk te zien. Een beetje raar, want zo bijzonder is deze Californische groep toch niet? Hoewel de bluesrockers een betere indruk maken dan drie jaar geleden op hetzelfde festival, ontbreken nog immer echt memorabele riffs en catchy zanglijnen. Daardoor onderscheidt Rival Sons zich nauwelijks van al die andere capabele, heavy bluesrockformaties. Toch heeft deze band inmiddels een behoorlijke reputatie opgebouwd. De Amerikanen treden regelmatig in ons land op en weten de grote Phoenix-tent vandaag goed te vullen. Dus wellicht moet het kwartje bij ons nog vallen en hebben veel liefhebbers in de zaal, net als de mannen van Raven, al wel ontdekt wat Rival Sons nou zo bijzonder maakt.
Meer foto's zijn te vinden op Facebook.
