Zaterdag 11 april:
De combinatie van film en muziek is geen nieuwe op Roadburn. Het afspelen van complete speelfilms waarbij muziek in zekere zin onderschikt is, is dat wel. Claudio Simonetti’s Goblin speelde vorig jaar ook al op Roadburn, maar dat was een best-off set. Omdat ik al een paar andere bands gezien heb, loop ik later de zaal binnen. Het is vreemd om te zien dat de meeste mensen muisstil op de trap zitten. Geen slechte zet! Het festival is inmiddels aanbeland op de derde dag en we hebben nog wel even te gaan. Ik zetel me op de voorste rijen en pik de mooiste scenes mee van de cultklassieker Dawn Of The Dead uit 1978. Het valt me iedere keer weer op hoe ver de film zijn tijd vooruit was en dat de opzet best complex is. Ik blijf zitten tot cultheld Tom Savini en zijn motorbende de meest onzinnige fratsen uitgehaald hebben. Goblin zit vooral op het podium wat voor zich uit te staren. Enkel toetsenmeester Claudio Simonetti lijkt de film interessant te vinden. Af en toe veert de band op om te spelen om vervolgens weer in slaapstand terug te keren. Ik vermoed dat ze de film inmiddels tientallen keren gezien hebben, maar het publiek laat zich lekker meeslepen. Het zou niet verkeerd zijn als Walter voor komende edities vaker obscuurdere oude films vertoont in de grote zaal. (Ruud)
Nadat Enslaved gisteren al een prachtige, speciale set getiteld ‘House Of Nothern Gods’ heeft gespeeld, staat deze legende uit Noorwegen vanmiddag wederom op het hoofdpodium. Niet dat veel mensen dat erg vinden, want de band beschikt over zo’n indrukwekkende discografie dat ze gerust vier optredens vol eersteklas nummers kunnen spelen. Terwijl gisteren nog een aantal oude nummers zijn afgestoft, staat het optreden van vandaag grotendeels in het teken van het heden. Met In Times heeft Enslaved de zoveelste topplaat afgeleverd. Dat de band zelf alle vertrouwen heeft in het nieuwe werk, blijkt wel uit het feit dat een groot deel van de zes nummers van In Times voorbij komt. Er wordt geopend met Thusisaz Dreaming, maar het is vooral het stuwende Building With Fire dat live enorm goed klinkt. Hoewel frontman Grutle in het begin nog wat roestig klinkt (een beetje verkouden?), herpakt hij zich snel. Vanaf dat moment is het genieten van uitstekende uitvoeringen van Death In The Eyes Of Dawn, As Fire Swept Clean The Earth en Isa. Verrassingen zijn er in de vorm van het epische, traag opgebouwde Daylight, met gastvocalen van Einar Selvik (Wardruna), Aðalbjörn Tryggvason (Sólstafir) en Per Wiberg (onder andere ex-Opeth) en de afsluitende Led Zeppelin-cover Immigrant Song, met nota bene Menno Gootjes van Focus op gitaar! Grappig, maar dan hoorde ik stiekem toch liever het machtige Roots Of The Mountain. Het ontbreken van die moderne klassieker is wat mij betreft het enige smetje op een heerlijk optreden. (Rik)
Omdat Darkher volle zalen trekt, taai ik af naar de Main Stage. Dat is uiteraard geen straf, want daar speelt The Heads zijn tweede set. Het begin heb ik gemist, maar er blijft nog een uur aan psychedelisch geraas en gesoleer over. Deze Britten zijn wederom indrukwekkend, maar gisteren waren ze nog iets beter. Toen ging het vooral hard. Nu ze op het hoofdpodium staan, wordt gekozen voor een wat toegankelijkere set. Toch ben ik niet de enige die zich naar voren wurmt om een lekker potje te spacen. Hier en daar worden joints opgestoken. Ik blijf voorstander van het rookverbod, maar ergens kan ik niet ontkennen dat ik het op dit moment niet vervelend, laat staan niet ongepast vind. Het gebeurt overigens wel vaker op Roadburn. Aan de andere kant heb je geen andere middelen nodig om tijdens dit concert in hogere sferen te komen. Het blijft een raadsel waarom The Heads niet groter is. (Ruud)
Na zoveel moois gezien te hebben, besluit ik om in de grote zaal te gaan zitten. Op dat moment is Fields Of The Nephilim al begonnen aan hun set en ben ik stiekem benieuwd hoe deze headliner het er nu vanaf brengt. Het optreden van gisteren vond ik namelijk niet erg sterk en ook vandaag lijkt er weinig verbetering in te zitten. Carl McCoy zingt in elk geval beter dan gisteren het geval was, maar de show is net zo statisch. Er is geen beweging in te krijgen. Zelfs het publiek dat in vrij grote getale aanwezig is en redelijk enthousiast reageert (vooraan althans). De songs klinken wel aardig, maar verklaren daarmee voor mij niet waaraan Fields Of The Nephilim de semi-legendarische status ontleent. De mooie klanken komen toch erg willekeurig aanwaaien en het wordt me wel duidelijk waar bands als Type O Negative de mosterd vandaan haalden. Zij voerden het echter wel stukken beter uit. En dan verlaat Fields Of The Nephilim ruim een half uur voor het einde het podium. Sommigen zullen er anders over denken, maar ik vind dit wel echt beneden peil. (Ruud)
Helaas is het vandaag een flink stuk kouder dan gisteren, toen het buiten heerlijk toeven was in het lentezonnetje. Maar eigenlijk maakt het ook niet veel uit, want al vanaf 's middags valt er binnen genoeg te beleven. De eerste band die voor vandaag op het programma staat, is het Amerikaanse Botanist. Dit gezelschap is zelfs voor Roadburn-begrippen een vreemde eend in de bijt. Want hoe vaak komt het voor dat een blackmetalband met zelfgemaakte instrumenten over de heerschappij van planten zingt? Zo'n optreden kan maar twee kanten uit gaan: óf het wordt helemaal niets, óf het blijkt verrassend goed. Botanist blijkt verrassend goed. De wollige deken aan klanken heeft meer met blackgaze dan met black metal te maken en herinnert vaag aan bands als Alcest, An Autumn For Crippled Children en - onvermijdelijk qua thematiek - Wolves In The Throne Room. Maar tegelijkertijd klinkt geen van deze bands zo apart als Botanist. Mede dankzij de zelfgemaakte instrumenten zet deze band een heel bijzonder geluid neer en weten de vreemde botanisten steeds meer publiek aan zich te binden. (Rik)
Ook het hierop volgende optreden van King Dude past niet echt binnen het Roadburn-programma. Want een singer-songwriter is nu niet direct het eerste dat je verwacht op een festival als dit. King Dude (echte naam: Thomas Cowgil) is echter niet zomaar een singer-songwriter en zeker geen Amerikaanse Douwe Bob. Nee, deze man klinkt nog het meest als een soort satanische versie van Johnny Cash. Het optreden blijkt een ware revelatie te worden. Gewapend met slechts een akoestische gitaar en een flinke dosis zwarte humor pakt King Dude de zaal volledig in. In rap tempo komen fraaie nummers als Lucifer's The Light Of The World en Jesus In The Courtyard voorbij, die op schitterende wijze worden vertolkt. Het applaus wordt na ieder nummer harder. Hoewel ik eigenlijk halverwege richting Death Penalty wilde gaan, besluit ik het optreden af te kijken. De laatste nummers verruilt 'The Dude' zijn akoestische gitaar voor een orgel. Het geluid is perfect en het optreden zal ongetwijfeld voor kippenvel hebben gezorgd bij veel mensen. Wat een verrassing! (Rik)
De volgende band is Tombs. Het is moderne postweetikveelblackmetal, waar ik gewoon niet inkom. Precies op het moment wanneer ik het wil afschrijven als een Amerikaanse kopie van Darkspace, speelt de band ineens wat toffe Celtic Frost-grooves. Het is niet genoeg om me te overtuigen de rest van de set af te kijken. Ik maakte me uit de voeten tijdens het vierde nummer. Later hoor ik dat er problemen waren met het geluid en dat hun eigen gitaargeluid pas vanaf de zesde song eindelijk goed was. Ik kan me er niet echt druk om maken. De zanger met zijn nogal curieuze kapsel wordt echt te weinig ingezet. Wat een gave strot zeg. (Ville)
Na een weed ‘n’ beer pauze is het tijd voor Fistula in Het Patronaat. Het is de laatste band voor zaterdag, maar ik heb echt mijn twijfels bij dit optreden. Burdened By Your Existence staat hier in de platenkast en is erg gewelddadig, pikzwart en goor als stront in een stoma, maar live komt het niet over. Het optreden is afstandelijk en voelt geacteerd aan. Het heeft nog dat Eyehategod-gevoel waarbij het lijkt alsof alles nog nauwelijks onder controle is. Degene naast me zegt het treffend: “Alles wordt keurig op een dienblad geserveerd”. Het is te makkelijk en voorspelbaar. (Ville)
Belgisch? Op de gok zou ik zeggen dat Briqueville uit een stelletje Zweden bestaat. De band is net aan het optreden begonnen als ik de zaal binnenworstel. Er is veel rook en weinig licht. Er wordt wel gezongen, maar ik zie niemand in de buurt van een microfoon. Even later blijkt dat de toetsenist dat voor zijn rekening neemt, maar hij heeft zich wel heel erg goed verstopt. Als de rook iets weggetrokken is, blijkt het gezelschap gemaskerd te zijn. De eerste associatie is die met Ghost. Papa Emeritus ontbreekt en dat is de reden waarom ik dacht dat het een Zweedse band was. Het is in elk geval flauw nageaapt. De doomrock is niet bijster spannend en het mag duidelijk zijn dat Briqueville meer uit is op sfeer. De nummers kennen een lange opbouw, maar werken niet naar een climax toe. De speeltijd van een half uur is voor Roadburnbegrippen aan de korte kant, maar ik vind het zelf wel best zo. (Ruud)
Sommige bands wachten jaren op hun kans om te mogen optreden op Roadburn en andere hebben wat meer geluk. Nu is daar in het geval van Death Penalty geen sprake van. Het titelloos debuut mag dan inmiddels slechts een half jaar oud zijn, maar in deze band lopen enkele bekende gezichten rond. Zo heeft frontvrouw Michelle Nocon een verleden bij Serpentcult en zit Frederik Cosemans nog steeds bij die band. Het draait natuurlijk vooral om Gaz Jennings, die na het stoppen van Cathedral een nieuwe uitdaging zocht en die vond in het oprichten van Death Penalty. Als ik de Green Room binnenloop, staat Michelle met de rug naar het publiek. Ik kan overigens beter haar derrière noemen, want mede door de juiste broekkeuze wijzen de volle rondingen richting de aanwezige bezoekers. Maar het gaat hier natuurlijk om het bespreken van de muzikale kwaliteiten van Death Penalty en niet haar seksuele aantrekkingskracht. Op plaat weet de band te imponeren, maar live voel ik het nog niet zo. Ook de link met Witchfinder General (Death Penalty is hun debuutalbum) zie ik niet, behalve dat het dan om doom metal gaat. Wat mij niet zo aantrekt in de muziek is dat het allemaal best netjes klinkt. Mede door Michelle (die prima kan zingen) moet ik denken aan acts als Avatarium, The Sabbathian en Gold. Death Penalty steekt hen allemaal de kroon, maar wat de liveshows betreft, zal de band ook nog wat meer op elkaar ingespeeld moeten raken. Dat neemt niet weg dat dit een leuke kennismaking is. Goed om te zien dat Gaz Jennings na de split van Cathedral niet bij de pakken neer is gaan zitten. (Ruud)
Na het geweldige optreden van King Dude spoed ik mij naar de Green Room, waar Sun Worship zijn kunsten mag vertonen. Als ik de zaal binnen kom, is de band nog bezig met een soundcheck. Het lijkt het wel alsof de locale IT-afdeling black metal is gaan maken. Natuurlijk gaat het om de muziek, maar iets meer uitstraling op het podium zou toch ook niet verkeerd zijn. Op plaat klinkt Sun Worship niet verkeerd (sterker nog: hun album Elder Giants bevalt me erg goed), maar het optreden van vandaag wil niet echt ontvlammen. De 'Cascadiaanse' black metal à la Ash Borer en Addaura komt maar bij vlagen goed over. Net als de stemming er een beetje in begint te komen, houdt de band ermee op! Na amper 35 minuten, terwijl de heren een uur speeltijd hebben gekregen. Ik vind het eerlijk gezegd schandalig, want er zullen genoeg bands zijn die maar wat graag hier hadden gespeeld. (Rik)
Tot nu toe hebben we nog maar weinig progressieve rock gezien op deze editie van Roadburn, maar met Messenger heeft Walter de crème de la crème van de nieuwe garde naar Tilburg gehaald. Ik zie met Barnaby Maddick zelfs nog een ‘oude bekende’, want hij speelde de baspartijen in op het debuut van Purson. De dames hebben echter meer aandacht voor frontman Khaled Lowe, die met zijn weelderige bos kroeshaar diepe indruk maakt. Het gaat er in elk geval vrolijk aan toe en de band maakt een erg ontspannen indruk. De muziek mag er uiteraard ook wezen en Messenger vult het gekregen uur met passionele prog en frivole folk. Het geheel komt heel spontaan over. De nummers zijn afwisselend en steken goed in elkaar. Wat de band goed voor elkaar heeft, is dat de songs barsten van de goede ideeën en toch coherent zijn. Het vereist nog zeker de nodige luisterbeurten om het goed te begrijpen, maar gelukkig is daar de merchstand voor. Eigenlijk hoort Messenger in een warm avondzonnetje te spelen en dus mogen deze Londenaren snel terugkeren. (Ruud)
Door naar Black Anvil. Het is verschrikkelijk lastig om deze band te omschrijven. Laten we maar beginnen door ze neer te zetten als een groep mannen met een behoorlijke heavymetalbasis, die besloten een blackmetalband te beginnen. Daarna gooiden ze rock-‘n’-roll, Motörhead en doom metal in een blender en het resulterende brouwsel, geserveerd met een onbezonnen arrogantie, is wat je nu hoort. Het gaat er hard aan toe, maar ik betrap mezelf erop dat ik de combinatie en bijbehorende overgangen te vreemd vind. Als de zanger halverwege de set besluit om op afgrijselijke wijze normaal te zingen, barst ik uit in een ongecontroleerde lachbui. Ik moet wel weg voordat ik nattigheid voel (wat ook gebeurt, maar dat is een ander verhaal). Na afloop besef ik me dat de onnozelheid geen verrassing hoefde te zijn, omdat er natuurlijk ook een andere, bekendere, Anvil rondloopt. Ik begin weer te lachen en ren voor de zekerheid maar naar de wc. (Ville)
Op sommige momenten puilt het programma op Roadburn uit zijn voegen en slaat de keuzestress toe, maar er zijn ook momenten van relatieve rust in het programma. Op zaterdagavond besluit ik daarom om maar – een beetje op goed geluk – eens bij Undersmile te gaan kijken. Sludge/dronedoom met twee zangeressen, het is weer eens iets anders. Het grootste deel van het optreden weet Undersmile mij echter in het geheel niet te raken. Dat ligt voor een deel aan het waardeloos afgestelde geluid, dat loeihard, maar ook behoorlijk onzuiver is. Sterker nog, er zijn momenten waarop alleen de echo van de bas te horen is. De twee in hippe rode jurkjes gestoken zangeresjes Taz Corona-Brown en Hel Sterne mogen dan weliswaar leuk zijn om naar te kijken, maar muzikale meerwaarde heeft het niet echt. Bij dit soort muziek hoor ik toch liever een bulderende funeral doom-achtige putgrunt. Pas tegen het einde van het optreden staat het geluid iets beter afgesteld en klinkt het materiaal ook iets overtuigender, maar het is te laat om een blijvende indruk achter te laten. (Rik)
Ik heb de hele hype rondom Urfaust nooit zo goed begrepen. Vooral in Duitsland is deze band mateloos populair, maar live heeft het duo me nog nooit weten te overtuigen. Vandaag is dat echter anders. Wellicht dat de omstandigheden nu ook ideaal zijn. Op een laat tijdstip, in een volgepakte, broeierige kleine zaal met veel wierrook klinkt de monotone, ritualistische black metal van Urfaust beter dan ooit tevoren. Het drumwerk van VRDRBR is enorm sober, maar bijzonder effectief, terwijl de unieke cleane zang van IX een heerlijk benevelend effect heeft. Al snel is de zaal volledig in trance en schudt iedereen monotoon mee met zijn hoofd op nummers als Dämmert, Gelähmt Und Mit Scheinbar Erloschenem Geist en Die Kalte Teufelsfaust. Alleen het einde is teleurstellend: terwijl de drummer het laatste nummer aankondigt, beent de zanger/gitarist weg met een kapotte gitaar, om vervolgens niet meer terug te komen. Desondanks smaakt Urfaust dit keer naar meer! (Rik)
Een van de verrassingen op de bill is het Finse Sammal. Je zou bijna kunnen spreken van een kluizenaarsband, want zelfs in eigen land treden ze nauwelijks op. Laat staan daarbuiten dus! Zo zonde dat ze niet vaker optreden, want die van vanavond is er echt eentje om in te lijsten. Sammal speelt progressieve rock in de eigen, nationale stijl. Het doet sterk denken aan Finse ‘grootheden’ als Pekka streng en er wordt enkel in het Fins gezongen. Alleen vanwege de titel is Näennäiskäännännäinen een geweldig nummer, maar ook Kylmää Usvaa valt vanwege de afwijkende (lees: dreigende) sfeer op. Inderdaad, de toon is verder vrolijk en licht. Vooral het mooie, bluesy gitaarwerk zorgt daarvoor. Een mooi contrast met de stugge en zwartgallige aard van dit volk. Maar zoals ook bij Sammal geldt: als je daar doorheen weet te prikken, zul je er veel plezier aan beleven. Er wordt nog een nummer van het tweede album gespeeld, dat volgende maand verschijnt en dan komt er met dit mooie optreden ook een einde aan de derde festivaldag. (Ruud)
Ik beloof dat ik hierna niet meer zal zeuren over de Stage01. Iedereen weet wel hoe makkelijk dit zaaltje vol raakt en dat het zicht met iedere meter van het podium flink afneemt. Als een band dan ook nog zittend musiceert, is de lol er helemaal snel vanaf. Zo is er slechts een handvol mensen dat Coma Wall daadwerkelijk gezien heeft. Ik heb het moeten doen met een bosje haar. Jammer, want de muziek is goed. Dit bandje speelt een hele leuke mix van folk en doomrock. Het geheel wordt mooi gezongen en dit alles klinkt veelbelovend. Alleen mag dit jonge gezelschap wel wat meer doen aan de afwisseling. Ik ben benieuwd hoeveel we nog gaan horen van dit akoestische zijproject van Undersmile. (Ruud)
Oozing Wound is weer zo’n band met een treffende naam. De mannen serveren heerlijk etterende crusty thrash metal met een flinke schep sludgy doom. Het is leuk om te zien hoe de zanger/gitarist het publiek bezighoudt met zijn grappen en grollen. De drummer doet nog een soundcheck (“Higher, higherrrr…. ok too high”), wat voor frontman Zack Weil aanleiding is om te roepen dat dit de eerste keer is dat iemand er voor zorgt dat hij dit zegt en vervolgens er complimenten voor geeft. Desalniettemin is de show lekker opbeurend en gaan de gasten uit Chicago helemaal los. Goed spul! Wat mij betreft mag dit bestempeld worden als stonerthrash. (Ville)
Na het versterken van de inwendige mens rep ik me naar Stage01, waar Pyramidal in de afgeslankte gedaante van Domo een tweede optreden weggeeft. Helaas voor mij puilt de zaal alweer flink uit en probeer ik, staande op mijn tenen, toch te volgen wat er vijftien meter verderop gebeurt. De muziek klinkt goed, maar de beleving is op de gang natuurlijk heel anders dan aan het front. De spaceklanken zijn op mijn plek niet meer dan los gepingel. Natuurlijk heb ik mijn huiswerk gedaan en weet ik dat Domo wel echt de moeite waard is. Afgaande op reacties van mensen die er ‘wel’ bij waren, was dit optreden dan ook erg goed. (Ruud)
Na het schitterende optreden van Messenger, haast ik me weer naar de Stage01. Ik weet echter wel wat ik kan verwachten. Ook bij Domo was het dringen geblazen en ik ben niet de enige die zich aangetrokken voelt tot de mysterieuze klanken van Jayn H. Wissenberg a.k.a. Darkher en Stage01 puilt zodanig uit dat je het optreden zelfs niet vanaf de gang kan volgen. Op de achtergrond is The Heads dan ook al begonnen aan zijn tweede set. Ik probeer nog iets op te vangen van het duistere, folky singer-songwriter van deze zangeres, maar dat blijkt tevergeefs. Een show zoals het fenomenale Promise And The Monster als vorig jaar, zit er helaas niet in. Vol = vol. (Ruud)
Dan is de beurt aan Coltsblood, waarvan het lijkt dat het een interessante mix is van black metal en sludge. ‘Lijkt’, omdat ik er nog steeds niet zeker van ben. Voor ons gebeurde iets wat de aandacht voor het optreden compleet afleidt. Voor me staan twee jongemannen hartstochtelijk te zoenen. Ze gaan erop los alsof het hun laatste dag samen is. Misschien is dat ook wel het geval? Het is moeilijk om het te omschrijven, maar het doet denken aan dat oude nummer van Savage Garden. Het zal duidelijk zijn dat dit vooral de aandacht wat afleidt van wat er op het podium gebeurt en ik daardoor niet in de stemming van het optreden kom. Zeker als de complete Finse delegatie aanwezig is en het stel toejuicht in Finse kreten die ik het beste kan vertalen als “Dat gaat goed zo!” en “Pak die kont!”. Alsof de ene het kan verstaan, zo geschiedt het. De show dus… Ik weet het niet meer. Is het goed genoeg voor een intiem moment tussen twee geliefden? Ook daar kan ik niks over zeggen, want wanneer we weglopen, zijn we nog te geamuseerd door dit voorval. Een van mijn Finse vrienden vertelt me dat hetzelfde duo het optreden van Primitive Man voor hem verstierde met dezelfde capriolen. (Ville)
Pagina 1: donderdag 9 april
Pagina 2: vrijdag 10 april
Pagina 3: zaterdag 11 april
Pagina 4: zondag 12 april
