In het valentijnsweekend gaat het er in de Baroeg heel wat minder troetelig aan toe dan onder menig ander Nederlands dak. Daar houdt op zondagavond 15 februari namelijk Cryptopsy, een van de koningen van de technische death metal, huis. Support komt van de Nederlandse bands Bodyfarm, Bleeding Gods en Bloodgod.
De jonge band Bloodgod opent deze metalen zondag. Het powertrio uit Utrecht is geen onaardige opwarmer met hun groovende death metal. Bloodgod moet compositorisch echter nog wat groeien, willen ze mijn aandacht blijvend vast willen houden.
Bleeding Gods houdt hier de release party van hun debuut-cd Shepherd Of Souls. Deze band bestaat uit (ex-)leden van ervaren bands als Sinister, Houwitser en Supreme Pain. Er wordt strak en enthousiast gespeeld en het is de heren en dame aan te zien dat ze eerder op de planken hebben gestaan, maar ondanks de herhaaldelijke aanmaningen van zanger Mark Huisman komt het publiek niet echt goed los. Wellicht ligt dat voor een deel ook aan de muziek, die minder death metal bevat dan je bij een naam als Bleeding Gods zou verwachten. Thrash met een dikke groove is een betere omschrijving. Lamb Of God komt als meest passende referentie naar boven. Ook de ruige doch verstaanbare strot van Huisman doet denken aan de stem van Lamb Of God’s Randy Blythe. Hoewel ze misschien niet het meest logische voorprogramma zijn voor een band als Cryptopsy, gaat de muziek van Bleeding Gods er bij mij wel in. Nederland is weer een aardige deathmetalband rijker.
“ We zijn niet zo snel als Cryptopsy, maar kunnen wel een goede pot death metal neerzetten! ”, zegt zanger/gitarist Thomas Wouterse tijdens het optreden van het Amersfoortse Bodyfarm. Het eerste is zonder meer waar. Drummer Quint Meerbeek steunt kwistiger met hoemparitmes dan met blastbeats en de riffs zijn continu goed te volgen. Bij de tweede bewering zet ik mijn vraagtekens. Bodyfarm komt zeer zelfverzekerd over en is na talloze optredens in binnen- en buitenland een geoliede machine, maar is wat de muzikale koers betreft nog wat zwalkend. In het geluid valt mij een driedeling op tussen robuuste old school death metal, grimmige melodieuze nummers die zeer Zweeds aan doen en pompeuze Amon Amarth-achtige passages. Variatie juich ik toe als het logisch in het totaalbeeld past, maar deze drie geluiden vloeken nogal met elkaar. Ik hoop dat Bodyfarm op de aankomende derde full-length zijn eigen geluid vindt.
Cryptopsy is anno 2015 een geheel onafhankelijke band, zonder label. Bewonderenswaardig, want het maken van zulke extreme en ontoegankelijke muziek is ongetwijfeld geen vetpot. En ook apart, dat een van de groten van het deathmetalgenre geen ondersteuning van een label kan (of wil?) vinden. Eveneens verbazingwekkend is de lage opkomst: op deze zondagmiddag zijn er nog geen 150 man in Baroeg te vinden. Jammer, want de thuisblijvers hebben zeker iets gemist. Eenieder die Cryptopsy sinds het toetreden van vocalist Matt McGachy en de release van het (vanwege de cleane zang op enkele tracks) omstreden The Unspoken King (2008) links heeft laten liggen, weigert te zien dat we hier te maken hebben met een muzikale pletwals, een band in topvorm, een koning van de death metal. De werkelijk onmenselijk snel drummende Flo Mounier speelt wederom de sterren van de hemel en vormt zo de ruggengraat van dit prettig gestoorde combo. McGachy vertrouwt in vergelijking met zijn gevarieerder 'zingende' voorgangers Lord Worm en Mike DiSalvo naar mijn smaak iets te veel op zijn putgrunt, maar weet met zijn enthousiaste presentatie en vlotte babbel eindelijk wat beweging te veroorzaken in de zaal. Het zijn Crown Of Horns en Graves Of The Fathers van de destijds baanbrekende deathmetalklassieker None So Vile (1996) die de meeste indruk maken, maar Cryptopsy speelt ook materiaal van Whisper Supremacy (1998) en met Worship Your Demons zelfs iets van The Unspoken King: een gewaagde keuze die prima uitpakt, want in de praktijk was dat gewoon een plaat waarvoor de Canadezen zich niet hoeven te schamen. Een toegift, bestaande uit Defenestration, Slit Your Guts en Phodophile sluit een uurtje muziek af dat op mij overkwam alsof ik mijn hoofd in een wasmachine stak terwijl ik werd overreden door een bulldozer. Kort maar bijzonder krachtig!
Met dank aan Ronald Van De Baan van Livereviewer.com voor de foto's
