Veel toeschouwers zijn er niet op het optreden afgekomen (krap vijftig man) en dat heeft natuurlijk alles te maken met de reputatie van de beste man. Verslavingen lopen als een rode draad door zijn carrière en dat heeft hem weinig goeds opgeleverd. Daarbij is er ook weinig aan noemenswaardig materiaal uitgekomen tijdens zijn soloperiode. Het is vooral teren op het oude succes ten tijde van Iron Maiden. Dit terwijl hij weinig goede woorden over heeft voor zijn oude groep en ze maar afblaft als hij even de gelegenheid krijgt. Ook zal het niet helpen dat er nog weinig over is van die jonge, slanke en energieke vent van toen met zijn gouden strot. Tegen beter weten in ben ik dan ook aanwezig. De kans op teleurstelling is groot. Het is echter het legendarische materiaal van vroeger, een korte reistijd en nieuwsgierigheid dat me over de streep trekken om toch te gaan kijken.
Voordat Di'Anno en zijn Phantomz het podium betreden, is er eerst een voorprogramma in de vorm van het Nederlandse Martyr. De band had zijn glorietijd in de jaren tachtig met albums als For The Universe en Darkness At Time's Edge, maar gooide het bijltje daarna erbij neer. Inmiddels zijn ze al weer jaren bij elkaar en is er in 2011 een nieuw album uitgekomen (Circle Of 8) en zijn de mannen op dit moment bezig met het opnemen van een opvolger. De groep heeft een goede livereputatie maar weet die vanavond niet helemaal waar te maken. De oorzaak ligt niet eens zozeer bij de band maar meer aan de omstandigheden van vanavond. Het geluid wil maar niet goed staan en hierdoor komt de muziek niet goed uit de verf. Daarbij telt ook nog eens mee dat De Schaaf geen fijne akoestiek heeft. De zang van Rob Van Haren is moeilijk boven de bas en drums uit te horen en dat geld ook voor beide gitaristen. Dat is jammer, want ondanks dat er maar een klein aantal mensen is, probeert de band er wel een show van te maken. Vooral de zanger en bassist Jeffrey Bryan Rijnsburger vallen in positieve zin op.
Na de show van Martyr duurt het even, maar dan klinkt The Ides Of March uit de speakers. De Phantomz komen één voor één het podium opgelopen en als laatste strompelt Paul Di'Anno, met een dikke brace om zijn knie, het podium op. De grote frontman is dan ook alles behalve mobiel. Wanneer de intro afgelopen is, wordt Wrathchild ingezet en begint het optreden. Waar het geluid bij Martyr al erbarmelijk was, doet de geluidsman het hier nog slechter. De microfoon valt constant uit, het geheel is verschrikkelijk gemixt en de introtune blijft maar doorspelen. Dit levert vervolgens wel vermakelijke taferelen op, wanneer Di'Anno zich hier verschrikkelijk kwaad om maakt en loopt te ruziën met de geluidsman. De bijnaam The Beast doet hij op dat moment alle eer aan, als hij woedend op het podium staat. Niet dat hij overigens veel beter werk aflevert, want zelf staat hij ook knap beroerd te zingen. Di'Anno schreeuwt zich maar wat door de nummers heen, mist vaak de timing en lijkt vooral de snelle tracks niet eens meer bij te kunnen houden. De weinige sympathie die ik nog voor hem over heb, verbruikt hij vervolgens door tussen de nummers door steeds om cocaïne te schooien.
Vanavond wordt er veel materiaal van de eerste twee Maidenalbums gespeeld, wat me enigszins goed doet. Maar ook al ben ik mild, ik kan er eigenlijk weinig goeds over vertellen. Het is Di'Anno waar het om gaat, maar hij is juist ook de slechtste schakel in het geheel. De anonieme bandleden spelen de tracks naar behoren, maar weten ook weinig energie over te brengen op het publiek. Nergens wordt de klasse van het origineel behaalt en de nummers worden ook vaak een stuk sneller gespeeld. Iets waar ik me over verbaas, aangezien Paul die snelheid amper nog aankan. Materiaal uit zijn soloperiode wordt er ook gespeeld in de vorm van Marshal Lokjaw en Children Of Madness. Ook spelen de mannen Kissed By The Wings Of The Angel Of Death, een nummer van zijn nieuw gevormde band The Architects Of Chaoz. Volgend jaar mei moet het debuut uitkomen. Het is hele andere koek dan de Maidennummers die gespeeld worden. Het heeft een veel meer hardcore-achtige aanpak. Door het slechte geluid valt er echter weinig van te maken.
Waar Di'Anno de eerste helft van de show constant genoodzaakt was op één plek te staan, moet hij de tweede helft van de show zittend doorbrengen. Zo brengt hij Charlotte The Harlot, Phantom Of The Opera, Prowler en Killers allemaal zittend voor het drumstel. Het is vreemd om zulke energieke songs gezongen te zien worden door iemand die zit en niet door iemand met een actieve performance. Het deert Di'Anno allemaal niet. Hij roept tussendoor nog steeds of er ergens cocaine te krijgen is. Er is ook weinig belevenis bij de man te zien. Hij noemt het zelf nog punk, ik noem het zakkenvullerij en ik ben er klaar mee. Gelukkig hebben de nummers een zeer sterke basis en valt er genoeg te genieten als je de zang van Di'Anno negeert. Daar focus ik me de rest van de avond dan ook maar op en wordt nog een beetje opgevrolijkt door de opzwepende gitaarsolo's van Phantom Of The Opera en Transylvania. Met een les rijker en een illusie armer gaat de avond voorbij. Paul Di'Anno: nooit meer!
Setlist:
1. The Ides Of March
2. Wrathchild
3. Sanctuary
4. Purgatory
5. Marshal Lokjaw
6. Murders In The Rue Morgue
7. Kissed By The Wings Of The Angel Of Death
8. Children Of Madness
9. Genghis Khan
10. Charlotte The Harlot
11. Killers
12. Phantom Of The Opera
13. Prowler
14. Transylvania
15. Running Free
