Om kwart voor acht gaan de lichten uit en klinkt de intro Wings van Alcest. Samen met Opale brengt deze je gelijk in een droomwereld. Als kind had zanger/gitarist Stéphane Paut (artiestennaam: Neige) fantasieën van een universum vol andere kleuren, vormen en geluiden dan de wereld waarin we leven. Deze beelden vormen de basis voor de muziek van de Fransen. Ook vanavond is het lekker wegdromen met veel nummers van de laatste twee albums. De setlist is bedachtzamer in elkaar gezet dan de vorige keer dat ik de blackgaze-/dreampopformatie aan het werk zag (in juli in Barcelona samen met Opeth, verslag staat elders op deze site). De sfeer wordt beter opgebouwd en vastgehouden en dat terwijl er live zonder toetsenist gespeeld wordt. De keyboardpartijen die op de plaat aanwezig zijn, worden slechts af en toe gemist. Het is met name het stemmige gitaargeluid (vanaf het derde nummer staat het geluid goed) dat voor een relaxte ambiance zorgt. De cleane zang is even later ook beter hoorbaar dan in het begin.
Een voorzichtig applaus stijgt op na de eerste twee songs. De reactie van de zaal wordt gedurende het concert steeds iets sterker, zeker met de wat stevigere nummers met blackmetalscreams (Les Voyages De l’Amé (sterk nummer met veel tempowisselingen) en Percées De Lumiere). Veel beweging komt er echter niet in. Het is dan ook luistermuziek om even bij stil te blijven staan, in een trance te belanden en mee te neuriën als Autre Temps en de geweldige afsluiter Délivrance. De Fransen zijn onder de indruk van het spelen in zo’n grote kubus en van het mogen spelen in het voorprogramma van "the mighty Opeth". Ze bedanken ons voor onze komst. Alcest speelt een sfeervolle set voor een volstromende zaal en heeft zeker een aantal fans gewonnen.
In de pauze melden de meeste bezoekers zich aan de bar. Nadat het toegangskaartje en het parkeren al prijzig zijn, blijkt ook de prijs voor een drankje aan de dure kant. Bovendien had op de piekmomenten wel wat meer personeel achter de bar mogen staan. Je moest nu wel veel geduld hebben om een drankje te bemachtigen.
Om negen uur is het wachten echter voorbij. De inmiddels goed gevulde vloer en tribune (het podium staat iets naar voren en bovenste tribune is dicht) ziet Opeth het podium betreden. Volgens de schermen in de hal is Heritage het meest recente album maar dit is een slordige fout. Weliswaar is de releasedatum van het nieuwste studiowerk uitgesteld, inmiddels is Pale Communion er toch al een tijdje. Ook frontman Michael Åkerfeldt is in de war. Hij denkt dat het de tweede keer is dat het vijftal hier (in de HMH) optreedt, maar het optreden in 2009 met Dream Theater, waaraan hij refereert, vond toch echt plaats in Ahoy. Het zij hem vergeven.
De Zweedse progressieve death metal/-rockformatie speelt vanavond van elke plaat wat, behalve van het debuut. Er wordt direct met het recente werk afgetrapt (Eternal Rains Will Come en Cusp Of Eternity). Al snel blijkt dit nieuwe materiaal ook live goed te klinken. Het geluid staat ongelooflijk goed afgesteld. Hierdoor komen al tijdens de eerste nummers de solo’s van Fredrik Akesson erg mooi naar voren. Ook het rijke drumwerk van Martin Axenrot is goed hoorbaar. Daarna is het de beurt aan ‘old shit’ (“turds that have been lying on the floor for a long time”): Bleak, The Moor en Advent. Laatstgenoemde is het oudste nummer van de set. Het dateert uit 1996. Deze track, afkomstig van Morningrise, klinkt erg gaaf, door onder andere de toegevoegde keyboard- arrangementen. De andere twee worden licht vertraagd gespeeld, een wat minder geslaagd experiment.
Ook veel andere nummers hebben van die kleine extra’s (zoals het bluesgeluid in de gitaar van Mikael en het percussiewerk van Joakim Svalberg in The Grand Conjuration, de afsluiter van de reguliere set) waardoor het constant interessant blijft voor de fans die de band al meerdere keren aan het werk hebben gezien.
De Zweden moeten het niet van hun podiumpresentatie hebben. Daar leent de muziek zich ook niet voor. De grote kracht is de muziek zelf, zeker vanavond. Het nodige vermaak vindt met name tussen de nummers door plaats. Mikael: “I washed my hair with shampoo and conditioner” en even later betrapt hij iemand op het verzenden van een berichtje: “Mom, they’re great”. Het gaafste is zijn imitatie van James Hetfield: “Oh, yeah?!” Het zorgt voor veel reactie bij het publiek.
De setlist zit erg sterk in elkaar vanavond. Niet alleen worden er nummers gespeeld van alle albums, ze passen ook goed bij elkaar (het sterk gezongen Elysian Woes en het prachtig uitgevoerde Windowpane vullen elkaar goed aan). Bovendien zitten er een paar songs bij, die voorheen bijna nooit gespeeld werden (onder andere April Ethereal) en velen zijn blij met The Lotus Eater. Waar Alcest de set eindigde met Délivrance, krijgen we bij Opeth als toegift een vaste waarde: Deliverance .Een fantastische, epische afsluiter. Nog een keer gaat het publiek uit zijn dak en is er zelfs een circle pit. Metalfans die er vanavond bij waren, zijn getuige geweest van een sfeervol Alcest en een van de beste optredens van Opeth in Nederland ooit.
In de Beat Box speelt Purest Of Pain, met gitariste Merel Bechtold in de gelederen, nog een aftershow. Helaas is het geluid daar erg slecht waardoor de energie die de Nederlandse band erin steekt, er absoluut niet uitkomt. Wel vermakelijk is de versie van Happy Birthday To You, ter ere van de verjaardag van gitarist Michael. Aardig wat mensen hebben dan al de weg naar huis gevonden of melden zich bij de merchandise. Ze zullen zich deze memorabele avond nog lang blijven herinneren. Een topconcert waar je met plezier op terugkijkt!
Met dank aan Eus van Metal-Experience voor de foto's.
Setlist Opeth:
1. Through Pain To Heaven (Popul Vuh cover) (intro)
2. Eternal Rains Will Come
3. Cusp Of Eternity
4. Bleak
5. The Moor
6. Advent
7. Elysian Woes
8. Windowpane
9. The Devil’s Orchard
10. April Ethereal
11. The Lotus Eater
12. The Grand Conjuration
Toegift:
13. Deliverance
Setlist Alcest:
1. Wings (intro)
2. Opale
3. Là Où Naissant Les Couleurs Nouvelles
4. Autre temps
5. L’Eveil Des Muses
6. Percées De Lumière
7. Délivrance
