“Dit is de beste line up die je dit jaar gaat zien”, zei Vincent Cavanagh, zanger van Anathema, tijdens het optreden op dit nieuwe Spaanse festival. Waar anders tref je zulke grote namen bij elkaar op het gebied van progressieve rock en metal? Op Facebook kwam ik toevallig een poster tegen van dit festival en aangezien de bands op het affiche mij wel aanspraken, boekte ik een vlucht voor een weekendje Barcelona. Na een bezoek aan de stad zelf, liep ik naar Poble Espanyol, alwaar een rij mensen al vroeg voor de ingang had plaatsgenomen. Het festivalterrein is eigenlijk een binnenplaats, omgeven door oude gebouwen met onderin wat winkeltjes. Een prachtig, bijna romantisch decor voor een progfeest. Met ongeveer 1400 bezoekers, waar ruimte is voor minimaal het dubbele, bleef het opmerkelijk rustig maar was het wel gezellig.

Antimatter mocht de eerste editie van het festival openen. De setting is al sfeervol en de het viertal muzikanten doen daar nog een schepje bovenop met hun emotionele, zwaarmoedige rock. De Britse formatie die door bassist Duncan Patterson na zijn vertrek bij Anathema en zanger Mick Moss is opgericht, speelt met name materiaal van hun laatste twee releases en daarnaast de hit The Last Laugh van het debuut. Er wordt rustig begonnen met een paar nummers van Leaving Eden. Met Paranova komt er meer pit in. Antimatter speelt indrukwekkend, het geluid staat uitstekend afgesteld en de akoestiek van het plein is goed te noemen. Het aantal bezoekers blijft nog beperkt maar de band krijgt na ieder nummer een warm applaus wat de temperatuur op het podium nog verder doet stijgen. De melancholische rock bevordert de relaxte sfeer die er heerst. Een mooi begin van de dag.

Daniel Tompkins is sinds een paar weken weer terug bij de djentlemen van Tesseract. Vandaar dat vandaag vooral materiaal van het album One voorbijkomt en waarvan de Concealing Fate-cyclus, op Concealing Fate Part 6: Origin na, in het geheel wordt gespeeld. In plaats daarvoor krijgen we Of Mind – Nocturne waarbij met name in het begin Daniel erg veel moeite heeft om zuiver te zingen. De Britten spelen weliswaar strak en de podiumpresentatie is aardig maar ze stellen toch teleur, voornamelijk veroorzaakt doordat het geluid niet goed afgesteld staat. De bas staat veel te hard en dat gaat met name ten koste van het gitaargeluid dat amper te horen is. Wel vormen de zware tonen een mooi contrast met de heldere zang van Daniel Tompkins. Blij dat hij weer terug is van weggeweest.

Alcest doet het iets beter ook al staat de microfoon van de zanger in eerste instantie te zacht en daarna vrij lang te hard. De Fransen willen graag aan het publiek laten horen dat elk album een ander geluid heeft en komen met een bijzondere setlist. Er wordt nog vrolijk geopend met Opale maar daarna volgt Summer’s Glory dat anders dan de titel doet vermoeden, een stuk minder vrolijk klinkt. Het mooie Autre Temps komt hierna pas terwijl dit chanson beter past na de opener. Zit je er gevoelsmatig net lekker in, komt er een nummer met een hele andere emotionele lading. Dat gaat het hele optreden zo door waarbij ik Percées De Lumière, het enige nummer met grunts, totaal niet vind passen in het geheel. Gelukkig wordt er geëindigd met het prachtige, dromerige Délivrance. Jammer van de setlist maar verder heb ik wel genoten.

Ondanks dat het warm is, loopt Fish (ex-Marillion) in een lange broek, trui en een sjaal om. Wat zal de beste man het warm hebben gehad. Gelukkig is de muziek ook hartverwarmend. Met name het keyboardwerk van Foss Patterson kan mij zeer boeien. De kwaliteit van de zang van Fish varieert nogal. Sterke momenten worden met mindere afgewisseld. Zijn kenmerkende podiumpresentatie is wel gedurende de hele set een sterk punt. Hij is een echte entertainer en dirigeert daarnaast zijn liveband die erg goed presteert. De set begint met Perfume River, tevens openingsnummer van het nieuwe album A Feast Of Consequences, waarna het titelnummer zelf ook volgt. Vervolgens wordt Script For A Jester’s Tear van Marillion gespeeld wat live erg goed uit de verf komt. Het blijft niet bij een Marillion-nummer maar er wordt afgesloten met een lange medley voorafgegaan door de single Big Wedge. De medley bevat naast eigen nummers uit de beginperiode, het laatste deel van Fugazi en White Feather van Marillion.

Waar de eerste drie bands drie kwartier speeltijd krijgen, mogen Fish en Anathema een uur lang het publiek vermaken en dat lukt goed. Het optreden van Anathema is zelfs erg overtuigend. Er wordt vooral materiaal van de laatste drie albums gespeeld waarbij van het eerder dit jaar verschenen Distant Satellites het titelnummer en The Lost Song, part 3 gespeeld worden. Vooral eerstgenoemde klinkt live erg sterk. Zanger Vincent Cavanagh en zangeres Lee Douglas zijn redelijk goed bij stem. Ook het publiek is goed bij stem getuige het meezingen van Untouchable, Part 2. De band was zichtbaar aan het genieten op het podium en voelde zich er thuis. Er ontstond een goede wisselwerking met het publiek dat enthousiast reageerde op de goede show. Het is overigens een goede beslissing gebleken om Daniel Cardoso achter het drumstel te zetten en John Douglas achter het keyboard. Het geheel klinkt hierdoor strakker en de hardere passages zijn krachtiger. Wat ook opvalt, is dat Lee Douglas een steeds grotere rol krijgt binnen de band. Tot grote tevredenheid van de toeschouwers wordt afgesloten met publieksfavoriet Fragile Dreams waarbij er flink meegesprongen wordt. Na afloop klinkt het olé, olé en zingt het publiek a capella nogmaals de afsluiter.

En dan is het tijd voor de hoofdact van het festival: Opeth. Vanaf intro Through Pain To Heaven (origineel is van Popol Vuh) zijn de Zweden gezegend met een fantastisch geluid. Mikael Åkerfeldt, vanavond Miguelito volgens de fans, is weer in vorm met zijn humor. Zo vertelt hij dat er een Manowar-setlist voor hem ligt en legt hij uit dat de band interesse verloor in de grindcore en vervolgens naar bands als Camel ging luisteren. Om dat te illustreren spelen ze eerst You Suffer van Napalm Death en wordt vervolgens Hope Leaves ten gehore gebracht. Zowel dit nummer als Atonement worden in een langere versie uitgevoerd met fraaie solo’s van zowel Fredrik Åkesson als toetsenist Joakim Svalberg. Miguelito weet dat The Lines In My Hand geen populair nummer is, maar geeft aan dat ze deze wel graag spelen en het publiek kan het ook wel waarderen net als het moment dat bassist Martin Mendez het publiek nog even in het Spaans toespreekt. Er wordt helaas geen nieuw nummer gespeeld maar oude krakers als Deliverance en afsluiter Blackwater Park komen wel langs. Het is anderhalf uur lang genieten van een fantastische show. Hoofdact Opeth vormt het hoogtepunt van de avond.

Om half twee is het de beurt aan Pain Of Salvation. Aardig wat mensen zijn inmiddels hun slaapplek gaan opzoeken en het moet gezegd worden dat Pain Of Salvation na Tesseract beter tot zijn recht zou zijn gekomen. Het optreden wordt wat ontsierd door technische problemen, maar daar weet drummer Léo Margarit wel raad mee. Terwijl de frontman wat loopt te sleutelen, geeft hij een drumsolo weg. Bijzonder is dat bij een tweetal nummers een violist op het podium verschijnt. Net als Alcest willen de Zweden graag horen wat ze in de loop van de jaren aan verschillend materiaal hebben geproduceerd maar anders dan bij Alcest is de setlist wat bedachtzamer in elkaar gezet. Ondanks dat het materiaal erg van elkaar verschilt, klinkt het wel goed, ook al is de zang niet altijd even zuiver. Conditioned, People Passing By en vooral Ashes klinken live wel erg lekker. De setlist wordt afgesloten met een alternatieve versie van The Perfect Element.

Met het einde van de set van Pain Of Salvation komt ook een einde aan een geslaagde eerste editie van Be Prog! My Friend waarbij een aantal zaken wel opviel, hetzij als verbeterpunt of juist als positief punt. Zo kregen we geen wristbands en werden daarmee gedwongen op het terrein te blijven. Beslist een verbeterpunt voor de organisatie. Prijzen waren variabel in de winkeltjes, maar alles was betaalbaar. Jammer dat niet alle winkeltjes open waren. Nu bleef de keuze qua voedsel nogal beperkt. De toiletten waren aardig schoon en je hoefde niet al te lang te wachten. Voor de merchstand was het wat chaotisch aangezien je een meter daarnaast je muntjes moest kopen. Muntjes waren slechts twee euro en daarvoor kreeg je onder andere een lekkere Estrella.

Al daags na de eerste editie werd bekend gemaakt dat er een vervolg komt. 11 juli 2015 is de volgende editie waarbij de organisatie bekend maakte dat Riverside, Leprous en Ihsahn zullen optreden.

Setlist Opeth:
1. The Devil's Orchard
2. Heir Apparent
3. White Cluster
4. Demon Of The Fall
5. You Suffer (Napalm Death cover)
6. Hope Leaves
7. Atonement
8. Deliverance
9. The Lines In My Hand
10. Blackwater Park

Setlist Anathema:
1. Untouchable, Part 1
2. Untouchable, Part 2
3. Thin Air
4. The Lost Song, Part 3
5. Closer
6. A Natural Disaster
7. Distant Satellites
8. A Simple Mistake
9. Fragile Dreams

Setlist Pain Of Salvation:
1. Remedy Lane
2. ! (Foreword)
3. Conditioned
4. No Way
5. Used
6. Ashes
7. People Passing By
8. Chain Sling
9. Linoleum
10. Falling
11. The Perfect Element

Setlist Fish:
1. Perfume River
2. Feast Of Consequences
3. Script For A Jester's Tear (Marillion cover)
4. Big Wedge
5. Assassing / Credo / Tongues / Assassing (Reprise) / Fugazi (End Section) (Marillion cover) / A View From The Hill / White Feather (Marillion cover)

Setlist Alcest:
1. Opale
2. Summer's Glory
3. Autre Temps
4. Percées De Lumière
5. Souvenirs d'Un Autre Monde
6. Délivrance

Setlist Tesseract:
1. Concealing Fate, Part 2: Deception
2. Concealing Fate, Part 3: The Impossible
3. Concealing Fate, Part 4: Perfection
4. Concealing Fate, Part 5: Epiphany
5. April
6. Of Mind – Nocturne
7. Concealing Fate, Part 1: Acceptance

Setlist Antimatter:
1. Redemption
2. Leaving Eden
3. Paranova
4. The Last Laugh
5. Monochrome
6. Wide Awake In The Concrete Asylum