Aan alles komt een einde, maar dat Roadgrill – het leukste festival van Nederland – nu al zijn laatste editie in zou gaan, had ik nooit durven dromen. Ondanks afstudeerperikelen en een veel te hoge temperatuur om van te kunnen genieten, ben ik alsnog op de fiets gestapt om voor een laatste maal te genieten van heavy metal, goedkope consumpties en een flinke dosis vlees. Het zal nu ook de laatste keer zijn dat ik na telefonisch en e-mailcontact wederom niet bekend ben bij de mensen die de perslijst bij de hand houden, maar gelukkig word ik ook nu weer binnengelaten. Dit jaar helaas zonder vaste fotograaf Purdey, maar het feit dat zij dit festival heeft gemist om cum laude af te kunnen studeren, maakt het allemaal een flink stuk draaglijker.
Het is aan Venator om het spits af te bijten. De band maakt een combinatie van heavy/power metal met wat thrashy invloeden die zich vooral openbaren in de schreeuwerige backing vocals. De leadzanger zelf heeft een stemgeluid dat me nog het meeste doet denken aan David Bower van Hell. Hij is niet altijd even zuiver in de hogere regionen, maar gooit er desalniettemin enkele indrukwekkende uithalen uit. Ondanks het feit dat het overduidelijk nog te warm is voor het net binnenlopende publiek om al helemaal uit haar dak te gaan, toont de band wel een gemotiveerde en gepassioneerde indruk. Vooral bassist Ray heeft het heel erg naar zijn zin en probeert het publiek ook enthousiast mee te krijgen. Jammer genoeg gooit het matige geluid roet in het eten, aangezien de ritmepartijen van de gitarist amper te horen zijn. De solo's klinken daarnaast erg vals; iets wat toch jammer is bij een band waarbij melodie een belangrijk onderdeel van het totaalplaatje is. Zodoende is dit openingsoptreden zeker niet perfect, maar het enthousiasme en de passie stralen er dusdanig vanaf dat ik Venator dit met alle gemak wil vergeven.
AC/DC – pardon – Rosie heeft voor mij toch het grote probleem dat ik dit soort muziek al na dertig minuten uitzonderlijk saai begin te vinden. Toch moet het gezegd worden dat de band met haar Bon Scott-achtige zanger en Angus Young-achtige gitaarsolo's wel voor een sterk optreden zorgt. Met Sin City en afsluiter Whole Lotta Rosie trekt de band ook nog een tweetal echte AC/DC songs tevoorschijn, waar het publiek gretig van geniet. Het euvel bij dit soort bands blijft voor mij echter wel dat het voor mij toch wat simpel over komt om je complete sound te baseren op een band die er ook een kunst van heeft gemaakt om vooral zoveel mogelijk hetzelfde te klinken. Je moet er van houden, maar eerlijk is eerlijk: de beste mannen van Rosie hebben een goed optreden neergezet.
Fijn dat ik niet verplicht ben om naar Wacken Open Air af te reizen om Stormrider te kunnen zien. Ik heb de band zelf nog nooit ervaren, maar heb al meerdere malen verhalen aangehoord over hoe goed Marcel Coenen speelt en over hoe leuk de setlist altijd is. Helaas geen Battle Hymns, maar Ton Of Bricks, Angel Witch, Iron man, Wasted Years en Ace Of Spades gaan er ook goed in. We hebben ook meteen te maken met de eerste (voorzichtige) moshpit van de dag, al springt de security daar wel vrij snel op in om hier een einde aan te maken. Geen idee of hier van tevoren specifieke regels voor opgezet waren, maar het blijft op deze manier nog redelijk rustig voor het podium, al wordt er door menig headbanger goed meegezongen en absoluut genoten. Stormrider is in ieder geval een kundige band met sterke muzikanten die toch wat meer te bieden heeft dan de meeste coverbands.
Ik wil hierbij gebruik maken van de mogelijkheid om gastheren Roadkill te bedanken voor de vele jaren vermaak die ze het Roadgrill-publiek gegeven hebben. De band zet jaar in, jaar uit goede optredens neer die nergens meer echt verrassen, maar wel altijd een flinke dosis kwaliteit bevatten. Ook dit jaar geeft de band alles dat ze heeft en trekt hier, ondanks het feit dat de barbecues op volle toeren roken, nog een mooie portie publiek naar het podium. Het is in dat opzicht maar goed dat er naast het podium nog een douche staat die non-stop water sproeit, want de combinatie van tropische temperaturen, het enthousiaste optreden en de pyro-effecten op het podium, zorgen al snel voor een vrij verhit publiek dat er in enkele gevallen misschien toch beter aan had gedaan om wat meer water te drinken dan bier. Bedankt voor alle jaren mannen, laten we hopen dat jullie ooit nog de mogelijkheid krijgen om jullie eigen festival weer uit de grond te trekken!
Valentine is een vreemde keuze op een festival waarbij de meeste bands vooral no-nonsense muziek spelen. Deze act krijgt het voor elkaar om AOR, symforock, popmuziek, hardrock, musical, Queen en carnavalsmuziek te mixen en kan hierdoor ook rekenen op een vooral verbaasd publiek. Want ja, het ziet er allemaal wat flamboyant uit en het klinkt toch lang niet altijd zo stoer als de andere bands vandaag wel klonken, maar verdomd: wat een enorme dosis kwaliteit! Een aantal partijen komen overduidelijk van samples en het blijft vreemd om een band te zien optreden zonder bassist, maar de zang is erg sterk, de muziek is zeer gevarieerd en de melodielijnen zijn goed doordacht. Zonder het verwacht te hebben, zet Valentine voor mij dan ook meteen het meest interessante en misschien zelfs wel beste optreden neer dat ik het hele jaar heb mogen aanschouwen.
Op het moment dat frontman Robbie Valentine de mogelijkheid grijpt om een minuut stilte te vragen voor de slachtoffers van de vliegramp in Oekraïne, krijgt hij behalve bijval helaas dan ook een paar dronken idioten over zich heen die in hun aangeschotenheid weinig interesse in respect hebben. Misschien was de minuut stilte niet heel tactisch geplaatst zo laat op de dag, maar de kleine frontman heeft hiermee wel een hoop respect bij mij afgedwongen. De hoon van enkele figuren in het publiek die er alles aan doen om aan te geven dat ze het maar mietjesmuziek vinden, is wat mij betreft dan ook compleet ongepast en bespottelijk gedrag. Gelukkig gaat een groot gedeelte van de aanwezigen uiteindelijk wel op in de bombastische muziek. Bij de afsluiter Over And Over Again besef ik mezelf ineens dat ik dit nummer inderdaad ken en verneem ik ook dat dit kennelijk in Nederland een enorme hit was. Je bent nooit te oud om te leren zullen we maar zeggen. Hoe dan ook: niets dan respect voor deze band, hier wil ik absoluut meer van zien en horen!
Vanderbuyst als headliner? Ergens voelt dit na jaren van bands als Rage, Primal Fear en At Vance toch een beetje als mosterd na de maaltijd. De sympathieke bandleden weten als geen ander hoe ze een uitstekende show moeten neerzetten, maar alsnog heb ik vandaag moeite om zo na Valentine echt optimaal te genieten van deze band. Gezien de publieksreactie is het een slimme zet geweest van de organisatie, omdat het publiek meer los gaat dan bij Valentine het geval was, maar vanuit persoonlijke ervaring ben ik geneigd om te zeggen dat Valentine toch net iets specialer was. Hier komt toch ook bij kijken dat ik de zang altijd wat zwak heb gevonden om zichzelf staande te houden tussen het muzikale geweld.
Terwijl ik aan het overpeinzen ben of Vanderbuyst nu wel of niet de juiste afsluiter van het festival is, begint zich een verandering voor te doen: ik begin de keuze te begrijpen. Waar de eerste nummers mij alsnog teveel klinken als simpele hardrock, gooit de band halverwege de show steeds meer meerstemmige zangpartijen in de nummers, waardoor er een stuk meer afwisseling in de muziek komt. Hier komt ook bij kijken dat de gitaarsolo's werkelijk prachtig zijn. Waar Marcel Coenen vandaag liet zien dat hij verreweg de meest technische gitarist op het podium is, moge het duidelijk zijn dat Willem Verbuyst degene is die het meeste gevoel in zijn spel aanbrengt. Helemaal als de gebruikelijke afsluiter in de vorm van U.F.O.'s Rock Bottom tevoorschijn wordt gehaald, zit ik toch met een dromerige blik te luisteren naar de weergaloze klanken die de beste man tevoorschijn tovert. Misschien moet ik toch wat minder cynisch en kritisch zijn ten opzichte van line-ups en de plaatsing van bepaalde bands boven anderen en gewoon meer genieten van de show. Laat ik in dat opzicht maar gewoon eerlijk zijn en toegeven dat een eerste indruk overrated kan zijn en een optreden uitzitten tot het einde prachtige dingen kan opleveren.
In tegenstelling tot vorig jaar heb ik dit jaar niet heel actief bij de bands op het tweede podium gekeken. De hoge temperaturen en mijn eigen vermoeidheid hebben er toch vooral toe geleid dat ik na ieder optreden op het hoofdpodium even lekker rust in de schaduw heb genomen om bij te praten met vrienden en vooral veel non-alcoholisch vocht naar binnen heb gegooid. Serieus mensen, gezien de hoeveelheid kansloze dronken mensen die al vanaf de derde band over het festival zwalkten, vraag ik me soms toch echt af wat de maximum leeftijd is die sommige metalheads zullen halen. Dit alles neemt echter niet weg dat ik me ook vandaag weer uitzonderlijk goed heb vermaakt en dat deze (hopelijk slechts voorlopig) laatste versie van Roadgrill wederom een gezellig feest was. Zoals gebruikelijk barstte halverwege de dag weer een buitje los, maar dit was dit keer toch echt een welkome afwisseling ten opzichte van de hitte die we verder over de hele dag hadden. Bedankt voor een aantal fantastische jaren Roadkill en crew!
