De Friese punkers van Intoxication trappen vanavond af voor een halfvolle Iduna. Niet dat het de heren uitmaakt want ze raggen er gewoon lekker op los. Zanger Arnold vuurt en snauwt met een indrukwekkende hanenkam zijn gal op het publiek af maar krijgt door de openingsactvloek nog weinig respons terug. Best jammer want de Friezen weten hoe ze een potje punk moeten spelen en demonstreren dat hier prima.
Aan Cenobites de taak om het publiek verder op te warmen. De band uit Rotterdam brengt een enthousiasme vorm van punk en psychobilly en weet dit prima over te brengen op het publiek. Zanger Dimitri Hauck straalt genoeg charisma uit en heeft een lekkere rauwe stem maar het is contrabassist P.G Vogel die er de leukste show van weet te maken. De zware contrabas draait en vliegt alle kanten op terwijl hij er deftig op door blijft tikken. Het psychobilly genre weet me normaal niet echt te raken maar verrassend genoeg vind ik de show van de Cenobites erg leuk. Dat heeft ongetwijfeld te maken met dat het materiaal van de groep lekker uptempo is met een erg aanstekelijk punkrandje, daarbij weten de mannen het live goed over te brengen.
Als de heren van Cenobites klaar zijn is het bijna 20.00 uur. In Nederland betekent dit natuurlijk dat je op 4 mei uit respect twee minuten stil bent. Op posters is al aangegeven dat Iduna zich hier ook aanhoudt en bijna de gehele zaal (op een enkeling na) is dan ook respectvol stil. Top!
Daarna is het de beurt aan hoofdact The Casualties om te geven waarvoor iedereen is gekomen, namelijk een onvergetelijke punkshow. Met Tommorow Belongs To Us begint de New Yorkse punkformatie en start daarmee gelijk op volle toeren. De zaal is inmiddels vol gelopen maar staat in het begin nog een beetje onwennig te kijken naar het schouwspel en beweegt weinig. Pas bij het refrein vliegen er wat meer vuisten de lucht in en wordt er een beetje meegeschreeuwd. Bij het tweede nummer My Blood, My Life, Always Forward is Drachten al iets meer ontdooid en vormt de eerste kleine moshpit zich al.
Vervolgens zijn er twee factoren nodig om het publiek daar te krijgen waar de band ze wil hebben. Namelijk de kraker The Unknown Soldier en een uitnodiging om vooral op het podium te klimmen om te stagediven en mee schreeuwen in de microfoon. Vanaf dat moment is het los en kan het feest echt beginnen. De één na de ander springt het podium op en staat samen met een bandlid te schreeuwen om vervolgens stagedivend het publiek weer in te vliegen. Voorin ontstaat een grote pit waarbij er gemoedelijk en gebroederlijk tegen elkaar opgesprongen wordt. Wat grappig is om te zien, is dat een brede paal in het midden de zaal symbolisch in tweeën splitst, waarbij er rechts plaats is om lekker los te gaan en links rustig van het concert genoten kan worden. Het is daarbij wel oppassen voor de fanatiekelingen om niet tegen de paal aan te botsen, want deze staat daar best onhandig in het midden.
De groep weet tijdens de show het tempo er aardig in te houden en af en toe is er tijd voor een praatje of een grapje. De bandleden lijken zich dan ook opperbest te vermaken en het optreden voelt daardoor meer aan als een feestje waarbij zijzelf de hoofdgasten zijn. Het maakt dan ook helemaal niets uit als er iets fout gaat of als gitarist Jake Kolatis even niet meer weet hoe een nummer moet. Voor zanger Jorge Herrera geldt dat hij vanavond niet echt heel verstaanbaar zingt (voor zover de man dat ooit doet), maar dit compenseert hij door een lekkere gedreven en krachtige performance.
Hoogtepunten zijn er in de vorm van Riot, Punk Rock Love en The Ramones cover Blitzkrieg Pop, met voorafgaand een stukje Run To The Hills van Iron Maiden. Maar het dak gaat er pas echt af bij afsluiter We Are All We Have. Het hele podium staat ineens vol met mensen en de bandleden zijn niet eens meer te zien. Een gevoel van eenheid wordt gecreëerd als iedereen de teksten van het nummer mee scandeert en wild heen en weer springt. Het is dan jammer dat het optreden hierna afgelopen is, ik had best nog meer willen zien. Volgens mij hoorde de band ook minstens nog twintig minuten langer te spelen maar helaas mocht dat niet zo zijn. Neemt niet weg dat het een erge leuke avond was met een tof voorprogramma en een zeer aangenaam optreden van The Casualties.
