In Friesland heerst een levendige metalscene. Concertzalen als Romein, het Bolwerk en Iduna weten vaak met leuke en interessante namen te komen en qua festivals heeft de provincie ook het een en ander te bieden. Zo is er na het wegvallen van Waldrock met Into The Grave weer een succesvolle speler bijgekomen maar weet ook Dokk'em Open Air zich steeds meer te profileren als een groot landelijk festival. Voor de eerste editie van Eggbangers Ball hebben al deze organisatoren de handen ineengeslagen om samen een groot indoorfestival op poten te zetten met een aantrekkelijke line up met onder andere Suicide Angels en Enslaved.
Speciaal voor deze gelegenheid is de Harmonie in Leeuwarden op eerste paasdag omgedoopt tot een waar metalplaza met twee podiums, een foyer en een metalmarket. Allen vernoemd naar een overleden metalicoon als Ronnie James Dio, Jeff Hanneman, Clive Burton en Dimebag Darrel. Naast alle reguliere optredens van vandaag is er ook nog bandcompetitie Highway To Hell, waar vier Friese bands tegen elkaar strijden om zo speeltijd te bemachtigen voor zowel Into The Grave als Dokk'em Open Air. Helaas heb ik vandaag niet elk optreden mee gekregen van de competitie en heb ik alleen Polter en Teethgrinder gezien. Beide bands waren voor mij onbekend maar hebben ook niet echt de indruk op mij achter gelaten om ze verder te gaan volgen.
De vijfkoppige formatie Polter maakt naar eigen zeggen "industrial rock shaped by various musical backdrops" maar zou je meer een kruising tussen Alanis Morrisette en The Thing Things kunnen noemen. Zangeres Suzie Fleur Visser heeft een aardige basis maar zingt niet echt toonvast. Ze maakt veel gebruik van haar pedalenpaneel maar overtuigen doet ze daarmee echter nergens. Wanneer er een vreemde cover van The Prodigy ingezet wordt is het duidelijk dat Polter niet helemaal juist is geplaatst vandaag tussen alle vormen van zwaar metaal. Daarom ook niet geschikt voor de festivals waar ze een plekje voor zouden kunnen bemachtigen.
Teethgrinder staat daarentegen op het juiste podium met hun grind/hardcore act. Hun muzikale basis is loeihard en messcherp, alleen ben ik geen fan van het schelle hoge geschreeuw. Het wordt echter wel vol overtuiging gebracht maar blijft vaak op dezelfde toon hangen en wisselt te weinig af. Het publiek lijkt de band echter meer te waarderen dan dat ik doe. Voorin wordt er aardig mee geheadbangt en ontstaat er zelfs een pit. Aan het einde van de avond wordt bekend dat deze band de meeste stemmen en de voorkeur van de jury heeft gekregen om op Dokk'em Open Air en Into The Grave te spelen. Succes jongens!
Op het hoofdpodium oftewel de Ronnie James Dio Stage is het de black metal groep Krater die als eerste reguliere band van de dag mag aantreden. Voor nog geen halfvolle zaal speelt het illustere gezelschap een aardige set maar niet geheel foutvrij (bij de gitaristen wordt er nog wel eens een fret mis gegrepen). Toch mag het optreden er wezen en weten de Duitsers je mee te nemen met hun duistere melancholieke sound. Echt helemaal overtuigen weten de Duitsers nog niet, daarvoor mist de band iets te veel uitstraling. Zo komt een act waar de zanger vlees van zijn arm aftrekt niet over en ziet het eruit als een goedkope truc. Wel vermakelijk is het om te zien dat de gitarist zo groot is dat vergeleken met hem zijn gitaar maar op kinderspeelgoed lijkt.
Vervolgens is het de Friese power metal formatie Methusalem die wat mij betreft al meteen een vroeg hoogtepuntje van de dag vormt. Met een mix van Iron Maiden, Judas Priest en Helloween zet de groep een energiek optreden neer. Zanger Nick Holleman (sinds kort ook actief bij Vicious Rumours) heeft goed opgelet bij Bruce Dickinson en rent net zo energiek over het podium als de Maiden frontman en gebruikt dezelfde karakteristieke gebaren om zijn zang extra kracht bij te zetten. De gitaristen hebben een zeer strak spel en zijn met hun spetterende solo's en duels een genot om aan te horen. Het optreden zou nog beter zijn als de band meer werkt aan hun uitstraling en presentatie van hun act. Zo heeft de bassist bijvoorbeeld een permanente plek in het midden van het podium maar doet deze als blikvanger te weinig. Ook de kledingdracht kan eenduidiger aangepakt worden waardoor de band meer allure en eenheid zal uitstralen. Als afsluiter wordt er nog een heuse Friese powermetalhymn gelanceerd en ondanks dat het een gaaf nummer is, kan ik uit principe natuurlijk niet meezingen met Frysian Metal Warrior als een Groninger zijnde.
Aansluitend is in de Cliff Burton Foyer de beurt aan de eigenzinnige eenmansband Joe Buck Yourself. Met zijn akoestische gitaar en geïmproviseerd drumstel (pedalen tegen gitaarkoffer) creëert hij een country-achtig geluid met een punk attitude. Helaas werd zijn optreden verstoord door een versterker die kapot ging, wat hem zichtbaar irriteerde. Dan maar alleen met de gitaar in het midden van de zaal gaan zitten maar daar werd het helemaal onverstaanbaar. Dit besefte hijzelf ook en al snel kroop hij weer terug naar zijn plek om dan maar met één box spelen. Het optreden was hierdoor wat slordig en kwam niet heel goed over maar bleef door zijn enthousiasme en af en toe zijn opgefokte gezichtsuitdrukkingen toch amusant om te zien.
Normaal gesproken zou hierna het hoofdpodium voor Merrimack zijn maar deze kon niet aanwezig zijn en de Friese blackmetal band Kjeld mocht daardoor dankbaar hun plek innemen. De Friezen zijn erg trots op hun roots en laten dit merken door de lyrics te brengen in hun volkstaal. Het optreden is echter nogal statisch en niet zo indrukwekkend om naar te kijken. Wanneer er een gastzanger bij komt op de laatste track leeft de boel op, helaas doet zijn microfoon het niet en is hij daardoor niet te horen. Muzikaal zat het echter goed in elkaar, daar is weing op aan te merken.
Hoe anders is het optreden van Prostitute Disfigurement dat zich knallend en verpletterend een baan door hun setlist heen werkt. De Harmonie is inmiddels al aardig gevuld en opgewarmd en dit is goed te merken. Voorin bangen de hoofden aardig mee en wordt er door een vaste groep een pit opgebouwd. De heren van Prostitute Disfigurement spelen hard en strak zoals deathmetal hoort te klinken, waarbij vooral de blastbeat drums erg lekker klinken. Omdat ik geen materiaal van de band kende wist het gehele optreden mij niet helemaal tot aan het einde te boeien. Maar dat ligt ook meer aan mij dan aan de band dat prima presteerde.
Voor hardcore groep Wasted Bullet was dit het eerste optreden in Leeuwarden en ik denk niet dat de Tilburgers hier met veel plezier aan terug denken. Toen de heren opkwamen was de Ronnie James Dio Stage met ongeveer maar vijftien mensen aanwezig pijnlijk leeg. Daarbij werd de band al meteen geplaagd door technische problemen waardoor de tweede gitaar niet hoorbaar was en het geluid wel erg zacht stond. Het spreekt voor de groep dat ze toch volop inzet toonden om een zo goed mogelijk visite kaartje af te geven. De bandleden sprongen energiek heen en weer en vocalist Robbert was goed bij stem. Doordat het allemaal wat anders liep dan gewenst kwam hij wel wat ongemakkelijk over in zijn pogingen om het publiek meer bij de show probeert te betrekken. Wat ook logisch is als je voor zo weinig volk speelt. Gelukkig kwamen er later nog genoeg zielen kijken bij het optreden en werden de geluidsproblemen verholpen. Hierdoor toch nog een prima tweede helft van de set gezien.
Nadat Wasted Bullet afgerond had, werd het gelijk haasten naar beneden voor de Griekse thrashers van Suicidal Angels. Voor mij toch wel het hoogtepunt van de avond, wat een show en wat strak gespeeld. Vooral het briljante Seed Of Evil van het laatste album Divide And Conquer kon me helemaal bekoren. Het is jammer dat het zanger Nick Melissourgos ontbreekt aan charisma en dat er weinig enthousiasme bij hem valt te bespeuren. Tijdens het optreden maakt hij maar een ongeïnteresseerde indruk, gelukkig maakten de twee gitaristen dit ruimschoots goed met hun spel en gaven een goede show weg. Het publiek wist zich ondertussen meer dan prima te vermaken en voorin ging het los met een wall of death en volk dat er vrolijk touwtje springend tussendoor liep en andere fratsen uithaalden. Daar werd ook duidelijk dat de vloer van de Harmonie niet echt bestemd is voor al deze capriolen. De één na de ander vloog onderuit omdat de vloer spekglad was geworden door al het bier.
Inhume staat hierna als laatste op de Dimebag Darrel Stage en breekt daar de tent af met hun vette bak death/grindcore herrie. Hier valt me ook weer op hoe erg dit genre leeft in Friesland. Voorin staan de aanhangers er lustig op los te headbangen en daarachter wordt er aardig gebeukt en tegen elkaar opgesprongen. Ook hier is de vloer inmiddels veranderd in een ijsbaan en valt de één na de ander op de grond. De heren van Inhume spelen een sterke show die uitstekend in elkaar zit. Hard, bruut en geen tijd om even adem te halen. Gewoon volop raggen. De vocalen zowel hoog als laag weten goed te overtuigen en iedereen lijkt hier te genieten van het sterke optreden.
Als laatste band en grote headliner van de dag treedt het Noorse Enslaved op. Het valt niet te ontkennen dat bijna iedereen die er vandaag is een kaartje heeft gekocht om deze groep te zien. De zaal is ook de gehele dag nog niet zo gevuld geweest als op het moment dat Enslaved zijn eerste riffs aanslaat. De manschappen combineren oud met nieuw materiaal waarbij er toch wel een grote nadruk ligt op laatste studioplaat RIITIIR. Waar het geluid op de mainstage over het algemeen vandaag nog vrij veel de wensen over liet klinkt het nu goed. Alleen staat in het begin van de show de microfoon en keyboard van Herbrand Larsen wat zacht waardoor zijn spel nog niet helemaal lekker overkomt. Leeuwarden lijkt ondertussen volkomen op te gaan in de zware en betoverende melancholische melodieën die de band creëert. Er is een mooie balans gevonden tussen de hardere nummers en de langere uitgesponnen dromerige stukken. In de zaal is het psychedelische effect dan ook te merken aan alle hoofden die langzaam meedeinen met de zware riffs en keys. Er is dan ook geen pit of veel beweging te zien en iedereen lijkt haast gehypnotiseerd te kijken naar het schouwspel dat zich afspeelt op het podium. Het is dan ook heerlijk als je daar dan ineens uitgerukt wordt door een plotselinge omslag naar onheilspellende en keiharde uithalen en het logge zangwerk van Grutle Kjellson. Helaas heb ik de laatste twintig minuten van het optreden gemist omdat ik weg moest. Op basis van wat ik gezien heb heeft Enslaved me meer dan genoeg weten te overtuigen van alle kwaliteiten die de groep rijk is en heb ik een top optreden mogen aanschouwen. Een prima afsluiter van een prima festivaldag.
Hierbij dan ook hulde voor de organisatie, die voor een minimaal entreebedrag een zeer uitgebreid en gevarieerd programma wist te presenteren. Ook de organisatie eromheen zat strak in elkaar met genoeg eetgelegenheid en snelle bediening bij het drinken. In het begin was het even zoeken naar wie waar speelde en hadden er misschien wel iets meer dagindelingsposters opgehangen mogen worden, maar voor de rest was het prima geregeld en hoop ik dat er volgend jaar weer een nieuwe editie van Eggbangers Ball plaatsvindt.
Met dank aan Ronald Van De Baan van Livereviewer.com voor wat extra foto's.
