Een zonnige zondagmiddag met temperaturen waarbij het eigenlijk al te warm begint te worden om je jas nog langer aan te houden, zou er doorgaans toe moeten leiden dat iedereen lekker buiten op een terrasje gaat zitten. Niks daarvan, al zouden de mussen dood van het dak vallen, ik zou mezelf alsnog liever opsluiten in een zweterig hol met een van de blijste power metal bands ooit, dan dat ik zou genieten van de frisse lucht!
Openingsact Conorach is op het moment wel een van de meest sympathieke Nederlandse bands die ik ken. De open en enthousiaste podiumpresentatie van zanger Jacco de Wijs, de fantastische melodielijnen en vanzelfsprekend de heroïsche teksten en sfeer die de band neerzet, zorgen allemaal voor een fantastische luisterervaring. De band deelt ons meteen mee dat er vandaag vooral nieuw materiaal gespeeld gaat worden, waar ik in eerste instantie toch lichtjes van baal. Immers, nummers als Oaken Shield en Störtebeker zing ik met alle plezier mee en wil ik doorgaans toch niet missen bij een concert van deze band. Dit blijkt echter totaal geen probleem te zijn, want het nieuwe materiaal als The Finest Hour en het zeer aanstekelijke Vengeance Descends zijn fantastisch. Het absolute hoogtepunt van de show is echter het fantastische A Wanderer's Lament dat wordt aangekondigd op een manier alsof de band voor het eerst een ballad geschreven heeft. Wat mij betreft mag Conorach meer ballads schrijven als ze allemaal van deze kwaliteit zijn. De power/folk metalband bewijst in ieder geval een goede opener te zijn, hetgeen een aanschaf van de nieuwe cd Through The Ages ook wel een verplichting maakt.
Victorious krijgt een enthousiaste publieksreactie, maar heeft toch moeite om mij te overtuigen. De band speelt strak, heeft een zanger die weet hoe hij een show moet neerzetten, maar tegelijkertijd komt het allemaal erg gemaakt over en klinkt de muziek gewoon net iets teveel als standaard europower metal met neoklassieke solo's. Hierover dient wel gezegd te worden dat de gitaarsolo's om van te smullen zijn, gitarist Dirk Scharsich is absoluut een talent te noemen. Ik ben verder totaal niet bekend met het materiaal van de band, maar heb een aanstekelijke song als Kings Reborn en de afsluiter Metal Heart (geen cover) wel onthouden. Allemaal strak en enthousiast gespeeld, maar ik heb nu in de tussentijd helaas net teveel van dit soort acts gehoord om er nog opgewonden van te raken.
Van Freedom Call raak ik echter wel iedere keer in vervoering. Het is nu inmiddels de vierde keer dat ik deze muzikale vorm van prozac live aanschouw en het heeft me tot nu toe nog geen enkel moment verveeld. Frontman Chris Bay is zijn immer goedgemutste zelf en maakt gedurende het hele optreden grapjes en complimenten over het publiek dat voor een kleine 100 tot 200 man uitzonderlijk veel lawaai maakt. 'Do you think Freedom Call is sexy?' levert een volmondig 'ja' op van het enthousiaste publiek dat het gehele optreden staat te headbangen, springen, zingen en zwaaien. Waar de zanger van Victorious constant en tot in den treure het publiek probeerde mee te krijgen, reageren de mensen hier ook zonder enige vorm van aanmoediging al. Kortom, de sfeer zit er goed in.
Van het laatste album Beyond wordt een groot aantal nummers gespeeld, waarbij vooral de magistrale titelsong mij het meeste bevalt. Daarnaast valt het op dat Union Of The Strong, Heart Of A Warrior en Come On Home stuk voor stuk worden meegezongen, niet slecht voor een album dat nog maar slechts een maand uit is. 'It seems that you guys know the lyrics of the latest album even better than me, respect!' is Bay's vrolijke reactie hier op, terwijl de band de een na de andere kraker op de toeschouwers afvuurt. Van de oudgediende hits komen onder anderen We Are One, Babylon, Warriors en Freedom Call voorbij. Het absolute hoogtepunt voor mij is echter het moment waarop Bay na Beyond wederom achter de piano gaat zitten om mijn favoriete Freedom Call nummer The Quest ten gehore te brengen. Geen enkel nummer kan het ultieme Dungeons & Dragons fantasy gevoel zo goed naar boven halen als dit magistrale epos met zijn bombastische refrein en weergaloze solo's. Respect voor Lars Rettkowitz, de beste man blijft een fantastisch gitarist die begrijpt dat een technische solo niets is zonder een bepaalde vorm van aanstekelijkheid.
Ondanks dat op het schema slechts een luttele 75 minuten speeltijd staat aangegeven, komt de band na 80 minuten vanzelfsprekend terug voor een toegift. Van het nieuwe album komt de opkomende live klassieker Paladin voorbij, maar het is toch de afsluiter Land Of Light die de luidste bijval krijgt. Hierna is de koek dan wel op, maar de band blijft nog lang op het podium staan om de fans te bedanken, terwijl ze overduidelijk genieten van het feit dat zelfs de outrotape nog meegezongen wordt. Voor een dag die officieel nog steeds onderdeel van de winter was, leek het er toch op de lente voorzichtig al kwam doorschemeren. Of een band invloed kan hebben op meteorologische situaties betwijfel ik, maar als er een band is die het zonnetje zou kunnen laten schijnen dan is het toch wel Freedom Call. Een topdagje die een eventuele winterdepressie voorgoed heeft uitgebannen!
