De Britten doen het na al die jaren nog steeds erg goed in Nederland, want het concert van vanavond is volledig uitverkocht. Het is dan ook stampvol in de Romein. Voor vanavond is er geen supportact meegekomen, dus het is aan Saxon om meteen de avond te openen. Om 21.00 uur komen de bandleden één voor één onder luid gejuich van het publiek het podium opgelopen tijdens intro nummer Procession. Biff Byford komt als laatste in zijn dikke jas aanzetten en dan trapt de band de show af met Sacrifice. Het nummer, afkomstig van het gelijknamige studioalbum uit 2013, kan meteen rekenen op bijval vanuit het publiek en wordt vurig gespeeld. Bij de karakteristieke frontman is duidelijk te zien dat de jaren van rock ’n' roll zijn tol zijn gaan eisen, maar zijn stembanden werken nog altijd even verdienstelijk.

Na Sacrifice volgt een bevlogen Power And The Glory en krijgt Heavy Metal Thunder als eerste echte publieksfavoriet een luid onthaal. Byford pakt intussen elke gelegenheid aan om een praatje met het publiek te maken. Zo laat hij merken dat hij onder de indruk van de zaal is en heeft hij de tijd genomen om Leeuwarden uit te leren spreken. Vervolgens lijkt I’ve Got To Rock (To Stay Alive) opgedragen te worden aan de zieke Lemmy en merkt Biff op dat de beste manier van doodgaan waarschijnlijk on stage is of tijdens de sex. Hoewel een combinatie van beiden dan wel de ultieme manier moet zijn.

Het concert loopt lekker door en er blijkt zelfs tijd te zijn voor een verzoek. Uiteindelijk is het verzoek niet meer dan een keuze tussen Motorcycle Man, And The Bands Played On en Never Surrender. In mijn ogen werd er het luidst gejoeld voor Motorcycle Man, maar volgens de zanger is het And The Bands Played On die de meeste stemmen kreeg. Als de band vervolgens gestaag door speelt valt het vooral op hoe Nibs Carter het gehele concert al helemaal los gaat op zijn basgitaar, in tegenstelling tot Paul Quinn en Doug Scarratt die gewoon geroutineerd hun spel staan te spelen. Bij de twee gitaristen vallen er dan ook weinig spontane momenten te ontdekken en valt met name Paul Quinn op als slechte acteur. Op zijn kunnen en spelen is niks aan te merken, maar zijn mimiek tijdens zijn solo’s is zo overdreven geacteerd, dat hij dat wat mij betreft beter achterwege kan laten.

In de tweede helft van de show is het Dallas 1 PM, dat wat mij betreft de show steelt met een voortreffelijk gespeelde solo. Deze blijft dan ook samen met Crusader één van mijn favoriete Saxon tracks, dus ik ben daarin ook lichtelijk bevooroordeeld. Ook wordt Sailing To America van stal gehaald om opgevolgd te worden door Rock 'N Roll Gypsy en Warriors On The Road. Biff weet ondertussen ook nog te noemen dat Saxon bezig is met een nieuw album en dat de band eind dit jaar voor nog een optreden terug komt in Nederland. Na dan bijna twee uur gespeeld te hebben sluit de band een uiterst solide concert zonder enige verrassingen af met een toegift bestaande uit Crusader, Denim And Leather en Princess Of The Night. Het publiek wil dan nog wel meer, maar dat zit er helaas niet meer in.

Setlist:
1. Procession (intro)
2. Sacrifice
3. Power And The Glory
4. Heavy Metal Thunder
5. Batallions Of Steel
6. I’ve Got To Rock (To Stay Alive)
7. Stallions Of The Highway
8. And The Bands Played On
9. Hammer Of The Gods
10. Solid Ball Of Rock
11. Dallas 1 PM
12. Sailing To America
13. Rock 'n Roll Gypsy
14. Warriors Of The Road
15. 747 (Strangers In The Night)
16. Strong Arm Of The Law
17. Wheels Of Steel
18. Crusader
19. Denim And Leather
20. Princess Of The Night