Amenra is zo ongeveer synoniem van gitzwarte duisternis. Eerder dit jaar kwam dit op FortaRock XL wat minder uit de verf. Deze Belgen zijn meer gebaat bij een intieme undergroundsetting in totale duisternis dan overdag op een poppy rock/metalfestival. Dan komt hun 'mis' pas echt tot zijn recht. Hoe Eindhoven daar zo tussen Kerst en Oud en Nieuw op reageert, lees je hieronder.
Op een druilerige avond geeft het tv-scherm bij de kassa van het Eindhovense Effenaar 'Uitverkocht' aan. Een aantal teleurgestelde fans om mij heen, is al net zo verbaasd als ik: Amenra uitverkocht?! Dat belooft wat! Het is dan ook al redelijk vol als de eerste tonen van Throw Me In The Crater de speakers uitknallen. Knallen ja, want het volume is behoorlijk aan de maat, maar dat hoort bij deze sludge. De sludge van deze heren wordt overigens aangevuld met nogal wat andere genres: thrash en hardcore wordt en dat wordt overduidelijk gewaardeerd.
De vrienden van Amenra, Oathbreaker, mogen vervolgens (wederom) voor de laatste headbangnekjes in beweging zetten. Ik heb de band intussen al meerdere keren gezien, maar vooralsnog sloegen zij er niet echt in een potje te breken. Tot vandaag. Want opeens slaat het wél aan. Is de band gegroeid? Is het het geëvolueerde geluid? Zangeres Caro Tanghe schreeuwt vanachter haar weelderige haardos de longen weer uit haar lijf op de sludgende gitaarmuur die haar bandleden effectief voor haar, en ons, neerzetten. Weldra gaan hier en daar de hoofden ook op en neer en de respons is dan ook niet voor de poes. De schuchtere 'dankjewels' veranderen de gefrustreerde brulboei in een lieflijk, schichtig en verlegen meisje met schattig Vlaams accent. Het contrast kan niet groter. Een ijzersterk optreden van deze Belgen.
Als na een vrij lange ombouw dan vervolgens de lichten uitgaan, slaat de sfeer om. Het wordt gitzwart in de zaal. De eerste klanken van de Belgische doomsludgers van Amenra veranderen de kleine zaal van Effenaar in een poel der duisternis. De minimalistische lichtshow wordt traditiegetrouw alleen visueel 'opgeleukt' door de podiumbrede zwartwitfilmpjes die qua sfeer naadloos aansluiten bij de malheur en misère die door zanger Colin Van Eeckhout gepredikt worden. Hoewel we zowaar een aantal keren zijn gezicht daadwerkelijk te zien krijgen, schreeuwt hij zijn ziel en zaligheid vooral met de rug naar ons toe de microfoon in. Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen; een verscheurd hart; een gespleten ziel. En natuurlijk versterkt deze agressieve, maar tegelijkertijd apathische performance de ongeremde frustratiehaat die Amenra over ons uitsmeert.
De repeterende patronen en de mystiek rondom deze misantropiemis sleuren het publiek mee in een gemeenschappelijke nijdtrance. Ritmisch bewegen hoofden op de traagslepende distortion en langzaam verandert Effenaar in de Church of Ra. Tracks als Boden (van Mass V waarbij drummer en zanger buizen in een achtste maat op elkaar slaan als intro) en traditionele afsluiter Silver Needle, Golden Nail (openingstrack Mass III) doet menigeen in hogere sferen belanden; in diepere krochten van innerlijke onminzaamheid. Amenra levert wederom een van de meest intense shows van het jaar af en gezien de drukte bij de merchandise hebben ze er vanavond een hoop nieuwe fans bijgekregen. Er lopen heel wat verdwaasde gezichten rond. Het was weer een geslaagd avondje professioneel boos zijn. Het bleef nog lang donker in Eindhoven.
Meer foto's op www.basementonline.nl
