In een nagenoeg uitverkochte Melkweg mag Karnivool> op een broeierige maandag de Europese tour die in het teken staat van de geniale langspeler Asymmetry aftrappen. Het is goed om te zien dat de uitdagende muzikale structuren die Karnivool op cd heeft vereeuwigd in een groter bezoekersaantal hebben geresulteerd dan de debuutshow in 2010 in de kleinere Oude Zaal van de Melkweg. Het kan natuurlijk ook te maken hebben met de Lowlandsboeking van afgelopen zomer, maar hoe dan ook kan de band rekenen op belangstellenden uit verschillende muzikale werelden. Grijze stelletjes, jonge meisjes, 'alto' studenten met hun preppy studiegenoten en een behoorlijk aantal Australiërs hebben vandaag hun weg gevonden naar de in blauw licht en grijze rook gehulde poptempel, waar Lesoir de avond opent.
De Limburgse vijf'mans'formatie Lesoir is net begonnen als ondergetekende komt binnenlopen en wat direct opvalt is het uitstekende geluid (op de wat lullig klinkende snaredrum na). De band timmert aan de weg en door enkele goede gimmicks en een strakke presentatie zal Lesoir ook wel wat likes op Facebook mogen bijschrijven na deze avond. Ondanks dat het leeuwendeel van de bezoekers gewoon op Karnivool staat te wachten, kan (hoogtepuntje van de set) She’s Lost, een erg atmosferisch, Aziatisch aandoend nummer, rekenen op een enthousiast onthaal.
Daarna zakt de boel toch wel erg snel in en wordt het duidelijk waarom deze band haar potentie nog niet kan omzetten in marktaandeel. Maartje's techniek is afdoende, maar haar stemgeluid is snerpend en irritant. Tevens heeft ze nog een hele lange weg te gaan als frontvrouw. Elk nummer word plichtmatig afgesloten met dezelfde 'dankjullieweeeehl' en van connectie met het publiek is absoluut geen sprake. Ook kent de set van Lesoir enkele oersaaie nummers en als je indruk wilt maken in 35 minuten mag dat niet gebeuren.
In de ombouwtijd tussen beide bands blijkt nogmaals dat er in Amsterdam beter zo weinig mogelijk van mijn favoriete bands geboekt kunnen worden. Zelfs nu de bekers in de Melkweg het Jupilerlogo dragen, is de waterige nectar die uit de gecorrodeerde leidingen van de bar gekwijld komt zo smakelijk als een dikke Griek in een mankini. De zaal is inmiddels tot aan de geluidstafel gevuld met ongeduldige 'Vooligans' die de spanning voelen wegebben als de lichten dimmen en de hoofdband het podium betreedt. De afknapper kan dan ook niet groter zijn als de sampler die het intro moet starten blijkt te draaien op Windows '98. Meer minuten dan ik vingers heb blijft het stil op het podium en even transformeert de Melkweg weer tot een gezellige kroeg, maar de opbouw naar een legendarisch optreden is in ieder geval bruut verstoord. De meeste bandleden verdwijnen zelfs weer even achter de coulissen om nog een heerlijke goudgele Schultenbrau te nuttigen totdat de technische dienst de sampler heeft gereanimeerd.
Als Karnivool dan eindelijk uit de startblokken schiet, horen de aanwezigen al snel waar ze vanavond op mogen rekenen. Op een enkel nummer na schotelt de band ons het nieuwe album voor, aangevuld met het beste van vroeger. Het keiharde geluid wordt gedomineerd door een donderende basgitaar en het doordringende stemgeluid van de autistisch ogende zanger Ian Kenny, maar de feitelijke ruggengraat van de band is zonder twijfel de heldhaftig meppende trommelaar Steve Judd, die met chirurgische precisie zijn drumkit probeert te vierendelen. De band lijkt niets mis te kunnen doen bij het publiek, al is de reactie op de oudere (lees: simpelere) nummers, met hun kenmerkende hooks en melodieën, wel beweeglijker en luidruchtiger. Tijdens Set Fire To the Hive barst er zelfs een 'pogo pit' los die we nog kennen uit 90's videoclips van bijvoorbeeld Pearl Jam of Live.
Met constant kippenvel sta ik het schouwspel waar te nemen en tijdens We Are en Sky Machine hou ik het maar met moeite droog. Tijdens de laatstgenoemde track mag Nederlands beste drummer Stef Broks (Textures) nog even een potje meeroffelen van de sympathieke Aussies en dan blijkt ook waar de sterke en zwakke punten van de show liggen. Hoe euforisch ik ook over deze band en dit optreden ben, is het voor mij duidelijk dat de complexiteit van de nieuwe nummers zowel muzikant als toeschouwer soms iets te veel wordt. Het gros van de mensheid bezit niet het maatgevoel om op A.M. War of The Refusal te kunnen grooven zoals wel tijdens de meesterlijke uitvoering van Goliath gebeurt en zoals zanger Ian Kenny het publiek wel eens moet begeleiden in de aanloop naar een stukje sing-a-long moet hij zelf nog al eens een beroep doen op zijn bandgenoten om op tijd in te kunnen vallen met zijn eigen vocalen. Zelfs de weledele heer Broks moet enige tijd staren naar monsterdrummer Judd om de flow te pakken te krijgen.
Omdat het hier gaat om muziek van conservatoriumniveau zal zeker niet iedere bezoeker dit geconstateerd hebben, maar de nieuwe nummers hebben hun tijd nodig om tweede natuur te worden. Als dit eenmaal een feit is, gaat Karnivool in één adem genoemd worden met Meshuggah en Tool als het gaat om vakmanschap. Ondanks deze kleine smetjes maakt Karnivool nu al een overdonderende indruk op zowel de prog fans als liefhebbers van stevige rock. Ik hoop dat het niet nog eens drie jaar duurt voor Karnivool weer een Nederlandse club show doet.
Setlist Karnivool:
1. Nachash
2. A.M. War
3. Themata
4. Goliath
5. Simple Boy
6. Eidolon
7. Sky Machine
8. All I Know
9. We Are
10. The Refusal
11. Set Fire To The Hive
12. Aeons
Toegift:
13. Alpha Omega
14. New Day
