Na enkele edities in een hal in het Belgische Deinze verplaatst het Alcatraz festival zich nu naar buiten. Op deze eerste open air editie staan Nightwish, Anthrax, Doro, Exodus, Channel Zero, Death Angel, Vicious Rumors en Satan op het programma, waardoor vele Belgen en ook behoorlijk wat Nederlanders afzakken naar Kortrijk. Deze stralende zaterdag wordt echter wel overschaduwd door een tragische gebeurtenis eerder op de dag.
Als ik bij het festival aankom is Fozzy al een heel stuk klaar met de set. Van de band rondom worstelaar Chris Jericho krijg ik derhalve dan ook weinig mee, al zie ik Jericho nog wel de stellage van het podium beklimmen. Na het eerste biertje en de ombouwpauze begint het festival voor mij dan ook pas bij Satan. Deze Britten zijn sinds enkele jaren weer terug bij elkaar en hebben dit jaar zelfs een nieuw album uitgebracht. De ouwe NWOBHM'ers kunnen het gelukkig nog altijd en zanger Brian Ross gooit er ook nog regelmatig een hoge noot tegenaan. Met nummers als Break Free en Alone In The Dock van debuutalbum Court In The Act tot bijvoorbeeld Twenty Twenty Five van de comebackplaat Life Sentence zet de band het inmiddels gearriveerde publiek al redelijk vroeg in vuur en vlam. Het eerste fijne optreden van de dag is een feit.
Met gitarist Geoff Thorpe aan het roer timmert Vicious Rumors al ruim dertig jaar aan de weg. De band blijft maar doorgaan, ook na de vele line-up wisselingen. Sinds een jaar of vier staat Brian Allen achter de microfoon en hij doet dat niet onverdienstelijk. Het vuur lijkt weer helemaal terug te zijn en de band heeft dan ook een uitstekende nieuwe plaat uit getiteld Electric Punishment, waar de band vandaag dan ondermeer I Am The Gun van speelt. Dat wordt dan wel weer vlekkeloos afgewisseld met de titeltrack van debuutalbum Soldiers Of The Night. Hellraiser wordt opgedragen aan Death Angel, waar de band al vijfentwintig jaar mee bevriend is en vaak mee getourd heeft. Maar als het uur speeltijd er op zit blijkt de band nog een kwartier door te gaan. Het merendeel van het publiek weet niet waarom, maar vindt het op dat moment wel best.
Na Vicious Rumors volgt voor vele aanwezigen een grote schok. De presentator meldt dat drummer Phil Baheux van Channel Zero deze morgen is overleden. Dat de band in België echt mateloos geliefd is, blijkt wel als diverse fans in tranen uitbarsten. Een indrukwekkende minuut stilte wordt gevolgd door een even indrukwekkend applaus.
Elk jaar kun je Death Angel wel een paar keer zien en toch blijft het elke keer leuk. Zo ook vandaag. De band is weer goed in vorm en slingert nummers als Voracious Souls, Mistress Of Pain en Relentless Revolution dan ook genadeloos hard het publiek in. Het publiek op de voorste rijen moet het echter wel ontgelden want er wordt op dat moment al behoorlijk wat gecrowdsurft. Net als Vicious Rumors krijgt ook Death Angel wat meer speeltijd. Hierin zal blijken dat deze Amerikanen ook in een iets minder hoog tempo kunnen spelen, want de band besluit er wat covers tegenaan te gooien, ondermeer van Black Sabbath's Heaven And Hell.
Een half uur na het einde van Death Angel zou Exodus normaal moeten beginnen. Op dat moment staat er echter nog niets op het podium. Geen drumkit, geen versterkers, niets. De Amerikanen hadden wat vertraging vanuit Zweden, waarbij ze ook nog eens al hun apparatuur kwijtgeraakt zijn. Gelukkig duurt het op dat moment niet zo heel lang meer voordat er weer wat leven op het podium is. Exodus blijkt inmiddels gearriveerd te zijn en heeft spullen kunnen lenen van andere bands, zo komen we tijdens de show te weten. Al vroeg in de set wordt Piranha opgedragen aan Phil van Channel Zero, net zoals de meeste andere bands vandaag nog even bij het overlijden van de drummer stilstaan. In de eerste helft van het optreden komt er nieuw materiaal voorbij als Beyond The Pale en Children Of A Worthless God, maar het is vooral de tweede helft van het optreden waar de thrashers helemaal los gaan. A Lesson In Violence, Bonded By Blood, The Toxic Waltz en Strike Of The Beast zorgen voor heftige pits en veel crowdsurfers. Wel is het raar om Exodus zonder Gary Holt te zien, maar Holt verdient meer bij Slayer waardoor Kragen Lum van Heathen zijn plaats vandaag inneemt.
Doordat Exodus veel te laat begint, loopt het tijdschema weer goed als Doro van start gaat, ondanks het uitvallen van Channel Zero. De Duitse koningin van de metal straalt als altijd. Rain or shine, de blondine is altijd blij om op te treden. De Warlock-klassiekers I Rule The Ruins en Burning The Witches worden dan ook gelijk uit volle borst meegezongen. Bij recentere hymnes We Are The Metalheads en Rock Till Death blijkt dan dat het vooral de klassiekers zijn die bekend zijn bij het publiek, maar Doro's enthousiasme is erg aanstekelijk en tof om te zien. Evenals het gesoleer van de gitaristen. Luca Princiotta en Bas Maas (ex-After Forever, toevallig net als de zangeres van Nightwish) wisselen solo's uit alsof hun leven er van af hangt. Een beetje misplaatst is de Judas Priest cover Breaking The Law. Ondanks dat het een leuke meezinger is, heeft Doro genoeg eigen materiaal en van Warlock om haar set mee te vullen. Na het optreden, als Doro bloemen in ontvangst genomen heeft, vraagt iemand van de organisatie op het podium zijn vriendin nog ten huwelijk. En ze zegt natuurlijk ja.
Na Exodus was Doro misschien wat soft, maar om dat weer te compenseren treedt Anthrax aan. Inmiddels staan er wel heel wat jonge Nightwish-fans vooraan, die na een paar minuten waarschijnlijk al spijt hebben om die plaats te willen hebben. Net als bij Exodus en Death Angel komen er al snel weer heel wat crowdsurfers over hun hoofd. Het optreden van Anthrax voelt echter wel wat routineus aan, al spreekt de muziek bij Anthrax meestal wel voor zichzelf. Tussen de nieuwe tracks als Fight 'Em 'Til You Can't en het slechte T.N.T. (waarbij ik me nog altijd afvraag waarom Anthrax dit nummer in godsnaam ook op plaat gecoverd heeft) kunnen we genieten van Caught In A Mosh, Efilnikufesin, Indians en een wat rommelige Got The Time (wat dan normaal weer wel een uitermate gave cover is). Als toegift krijgen we de derde cover van deze band in de vorm van Antisocial, welke er toch wel lekker ingaat.
De tweede Nederlander op het podium vandaag is zangeres bij een Finse band. Ik heb het dan over Floor Jansen (ReVamp, ex-After Forever), die nog altijd invalt bij Nightwish. Helaas komt deze combinatie niet naar ons eigen land, maar ach, België is dichtbij. De setlist van Nightwish is niet geheel verrassend. Zo ontbreken Ever Dream, Nemo, Amaranth en Wish I Had An Angel niet. Dat wordt dat aangevuld met veel materiaal van de laatste plaat Imaginaerum, waaronder het stampende Ghost River, de single Storytime en een ingekorte versie van Song Of Myself. De wisselwerking tussen bassist/zanger Marco Hietala en Floor Jansen is uitstekend te noemen. Jansen valt sowieso al perfect in, na het plotselinge vertrek van Anette Olzon. De uitvoering van Ghost Love Score is echt weer schitterend. En wellicht nog gaver is dat Nightwish eindelijk oud materiaal van stal gehaald heeft. Goed, het is maar één nummer, maar eindelijk speelt de band weer iets van het Wishmaster album, namelijk She Is My Sin. Dit alles wordt nog opgeleukt door vele vormen van vuurwerk, maar als Last Ride Of The Day begint is het ook echt het einde van een geslaagd festival.
Klik op de foto's voor grotere versies
Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's en setlists
