Na een succesvolle eerste editie van Metalfest Open Air in amfitheater van Loreley, bij het Duitse St. Goarshausen, moest er natuurlijk een tweede editie komen. Deze vond plaats van 20 t/m 22 juni, wederom op de mooie locatie bovenaan de Rijnvallei. Maar dit jaar traden er een hoop minder bands op. Er was nu slechts één podium, in plaats van twee. Maar ook met iets minder bands was er nog genoeg leuks te zien en horen, al viel de eerste dag wel wat in het water.

Donderdag:

Na een reis van een paar honderd kilometer komen we op Metalfest Loreley aan op het moment dat Equilibrium al bezig is. De folkmetal van deze Duitsers kan me op cd al niet zo erg boeien, en live is het helaas ook meer van hetzelfde. Toch moet ik wel erkennen dat de nummers wel goed in elkaar zitten en de muzikanten hun vak verstaan, maar echt spannend is het niet.

Een stuk leuker is Six Feet Under. Wat ooit begon als een nevenactiviteit werd de hoofdband van zanger Chris Barnes nadat hij uit Cannibal Corpse was gezet. Met SFU is het allemaal wel wat groovender dan zijn oude band, en live daardoor een stuk lekkerder. Het publiek vindt dat ook en gaat lekker los, terwijl Barnes met zijn belachelijk lange dreadlocks

Paradise Lost speelt vandaag een verrassend harde set, waar aardig wat ruimte voor nieuwer materiaal is. Van de nieuwe cd Tragic Idol speelt de band ondermeer In This We Dwell en Honesty In Death, terwijl van het vorige album Faith Divides Us - Death Unites Us het titelnummer voorbij komt. Maar er is ook ruimte voor de klassiekers, zoals Pity The Sadness, As I Die en afsluiter Say Just Words.

Iced Earth staat in hetzelfde weekend ook op Dokk'em Open Air, maar ik zie de Amerikanen dus op Metalfest. De setlist bevat weinig verrassingen, met ondermeer Dystopia en V van de nieuwe cd, en meezingers als I Died For You en Watching Over Me die door het publiek goed ontvangen worden. Helaas is het optreden wat aan de korte kant. De band begint namelijk te laat maar eindigt wel op de afgesproken tijd.

Doro moet je in Duitsland zien. Daar is de respons op deze Duitse dame nog een stuk beter dan in Nederland, moet ik eerlijk bekennen. Ook vandaag staat de blondine weer vol vreugde op de bühne, en is ze constant met het publiek aan het spelen. Natuurlijk komen weer alle bekende songs voorbij, zoals All We Are en Für Immer. Waarom Doro geen headliner is is mij een raadsel. Het publiek gaat namelijk helemaal los, en de show had best wat langer mogen duren.

Testament neemt ruim de tijd om te soundchecken. De band begint dan ook een half uur later dan in het programmaboekje staat aangegeven. Ondanks de lange soundcheck is het geluid nog altijd ver onder de maat. Het lijkt Chuck Billy en zijn mannen niet te deren, want er wordt fel van leer getrokken met ondermeer More Than Meets The Eye, D.N.R. en Native Blood. Echter, zodra de band begint, begint het ook te regenen en die regen wordt steeds heftiger naarmate de show vordert. Mensen zoeken een schuilplaats om droog te staan, terwijl Testament iets korter speelt vanwege het noodweer.

Bij Children Of Bodom giet het nog altijd keihard, waardoor er inmiddels vele metalfans afdruipen naar de camping of het hotel. Het amfitheater is daardoor ineens slechts half gevuld. De diehards die blijven staan krijgen weer de vele fucks van Alexi Laiho om hun oren tijdens nummers als Angels Don't Kill, Bodom After Midnight en Needled 24/7. Na een uurtje houdt de band het echter na Downfall al voor gezien, en zo eindigt de eerste dag toch wat met een domper. Gelukkig komen er nog twee dagen om het goed te maken.

Vrijdag:

Delain heeft de eer om de tweede festivaldag te openen. Het is nog niet zo druk als de enige Nederlandse band op het festival de show begint. Dat lijkt de band echter niet uit te maken, want zangeres Charlotte en haar mannen staan als altijd enthousiast op het podium en weten het publiek toch goed mee te krijgen. Naarmate de show vordert wordt het een stuk drukker, en de band maakt blijkbaar veel indruk want bij de signeersessie later op de dag is het ook erg druk.

Het Duitse Grailknights zorgt voor veel hilariteit. De mannen komen, in tegenstelling wat je zou vermoeden, op in superheldencostuums in plaats van ridderverkleding. Elk bandlid heeft zijn eigen kleur. De mannen vliegen van hot naar her over het podium met hun aanstekelijke powermetal, en weten er ook nog een leuke show van te bakken. Ook muzikaal is het best aangenaam. Wel heel cheesy, maar dat hoort erbij. Helemaal leuk wordt het als aartsvijand Dr. Skull ook nog het podium opkomt. Wat een gave show.

Ook de mannen van Varg maken er een leuke show van. Compleet doordrenkt van "bloed" en nog een stevige portie zwarte warpaint op de gezichten brengen deze Duitsers hun melodieuze deathmetal wel erg goed. De nummers zijn aanstekelijk doch agressief, de zang smerig genoeg maar redelijk verstaanbaar. Het wordt mij wel snel duidelijk waarom er zoveel mensen met Varg t-shirts lopen, want deze band is gewoon erg goed. Plus, ze halen een heleboel mooie vrouwen het podium op om tijdens Rotkäppchen mee te dansen. Hulde!

Hypocrisy is daarna maar weer wat saai. Visueel is dit toch al niet de aantrekkelijkste band, want bewogen wordt er amper. Maar ook de nummers komen live vrij eentonig over. Vooral als het geluid onder de maat is lijkt alles helemaal veel op elkaar. Af en toe hoor je alleen maar de dubbele bassdrum en het gegrom van Peter Tägtgren. Nee, Hypocrisy kun je beter op plaat luisteren.

J.B.O. daarentegen is live een stuk leuker dan op plaat. Nou ja, dit is typisch zo'n band die je op een festival moet zien, want daar zit de sfeer er dan een stuk beter in. De band komt op met belachelijk veel roze kleurtjes, om zo tegendraads te doen tegen al het zwart van alle metalheads. Maar de teksten zijn hilarisch, evenals de podiumpresentatie. Onbedoeld hilarisch is dat de grote opblaasbare backdrop, de letters van de band, leegloopt. Maar J.B.O. is fijne feestmuziek en er onstaat dan ook een polonaise in het publiek. Ook leuk is dat de mannen het smurfenlied inzetten. Een band als deze kan dat best maken op een metalfestival.

Na de grollen van J.B.O. is Soulfly een stuk serieuzer. De set van Max Cavalera en kornuiten bestaat uit opvallend veel Sepultura nummers, waaronder een wat rommelige versie van Arise. Max is echter opvallend vrolijk en probeert tussendoor nog wel eens wat te vertellen. Ook laat hij twee van zijn zonen meezingen op een nummer, wat ook bij het publiek toch wel goed valt. Men krijgt dan ook een van de betere Soulfly-optredens in lange tijd te zien.

De laatste drie bands op deze dag hadden allen headliner kunnen zijn. Ten eerste is er Accept. Sinds de heropstanding met nieuwe zanger Mark Tornillo heeft de band twee uitstekende albums uitgebracht, die ze live ook goed weten te brengen. Zo ook vandaag. De nieuwe nummers komen perfect uit de verf, maar dat is niet zo raar met zulke veteranen als Wolf Hoffmann in de band. Maar ook de oude nummers klinken met Tornillo geweldig. Hij mag dan niet de uitstraling van zijn voorganger Udo hebben, zijn stem is wel een stuk aangenamer. En het optreden staat als een huis.

Ook Down had headliner kunnen zijn op deze dag. De loggere stoner van deze band is een beetje anders dan de rest van het programma, maar niet minder goed. Phil Anselmo is een waar podiumbeest en weet het publiek ook nog eens uitstekend te bespelen. Hij is dan ook uitstekend gehumeurd en hij heeft het erg naar zijn zin. De band groovet als een malle en zet het publiek in vuur en vlam, terwijl Anselmo af en toe in een soort trance van vreugde lijkt te verkeren. De passie waarmee hij zijn nummers brengt is echt geweldig, en erg mooi om te zien. Zoals altijd wordt er bij afsluiter Bury Me In Smoke weer lekker van instrumenten gewisseld, maar wie deze keer de gasten zijn is me even ontschoten.

Slayer sluit dan echt de dag af. Na het overlijden van Jeff Hanneman ruim een maand eerder had niemand verwacht dat de band deze zomer nog zou touren, maar Tom Araya en Kerry King gaan gewoon door. Gary Holt neemt al enige tijd de plek van hanneman op het podium in, dus op dat vlak is alles nog hetzelfde. Ook het optreden lijkt niet af te wijken van een regulier Slayer-optreden, met nummers als World Painted Blood, War Ensemble, Mandatory Suicide en natuurlijk Raining Blood. Gaaf is wel dat de mannen The Antichrist van stal gehaald hebben. Die had ik geloof ik al erg lang niet gehoord. Een tegenvaller lijkt te zijn dat de band helemaal niets zegt over het heengaan van Hanneman, maar Tom Araya is toch al nooit de meest spraakzame frontman geweest. Pas bij de toegift komt een mooi gebaar. De backdrop wordt vervangen door eentje met een soort Heineken-logo, maar dan met Hanneman er op. South Of Heaven en Angel Of Death, twee van de bekendste composities van Jeff Hanneman, worden ter ere van hem gespeeld. Mooi en bruut, dit eerbetoon.

Zaterdag:

Na de tourist gespeeld te hebben door wat kastelen te bezoeken komen we tijdens Suicidal Angels pas weer aan op het festival. Op dat moment is het al vrij druk op het veld. Normaal zou je een grote pit verwachten bij een band als deze, maar vanwege dat het hier een amfitheater betreft waar overal zitmogelijkheden zijn, is dat wat lastig. Suicidal Angels lijkt het niet te deren dat er maar mondjesmaat een pitje is, de mannen staan te spelen alsof hun leven er van afhangt. Geen pit, wel veel geheadbang. Voor ons is het een geslaagd begin van de dag.

Threshold is daarna wel een versnelling of twee lager. Dit lijkt het publiek helaas niet te bevallen, want het wordt zelfs nog rustiger voor het podium, ook al doet zanger Damian Wilson zo zijn best. Dat was ook al zo enkele weken eerder op Rock Hard, dus de band moet net als ik een deja-vu gehad hebben. Jammer, want de band maakt erg aardige muziek.

Turisas is zo'n band die het in Duitsland goed doet, want paganmetal leeft daar nog een stuk meer dan in Nederland. Het is dan ook ineens opvallend druk. Al het publiek dat bij Threshold wegliep ging blijkbaar de vrienden halen om naar Turisas te kijken en mee te zingen. Want meezingen kan goed bij deze band. Echter, het stoere imago dat de band probeert uit te stralen wordt wat mij betreft in één klap om zeep geholpen door de rood/zwart geschminkte kabouter die viool speelt. De Finnen houden overigens wel van bier, want de zanger blijft er maar over doorgaan en is blij dat je dat in Duitsland wat goedkoper kan krijgen dan in zijn thuisland.

Het optreden van Kvelertak doet bij velen de wenkbrouwen fronzen. Zanger Erlend Hjelvik begint namelijk met een uil op zijn kop. Jawel, een opgezette uil. Dat weerhoudt hem er wel wat van om gelijk al wild over het podium te stormen, zoals hij iets later wel zal doen, als hij zijn vreemde masker heeft afgezet. De show is weer beestachtig bruut, en behoort tot een van de hoogtepunten van de dag, ook al valt het kwartje niet bij iedereen.

Net als bij Turisas eerder vandaag is bij Wintersun het meezinggehalte ook erg hoog. In de lange, epische nummers is er dan ook genoeg kans om je stem te laten horen. De nummers zijn echter soms iets te uitgesponnen. De Duitsers zijn er laaiend enthousiast over, maar live komt het mij toch net iets te saai over. Jammer maar helaas.

Saxon is zoals altijd weer subliem, en zou eigenlijk de headliner moeten zijn. De band gooit de ene na de andere klassieker het amfitheater in, want de band neemt weer verzoekjes aan. Denim And Leather, Crusader, Heavy Metal Thunder, Princess Of The Night, ze komen allemaal voorbij en worden door het hele festival luidkeels meegezongen. Deze band heeft geen poespas nodig, de nummers spreken voor zich. Het optreden is dan ook een schril contrast met de band die erna komt.

Waarom Subway To Sally zo groot is in Duitsland is mij een raadsel. Vorig jaar stond hier In Extremo als een van de headliners, en die band doet alles wat Subway To Sally doet, maar dan 100x beter. Zanger Eric Fish heeft totaal geen uitstraling, en zijn stem is nou ook niet echt bijzonder. De nummers klinken ook als leftovers van betere bands, en de show voelt weinig spontaan aan. Alles wordt nagedaan van bands die het vele malen beter doen, en dat is er gewoon aan te zien. Jammer, jammer, jammer. Volgend jaar liever een goeie band om het festival mee te eindigen, aub. Nu verlaten we het festival met een raar gevoel in de maag.