Veel muziekliefhebbers hebben er al een hele tijd naar uitgekeken: Roadburn. Hét festival waar de meest uiteenlopende muziekstijlen te vinden zijn. Zelfs termen als metal, stoner, sludge, doom, krautrock en psychedelische muziek dekken maar deels de lading. Voor de hoofdacts is de grote zaal van 013 het strijdtoneel, de onontdekte parels vinden we in Stage01 waar plek is voor 150 Roadburners en de bands in de middenmoot spelen ofwel in de kleine zaal van 013 (capaciteit van 300 bezoekers) of het tegenovergelegen Patronaat. In deze voormalige kerk passen zo’n 600 mensen. Verdeeld over deze vier podia spelen zijn dit jaar bijna honderd optredens. We hebben de review daarom maar verdeeld over vier pagina's.

Donderdag 18 april:

Dirk Serries loopt al sinds de vroege jaren tachtig voorop bij het maken van uitgesponnen, meditatieve drone. Hij deed dat onder namen als Fear Falls Burning en Vidna Obmana maar werkte ook samen met Justin Broadrick, Cult Of Luna en Steven Wilson. Tegenwoordig treedt hij naar voren onder zijn eigen naam - Dirk Serries Microphonics - en is hij de eerste act die tijdens deze Roadburn het podium betreedt. Misschien komt het door het relatief vroege tijdstip en moeten de bezoekers nog even opwarmen, maar de sonore en uiterst minimale arpeggio’s die Serries uit zijn gitaar wringt maken weinig indruk. Hoewel er nog geen andere bands spelen, blijft Stage01 dan ook maar matig gevuld. Velen lopen even binnen, maar houden de monotone geluidstapijten al snel weer voor gezien. Daarmee houdt dit optreden helaas toch het karakter van een anonieme aanloop. (Misha)

Het uit Portugal afkomstige Black Bombaim behoort tot een van de eerste bands die bevestigd werden voor deze editie van Roadburn. Aan hen ook de eer om het festival te openen in de kleine zaal (die tegenwoordig tot de ‘green room’ omgedoopt is). Enige research liet al blijken dat het een jamgezelschap is en het improvisatorische karakter komt ook op dit podium duidelijk over. De drie heren spelen een leuke set, maar blijven teveel hangen in dezelfde riffs. Sommige bezoekers kan het niet deren en plukken voortdurend tevreden aan hun sik. Hun instrumenten beheerst de band wel, maar zonder echte variatie in de set is Black Bombaim niet meer dan een prima opwarmer. (Ruud)

Als je met slechts een enkel album een plek weet te veroveren op het grote podium van Roadburn dan doe je toch iets goed. En als die zaal dan ook nog eens goed gevuld is, dan mag je al helemaal in je (volgetatoeëerde) handjes knijpen. De Amerikanen van Pallbearer weten met Sorrow And Extinction dus flink wat voor elkaar te krijgen al. Live maken ze die belofte meer dan waar. De vier heren zetten hun tijdloze, maar toch ook slepende doom metal met prog invloeden zonder al te veel moeite neer in een hele degelijke show. Jammer is wel dat de zang- en gitaarlijnen niet helemaal goed te horen zijn. Gelukkig krijgen de heren een herkansing op zondag, als zij de plek van het gecancelde Diagonal mogen overnemen. Al met al toch een fijn begin van de dag op het hoofdpodium! (Nicole)

Een strot om u tegen te zeggen, die heeft Elin Larsson van het internationale collectief Blues Pills zonder twijfel. Dat ze klassiek geschoold is zou je niet zeggen als je deze dame tekeer hoort gaan. Haar stevige geluid past goed bij de dynamische rock die het midden houdt tussen de blues rock uit de sixties en de heavy metal van de seventies. Hoewel de heren en dame behoorlijk jong lijken, zetten ze een nette show neer waarbij ze het tempo flink hoog houden door nummers aan elkaar te spelen. Het ingetogene The River gaat bijvoorbeeld naadloos over in klassieker-in-wording Devil Man. Deze show op Roadburn kan niet anders dan een goed begin van hun Europese tour zijn geweest voor Blues Pills! (Nicole)

Als we de site van Roadburn mogen geloven dan staat Penance al tijden op het lijstje van veel bezoekers. Dat is toch best verwonderlijk voor een band die sinds 1993 niet meer in Europa getoerd heeft. Met zanger Lee Smith opnieuw in de gelederen maakt de band de grote oversteek vanuit Amerika. Ze mogen dan wel doom pioniers zijn en op veel verlanglijstjes staan, toch is de animo voor Penance in de grote zaal niet erg groot. Muzikaal gezien is er weinig op de show met onder andere Misgivings en Words To Live By aan te merken, al had het allemaal wel een tikje harder, spannender en levendiger mogen zijn. (Nicole)

Een goed gevuld Patronaat is vervolgens het strijdtoneel voor Royal Thunder. Hoewel de band naast zangeres/bassiste MLNY Parsonz bestaat uit een drummer en twee gitaristen, moeten we het vandaag stellen met maar één snarenplukker. Daardoor is het geluid toch meteen een stuk minder vol. Wat ook niet helpt, is dat de instrumenten niet helemaal lekker in de mix staan ten opzichte van elkaar. Gelukkig is het materiaal van de band - debuut CVI met nummers als Whispering World en Sleeping Witch - dan wel weer erg fijn. Een goed optreden waar meer in had gezeten. (Nicole)

Als artist in residence mag de Fransoos Neige drie keer komen opdraven deze Roadburn. Vanavond krijgen we als eerste Lântlos voor onze kiezen in het Patronaat. De dromerigheid van zijn andere bands Alcest en Les Discrets is hier ook aanwezig, maar toch is Lântlos duidelijk wel het zwaardere en donkere schaap in de familie. Of het nu het gebrek aan live-ervaring is of een geluidsman die moeite heeft om deze muziek goed neer te zetten, lekker uit de verf komen doet Lântlos niet. Jammer. (Nicole)

's Avonds is het in Stage01 tijd voor een van de verassingen van het festival: Castle. Een driemanschap voortgekomen uit de eclectische en alternatieve scene van San Fransisco, waarin hardcore punk-, metal- en indiebands elkaar wederzijds beïnvloeden. Dit gevarieerde karakter horen we terug in het geluid van Castle: vuige heavy metal vanuit punkwortels, met aanstekelijke riffs en virtuoos gesoleer. Met hun mOziek en authentieke karakter doen ze sterk aan Hammers of Misfortune en Christian Mistress denken. En net als deze bands zijn ze gezegend met een onderscheidende zangeres. Helaas is frontvrouw Elizabeth Blackwell (ook basgitaar) deze avond niet perfect bij stem en komen haar vocalen niet helder uit de mix (helaas niet de enige waarbij dat van toepassing op Roadburn). Het gitaarwerk van Mat Davis en de drums van Al McCartney zijn echter excellent. Het bomvolle, dampende zaaltje reageert uitzinnig: niet-pretentieuze, eerlijke heavy metal heeft er een nieuwe vaandeldrager bij gekregen (Kees)

Dat ze nu pas voor het eerst op Roadburn mogen spelen, is iets wat zanger Alan Averill van Primordial toch een beetje dwars lijkt te zitten als we zijn opmerkingen mogen geloven. Het wachten wordt dan wel beloond met een headlinerpositie van anderhalf uur. Waar de rest van de band vaak wat statisch is, weet Averill steevast een dramatische en meeslepende performance neer te zetten. De set bestaat uit een mix van klassiekers en obscuurder materiaal. Helaas kakt het tegen het einde allemaal wat in met tragere nummers als The Mouth Of Judas, maar tegen het einde herstelt de band zich met meezingers The Coffin Ships en Empire Fall. Primordial kwam, zag en overwon! (Nicole)

Na het geniale optreden van Primordial begeef ik me naar een stampvolle Stage01 (een veel te kleine zaal overigens, waarbij driekwart van het festival geen doorkomen aan zal blijken), om een stukje van The Midnight Ghost Train mee te pikken. Ik ben niet bekend met de band, maar de vuige en harde stonerrock/doom is ideaal voor een Roadburnpubliek en kan dan ook op behoorlijk wat enthousiaste respons rekenen. Vooral de beer van een frontman/gitarist ('We are the Midnight Fucking Ghost Train!') maakt een gedreven indruk. De knetterende, ronkende nummers worden gedragen door stevige riffs en vurig soleerwerk. Het volume is gepast: hard en zwaar. Leuk om een stuk van mee te pikken, maar na een klein half uur heb ik het wel gehoord. (Rik)

Het is veertig jaar geleden dat het legendarische live album Space Ritual werd uitgebracht. Ter herinnering daarvan wordt een serie concerten gegeven. Niet door Hawkwind, op wiens naam dit album staat, maar door The Psychedelic Warlords. Een gezelschap van ervaren rotten, al hebben maar enkele bandleden een verleden in Hawkwind. Aanvoerder Alan Davey is er een van, maar kwam pas tien jaar later bij de band. Saxofonist Nik Turner is de enige die echt op Space Ritual te horen was. Het deert de pret niet, want hoewel de hoofdrolspelers vanavond ontbreken, leveren de psychedelische krijgsheren een memorabele show af. De gigantische projecties sluiten naadloos aan op de spacerock van dit gezelschap. Er komt een groot aantal klassiekers voorbij, al voelt het wel aan alsof we naar een coverband staan te kijken. Een heel goede coverband, want het is genieten van begin tot eind, al is dat laatste helaas wat lastig voor de mensen die de laatste trein moeten halen. In elk geval hebben we nog goed kunnen lachen om de toetsenist met zijn zwartgeschilderde kale knikker! (Ruud)

Setlist Primordial:
1. No Grave Deep Enough
2. Journey's End
3. The Gathering Wilderness
4. Bloodied Yet Unbowed
5. As Rome Burns
6. The Dark Song
7. Traitors Gate
8. The Mouth Of Judas
9. Cities Carved In Stone
10. The Coffin Ships
11. Empire Falls

Pagina 1: donderdag
Pagina 2: vrijdag
Pagina 3: zaterdag
Pagina 4: zondag - Afterburner