Attack Attack! is natuurlijk geen onbekende meer in het land van de technocore. Al sinds 2005 timmert het vierkoppige gezelschap uit Ohio aan de weg en dat doen ze in zijn geheel niet onverdienstelijk. Nu er januari dit jaar een nieuw album de markt op geslingerd is, moet er natuurlijk ook in Europa een promotietour ondernomen worden. Het voorprogramma wordt opgeluisterd door onze landgenoten van Purest Of Pain en Deadbeat.

Deadbeat mag het spits afbijten. Getuige de 'foute' uitdossingen, nemen de heren hun metalcore niet al te serieus en bouwen zij graag een feestje. Deze instelling heeft de band duidelijk geen windeieren gelegd, want het heeft ze zo te zien een aardige fanschare opgeleverd onder middelbare scholieren. Helaas heeft de band vanavond weinig geluk met de geluidstechnicus. Hij heeft er bijna twee nummers voor nodig om de zang goed hoorbaar de zaal in te krijgen. Bovendien staat de backing vocal veel harder dan de zanger zelf, wat een nogal rare balans veroorzaakt. Ook staan de techno- en gabbersamples tussendoor veel en veel te zacht. Voortaan een eigen mannetje meenemen?

Daar trekt het gretige tienerpubliek zich overduidelijk weinig van aan. Met kenmerkende outbursts van vrolijk moshgeweld wordt er hevig fysiek uiting gegeven aan de waardering voor de opzwepende muziek van deze mannen uit Enschede. En terecht! De band staat overtuigend en zelfverzekerd op het podium en spreidt een professionaliteit tentoon waar menig band van die leeftijd een puntje aan kan zuigen. Leuke opwarmer.

Dan is het de beurt aan de Hilversumse helden van Purest Of Pain. Ik maakte op Metalfan al eerder gewag van de liveprestaties van deze band toen ik hun plaat Revelations In Obscurity recenseerde. Ik zag ze namelijk winnen bij een bandjeswedstrijd en was toen erg gecharmeerd van hun voorkomen. Maar dat was op het kleine podium van de Ekko en dit is als voorprogramma in Tivoli De Helling. Is dat nog net zo leuk?

Nou, leuk om naar te kijken is het zeker weten nog steeds. De band voelt zich duidelijk thuis op het podium; het formaat is geen enkel probleem voor ze, en dat mag toch als compliment gezien worden.

Muzikaal wordt er nog steeds alle kanten uitgevlogen: black, thrash, death en core. Wat dat betreft zijn ze vanavond een beetje de vreemde eend in de bijt want de heren en dame doen niet aan vrolijke stuiterdeuntjes. Gelukkig kan er tussen de agressieve doodsroggels en gemene gezichtsuitdrukkingen wel degelijk een glimlach van af.

Dan is het de beurt aan de heren van Attack Attack!. Dat dit een lesje in professionaliteit voor de eerste twee bands zou worden, viel te verwachten. Helaas gaat dat gepaard met een ietwat arragante houding. De in-ear met Amerikaanse vlag van zanger Caleb Shomo, geeft ook te denken. Maar het draait natuurlijk uiteindelijk om de muziek. En daar is men duidelijk voor gekomen.

Waar er bij de voorprogramma's slechts op expliciete aanmoediging van de zanger een kolkende massa van ledematen ontstond, gaat het bouwen van moshpots bij deze Amerikanen een stuk makkelijker. Voor velen zal dit een eerste (en tweede en derde) kennismaking met het fenomeen wall of death van hun leven zijn geweest. Je moet ergens beginnen, nietwaar? Getuige de grote hoeveelheid vrouwelijke moshers, ging het er in ieder geval allervriendelijkst aan toe. Maar hoe kan je ook agressief en gemeen worden met de vrolijkheid die deze band brengt. Met name de technosamples, die helaas nogal lukraak in de show zijn opgenomen, leidden tot veel vrolijke gezichten.

Een groot deel van het publiek is duidelijk bekend met het repertoire en nummers als Stick Stickly, Family, AC-130 gaan er dan ook in als zoete koek. De two-steppers en breakdownfreaks worden op hun wenken bediend en de sfeer is in zijn geheel vrij goed. De semi-verplichte toegift is echter voorspelbaar en wordt enigszins plichtmatig de zaal ingeslingerd. Goed ingestudeerd hoor!

Hoewel de zanger zelf ook al wel toegaf al dat hij niet erg goed bij stem was, had het optreden in zijn geheel een nogal plichtmatig karakter. Alsof alles op de automatische piloot afgedraaid werd. Hopelijk hebben de heren wel degelijk veel plezier aan het optreden beleefd. De blije gezichten om mij heen verraden echter een tevreden gemoedstoestand onder de bezoekers. Uiteindelijk gaat het daar natuurlijk om.

Meer foto's op Wouters site: www.basementonline.nl