Metal kent verschillende verschijningsvormen. Zo hebben we thrash, death, black, power, doom, heavy etc. Vanavond staat in het teken van black metal. Black metal kent ook heel wat verschillende verschijningsvormen en dat zullen we vanavond weten ook! Om alle zes de bands op de bill de ruimte te geven hun ding te doen, wordt er al (onmogelijk) vroeg begonnen.

En dat moest ik dan ook bekopen met het missen van de eerste twee bands. Niet iedereen redt het namelijk om vrijdags na werktijd in Dordrecht aan te komen om 18.30. Zelfs niet door bij de lokale kebabboer het avondeten naar binnen te schuiven. Och ende wee, steen en been, was ik nog maar student.

Hoe dan ook. Waarschijnlijk viel ditzelfde lot ten deel aan een groot deel van het publiek want een van de opvallende feiten van vanavond is dat de gemiddelde leeftijd toeneemt naarmate de korte wijzer op de klok de hogere uren raakt. Of ligt de verklaring erin dat de openers Six Reasons To Kill en Dead Shape Figure gewoon niet interessant genoeg zijn voor de 'ervaren rotten' onder de bezoekers?

Wie het weet mag het zeggen, op het moment dat ik binnenkom speelt laatstgenoemde Finse band net zijn laatste akkoorden van hun allegaartje aan moderne thrash en death metal en zo heb ik dan toch nog wat anders dan black gehoord vanavond. Naar verluid was dit de beste band tot nu toe. En dat neem ik dan maar voor waar aan.

Na een inspectie van de bierkaart en de merchandise begint Noctem aan zijn kunststukje. Deze Spanjaarden hebben duidelijk meer tijd op de visagie-opleiding doorgebracht dan bij de muziekschool. De balans in het geluid is ver te zoeken en heel bijzonder is het allemaal niet. Het slaat dan ook totaal niet over op het publiek. In een verwoede zoektocht naar die balans klinkt het aan het einde toch nog enigszins oké, maar de van death en thrash voorziene black krijgt slechts hier en daar de gewenste respons. Misschien bewaren mensen hun energie gewoon voor wat er nog komen gaat, want de komende drie bands geven even een lesje performance weg.

Om te beginnen met Melechesh. Melechesh, dat uit de hand gelopen soloproject van die Assyrisch Armeense zanger/gitarist Ashmedi, dat met zijn invloeden uit het Midden Oosten een geheel eigen sound heeft weten te creëren. En daar lusten we wel pap van. Al tijdens de soundcheck is duidelijk dat de decibellen ons om de oren gaan vliegen. Maar daar waar dat bij Noctem niet al te prettig was maakte dat bij dit gezelschap totaal niet uit. Heerlijk pompende ritmes voorzien van een heerlijk helder geluid vullen de zaal en doen de hoofden op en neer knikken. Even maak ik mij zorgen dat persoonlijk favoriet Rebirth Of Nemesis niet gespeeld gaat worden, maar gelukkig is dat de afsluiter van een uitermate geslaagd optreden.

Uit een ander blackmetalvaatje tapt Keep Of Kalessin. De heren trappen af met het titelnummer van het uit 2008 daterende Kolossus en de sfeer zit er gelijk goed in. Maar uiteraard wordt er ruimschoots aandacht besteed aan het vorig jaar verschenen Reptillian. Eigenlijk wordt zo'n beetje dat hele album gespeeld en tot persoonlijk geluk wordt de Eurovisie Songfestival-inzending The Dragontower overgeslagen. Ik kan mij zo voorstellen dat de diehardfans misschien wat meer oud materiaal hadden willen horen, maar de setlist bevalt uiterst goed. Gelukkig worden die fans ook nog beloond met het afsluitende Ascendant, tevens van Kolossus.

En dan is het tijd voor Samael. Ook hier is het tijdens de soundcheck al wel duidelijk dat de decibelmeter het zwaar te verduren zal krijgen. Zoals verwacht wordt er hier en daar nog even vreemd opgekeken door bezoekers die de band nog niet eerder gezien hadden. Het ontbreken van een echt drumstel is toch iets ongewoons, maar van Samael was dat toch wel bekend? Hun drums komen al jarenlang negen van de tien keer van het drumpad of worden anderszins elektronisch de zaal ingeslingerd. Die paar floortoms en bekkens doen daar niets aan af. Uiteraard wordt een dergelijk trucje niet door iedereen gewaardeerd, maar ik ben van mening dat Samael er als een van de weinigen goed mee weg komt. Sterker nog, het past juist heel goed bij hun industrialgeluid. Bovendien doen de Zwitsers uit Sion gewoon lekker waar zij zelf zin in hebben. Like it or not.

Openend met Luxferre, de eerste track van het begin dit jaar verschenen Lux Mundi, is ook gelijk de sfeer gezet. Dit is een van hun ruigste of in ieder geval snelste nummers tot nu toe en doet zelfs de meest kritisch afwachtende houding veranderen in een positief geïnteresseerde, afgezien uiteraard van een enkele verstokte cynicus en de altijd norse conservatieve fundamentalist. Ieder zo zijn smaak, en ieder zo zijn keuze, het meerendeel geniet van deze geweldige opener.

Samael gaat al een tijdje mee en heeft met negen albums op de conto een flinke vergaarbak om uit te kiezen. Er wordt dan ook snel naar het verleden gegrepen met Rain van Passage (1996) om vervolgens de tijdmachine zelfs naar 1994 te sturen met Baphomet's Throne van Ceremony Of Opposites. Het geluid van deze tracks is (gelukkig) wel gemoderniseerd; de toen nog mechanische drums zijn netjes in de elektronische versie omgezet en sluiten naadloos aan bij de rest van de set. De heren zijn duidelijk de fans van het eerste uur niet vergeten want via nog wat nieuwere tracks wordt zelfs Into The Pentagram van het uit 1991 stammende Worship Him uit de kast getrokken. Maar doordat deze track is afgestoft en voorzien van een modern jasje, valt de ouderdom ervan totaal niet op.

Er wordt meegezongen, gedanst, geheadbangd en Samael geeft, zoals we van ze gewend zijn, een solide maar o zo strakke en heerlijke show weg. De altijd goedgemutste Mas op basgitaar stuitert er weer vrolijk op los. De in rood geklede, bezwerende Vorph is weer lekker bij 'stem' en trekt al dan niet met gitaar in de hand de aandacht naar zich toe. Een gebalanceerde set met aandacht voor het hele oeuvre houdt het publiek veertien tracks lang in de greep. En daarmee zijn alle ingrediënten van het inmiddels bekende Samaelrecept weer 'in the house'. Enigszins mat verlaten de mannen na het spelen van het van hoog zen-gehalte voorziene Infra Galaxia plots het podium. Wat is dat nou?

Het 'we want more' is maar wat magertjes en verstomd al gauw. Had iedereen het al door dat de eind vorig jaar als voorproefje op Lux Mundi verschenen ep Antigod nog niet aangedaan was? Hoe het ook zij, natuurlijk moest de band nog terugkomen voor een waardig adscheid! Eerst is het de beurt aan de titeltrack van Ceremony Of Opposites en dan volgt Antigod. Met de hoopgevende teksten "I am the Antigod, the only hope that you got" wordt ons nog maar even duidelijk gemaakt waar we aan toe zijn vanavond.

Als afsluiter, hoe konden we het vergeten, wordt My Saviour van Passage uit de kast getrokken. Luidkeels wordt er teruggeschreeuwd als Vorph "I", "am", "my" roept en als één groep schreeuwen we daarop "Saviour". Een prachtige afsluiter van wederom een optreden van uitzonderlijk hoog niveau. Samael maakt zijn clubshowreputatie ook dit keer waar.

Setlist Samael:
1. Luxferre
2. Rain
3. Baphomet's Throne
4. Of War
5. Slavocracy
6. Reign Of Light
7. Into The Pentagram
8. Flagellation
9. Western Ground
10. Soul Invictus
11. Shining Kingdom
12. In The Deep
13. The Truth
14. Infra Galaxia
15. Ceremony Of Opposites
16. Antigod
17. My Saviour