Wie een blik had geworpen op de line-up van deze avond in De Melkweg wist al gelijk dat het een technisch verhaal zou gaan worden. Met Between The Buried And Me als headliner worden alle registers opengetrokken en ben je verzekerd van een avondje potje gevarieerd metalvermaak waarbij men er niet voor terugdeinsd om van de hak ineens op de tak te springen. Van een heel ander kaliber technisch hoogstaande patserij is Animals As Leaders. Dit eenmansproject heeft veel duidelijkere songstructuren en melodieën en moet het dan ook vooral hebben van de slides, hammers, pulls, shreds en anderssoortige gitaarstrapatsen. Het Franse Doyle mocht de avond openen.
En waarom dit vijftal hier de gelegenheid kreeg om de zaal op gang te brengen? Een vriendendienstje? Een platenlabelactie? Het zal voor altijd een raadsel blijven. De posthardcore van de Fransen is saai, totaal niet interessant, rechttoe rechtaan en alsnog niet strak. Natuurlijk scoort dit wel onder het jongere publiek, maar zoals we allemaal weten: een kinderhand is gauw gevuld. Laten we deze keuze maar gauw vergeten.
En dan is het aan Animals As Leaders. Met een minimalistische opstelling nemen de Amerikanen bezit van de zaal. Minimalistisch? Ja, want met twee achtsnarige gitaren en een drumstel heb je zowel in muzikaal opzicht als in ruimtelijk opzicht geen volledige vulling. Maar als dan de eerste tonen klinken weten we allemaal dat dit in het geheel niet nodig is. Het eenmansproject van Tosin Abasi weet werkelijk de hele zaal op zijn hand te krijgen.
De genialiteit spat van het podium af. Alsof het niets is knalt Tosin de ene na de andere shred van zijn gitaar af. Maar louter functioneel. Nergens wordt het idee gewekt dat hij even moet laten zien wat 'ie allemaal wel niet kan. En dat wordt door het publiek ook rijkelijk op prijs gesteld getuige de enthousiaste aanmoedigingen tussen de nummers door. Dit is simpelweg genieten. Noem het djent, noem het progressive, noem het whatever... Who cares?! Dit is weergaloos. Dit is een van die zeldzame concerten die je eraan doen herinneren waarom muziek zo tof is.
Vervolgens is het de beurt aan Between The Buried And Me om daar een puntje aan te zuigen. En dat is moeilijk hoor, als je zo'n goed voorprogramma mee hebt genomen. Between The Buried And Me heeft natuurlijk het voordeel dat ze al wat platen uit hebben gebracht en daar een intussen een aardige fanschare mee hebben opgebouwd die daardoor de nummers hard mee kunnen brullen. Maar voor de neutrale toeschouwer zullen ze flink uit moeten pakken.
En helaas, het ging ze niet lukken. Niets mis hoor met hun optreden, verre van. Maar Animals As Leaders imponeerde simpelweg veel meer. Nou dacht een select deel van het publiek daar totaal anders over. Die gingen uit hun plaat. Logisch, als je favoriete band in de Oude Zaal van de Melkweg staat. En die zullen ongetwijfeld hun vraagtekens hebben bij deze review. Wat dat betreft is dit een strakke, knap uitgevoerde show, maar oerdegelijk. En natuurlijk weet ik dat dat raar klinkt bij een band als Between The Buried And Me. Ik kan er niets anders van maken. Enorm veel respect voor hun muziek, maar het kon mij niet meer raken na het briljante huzarenstukje van Animals As Leaders.
