Zoals het een goed festival betaamd wordt er ook aandacht besteed aan het aanstormende talent. Dit leidt ertoe dat de aanvangstijd van openingsband Grindbashers nogal vroeg is en daarmee niet haalbaar voor beide reviewers. Ook Load en Visionary666 moeten het helaas zonder foto's en recensie stellen. Dit vroege aanvangstijdstip blijkt voor meerdere bezoekers een obstakel te zijn gezien het matige aantal aanwezigen. Toch vinden de eerste biertjes gretig aftrek aan de bar als de eerste live-klanken mijn oren binnenstromen.
(Wouter)

Het is Symphony Of Destruction dat de eer toekomt als openingsact te fungeren voor mijn festivaldag. De 'jonge honden' uit Dedemsvaart smijten al gelijk een smerig portie dood metaal het universum in maar, de inzet en het enthousiasme van de band ten spijt, kan het de meesten toch niet echt boeien, op een enkele fan na dan. Ook laat het geluid ietwat te wensen over maar dat zou later een terugkerend thema thema blijken.
(Wouter)

Dan is het de beurt aan Face The Fact. Ook zij komen niet boven de gemiddelde leeftijd van 20 jaar uit, maar weten welheus een degelijke set neer te zetten. Vooral muzikaal gezien zijn de heren geheel niet onverdienstelijk aan de slag, maar er mag nog wel wat gesleuteld worden aan de podiumpresentatie.
(Wouter)

Devious doet de gemiddelde leeftijd op het podium aanzienlijk toenemen en tegelijkertijd begint er eindelijk wat meer volk op de been te komen op het festival; Stonehenge wordt wakker. Dat Devious zijn strepen in het livewereldje intussen wel verdiend heeft moge duidelijk zijn en dat wordt dan ook beloond door een wat enthousiaster publiek. De mannen op het podium serveren ons een solide bord death metal en dat wordt met mes en vork goedkeurend geprikt, gesneden en verorberd onder het genot van een biertje. Zowel bezoeker als muzikant heeft er duidelijk plezier in en het is aangenaam om naar te kijken.
(Wouter)

Na een lange reis richting Steenwijk is Moker voor mij de opener van een zeer geslaagde Stonehenge 2010. Jammer genoeg duurt het slechts seconden totdat de constatering dat het geluid in de zaal de brute bands vandaag geen recht gaat doen, is gemaakt. Wat een waardeloze bak herrie. Als je de band een beetje kent dan prik je daar met pijn en moeite nog wel doorheen, anders doe je maar alsof. Echter laten bands noch bezoekers zich de kaas van het brood eten en ramt Moker er lustig op los. De band is vooral in good spirits en bouwt het podium gauw om tot een feestje. Het moderne geluid van de band zorgt al gauw voor beweging in de voorste rijen en breken er tijdens onder meer Your Dark Self en Victim Of Abduction Bound By Chains circlepits en walls of death uit. Kleinschalig, dat dan weer wel, toch zit de sfeer er lekker in en als er ook nog "happy birthday" voor een jarig bandlid wordt gezongen is de fuif niet te stuiten.
(Lana)

Door de afwezigheid van Hacride en de verschuiving van Gorod naar een later tijdstip sta ik na een bandloze pauze alweer in de zaal, waar The 11th Hour de kelen inmiddels flink gesmeerd heeft. Dit doom/death-project van de onvermoeibare Ed Warby zie ik op Stonehenge voor het eerst en waarschijnlijk ook voor het laatst, daar dit type doom totaal niet aan mij is besteed. Niets ten nadele van de band, enkel een kwestie van smaak. De muzikanten zelf kunnen vandaag echter weinig fout doen en zowel de indrukwekkende cleane zang van Warby (live aangevuld door het geronk van de frontman van Officium Triste) als de trieste riffs komen prima uit de verf. Tussen de nummers door kan Ed Warby zijn enthousiasme maar moeilijk getemperd houden, wat in schril contrast staat met de depressieve muziek, maar ook wel iets charmants heeft. Kortom, de doomliefhebbers hebben hun hart absoluut kunnen ophalen.
(Lana)

Als reviewer probeer je natuurlijk zoveel mogelijk bands in de gaten te houden, maar het kan zo gebeuren dat beide reviewers een band totaal niet kennen. Dat lot viel Acrostichon ten deel. Na wat onderzoek blijkt de Tilburgse band al in 1989 te zijn begonnen. In 1995 ging de death metalformatie uit elkaar maar sinds 2009 wordt er weer zo nu en dan opgetreden en zo ook nu op Stonehenge. Gelijk is duidelijk dat men het trucje duidelijk nog niet verleerd is. Corinne van den Brand neemt de bas- en zangpartijen voor haar rekening en is daarmee ook de visuele aandachtstrekker, maar ook de rest van de band staan zijn spreekwoordelijke mannetje. De eerste wankelende dronkenmannen waggelen tussen het uitgebreid gesocializende publiek door en daarmee krijgt het typische Stonehengesfeertje krijgt weer vorm.
(Wouter)

Nadat Carach Angren al hoge ogen gooide in mijn review van hun laatste album Death Came Through A Phantom Ship hebben de heren behoorlijk de wind in de zeilen van hun spookschip gehad. Een Europese tour met Dark Funeral en optredens op de grotere festivals is maar voor weinig Nederlandse bands weggelegd. Krijgen wij ook de wind van voren? Helaas moeten de Limburgers het doen met een optreden in de zaal waar de hele dag al bijzonder matig geluid is. De verwachtingen zijn hoog en de zaal staat dan ook behoorlijk vol. Er wordt (uiteraard) afgetrapt met het intro van de eerdergenoemde plaat Electric Voice Phenomenon welke in een ruk wordt opgevolgd door nummer twee: The Sighting Is A Portent Of Doom. Opvallend is vooral het gemis van de tweede gitarist. De vervanger voor de onlangs opgestapte Trystys wordt bij nummertje drie in de set dan wel geshowd maar die moet nog wel eventjes wat bijleren om volwaardig lid te worden. Het slechte geluid is echt een stoorzender, waardoor velen afhaken. Het het meer iets weg van een storm in een glas water en dat is jammer. De echte fans krijgen gelukkig wel waar ze voor kwamen: een smerige old school blackmetalshow, maar voor velen is het toch een jammerlijke eerste kennismaking met Carach Angren. Er wordt afgesloten met Haunting Echoes From The Seventeenth Century van de vorige plaat Lammendam waarmee ook de mensen die de band al wat langer volgen, tevreden worden gesteld. Maar toch... Carach Angren kan beter en verdient beter.
(Wouter)

Dacht ik dat het geluid binnen een ramp was, ook buiten blijken de boxen tijdens Trigger The Bloodshed alleen maar maagverpulverende ruis uit te braken. Na enige tijd van pendelen tussen eventueel geschiktere spots begin ik eindelijk wat nummers te herkennen, maar ook nu geldt weer: Het geluid is bijzaak, het gaat om het plezier en plezier is wederom bij zowel band als publiek volop aanwezig. De enthousiaste Britten rammen er lustig op los terwijl het gras voor het podium wordt omgeploegd door modderige kisten. Tijdens Hollow Prophecy eist ook Jonny Burgan een circlepit en besluit dat deze tijdens Laceration dunnetjes over moet. Kortom, ook deze man kent de waarde van belegen muziek. Wil je een oud(er) nummer horen? Best! Maar dan moet je wel wat harder je best doen voor het podium. Dus eist Burgan een grotere pit. En iedereen brult wel "ja", zolang de band maar speelt. Goed, de circlepits hebben we ook weer gehad, doe nu ook maar een wall of death. Tijdens het laatste nummer van de set, The Dead World, kan de band dus ook daar op rekenen. Och, wij zijn zo makkelijk!
(Lana)

En dan is het eindelijk tijd voor Gorod. Tijdens de afgelopen editie van het Neurotic Deathfest hebben de Fransmannen al een behoorlijke indruk op het publiek gemaakt, de vraag is nu natuurlijk hoe men het er deze keer van af gaat brengen. Niet slecht, zo luidt alvast de eindconclusie, echter vind ik (en meer mensen met mij) Gorod minder overtuigend en vooral technischer klinken dan tijdens de laatste Nederlandse show. Toen wist de band het technische gepiel mooi te combineren met snoeiharde noten, nu klinken de nummers te abrupt, hakkelend en soms zelfs onsamenhangend. Nummers als Chronicle From The Stone Age en Blackout herken ik dan ook nauwelijks terug. Wel staat de zaal weer goed vol, toch laat de band mij na de standaard afsluiter Almighty’s Murderer (deze keer opgedragen aan Cattle Decapitation) enigszins teleurgesteld achter. Oh well, dat de ene show wat steviger is dan de andere blijf je met dit soort bands altijd wel houden.
(Lana)

Vervolgens verhuizen we onze (figuurlijke) blik naar het noorden. De Zweden van Valkyrja maken hun opwachting in smerige gescheurde zwarte hemdjes en dito broeken, ondergesmeerd met bloed... de toon is gezet. En over 'toon' gesproken, de klanken die de speakers uitknallen zijn net zo smerig als hun uitdossing. Ranzige black metal in de trant van Watain en Ondskapt. Er zijn er niet veel om mij heen die het de moeite waard vinden om naar te luisteren en te kijken, maar vooraan bevindt zich een select groepje fans dat helemaal uit zijn dak gaat. Uiteraard wordt het dit jaar verschenen album Contamination aan de man gebracht met nummers als Oceans To Dust en Catharsis (Contaminate The Earth). Voor mij persoonlijk één van de boeiendere optredens van vandaag, maar zoals gezegd wordt die mening niet door iedereen gedeeld.
(Wouter)

We blijven in Scandinavische sferen met General Surgery. Ik zag ze al eens op Arnhem Metal Meeting 2006 en hun vuige goregrind stond toen garant voor een wervelend en vermakelijk optreden met een intens dronken zanger. Hoe zou het ze vandaag vergaan? De bebloede Zweden betreden het podium traditiegetrouw in dokterspakken en nemen bezit van de zaal. Er wordt (mede door het intussen rijkelijk vloeiende bier) al gelijk lomp gerost in de zaal en de sfeer zit er van begin af aan goed in. Dat valt niet bij iedereen in goede aarde, maar zo gaat dat nou eenmaal: een metalband met zo'n goede performance verdient simpelweg een goede pit. Dat de band het duidelijk van die podiumpresentatie moet hebben, doet overigens niets af aan de kwaliteit van de muziek. Het scheelt dat goregrind niet zo'n hoge eisen stelt aan geluid, maar de heren hebben hun zaakjes in ieder geval op orde. Een vermakelijk optreden van een vette band.
(Wouter)

Na een klein stukje Valkyrja slaat de honger te bruut toe en wordt de crappy versie van Watain zodoende opgeofferd ten behoeve van een blije maag. De eerstvolgende band die het openluchtpodium mag gaan crushen is Cattle Decapitation en de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Toen ik deze band enkele jaren geleden voor het laatst in Baroeg heb gezien, wisten zij mij, tegen alle verwachtingen in, niet te overtuigen. Inmiddels is de bezetting van de band alweer veranderd en wellicht doet deze line-up het beter op de planken. Nou en fucking of! Vandaag blaast Cattle iedereen simpelweg onder de graspollen. Wat is de band op dreef en wat is Travis Ryan een beest op het podium. Hij stuiptrekt, draait woest met zijn ogen, schuimbekt wild om zich heen en krijst ondertussen de meest onmogelijke geluiden uit zijn strot. De rest van de band doet niet voor hem onder en speelt zowel oude als nieuwe nummers met een ziekelijke dosis precisie en agressie. Een mooie les voor technische deathmetalbands, want dit klinkt subliem. Kundig en indrukwekkend, maar niet te vergeten vooral maniakaal. Het optreden kan niet lang genoeg duren,maar na onder meer I Eat Your Skin, A Body Farm, Tooth Enamel & Concrete, Regret &The Grave, Karma Bloody Karma, Total Gore (vandaag omgedoopt tot Total Gorod), Testicular Manslaughter (speciaal voor de dames!), en Into The Public Bath is het toch echt gedaan. Of toch niet? Want ineens staat de band er weer en kondigt Ryan aan dat er nog tijd is voor twee nummers, bij wijze van toegift. Geen woord hiervan is gelogen, ware het niet dat beide nummers twee korte akkoorden aan tijd in beslag nemen. Jammer, maar toch ook wel weer vermakelijk.
(Lana)

Vreemde eenden heb je in elke bijt wel. Op Stonehenge is het Gothminister dat muzikaal enigszins buiten de boot valt. Nou kunnen eenden vrij goed zwemmen, dus moet dat buiten de boot vallen niet zo'n probleem opleveren voor deze band. En zo gezegd zo gedaan. De zaal staat vol als de eerste tonen van de industrieel georiënteerde metal met een hoog dansbaarheidsniveau uit de speakers spetteren. Dansbaarheid..., dat is iets wat we vandaag nog niet gehoord en gezien hebben. Voor de één is dat een verademing, en voor de ander een grote bron van ergernis. Maar die laatste groep moet dan maar verder socializen buiten, want binnen lopen de temperaturen behoorlijk op als de menigte lekker losgaat. Boegbeeld van de band Bjørn Alexander Brem is zoals altijd goed op dreef en zet weer een vermakelijke show neer. Dik in orde en een fijn rustpunt voor de lang verwachte herrie van afsluiter Origin.
(Wouter)

Inmiddels is Stonehenge volledig in duister gehuld en is het alweer tijd voor de laatste band van deze editie. Dit jaar mag Origin zich headliner noemen dus aan technische death metal geen gebrek vandaag. Sinds de wissel van de wacht op de frontman/zangerspot is het echter niet zo vanzelfsprekend dat Origin verplettert. De inmiddels niet meer zo nieuwe Mica Meneke moet het publiek nog wel enigszins voor zich winnen. Op Neurotic Deathfest ging dit hem niet onaardig af, vandaag is het geluid wel minder vet dus is er sowieso sneller een reden tot beklag. Maar goed, als je vergeet dat James Lee gewoon een vettere strot heeft en dat je Origin in je achtertuin hebt staan, dan is het optreden van deze venijnige stoomwals zo gek nog niet. Wat ook opvallend is, is dat Origin deze keer aanzienlijk minder snel speelt, waardoor de nummers strakker en nauwkeuriger uit de bus komen. Een slimme zet dus! Net als bij Cattle Decapitation is er wederom voldoende beweging voor het podium, men lijkt echt onvermoeibaar. Wat is het toch alleen met die ‘Frank Mullen-handjes’ die je tegenwoordig zowat bij iedereen neurotisch naast het oor ziet lillen? Maar goed, dat terzijde, want ondertussen speelt Origin The Aftermath, Wrath Of Vishnu, Reciprocal, The Burner, Perversion Of Hate, en Vomit You Out. Bij wijze van verrassing wordt er ook nog een heel nieuw nummer gespeeld, wordt Implosion Of Eternity opgedragen aan Cattle Decapitation en valt het doek uiteindelijk na de niet misselijk uitgevoerde Antithesis en Portal.
(Lana)

The end!

Meer foto's te vinden op Wouters website: http://www.basementonline.nl