Om precies dezelfde reden begon de eerste band al om 17.30 te spelen. Dat was praktisch niet haalbaar voor ondergetekende dus helaas moest ik de drumkunsten van Ingested missen, die ik toch eigenlijk graag had willen zien naar aanleiding van de filmpjes op Youtube. Helaas, het mocht niet zo zijn.
Het eerste headbanggeweld werd daarom gepresenteerd door Obscura. Het Beierse metalkwartet weet de zaal goed op te zwepen en het gaat flink tekeer in de pit. De technische progressieve deathmetal wordt enthousiast in de armen gesloten door het publiek. En terecht ook. Want doordat het geluid zo enorm goed afgesteld staat (zoals bijna bij elke band vanavond) vallen alle subtiliteiten die Obscura zo bijzonder maakt, niet weg in een brei van herrie, maar zijn ze juist erg goed te onderscheiden. De wat ouder uitziende bassist (spelend op de altijd indrukwekkende fretloze bas) weet met zijn rare bekken en bewegingen ook voor visueel vermaak te zorgen. Evenals de andere bandleden overigens. Helaas mogen de eerste vier bands van de avond maar 20 minuten spelen, maar gelukkig wordt ook mijn favoriet Incarnated nog gespeeld. Een zeer geslaagd optreden.
Na een snelle ombouw staat Carnifex te popelen op de planken om hun kunstje te vertonen. Dit vijftal uit San Diego pakt het wat populairder aan en tapt uit het druk bezette deathcorevaatje. Met verfe overigens en dat kan, zoals inmiddels wel bekend, absoluut niet over elke band in dit genre gezegd worden. Zanger Scott Lewis is hier duidelijk de visuele attractor met zijn actieve en agressieve performance en aanmoedigingen jegens het publiek. Ook zijn afwisselende vocalen (bestaande uit screams en growls) vallen duidelijk in de smaak van de in grote getalen aanwezige hardcorekids. Vooral de breakdowns gaan er goed in. Van het deze maand te verschijnen derde album Hell Chose Me wordt uiteraard het titelnummer gespeeld. Wederom een goed geluid en een goede lichtshow, het kan niet op vandaag!
Dan is het tijd voor de band waar ik persoonlijk het meest nieuwsgierig naar was. Zouden ze live ook weten te brengen wat ze op hun twee platen Akeldama en Planetary Duality voor elkaar krijgen? Ik heb het hier dan (natuurlijk) over The Faceless. De technische deathmetal met een hang naar metalcore gaat er in als zoete koek. Zo mogelijk was hier het niveau nog een treetje hoger dan bij de voorgaande bands. De stageperformance mag dan wel iets minder indrukwekkend zijn, maar zoals een oude wijze man ooit zei: als je goede muziek maakt heb je ook helemaal geen performance nodig. En dat kan ik alleen maar beamen. Wat mij betreft de verrassing van de avond.
Dat een en ander uitputtend werkt voor een bezoeker werd duidelijk toen mijn persoonlijke favoriet ten tonele verscheen. Een half verlaten zaal aanschouwde hoe de beschminkte Zweden van Necrophobic nogal uit de toon vielen ten opzichte van de openeningsacts. Dat er daarnaast nogal wat relatief ouder publiek naar voren was geschoven behoeft geen betoog als je weet dat de band al sinds 1989 aan de weg timmert. Hun van thrash, death en heavy voorziene black metal was aanvankelijk duidelijk niet aan het merendeel van het publiek besteed. Ook het dramatisch slechte geluid, zeker aan het begin van de show (waar was het geluid van de linkergitarist?!?!), was hier debet aan. Maar gaandeweg viel het kwartje ook onder hen die bij het oprichten van de band waarschijnlijk nog in de wieg lagen. Mede door nummers als For Those Who Stayed Satanic en Blinded By Light, Enlightened By Darkness is er uiteindelijk toch nog een behoorlijk enthousiaste reactie van het publiek. Tijdens het afsluitende Nailing The Holy One wordt deze titel dan ook door heel wat fans en andere enthousiastelingen meegescandeerd. De heren kunnen tevreden aan het bier gaan.
Necrophobic wordt afgelost door de andere vreemde eend in de bijt van vanavond: 3 Inches Of Blood. Deze band is populairder dan ik dacht, want de zaal is intussen weer goed gevuld. Persoonlijk heb ik helemaal niets met de New Wave Of British Heavy Metal en aangezien er (vooral vocaal gezien) nogal met dit genre geflirt wordt, is dit totaal niet mijn favoriet. Ik wil het dan ook na een paar nummers voor gezien houden om ook even wat te kunnen gaan eten als ineens de Necrophobic-heren het nummer Call Of The Hammer komen ondersteunen. Die hebben backstage duidelijk al uitgebreid aan het gerstenat gelurkt en het is dan ook een minifeestje op het podium met veel gekke-bekkentrekkerij en rare dansjes en al wat dies meer zij. Dat was het uitstellen van het avondeten nog wel even waard.
Met een goed gevulde maag kon ik dus de headliner van vanavond, The Black Dahlia Murder, gaan bewonderen. Deze Amerikaanse herrieclub is momenteel volgens mij de band aan wie het meest gerefereerd wordt in deathcore-recensies, en niet voor niets. De growls en screams tezamen met de goed luisterbare maar toch complexe deathcore gaat er in als ketelapper. En dat weten ze live ook nog eens goed te brengen. Het kwintet overdondert je namelijk met een strakheid waar je u tegen zegt. Voeg daarbij het agressieve en tegelijkertijd vrolijke personage van Trevor Strnad op zang en je wordt ook nog visueel op je wenken bediend. Met een tevreden glimlach en een grimme grimas spuwt hij zijn teksten de zaal in. Veel hardcorekids zijn tijdens Necrophobic en 3 Inches Of Blood duidelijk even op adem gekomen, want het gaat los in de pit alsof daar de hele dag nog niets zinnigs gebeurd is. Stagedives, crowdsurfs, windmills, moshes en een in alle opzichten uitzinnige menigte zijn het bewijs dat het publiek de retesnelle deathcore van de Amerikanen, geweldig vindt. Ook de breakdowns worden, alsof het leven er van af hangt, mee-geheadbangd en menigeen kent alle teksten uit het hoofd. Het is niet voor niets dat The Black Dahlia Murder headliner van het festival is. Een goede afsluiter van een geslaagd feestje.
Meer foto's te vinden op http://www.basementonline.nl.
