Één nadeel van het overvolle schema is dat sommige bands wel érg weinig speeltijd krijgen. Deels is dat natuurlijk onvermijdelijk, maar het feit dat de gevestigde Braziliaanse death metal-formatie Krisiun om half drie moet openen, vind ik eerlijk gezegd schandalig. Je zou toch zeggen dat twintig jaar vakmanschap, zeven geweldige albums en bijna tien jaar onderdak bij één van de grootste metal-labels (Century Media) voldoende zijn voor een hogere plek op de bill. Helaas moet Krisiun het dus met een half uurtje doen. Gevolg is wel dat de grote zaal al uitstekend is gevuld. De aanwezigen krijgen al direct een uitstekend optreden voorgeschoteld. Wát een muzikale krachtpatserij weet dit drietal te verspreiden! De überbrute death metal van deze band zit subliem in elkaar, vol vurig gitaarwerk en genadeloze drumpartijen. Bovendien zorgt de muur van geluid ervoor dat nummers als Minotaur, Combustion Inferno en Bloodcraft uitstekend uit de verf komen. De sympathieke frontman en bassist Alex Camargo bedankt het publiek regelmatig uitvoerig en oprecht voor de massale vroege opkomst. Na een intens half uur is iedereen klaarwakker.
Ook de mannen van Grave staan eigenlijk al vrij vroeg geprogrammeerd. Nu vind ik Grave op CD meestal prima te pruimen, maar live wordt het vaak na verloop van tijd wat saai. Dat is ook vandaag het geval. Hoewel de vette, groovende death metal van deze Zweden niet slecht klinkt, straalt de band maar weinig uit. Het is weliswaar vakkundig wat deze band laat horen, maar live komen de nummers vandaag niet helemaal tot hun recht. Wellicht dat het publiek nog wat overdonderd is van het optreden van Krisiun. Pas tegen het einde van het optreden, tijdens Into The Grave, kan de band op wat meer respons rekenen.
Na het geniale optreden van Shining in de Baroeg ben ik benieuwd hoe het gezelschap rondom Niklas Kvarforth het vandaag ervan af gaat brengen in een grote zaal. Er wordt geweldig geopend met Claws Of Perdition van IV: The Eerie Cold en ook de rest van de setlist blijkt om te smullen. Althans: voor de liefhebbers van de meer experimentele weg die de band vanaf het vierde album heeft ingezet. Liefhebbers van de eerste albums zullen teleurgesteld zijn, want de band beperkt zich tot nieuwer materiaal. Wat mij betreft een verstandige keuze, want sinds The Eerie Cold heeft Shining louter geweldige albums uitgebracht. Met name het meesterlijke V: Halmstad is vanmiddag goed vertegenwoordigd. Van dat album komen sublieme uitvoeringen van Ytterligare Ett Steg Närmare Total Jävla Utfrysning en Låt Oss Ta Allt Från Varandra voorbij. Het optreden lijkt in eerste instantie nog enigszins te ontsporen als Niklas Kvartforth tijdens het tweede nummer zijn bassist uitgebreid begint te zoenen (wat hem op een bierregen komt te staan) en vervolgens geïrriteerd naar het publiek reageert, maar uiteindelijk zet de band toch een professionele en overtuigende show neer. We worden zelfs op een nieuw nummer van het volgend jaar te verschijnen zevende album getrakteerd, dat nu al naar meer smaakt!
Naar het optreden van Equilibrium kijk ik al een tijdje uit. Deze folk metalband klinkt namelijk altijd bijzonder overtuigend en weet epische nummers te schrijven die vaak frivool klinken, maar nergens ‘blij’ of ‘huppelig’ worden. Sterker nog: het materiaal van deze band knalt er vaak behoorlijk op los. Bovendien zitten de composities van Equilibrium (met name op het geweldige tweede album Sagas) behoorlijk volwassen in elkaar. Desondanks valt het optreden van vandaag me een beetje tegen. Dat komt met name door het matige geluid en het ontbreken van een toetsenist op het podium. Alle keyboardpartijen komen dus van de band, maar verzuipen jammerlijk in het gitaar- en drumgeluid. Daardoor ontbreekt een belangrijke laag in de muziek van Equilibrium en klinken de nummers kaler dan de bedoeling is. Desondanks klinken de nummers die de band ten gehore brengt nog altijd lang niet slecht en kan de band op een enorme publieksrespons rekenen. De nadruk ligt sterk op het nieuwe album Sagas (waarvan onder andere Wurzelbert en Snüffel voorbij komen). Sterker nog: volgens mij is helemaal niets van het debuutalbum gespeeld. Een aardig optreden, dat desondanks ietwat teleurstelt.
Een andere teleurstelling is wat mij betreft Impaled Nazarene. Hoewel ik de venijnige, maar tevens van de nodige humor voorziene mengelmoes van black metal en punk op CD prima kan waarderen, komt de band vanavond op het grote podium niet helemaal tot zijn recht. Het is een vrij chaotisch klinkend optreden met een hysterisch krijsende Mika Luttinen. Op albums als Absence Of War Does Not Mean Peace (het beste album van deze heren), All That You Fear en Pro Patria Finlandia vindt de band nog een goede balans tussen agressie en catchy gitaarwerk, maar vanavond mis ik vooral dat catchy gitaarwerk. Het resultaat is een vermoeiend optreden, waarbij ook de setlist lichtelijk tegenvalt (hoewel nummers als Weapons To Tame A Land en Goat Sodomy wél goed uit de verf komen).
Omdat de inwendige mens ook tevreden moet worden gesteld en ik Legion Of The Damned inmiddels al talloze keren heb gezien, besluit ik het optreden van die band te laten voor wat het is. Eenmaal aangesterkt is het tijd om eens te kijken wat er in de kleine zaal te doen is. Het Letse Skyforger speelt daar namelijk en deze band heeft de afgelopen jaren met albums als Latvieðu Strçlnieki en Perkonkalve een aardige naam weten op te bouwen in de pagan metal-underground. Hoewel de band weinig uitstraalt op het podium, komen de vrij lange nummers redelijk tot hun recht. Toch blijken de nummers niet interessant genoeg te zijn om het hele optreden te blijven boeien, waardoor ik het na een klein half uur wel weer voor gezien houd.
Eenmaal terug in de grote zaal komt voor mij de verrassing van de dag: Entombed. Een grote naam natuurlijk, de grondleggers van de ‘death ‘n’ roll’, maar tevens een band die mij nooit zo heeft weten te boeien. Tot vanavond althans, want de band maakt – gewapend met een moddervet geluid – een einde aan mijn eerdere desinteresse. Van begin tot eind ronkt, groovet en beukt Entombed als een death metal-versie van Motörhead erop los. Of het nu om materiaal van het laatste album Serpent Saints of oudjes uit de eerste jaren gaat, Entombed maakt een buitengewoon solide en sterke indruk. Het wordt dan ook maar eens tijd dat ik me wat meer in deze band ga verdiepen!
Na de stugge, beukende set van Entombed is het tijd voor Nile om het podium te betreden. De enthousiaste publieksreacties maken (eens te meer) duidelijk dat deze band momenteel tot de absolute top op het gebied van death metal gerekend mag worden. Het is echter wel altijd maar de vraag in hoeverre de technische, complexe death metal van Nile ook live uit de verf komt. De band opent in ieder geval vurig met Kafir, tevens de openingstrack van het onlangs verschenen nieuwe album Those Whom The Gods Detest. In de vijftig minuten die de band tot zijn beschikking heeft, volgt een indrukwekkende bloemlezing uit de uitgebreide Nile-catalogus. Hoewel de band muzikaal als een klok klinkt en het overduidelijk is dat we met pure vakmusici te doen hebben, doet een combinatie van alcohol, vermoeidheid en honger mij besluiten om het na optreden na een klein half uur voor gezien te houden, een vette hap te halen en te zorgen dat ik een mooie plek vooraan bemachtig voor de headliner van vanavond.
Die headliner is natuurlijk Satyricon – één van de grootheden uit de Noorse black metal scene van begin jaren '90. De band is echter nooit blijven hangen in haar beginsound, maar heeft zich voortdurend verder ontwikkeld. De laatste albums klinken toegankelijker en eenvoudiger dan ooit, maar tegelijkertijd ook krachtiger dan alles wat de band eerder heeft uitgebracht. Het is dan ook niet gek dat de setlist van Satyricon zich vooral richt op de laatste drie albums. Een goede keuze, want hoewel ook het oudere materiaal uitstekend is, lenen met name die laatste paar albums zich uitstekend om live te vertolken. De band opent verrassend met de knaller Repined Bastard Nation, een duidelijke publieksfavoriet. Ook daarna gaat het dak eraf met catchy, intense meebrullers als K.I.N.G., The Pentagram Burns, Fuel For Hatred en Black Crow On A Tombstone. Satyr is uitstekend bij stem en bewijst wederom een echt podiumbeest te zijn: zonder enige moeite weet hij het publiek verder op te zwepen. Het resultaat is dan ook een geweldig optreden. Na een uur sluit de band af met de klassieker Mother North, waarbij het publiek luidkeels de belangrijkste melodielijn van het nummer voor zijn rekening neemt. Een waardige headliner.
Na het optreden van Satyricon begint de zaal al aardig uit te dunnen, aangezien veel mensen de laatste trein naar huis willen halen. In de Effenaar gaat het feest echter nog een tijdje door. Allereerst mag Thyrfing de nog aanwezige mensen vermaken. De eerste – en laatste – keer dat ik deze band live zag, was in 2002. Het zal niemand zijn ontgaan dat de band muzikaal gezien op de laatste albums echter behoorlijk is afgeweken van de stoere, maar olijke viking metal van het debuutalbum en Valdr Galga. Ook het optreden van vanavond is een wereld van verschil met het eerste optreden dat ik van deze band zag. De band klinkt duisterder en grimmiger dan voorheen en de nummers bouwen vooral voort op sobere riffs en statig midtempo drumwerk. Nieuwe zanger Jens Rydén (ex-Naglfar) weet het nog aanwezige publiek aardig op te zwepen. Thyrfing zet een professioneel, sterk optreden neer, waarbij de focus nadrukkelijk op het nieuwe werk ligt. Sterker nog: hoewel heel even naar het debuutalbum wordt teruggegrepen, gaat de band vanavond volledig voorbij aan het geweldige album Valdr Galga. Desondanks is het een overtuigend optreden.
De zaal wordt leger en leger en ook het tijdschema loopt inmiddels een beetje uit, maar toch staan er nog twee bands op het programma. Allereerst mag het Nederlandse The Devil’s Blood haar kunsten vertonen. Deze ‘occulte rockband’ maakt dit jaar behoorlijk furore, maar tot op heden heb ik nog geen noot ervan gehoord. De toon is in ieder geval al snel gezet: het podium is sfeervol verlicht met tientallen kaarsen en de bandleden komen druipend van het bloed het podium op. Er wordt nauwelijks met het publiek gecommuniceerd, maar er wordt voornamelijk gerockt. De gitaristen strooien met gave retro-riffs, maar toch ben ik niet overtuigd. Dat komt met name door het geblèr van frontvrouw ‘The Mouth Of Satan’. Zodra zij haar scheur opentrekt, verdwijnt de charme van de muziek voor mij als sneeuw voor de zon. Sterker nog: haar gejank gaat me al vrij snel danig op de zenuwen werken. Ik kan me goed voorstellen dat het een love it or hate it-kwestie is, maar aan mij is het in ieder geval niet besteed. Erg jammer, want gedurende de lange periodes waarin de zangeres haar mond houdt en de band erop los musiceert, hoor ik wel duidelijk de kwaliteiten van deze groep. Na drie kwartier is de koek op en verdwijnt men zonder een woord te zeggen.
Het is al ruim na half 3 als het Oostenrijkse Hollenthon als laatste band de lange avond afsluit voor de handvol overgebleven (en veelal benevelde) metalfans. Helaas gebeurt dat op een niet al te overtuigende manier. De band heeft al vanaf het begin geluidsproblemen en die worden ook niet meer opgelost. Overigens verdienen de heren wel een compliment voor hun enthousiaste podiumpresentatie, want zelfs op dit tijdstip lijken de bandleden er zin in te hebben. Het grote nadeel is dat de orkestrale elementen – toch één van de belangrijkste onderdelen – nauwelijks door de muur van gitaargeluid heen komen. Daardoor komen nummers als Woe To The Defeated en Once We Were Kings nogal kaal over. Omdat ik deze band de afgelopen jaren ook vaak genoeg aan het werk heb gezien en de setlist daarom nogal voorspelbaar is, besluit ik om het tegen 20 over 3 voor gezien te houden.
Concluderend kunnen we gerust stellen dat deze Eindhoven Metal Meeting bijzonder geslaagd is. De hoeveelheid aan bands dwingt de bezoekers wel tot het maken van (soms) lastige keuzes. Daarom heb ik bijvoorbeeld Deströyer 666 helaas moeten laten schieten. Een andere misser is wat mij betreft – zoals gezegd – de vroege programmering van Krisiun. Verder valt er nauwelijks iets aan te merken op het festival. Bovendien verdient de organisatie een flinke pluim voor het in goede banen leiden van het programma. In eerste instantie leek 20 minuten ombouwtijd per band mij wel erg karig, maar tot en met Satyricon is het speelschema intact gebleven. Het is dan ook een mooie dag geworden die voor mij in ieder geval de kerstvakantie uitstekend heeft ingeleid.
