Aan het Belgische Coldborn de eer om de mis te openen. Hoewel Coldborn in principe een eenmansproject is, zorgt de band op de planken voor een royale podiumvulling en geluidsoverdracht, waardoor er plots vijf langharige en besmeurde muzikanten het beeld van de band vormen. Na een zeer onwennig begin (zanger/bandleider Norgaath, die tevens Corpus Christii-bassist is, wist niet waar hij kijken moest, gebruikte zijn hoodie als pij, trapte tot twee maal toe een kabel uit een gitaar en had duidelijk de gebruiksaanwijzing van de microfoonstandaard niet gelezen) kwam de band toch wel los en roste in stijgend tempo de set, bestaande naast een intro uit The Call Of Death’s Clarion, Withered, In Solitude en In The Absence Of Light, Death Gazes, zonder verdere communicatie met het publiek tot een grimmig einde. De smerige black deed toch wel sterk denken aan Funeral Mist en Urgehal... dit natuurlijk bedoeld als compliment.
Vervolgens beklom het voor mij eveneens onbekende the One het podium. Ondanks de geniale bandnaam zou 'the Two' wellicht geschikter zijn geweest, afgaande op het aantal bandleden. Nu ben ik zelf van mening dat een band als the White Stripes een smet op muziek is, puur en alleen om het feit dat je zo veel kansen laat liggen door het geringe aantal instrumenten. Dan moet je maar DJ worden! Het getuigt wel van lef dat je in je monnikenpij moederziel alleen de spotlight ‘vult'. Een drummer houdt zich immers schuil achter een muur van toms en cymbals, maar ook de trommelaar in kwestie had geen baat bij het gemoffelde geluid van slechts één onstrakke gitarist en helaas was het goed hoorbaar dat de drummer zelf net zo matig musiceert als zijn bandgenoot. Dan komt het dus toch weer aan op sfeer... en inderdaad: Met de ogen dicht klonk het bij tijd en wijle best grimmig, mede dankzij het anonieme karakter van de nummers van de laatste cd I, Master (deze cd heeft überhaupt geen titelnummers), waar de set op het slotnummer Thou Art None, afkomstig van het debuut Guardians Inhuman>, na uit bestond. Toch is dit optreden niet anders te omschrijven als klungelig. Beste voorbeeld: Aan het begin van de show haalde de zanger alle sfeer-opbouw uit het intro door z'n mic-check onvakkundig af te werken en meerdere malen knetterhard te gillen om rook. Als je maar twee bandleden hebt zou je denken dat er ook wel een technicus in de auto past...
Gelukkig zou Ondskapt wel even bewijzen hoe het wel moet! Maar helaas... ook hier werd een alleszins acceptabel tot sporadisch geniaal optreden omlaag gehaald door storende uitingen van amateurisme. 'Charmant' of 'passend' zullen sommige mensen het bagatelliserend omschrijven, maar ik kan niet anders concluderen dan dat Ondskapt nog wat podiumervaring moet opdoen. De band opende met de kraker Djävulens Ande van het laatste album Dödens Evangelium. Na de bestorming van de zaal zag ik een slechts half gevuld podium. Waarom met drie man zo gebroederlijk tegen elkaar aan staan op één helft van het tabernakel? Tevens had frontman Acerbus blikbaar geen behoefte om doorlopend gitaarlijnen mee te spelen, hetgeen bij toekomstige optredens waarschijnlijk WEL een uitkomst is. Ondskapt beschikt namelijk sinds kort over twee vaste gitaristen, maar op deze broeierige vrijdagavond in Rotterdam moesten we het doen met 1,07 gitaristen. Oudere invocaties werden ook niet geschuwd, maar een meesterwerk als Feeding The Flames (van het voorgenoemde en meest recente album) vormt toch echt een hoogtepuntje op deze teleurstellende bijeenkomst. Hoewel ik mijzelf wel degelijk tot de fans kan rekenen, want de laatste twee albums van de Zweedse Duivelsaanbidders draaien geregeld hun rondjes na mijn ochtendgebed, gooide ik, evenals bij the One, geregeld mijn ogen even op slot om de pure atmosfeer te absorberen en de ongeïnteresseerde bassist te kunnen negeren. Het dreigende geluid dat door deze band voortgebracht werd is wel dusdanig benevelend dat het echt een doodszonde zou zijn als ze niet even zouden oefenen op presentatie. Kan iemand zich nog de eerste Dynamo Open Air optredens van Satyricon en Dimmu Borgir herinneren?! Kijk eens wat er van die bands is geworden! En doe nou niet zo flauw en laat hun bankrekeningen even buiten beschouwing. Ondskapt anno 2010 gaat knallen. Mark my Orthodox Words!
The One:
Coldborn:
klik op de foto's voor grotere versies
