Als het Vlaamse The Setup aan hun optreden begint is het vanzelfsprekend nog rustig in de zaal. Vanzelfsprekend omdat het dan pas kwart voor vijf op een doordeweekse dag is en veel mensen nog vanuit school of werk naar 013 moeten afreizen. Het scheelt The Setup allemaal niks, want de band staat gewoon lekker zijn rechttoe rechtaan mix van metal en hardcore te spelen. Het wordt uiteindelijk een onderhoudende set zonder diepte- en hoogtepunten.
Voor War Of Ages is het de eerste keer dat men de Atlantische Oceaan oversteekt en de metalcoreband uit Pennsylvania lijkt van zins om gelijk maar zoveel mogelijk zieltjes te winnen. Met groot enthousiasme zet de band een prima optreden neer waaruit blijkt dat War Of Ages’ invloeden variëren van Iron Maiden tot Killswitch Engage en Unearth. De band valt veelvuldig terug op harde breaks, maar naarmate de set vordert worden de nummers steeds technischer. Al met al een aangename eerste kennismaking.
Het was even wachten op een nieuw album, maar met Nothing To Prove maakte H2O eerder dit jaar een verdienstelijke comeback. Op plaat klinkt de hardcore/punk van de Amerikanen al zeer aanstekelijk, live is het een waar feest. Dat veel mensen H2O hoog hebben zitten blijkt wel uit het feit dat het ineens een stuk drukker is in de zaal, en de mensen die zojuist zijn gearriveerd worden niet teleurgesteld. Het jongste album wordt uitgebreid voorgesteld met het titelnummer, maar ook met 1995 en het grandioze What Happened, waarvoor Sick Of It All-zanger Lou Koller zich op het podium meldt voor vocale ondersteuning. Helaas is het optreden na een scheet en een zucht al weer voorbij.
Vervolgens maakt de eerste Nederlandse band zijn opwachting. De Eindhovense ‘street rock’n’roll’-band Discipline heeft veel betekend voor de Nederlandse hardcore- en punkscene en kan dan ook op veel bijval rekenen. De hooligans hebben het zichtbaar naar hun zin en met nummers als Everywhere We Go en Hooligans Heaven is het niet moeilijk om de zaal in verroering te brengen. Na bijna 20 jaar weten de Brabanders wel hoe ze een feestje moeten bouwen en dat zo vlak na H20, dat de zaal al in de juiste sfeer heeft gebracht, prima.
Wat het herboren Born From Pain daarna laat horen en zien is niets minder dan verbluffend. Sinds enige tijd is voormalig bassist Rob Franssen frontman van de band en die switch pakt uitstekend uit. Vanaf de eerste klanken vindt er in de pit veel activiteit plaats en Born From Pain probeert onder andere middels State Of Mind en Sons Of A Dying World (beide van het meest recente Survival) de tent af te breken. Dat lukt. Het publiek wordt wild dankzij de sterke performance van Franssen, die net als zijn bandmakkers met veel energie en intensiteit het podium bezet. Born From Pain bewijst met het sterke Survival en dit fantastische optreden niet tot de nationale, maar zelfs tot de internationale metalcore top te horen!
Terror lijkt dan op voorhand aan een verloren wedstrijd te beginnen, maar iedereen die de Amerikanen eerder aan het werk heeft gezien weet dat de band rond de bevlogen zanger Scott Vogel altijd alles geeft. Zo ook vanavond. Wat heet. Terror trekt fel van leer met veel recente nummers als One With The Underdogs, Spit My Rage, Last Of The Diehards en Keep Your Mouth Shut. Het is bekend dat Vogel liefst zoveel mogelijk mensen op het podium ziet klimmen voor een stagedive, en hij moedigt zoals gebruikelijk het publiek aan om een sprong te wagen. Gelukkig is het 013-personeel vanavond de kwaadste niet en knijpt de beveiliging een oogje toe, hetgeen de goedkeuring van Vogel krijgt. Born From Pain is de band van de dag, maar Terror komt heel dicht in de buurt.
Drie jaar terug was Napalm Death een naam die buiten de boot viel tussen alle hardcore- en metalcorebands op het affiche van de Persistence Tour. Dit jaar is dat het Duitse Heaven Shall Burn, dat in het verleden nog wel als metalcoreband werd afgedaan, maar tegenwoordig meer neigt naar een death metalband. Met Antigone, Deaf To Our Prayers en Iconoclast bracht HSB de laatste jaren drie albums van kaliber uit en hoewel niet iedereen in de zaal gecharmeerd lijkt te zijn is er toch een groot deel van het publiek dat de distinctieve riffs, precisie drums en extreme zang kan waarderen. The Weapon They Fear en Counterweight zijn de nummers die de meeste indruk maken, maar al met al zet Heaven Shall Burn als buitenbeentje gewoon een ijzersterk optreden neer.
Lou Koller is er niet helemaal zeker van of het Nederlandse publiek Sick Of It All de band nog wel een keer wil zien. De band is jaarlijks in onze contreien te bewonderen, maar na Death To Tyrants uit 2006 hebben de New Yorkers geen nieuw materiaal meer aan kunnen bieden. De enthousiaste reactie van de met ongeveer 1500 mensen gevulde 013 zal de legendarische hardcoreband goed doen. Al komen ze drie keer per jaar langs, men komt toch wel. Sick Of It All beloont zijn trouwe aanhangers met een best-of-set waarin Blown Away, Take The Night Off, Step Down en Scratch The Surface natuurlijk niet ontbreken. Ergens middenin de set laat Craig Setaris basgitaar het afweten, maar gelukkig kunnen er snel maatregelen worden getroffen en kan er volop genoten worden van een Sick Of It All in topvorm. Na een uur New York Hardcore op hoog niveau wordt het publiek tevreden naar huis gestuurd en is de Persistence Tour 2008 alweer ten einde.
