De Overijsselse Burning Hatred mag de middag met Controlled aftrappen. Hoewel de zaal nog niet bepaald aan uitpuilen denkt, zetten de heren een enthousiaste performance neer die de Zweeds getinte deathmetal alvast aan de reeds aanwezige man brengt, voordat de headliner Vomitory hetzelfde mag gaan doen.
Ook de geluidsman oogst meteen een veer in de kont, daar het geluid vrijwel meteen uitzonderlijk goed blijkt en dat ook gedurende de hele middag/avond blijft. Want niets is natuurlijk mooier dan deathmetal die in optimale geluidsconditie door de oren vloeit.
Ondertussen klavetteert Burning Hatred er lustig op los. Hoewel de band op het podium niet echt beest uithangt rollen de nummers in prima vorm door de speeltijd heen. Van de voor mij goed bekende EP Apocalypse Of The Dead hoor ik Sheep Among Wolves en Hate Feelings voorbij komen, van de voorganger worden, naast het openingsnummer tevens Vortex Of Lies en Streams Of Blood gespeeld. Na een ruim half uur houdt de band het voor gezien en is Beuken op Zondag 2 officieel aan de gang.
Nu de nekspieren een waardige opwarmer hebben gehad is het tijd om over te gaan tot brutere overbelasting van alles waar hoofd en romp mee aan elkaar worden gehouden. De Fransen van de hyperactieve Goryptic beheren zeven nummers lang de stage en dat is reden genoeg voor een flinke fysieke uitlating. Aan de muziek zal de rem in ieder geval niet liggen, Condemned To The Stake, Internal Conflict en Visceral Hate zwepen het vel genadeloos van de rug. Geen slechte zaak, daar muziek van Goryptic op cd (nog) niet met dezelfde kracht (hallo zelfproductie) beukt als dat de band dat op de planken doet. Wie de band op Stonehenge gemist heeft of het met een matig geluid heeft moeten stellen, kan zijn hart vandaag ophalen. Goryptic knalt de pan uit, zowel visueel als muzikaal. De doodse smerigheid brengt de meute dan nog niet echt in beweging, ook niet als Circle Pit wordt gespeeld, toch stuitert de band zelf daar niet minder om. Goryptic is een deathmetalband zoals ik ze op de planken graag zie. Bruut en technisch, zonder dat ze er metalpap van stampen én lekker ziek. Als Malformed Pig Fetus een streep onder het optreden zet moet ik dan ook constateren dat de tijd werkelijk heeft gevlogen.
De volgende band van eigen bodem is Devious. Sinds de oorspronkelijke zanger Arnold weer deel uitmaakt van de band, klinken de aanstekelijke death/thrash-nummers weer beestachtig zwaar en is het wachten op een mooie zwik felle podiumbommetjes. Een band als Devious bewijst op zo'n dag vol bruut deathmetalgeweld overigens maar des te meer dat pakkende nummers ook behoorlijk solide kunnen klinken, want ook dit optreden wordt met verve door de speeltijd heen gedrukt. Naast een log geluid, die door de diepe keelklanken van de frontman nog eens extra worden benadrukt, levert Devious het ene strakke nummer na de andere.
De set benadrukt de nummers van de vorig jaar verschenen Domain en zo opent Devious met een blok van drie nummers, afkomstig van die cd. Entrance, Boundless Domain en Shibito zetten de toon, waarna de stortvloed aan stevig metaalgeweld niet meer te stuiten is. De zaal vult zich inmiddels ook al aardig met belangstellenden en zo is ook het derde optreden van de middag weer gslaagd. Gelukkig wordt ook Haunted niet vergeten, ergens halverwege het optreden rolt Devious dit machtige en slepende nummer, tot grote genoegdoening van uw ondergetekende, met een ferme slinger van de planken.
De eerste breekhamervonken komen vandaag met de opkomst van Toxocara. De laatste keer dat ik Toxocara live aan het werk heb gezien dateert uit (jawel!) 2005, nu men met The Great Rebellious één van de imposantste deathmetalplaten van het jaar in elkaar heeft geknutseld werd het dan ook weer hoog tijd om te kijken hoe het de mannen tegenwoordig live vergaat.
Nou, weinig teleurstellend, kan ik u melden. Integendeel. Evenals op cd heeft Toxocara ook live behoorlijke progressie geboekt. Logisch ook, voor de muzikanten staat de tijd ook niet stil. Had ik tijdens de vorige review nog commentaar op de ietwat flauwe podiumpresentatie, vandaag wordt het publiek in de inmiddels gezellig gevulde zaal overweldigd door de podium-energie en ook de strot van Kevin scheurt de vloeren tegenwoordig moeiteloos aan repen.
Nu Toxocara twee cd's heeft om uit te putten wordt de set een waar deathmetalfeest. In een moordend tempo rossen de loodzware tunes of war voorbij, vrijwel de gehele The Great Rebellious wordt gespeeld. Op The Stories Of The Palatinian Succession en Maenadic Mausoleum na worden alle nummers aan de man gebracht en grijpen onder meer T-34 en Der Rattenkrieg nog even terug naar het debuut.
Beslist één van de hoogtepunten van deze editie van Beuken op Zondag.
Als het doek van Toxocara on the way down is kondigt de Kade een vreetbreak aan en worden de donkere zielen de zon in gejaagd voor optionele maagvulling, peuk, rondje draaimolen of een tevergeefse hengel naar de Zaandamse kermiskinderen. Na een uur lamlummelen heropent de Kade de poorten van het Schimmenrijk en veegt Brutus het schorem vanaf de planken weer bijeen voor een half uurtje botte bijlwerk, zoals alleen Brutus dat kan. Nog steeds moet het publiek het blijven stellen met zeer compacte shows en een zeer beperkt nieuw materiaal, toch lijkt dit niemand echt te deren en worden de vertrouwde slachthuis-tunes nog altijd warm onthaald.
Afgaande op de rondvliegende toupetten en een uitschietende vuist, zo rechts en links, blijken Grafzerk, Ontrouw, Doodsvrees, Darmschurft en de hekkensluiter Slachtbeest dan ook nog steeds voldoende perspectieven aan de man in de zaal te bieden. Toch gaat het er zowaar op lijken dat de nieuwe cd nu dan écht in aantocht is, daar naast Verbolgen ook nog Teloorgang in het kader van een nieuw nummer wordt gespeeld. Een zoethouder of voorbode, dat moet nog blijken, feit blijft dat ook Brutus vandaag de eigenlandse deathmetal en de Mortician-cover Zombie Apocalypse op hoog niveau staaft, middels een strakke show waarin snoeiharde metal, humor en woeste haartornado's elkaar de keel afknijpen.
Voor Devious en Obscura is het vandaag weer een Nederlands plankenweerzien, deze bands stonden in 2006 al eens samen in het voorprogramma van Suffocation. Obscura was toentertijd nog hard bezig met een indrukwekkende opmars binnen het progressieve deathmetalgenre, twee jaar later is de naam dan ook redelijk gevestigd, de line-up gewijzigd en de tweede full-length is onderweg.
Vandaag heeft Obscura vrouwe Fortuna echter geen gastenlijst verschaft. De band speelt voor het eerst met de nieuwe bezetting en het regent technische problemen, waardoor de band er maar niet in slaagt de draad goed op te pakken. Na Anticosmic Overload en Choir Of Spirits gaat Obscura, na een verontschuldiging van herr Kummerer, enigszins mistroostig over op een grotendeels instrumentale set.
Nou mag Obscura wel van de mazzel spreken dat de band muziektechnisch voor het oor nog interessant genoeg is om een instrumentale set uit te staan. Overigens doet de frontman gaandeweg de show meermaals manmoedige pogingen om de vocalen zo goed het gaat op te pakken, waardoor de zaal zo nu en dan toch nog gevuld wordt met een royale growl. Jammer van de kink in de kabel, een professionele podiumhouding kan Obscura echter niet worden ontzegd.
De headlinerspositie behoort vandaag aan de oude rotten in het Zweedse vak, Vomitory. Na bijna 20 jaar in "het vak" bewijst de band vandaag maar des te meer waar brute Zweedse deathmetal zijn venijn aan te danken heeft. Speciaal voor de show op Beuken op Zondag vliegt de band over naar de Lage Landen voor een klein uurtje sloopkogelmetaal. Helaas dunnen de publieksaantallen (de groupies van de reeds gespeelde bands lijken massaal af te druipen naar de nabijgelegen nachtwinkel voor halve liters goedkope slakkendoder) enigszins uit, Vomitory interesseert het echter geen reet en nog één keer gaat het dak van de Kade genadeloos in vlammen op. The wicked shall perish...
Voor de show en de band niets dan lof. Vomitory has great skills and knows how to use them. Met oog en woord voor het publiek manifesteert de band zich als "high quality" op alle fronten en dankzij het nog steeds uitstekende geluid bulderen de nummers van bloeddorst en honger. Wat wel een lichtelijk teleurstellende opmerking oogst, is het feit dat de band, met zes full-lengths op zak, enkel de laatste drie met elk drie nummers beklemtoont. Van Revelation Nausea speelt Vomitory nog wel Under Clouds Of Blood, van de eerste twee albums komt echter geen noot voorbij. Daar ikzelf heimelijk had uitgekeken naar een nummertje van Raped In Their Own Blood vang ik bot, maar ach, fuck that, nummers als Terrorize Brutalize Sodomize, Rotting Hill, Chaos Fury, Scavenging The Slaughtered, Retaliation en Primal Massacre maken zo'n zondag toch weer tot een fijne (doch ietwat korte) sabbatical.
Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's
