Na een jaar uitval door MKZ was het eerst ook dit jaar onzeker of er een nieuwe versie van Dynamo Open Air zou komen. Na veel omzwervingen kon het festival plaatsvinden op het Bospopterrein in Weert, slechts een dag, maar toch beter dan niks.
Nadat Bospop was afgelopen ging Dynamo van start, ondanks dat er gehandeld werd onder de formule "No Stars Just Talent" stonden er toch bands als Finntroll, Opeth, Biohazard en Children Of Bodom. Niet de minste namen dus.
Omdat de route van het station naar het festival-terrein niet echt duidelijk stond aangegeven en de NS op zondag nou eenmaal klote rijdt kwam ik pas onder het optreden van Dead Soul Tribe aan. DST speelt volgens het programma boekje een soort van "kunstmetal" die wel wat wegheeft van Tool. Met die term kon ik bij Tool niks, maar bij deze band duidelijk wel. Een solide optreden van deze beginnende band, die wat mij betreft best wat later hadden mogen spelen.
Om de eerder genoemde redenen heb ik Autumn dus moeten missen, de eerste band die ik in de tent zag spelen was Hermano. De tent was dit keer wel groot genoeg (kan me nog herinneren dat dat op Ozzfest heel anders was) en kokend heet. Toen al.
Maar over Hermano. De zanger van de stonerband is bij een aantal mensen vast wel bekend als je weet dat hij ooit bij Kyuss heeft gespeeld. Hermano klinkt ongeveer hetzelfde. Lekkere stoner, afwisselende tempo's. Het debuut moet zo ongeveer nu uitkomen, en het is echt een aanrader voor iedereen die wat kon met Kyuss.
Pain Of Salvation opende onlang voor Dream Theater, en stond dus ook op Dynamo. Ik heb de band alleen van een afstand gezien omdat er ineens bier gedronken moest worden, maar wat ik hoorde en zag viel bij mij in goede aarde. De muziek heeft inderdaan wel wat weg van Dream Theater, als klinkt het wat minder complex en meer recht-toe-recht-aan. De iets toegankelijkere versie van DT dus.
Halverwege POS gingen we weer naar de tent toe, zodat we vooraan stonden bij DOA's trots Peter Pan Speedrock. Deze 'speed rock & roll' had wel wat weg van Motörhead, alleen dan wat vrolijker. De bandleden stonden zichtbaar te genieten toen het publiek na een paar nummers begon te pogoen en er een vette pit ontstond. Ook hier was het geluid gewoon goed, net als de band. Dikke Dennis stond het grootste deel van het optreden een beetje achteraf op z'n pens te kloppen, maar kwam uiteindelijk toch nog een nummertje meezingen. Het publiek ging totall-loss. Hierover kan ik alleen maar zeggen dat het geslaagd is. Deze mogen vaker komen.
Zimmers Hole speelde voor de eerste keer in Europa (aldus de zanger), en ik denk niet dat het hierbij blijft. De podium-presentatie was geweldig, er hing aan allebei de kanten een lijk gekruisigd aan een kruis-op-z'n-kop (heeft zo'n ding ook een naam?), en de zanger kwam op het podium in een duivelspak waarmee hij duidelijk 3 weken in de sportzaal had gezeten.
In een nummer opgedragen aan al onze moeders neukte hij een skelet met een enorme nep leuter, vooral het immitatie-sperma deed het goed bij het publiek. Over de muziek, tja, gewoon een lekkere mix van alle stijlen, simpele death/black gemengd met razendsnelle heavy-metal, hier en daar een likje thrash en een paar ondefinieerbare riffs. Ongewoon, maar dat kan ook niet anders als je de zanger ziet.
Omdat Zimmers Hole en Biohazard elkaar overlapten heb ik van eerstgenoemde alleen het eerste deel van het optreden gezien en van de tweede alleen het laatste deel. Ik ben niet zo into Biohazard en kende dan ook geen een nummer wat ze speelden, en eerlijk gezegd kon de muziek me ook niet zo boeien. Het enige leuke aan het concert vond ik de circle-pit die de zanger maakten ("We're gonna make history right now!", waaraan de gitarist ook nog meedeed. Jammer genoeg kon ik niet ver genoeg naar voren komen, maar het was wel een mooi gezicht.
Na Biohazard heb ik heel even een stukje van Strapping Young Lad gezien, maar daarbij was het geluid zo ontiegelijk slecht dat ik na 5 minuten naar buiten ben gelopen en ben gaan zuipen...het was een grote bak teringherrie die als een muur naar je toe kwam...gewoon onmogelijk om er ook maar een enkel instrument uit te halen. Jammer, want aan het toegestroomde publiek te zien hebben ze best wel veel fans in Nederland.
Ondanks al het gezeik van de halve wereld op Within Temptation blijf ik het gewoon een goede band vinden. De songs mogen dan wel op de radio komen, maar wat mij betreft doet dat helemaal niks af aan de kwaliteit ervan, en daarom was ik ook blij dat ik nog een stukje van hun act heb kunnen zien. Het optreden had precies wat de fans wilden: Sharon (voor de afwisseling in een zwarte jurk, hulde!), opblaasbomen, vlammerwerpers en de zanger van Orphanage. Neem daarbij dat het geluid goed was (weer heel wat anders dan op Parkpop) en Sharon en de band standaard gewoon goed zingen dan wel spelen, en je hebt een geslaagde gig. WT speelde een redelijk standaard setlist (voor zover ik bij het optreden was), met als enige verrasing de Enter-song Restless.
Halverwege ging ik echter weg om op tijd bij de, voor mij, hoofdact van vandaag te zijn, Finntroll. Dit was gewoon fun, ondanks dat het geluid niet om aan te horen was en de nieuwe zanger het niveau van Katla bij lange na niet haalt ging het publiek helemaal los, 50 minuten lang draaiden de wereld om trollen, bier en een gezellige spring pit, waarna er ook nog eens een nieuw nummer werd gespeeld. De ttiel ervan is me ontschoten, maar voor zover ik kan oordelen met zo'n geluid ligt het redelijk in de lijn van Jaktens Tid. Niks dan lof dus voor deze Finnen, al zal de zanger op het aankomende album wel heel wat goed moeten maken. Anders kan hij altijd nog aan de slag bij een black metal band, Tidfall lijkt me wel wat voor deze man.
Na Finntroll ging het folk-feestje gewoon door, al ging het nu wat meer de hardcore richting uit met de Dropkick Murphey's. Ik moet zeggen dat deze muziek na Finntroll een beetje minder overkomt, maar ik was blijkbaar de enige die er zo over dacht. Het was stampvol vooraan het podium, zeker een poosje na Finntroll (hoe de organistatie erbij komt dezebands elkaar te laten overlappen begrijp ik echt niet). Natuurlijk moesten ze zonodig weer allemaal mensen op het podium laten komen tijdens een van de laatste nummers, maar dat zijn we na Pinkpop wel zo'n beetje gewend. Ik hoop deze band nog een keer te zien als ze niet tegen de folk-koningen (Finntroll) hoeven op te boksen, want de muziek is best te pruimen.
Afgelopen met de folk, tijd voor een beetje progressieve shit. Opeth dus. Eerlijk gezegd was ik een beetje teleurgesteld in deze band. De sfeer die op de albums moeiteloos word neergezet ontbrak hier, en ik wijt het aan de grunts van de zanger. Zolang hij clean zong was het schitterend, maar zodra de grunts voorbij kwamen sloeg bij mij de verveling toe. Doe daarbij het nogal statische, bewegingloze optrden van de bandleden en verder dan een mager zesje komen deze mannen niet. Jammer, hier had ik me echt meer van voorgesteld. Volgende keer maar in een klein zaaltje met fatsoenlijke soundcheck?
Omdat Opeth dus nogal tegenviel was ik eerder dan verwacht bij Death Angel. Gran-di-oos dat die knakkers nog een keer spelen, gewoon geniale oude thrash met een geniaal geluid. Er valt niks over te zeggen, just great.
Halverwege zei de zanger dat er van dit en nog een ander (welk weet ik niet) optrden een live-album gemaakt gaat worden.
Jammer genoeg overlapten Death Angel en Children Of Bodom elkaar, zodat ik eerder wegmoest bij DA en bij CoB pas later binnenkwam. CoB speelde meesterlijk, de band was voor 100% op elkaar afgestemd en alles viel gewoon goed in elkaar. Ook hier stond ik achter de geluidstoren, maar ondanks dat was het geluid nu wel dik in orde. Net als het spel en de nummers (oa. Every time I die en Bodom After Midnight), en ook hier een nieuw nummer. Klinkt okee.
Jammer genoeg moesten we vlak voor Soulfly naar huis, zodat ik alleen het openingnummer (Roots Bloody Roots, inderdaan van Sepultura) kon horen op weg naar het station. Max dus niet gezien. Fuck.
Al met al was het een schitterende superdag, ook al was er nogal wat an te merken op de programmering. Een aantal bands overlapten elkaar, iets wat volgens mij heel goed te verhelpen is door een band als Autumn, Dead Soul Tribe of desnoods Strapping Young Lad van de bill te verwijderen.
Dan waren er nog de muntjes. Je moest aparte muntjes kopen voor eten en drinken, dus drie keer in de rij staan om iets van een maaltijd te krijgen.
Het meest irriteerde ik me aan de NS, die gewoon geen rekening kunnen houden met dit soort festivals en de treinen op onmogelijke klote tijden laat rijden.
Dit laatste klinkt nogal negatief, maar dat is dus absoluut niet de bedoeling. Dynamo 2002 was een goddelijk feestje, en zeker voor herhaling vatbaar (er gaan al geruchten dat het volgend jaar aan Ozzfest wordt gekoppeld om zo een meerdaags festival te creeren, YAY!)
