De opkomst op de eerste dag is naar verluidt ondanks de lage toegangsprijs dan ook beperkt tot zo’n 8000 mensen. Wanneer Manowar op de tweede dag het podium betreedt, is het veld echter bijna vol met meer dan 20.000 bezoekers. Een mooie opkomst en gezien het feit dat dit de eerste keer is dat Magic Circle een festival organiseert, is de organisatie van het gebeuren opvallend goed te noemen. Weinig verkeersdrukte, ruime sanitaire en culinaire voorzieningen, een opvallende entourage op een voormalige kazerne en voor de true metal liefhebber een sterke line-up. Het enige smetje op een mooie dag is dat mijn fotografe uiteindelijk verhinderd blijkt te zijn, waardoor foto’s bij dit verslag ontbreken.

Precies op het moment dat mijn metgezel en ik uit de auto stappen, opent Heavenly het festival. Van grote afstand horen we hoe deze Franse band een lekker potje power metal brengt in het straatje van Gamma Ray. Tegen de tijd dat we bij het podium aankomen, wordt deze echter alweer leeggeruimd. Tot aan de laatste twee bands gaat het ombouwen steeds razendsnel, zodat na een kwartiertje het volgende optreden kan beginnen. Dit lijkt wel een beetje ten koste te gaan van de soundcheck en de geluidskwaliteit, maar het zorgt er ook voor dat je je niet hoeft te vervelen.

Mob Rules mag als tweede band het podium op en is voor mij het eerste hoogtepunt van de dag. Bombastische power metal met composities die op het eerste gehoor al blijven hangen en een overtuigende zanger wiens hoge en zuivere stem perfect past bij de muziek. Ik ken het studiowerk van deze Duitse band nog niet, maar daar gaat snel verandering in komen. Wel jammer dat de groep, die toch al vijf albums op haar naam heeft staan, zo vroeg op de dag aan moet treden en slechts een halfuurtje tot zijn beschikking heeft. Het grote veld is op dit moment van de dag nog grotendeels leeg.

David Shankle was tussen 1989 en 1993 de gitarist van Manowar. Tegelijkertijd met dit festival komt de tweede cd van zijn David Shankle Group uit, getiteld Hellborn. Van de band die in 2003 het debuutalbum Ashes To Ashes uitbracht, is alleen Shankle nog overgebleven. Het is dus wel duidelijk om wie het bij deze groep draait. Helaas betekent dit dat het lijkt alsof de songs geheel om de gitaarsolo’s heen zijn gebouwd. Shankle kan geweldig gitaarspelen, maar als songwriter schiet hij tekort. De traditionele heavy metal van DSG maakt daarom weinig indruk.

Na enkele jaren afwezigheid viert het Zweedse Lion’s Share dit jaar zijn comeback. Emotional Coma is inmiddels alweer het vijfde album en krijgt prima recensies. Met name door het zeer krachtige stemgeluid van de nieuwe zanger, Patrik Johansson, roept de melodieuze power metal van Lion’s Share live sterke associaties op met Dio. Nu is Ronnie James Dio mijn favoriete zanger, dus mij hoor je niet klagen. Dit optreden smaakt zeker naar meer.

Bij Messiah’s Kiss wordt het plotsklaps aanmerkelijk drukker voor het podium. Met drie albums vol stoere mannen metal heeft het internationale gezelschap rond ex-Riot zanger Mike Tirelli blijkbaar al de nodige Duitse harten veroverd. Songs als Prayer For The Dying en Dragonheart maken live echter weinig indruk. De degelijke muziek en live performance zijn niet slecht, maar ontstijgen de middenmoot nauwelijks.

Het optreden van HolyHell wordt voorafgegaan door een verontschuldiging voor het feit dat het debuutalbum zo lang op zich laat wachten. Volgens de vertegenwoordiger van de platenmaatschappij komt dit doordat men er alles aan wil doen om het album te perfectioneren. Afgaande op de mini-cd Apocalypse die eerder dit jaar verscheen, schrijft Manowar-opperhoofd Joey DeMaio alle songs voor de band. Dus als je kijkt naar hoeveel tijd Manowar neemt tussen opeenvolgende albums, kan het nog wel even duren voordat het debuut van HolyHell zal verschijnen.

Inmiddels heeft de band al de nodige ervaring opgedaan in het voorprogramma van Manowar, dus live weet de rond zangeres Maria Breon en ex-Manowar drummer Rhino samengestelde formatie te overtuigen. Wel valt op dat het songmateriaal nog wat karig is. Naast de vier nummers van Apocalypse speelt men twee nieuwe songs, die naar verhouding weinig indruk maken, een instrumentaal intermezzo en een verdienstelijke cover van Yngwie Malmsteen’s Rising Force. Hoogtepunten zijn de uitvoering van Andrew Lloyd Webber’s Phantom Of The Opera met Manowar’s Eric Adams als gastzanger en een kleine vuurwerkshow bij de laatste twee songs.

Stormwarrior heeft volgens de aankondiging het genre “barbaric metal” uitgevonden. In de jaren tachtig noemden we deze muziekstijl gewoon speed metal, al voegt de band daar teksten aan toe met Viking thema’s. Het geluid is matig, waarbij de zang nauwelijks te horen is. De nummers verschillen weinig van elkaar en vervelen me al snel. Al denkt een kleine groep enthousiaste Duitse fans voor het podium daar duidelijk anders over. Ze headbangen en brullen de teksten vol overgave mee.

Halverwege de set wordt het plotsklaps stukken interessanter, zodra Gamma Ray-voorman (en ex-Helloween lid) Kai Hansen het podium betreedt. Vanaf dat moment speelt men alleen nog songs uit de prille begintijd van Helloween, waarbij Hansen de vocalen voor zijn rekening neemt. Hij geniet duidelijk van de vrijheid die hij krijgt nu hij geen gitaar hoeft te bespelen. Hansen toont zich een gedreven frontman, die het hele podium gebruikt en tijdens de gitaarsolo’s over de schouders van beide gitaristen staat mee te kijken of ze het wel goed doen. Aan zijn goedkeurende blikken te zien is Hansen tevreden en dat geldt ook voor het publiek, dat met volle teugen geniet van klassiekers als Ride The Sky en Heavy Metal Is The Law.

Majesty is het kleine Duitse halfbroertje van Manowar. Qua muziek, presentatie, songtitels en teksten, in alles is het duidelijk wie het grote voorbeeld is. Nu is Manowar een band die ik leuk vind ondanks, niet dankzij hun imago. Door goede songs te schrijven en een fraaie show te bieden, komen ze weg met clichés waar ik bij andere bands alleen maar meewarig om kan lachen. Majesty doet Manowar goed na, maar evenaart ze niet en komt daarom niet weg met onoriginele songs als Keep It True, Metal To The Metalheads en Guardians Of The Dragon Grail. Daar kan een gastoptreden van een frêle jonkvrouw in een rode jurk niets aan helpen.

Gamma Ray wordt geplaagd door technische problemen, waardoor de band een kwartier te laat het podium betreedt en enkele malen een kort oponthoud inlast. In vergelijking met Kai Hansen’s gastoptreden bij Stormwarrior eerder op de dag komt de performance vrij statisch over, aangezien hij nu niet alleen zingt, maar ook de gitaar bespeelt. Wel is Gamma Ray’s optreden te omschrijven als professioneel en met de nodige spelvreugde. Hoogtepunten zijn Heavy Metal Universe en als toegift de Helloween-cover I Want Out.

Dan komt eindelijk de band waar bijna alle aanwezigen voor gekomen zijn. Weliswaar begint Manowar een klein halfuur later dan aangekondigd, maar dat maakt de band meer dan goed met een eersteklas show van zeker twee uur. De setlist is bijna hetzelfde als op de nieuwe live-cd Gods Of War Live, met als enige afwijking Gates Of Valhalla in plaats van Die For Metal. Dit is de eerste keer dat ik Manowar live zie en al mijn verwachtingen worden ingelost. Het geluid is vet en hard, de songs zijn klasse, Eric Adams zingt als een jonge god, de lichtshow is fenomenaal en tijdens The Gods Made Heavy Metal mag een fan uit Finland meespelen op gitaar, terwijl een groepje aantrekkelijke jongedames wulps danst en het bovenlijf sierlijk ontbloot. Als aan het einde van de reguliere set Warriors Of The World United en Black Wind, Fire And Steel losbarsten, gaat het hele veld plat.

Na een korte pauze speelt Manowar een reeks songs van het eerder dit jaar verschenen album Gods Of War, ondersteund door lange intro-filmpjes op een groot scherm en een bende Vikingen die elkaar op een schip met zwaarden te lijf gaan. Dankzij deze visuele onderbouwing komen de songs, die op plaat enige gewenning vragen, pas echt tot leven. Bij de laatste nummers wordt de feestvreugde verder verhoogd met een groot vuurwerk. Dit is pas een show! Ik vraag me af of er een andere metalband is die hier tegenop kan. Joey DeMaio doet tijdens een intermezzo, waarin hij onder meer een aantal prijzen uitreikt, nogal laatdunkend over het feit dat Wacken voor volgend jaar Iron Maiden als headliner heeft gecontracteerd en Manowar passeert. Op cd vind ik ze de mindere ten opzichte van Maiden, maar live kies ik toch voor Manowar.

De eerste editie van het Magic Circle Festival mag zeker een succes worden genoemd en zal volgend jaar een groots vervolg krijgen. Joey DeMaio kondigt tijdens het intermezzo namelijk aan wat de band dan voor ons in petto heeft. Noteer maar vast in je agenda: Op 10, 11 en 12 juli 2008 zal Manowar een driedaags festival organiseren. Voor de bezoekers zullen 20.000 gratis biertjes en exemplaren van een nieuwe single klaarliggen. De eerste dag zal Manowar een uitgebreide signeersessie geven, is het publiek welkom bij de soundcheck en zal een voorvertoning plaatsvinden van de nieuwe dvd Hell On Earth Part V. De tweede dag speelt Manowar de eerste drie albums integraal en de derde dag de daaropvolgende drie albums, tot en met Kings Of Metal. Om The Crown And The Ring live te kunnen brengen, zal een groot koor worden ingezet. Tot slot zullen onder de bezoekers de vier Harleys van de bandleden worden verloot.

Mocht je deze editie van het Magic Circle Festival gemist hebben, hoef je overigens niet te treuren. Vanzelfsprekend heeft Manowar met een groot aantal camera’s opnames gemaakt en zal ook hier een dvd van verschijnen. Dus dan kun je de schade alsnog inhalen. Was je er wel bij, dan kun je straks met de dvd een mooie dag nog eens herbeleven.

Setlist Manowar
1. Manowar
2. Call To Arms
3. Gloves Of Metal
4. Each Dawn I Die
5. Holy War
6. Mountains
7. The Oath
8. Secret Of Steel
9. Gates Of Valhalla
10. Basgitaarsolo: Son Of William’s Tale
11. The Gods Made Heavy Metal
12. Kings Of Metal
13. Warriors Of The World United
14. Black Wind, Fire And Steel
15. The Blood Of Odin
16. The Sons Of Odin
17. Glory Majesty Unity
18. Gods Of War
19. Army Of The Dead, Part II
20. Odin
21. Hymn Of The Immortal Warriors
22. Outro: The Crown And The Ring