De combinatie rap en metal, dat is toch zoooo jaren '90. Friese opener Shaboon probeert het tegendeel te bewijzen, en slaagt er redelijk in. Ze zetten een lekker potje metal neer, waar met niet minder dan drie man overheen gerapt wordt. En het klinkt nog vrij aardig ook. Het publiek was wat terughoudend, maar na enkele nummers zat de sfeer er toch wel al in. Een ongebruikelijke maar best vermakelijke opener voor het festival. (Tonnie)

De mannen van Bloodsimple openen zoals gebruikelijk met een voortreffelijk instrumentaal nummer, een beetje zoals Chimaira dat ook doet. De ster van de New Yorkers is rijzende nadat vorig jaar hun debuut A Cruel World uitkwam. Toch begint hun door Alice In Chains, Slayer en Pantera beïnvloedde metalcore na enige tijd wat te vervelen. Het is daarom een goede zaak dat hun optreden er na dertig minuten alweer opzit. (Edo)

Trivium heeft het in korte tijd vrij ver geschopt, en liet op Wâldrock horen en zien waarom. Energiek, enthousiast, hard, en vooral goed. Hun moderne combinatie van thrash en heavy met een vleugje metalcore wist het publiek goed te vermaken. De band mag dan later dit jaar pas met een nieuwe cd komen (titel: The Crusade), maar nu alvast kregen we een voorproefje. Het paste naadloos tussen het bekendere werk van Ascendancy en wat ouder spul van Ember to Inferno, maar de Megadeth cover Symphony of Destrucion viel tegen, voornamelijk vanwege dat frontman Matt Heafy de stem van Dave Mustaine te erg probeerde na te doen. (Tonnie)

De 'verrassings-act' van Wâldrock was Born From Pain (niet echt een verrassing als je nagaat dat ze op de website gewoon aangekondigd waren) uit Limburg. De bekendse metalcore formatie van Nederland zette ook vandaag weer een vlekkeloze en energieke set neer met krakers als Final Nail, Black Gold en Never Return. De band werd vrij positief ontvangen alleen was de pit wel erg rustig in vergelijking met de slachtpartijen voor het podium die ik gewend ben bij een concert van Born From Pain. (Jan)

Met een oorverdovend geluid schiet de band van ex-Coal Chamber zanger Dez Fafara uit de startblokken. De keiharde groovende metal van DevilDriver komt in de eerste paar nummers vrij goed uit de verf en hoewel het geluid niet geheel zuiver is, kunnen we toch spreken van een prima begin van de set. Vooraan ontstaat al gauw een woeste moshpit en de liefhebbers van harde moderne metal komen ruimschoots aan hun trekken. Ikzelf had liever wat meer nuances willen horen in de overwegend keiharde set, maar over het algemeen laten Dez en z'n mannen een goede indruk achter. (Jeroen)

Stream of Passion heeft doormiddel van diverse shows en een live cd en dvd al laten horen een goede live band te zijn. Vandaag valt de band met daarin de zangeres Marcela Bovio en alleskunner Arjen Lucassen mij niet tegen. Het geluid is wel wat aan de holle kant en de muzikale hoogstandjes komen hier en daar niet helemaal goed over, maar de muzikanten spelen de set naar behoren en men geniet zelf ook van het optreden. Het is wellicht even wennen om de gespeelde Ayreon songs met slechts vrouwelijke vocalen te horen, maar vooral in de medley (van o.a. In to the Black Hole en Cold Metal) aan het einde is het resultaat bevredigend. Hoogtepunt van de set is toch wel het sterke To the Quasar waarop ik toch stiekem hoopte op een gastbijdrage van de zanger op het bewuste nummer, Andi Derris. Helaas mocht het niet zo zijn, maar de versie van vandaag klinkt ook prima. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes een leuk optreden. (Jeroen)

Stone Sour had het lef om te openen met een nummer van hun nieuwe cd, die pas eind juli uitkomt. Ok, dit nummer is al via officiële kanalen te downloaden, maar toch blijft het een gedurfde gok. Maar opener 30/30-150 hakte er gelijk goed in, en zette de toon voor de rest van het optreden. Een klein handje vol nieuwe nummers passeerden de revue, maar het merendeel bestond toch uit werk van hun titelloze debuutalbum. Gelukkig geen rustige nummers als Bother, want de band koos voor het hardere werk. Ondanks dat het materiaal goed is, was de set van 40 minuten niet te kort en niet te lang. Een mooie opwarmer voor een headline show later dit jaar. (Tonnie)

Als de Amerikanen van Kamelot de set beginnen schrik ik in eerste instantie van het slechte geluid. De Noorse zanger Roy Khan lijkt niet echt boven het muzikale geweld te kunnen uitkomen en de instrumentale passages verzanden hier en daar in een brei. Na twee nummers is het geluid echter een stuk beter en kunnen we genieten van de epische power metal die de band ons biedt. Roy blijkt uitstekend bij stem en hij weet het publiek aardig op te zwepen. Gitarist Thomas kijkt echter nogal chagrijnig uit de ogen en dat wordt er na een klein opstootje vooraan al niet beter op. De grootse sound en de prima nummers gaan er bij het publiek echter wel in als koek met als hoogtepunt Karma. Zeer goed optreden. (Jeroen)

Alice In Chains, wie had gedacht dat deze band ooit nog op het podium te zien zou zijn na het overlijden van frontman Layne Staley? Ietwat huiverig ging ik er naartoe omdat er toch wel een kansje was dat de verafgodende status die de band bij mij geniet aangetast zou worden. Mijn angst was echter gelukkig niet nodig, aangezien de band een werkelijk waardig optreden neerzette en niet als een coverband overkwam. De nieuwe zanger klonk erg goed en wist de nummers prima neer te zetten. Natuurlijk kon hij niet tippen aan het charisma van Layne Staley, maar daartoe zou niemand in staat zijn. Zonder veel geouwehoer tussen de nummers door werd er een bloemlezing gegeven uit het oevre van AIC met natuurlijk nummers als Man In The Box, Them Bones, Junkhead (kippenvel!), Down In A Hole (nog meer kippenvel!) en de afsluiter Would? Nu hopen dat de heren gauw terugkomen en een clubtour doen (en dan ook nog het geniale Rooster spelen). (Jan)

After Forever lijkt elk jaar een graag geziene gast te zijn op alle festivals in en buiten Nederland en ook deze keer zijn ze er op Wâldrock bij. Met een fantastisch geluid zet men een overtuigende show neer. Naast nieuwer stevig werk van de laatste twee albums komen er ook nog enkele 'oudjes' voorbij in de vorm van My Pledge of Allegiance Pt.1 en Yield to Temptation. Floor en Sander zwepen de boel mooi op en de knotsgekke Joost van den Broek weet iedereen weer te betoveren met z'n razendsnelle toetswerk. Hoewel er een paar kleine schoonheidsfoutjes zijn (in de allerhoogste regionen ging het Floor vandaag wat minder goed af) kunnen we spreken van een geslaagd optreden en één van de betere shows van de dag. (Jeroen)

De band waar velen van tevoren nogal sceptisch over waren vanwege de Oude-Lullen status maakte de beste indruk van de dag in mijn ogen op het hoofdpodium. Y&T zag , kwam en overwon. Dave Menniketti was opvallend goed bij stem en de heerlijke oude rocksongs vliegen in rap tempo de festivalweide over. Naarmate de set vordert wordt het ook steeds drukker voor het podium en krijgt de band eindelijk de erkenning die men verdient. Wat wil je ook met krakers als I Believe in You in je repertoire. Dit concert is genieten geblazen voor elke liefhebber van Classic Rock. (Jeroen)

Van een heel andere orde zijn de mannen van Nile. Deze farao's van de death metal staan sinds jaar en dag bekend als één van de smaakmakers binnen het death metal genre. Doormiddel van invloeden uit de Egyptische sferen onderscheidt men zich zeker van de rest. Vandaag ook weer kan de band weinig fout doen. De drie grunters proberen elkaar constant in laagheid te overtreffen en het geluid is heerlijk bruut afgesteld. Een rampestamper als Black Seed of Vengeance laat immers niets van je over. Een heerlijk uurtje agressie van deze compromisloze death metal band. (Jeroen)

Het was maar goed dat Brazilië niet 's middags moest voetballen, want met dat verlies zou Max Cavalera waarschijnlijk minder vrolijk geweest zijn. Gelukkig liet Soulfly weer zien waarom ze voor vele festivals gevraagd worden, want de band is live gewoon goed. Bekende krakers als Seek 'n' Strike werden afgewisseld met wat Sepultura klassiekertjes, bijvoorbeeld Refuse/Resist, en ook het nieuwste Soulfly album Dark Ages werd niet vergeten. Maar Soulfly is live eigenlijk altijd hetzelfde, en zorgde nu ook weer niet echt voor verrassingen. Alhoewel... de aanwezigheid van Slipknot/Stone Sour frontman Corey Taylor op het festival zorgde ervoor dat hij tijdens Jumpdafuckup ook nog even kwam meebrullen, maar ook dat was al vaker vertoond. (Tonnie)

De show waar ik van tevoren het meeste naar had uitgekeken beschouw ik achteraf gezien ook als de beste van de dag. Helloween speelde een set met de gebruikelijke klassiekers als Dr. Stein en Future World maar wist ook te verrassen met een complete uitvoering van het stokoude Halloween. Hoewel het nummer natuurlijk geweldig is om eens live te horen, vond ik toch dat het niet helemaal uit de verf kwam. Wellicht kunnen ze nog eens terug komen en dit lange epos in een zaal spelen. Andi Deris overtuigde vandaag iedere kritische Kiske aanhanger met geweldig zangwerk en ook de rest van de band was goed op dreef. Van begin tot eind een heerlijke achtbaanrit van een band die de laatste jaren weer helemaal terug is. (Jeroen)

Wâldrock is geen onbekend terrein voor de Engelse Rock 'n Roll machine van Mr. Kilmister. Vandaag ook weer speelt Motörhead een verduiveld lekker potje muziek en ondanks de nu wel bekende grapjes van Lemmy en kornuiten is de status als headliner absoluut weer verdiend. Het spel is retestrak, het geluid weer berehard en heavy en de podiumpresentatie is droog als altijd. Met name Mikkey Dee is vandaag in absolute topvorm, ook getuige de magistrale drumsolo en de subliem gelegde basis bij de rest van de songs. Klassiekers als Overkill, Metropolis en natuurlijk Ace of Spades laten de temperatuur weer stijgen tot ongekende hoogten en na ongeveer twee uur spelen verlaten zowel band als publiek de festivalweide. Een heerlijk krachtige afsluiter van een uiterst geslaagde editie van Wâldrock. Een festival waarbij de line-up op papier misschien niet echt interessant leek, maar waarop bands en personeel toch weer hun stinkende best deden om ons, de verwende bezoekers een geweldige dag te bezorgen. Tot volgend jaar, maar weer. (Jeroen)

De ceremoniemeester en -meesteres

Motörhead

Helloween

Soulfly

Nile

Y&T

Alice In Chains

Stone Sour

Stream Of Passion

DevilDriver

Born From Pain

Trivium

Bloodsimple

Shaboon