Het Belgische Strains vervangt het Zweedse Port Noir. Hoewel onze zuiderburen echt wel weten hoe ze een potje herrie neer moeten zetten, weten ze niet heel veel bezoekers op de been te brengen. Wie er wel is, is gelijk wakker. Ze spelen namelijk geen zoetsappige wakkerword-liedjes, maar brute songs met grunts en brullende gitaren. De generieke metalcore brengt de eerste knikkende hoofden teweeg en zelfs de eerste windmills en moshes zijn een feit. Die kunnen ze in hun zak steken. Aan geloofwaardigheid en podiumpresentatie kan nog wat gewerkt worden. Wie weet vinden ze zichzelf dan over een paar jaar een stuk hoger op de bill.
Ook Odd Palace was eerder van de partij in mijn festivalreviews. De band viel op Radar Festival wat tegen, maar dat lag meer aan mijn hoge verwachtingen. Echter is het met bijgestelde verwachtingen ook nog niet helemaal je van het. Niet dat het slecht is, maar de zang is niet heel gebalanceerd. De linkshandige gitarist weet echter wel de juiste noten te raken. Ook trekt zanger Gert Børsting de aandacht met zijn elektrische trompet. De beperkingen van het kleine podium worden nog maar eens benadrukt door de beperkte bewegingsruimte die de band met zijn vijven heeft. Doordat er weinig frontlicht is, is het niet altijd goed te zien wat er allemaal gebeurt. Ondanks dat alles is het best druk en dat doet me vermoeden dat mijn mening niet door iedereen gedeeld wordt.
De Russisch/Oekraïense combinatie Shokran (Arabisch voor dankjewel) heeft op het podium doorgaans personele uitdagingen. Althans, het merendeel komt ook vandaag uit de laptop. Er staan naast zanger Andrew Ivashchenko namelijk alleen een drummer en een gitarist op het podium. Dat terwijl er toch ook duidelijk keyboardpartijen gespeeld worden. De bassolo maakt het geheel zo mogelijk nog schizofrener. Het geeft het geheel een wat komisch karakter. Het komt over als valsspelerij; niet oké dit. Gelukkig is Ivashchenko een stuk beter bij stem dan op Radar Festival. Daar komt de sterke lichtshow nog eens bij. Als de drums, die in het begin nogal overstuurd klinken, dan ook nog eens netjes bijgemixt worden, is het stiekem best een goed optreden. Er wordt flink gebouncet en de enthousiaste frontman voelt zich erg thuis op dit podium. Hij bedient zich zowel van putgrunt als van screams en krijgt het publiek makkelijk mee. Een erg professioneel en strak optreden kan echter niet verbloemen dat er slechts een halve band op het podium staat.
Ook het Deense Aphyxion heeft overstuurd geluid. Waar dat het hem precies in zit is moeilijk te onderscheiden. Dat zal waarschijnlijk ook de reden zijn dat het lang duurt voordat de geluidsman er iets aan lijkt te doen. Het verpest een groot deel van het optreden. De band zelf lijkt er schijt aan te hebben en gaat onverstoord verder met zijn melodieuze death metal. En dat is niet het enige waar de band schijt aan heeft. Blijkbaar is men ook niet gevoelig voor modeperikelen. Dat is uiteraard een pluspunt. Zo draagt zanger Michael Vaal een spijkerjasje, terwijl het binnen best benauwd is. Misschien is dat de reden dat het publiek ondanks het energieke optreden erg kalm is. Of zou het komen doordat het buiten intussen best fris is nu er een windje opgestoken is en dat men hier een beetje warmte opzoekt?
Het zal u intussen ook wel opgevallen zijn dat ook Denemarken hofleverancier is van Euroblast. Er zit wat goeds in dat Deense kraanwater. Ghost Iris brengt ons een potje lekker progressieve metalcore. Naast de muziek heeft de band ook aan aankleding gedacht en heeft extra rookkanonnen en een setje ledbars meegenomen. De heren komen echter wat mat over. Het lijkt meer een routineklus, dan dat men ontploft van energie. Gelukkig schrijft Ghost Iris sterke songs en die komen ondanks de wat minder krachtige performance toch nog prima over. Zowel op de grunts als de cleane zang valt weinig aan te merken. Het zijn slechts de drums die (weer eens) ietwat te hard in de mix staan. Het is vooral een degelijk optreden dat nergens opvalt, behalve door degelijkheid.
Dan is het tijd voor Sleep Token. De een vindt het maar vage shit, de ander is er helemaal weg van. Wat uw persoonlijke mening ook is, het is weer eens wat anders en dat kan in de monotonie van de moderne rock/metal absoluut geen kwaad. Onder leiding van bandaanvoerder Vessel heeft het mysterieuze gezelschap zichzelf geprofessionaliseerd. Met nieuwe maskers en meer aandacht voor podiumpresentatie maakt de band duidelijk wat zijn bedoeling is. Ook de verbeterde lichtshow komt de live-ervaring ten goede. Tegelijkertijd neemt het heldere licht wel wat weg van het mysterie rondom de vereerders van Sleep. Verder doen de heren (of zit er stiekem een dame onder een van de kostuums verstopt?) precies wat er verwacht wordt: Theatrale bombast afwisselen met minimalistische ingetogenheid. De overstuurde bas is het enige smetje op een verder volwassen, strak en bovenal mysterieus optreden dat veel perspectief biedt voor de toekomst. Of het toegankelijk genoeg is om in de voetsporen van Ghost of Batushka te treden, valt te betwijfelen. De toekomst zal het leren.
Wederom afkomstig uit Denemarken is de band met de geweldige naam Cold Night For Alligators. Voor alligators zal het zeker een fris nachtje zijn vannacht, maar zanger Johan Pedersen laat de kelder broeien. Met een mix van metalcore en proggy math metal is het flink rossen. Om het publiek verder op gang te trekken, duikt hij het publiek in. De heren weten er wel een showtje van te maken. Ook visueel is er een overdaad aan prikkels. De zelf meegebrachte lampen flitsen dwars door het enorme rookgordijn heen. Alsof dat nog niet genoeg is, klinkt de band als totaal ook nog eens overstuurd. Daaroverheen knalt de kick en snare van de drummer de oren nog eens dicht. Nee, dit is niet het beste optreden van de Denen dat ik ooit heb meegemaakt. Intens is het wel.
Dan is het tijd voor wat nieuws. Iets wat nog nooit eerder gedaan is op Euroblast. Een dubbele set. Between The Buried And Me. Of u nou kenner bent of niet, u weet wel gelijk waar u dan aan toe bent. En wees nou eerlijk, dat verdient de Amerikaanse progressieve metalband uit Raleigh, North Carolina toch ook eigenlijk. De discografie is in die twintig jaar dusdanig divers dat het bijna zonde zou zijn als de band korter zou spelen. De heren laten dan ook niets aan het toeval over. Het geluid staat vanaf de eerste seconde gelijk goed en het staat als een huis. Maar het knappe is dat het juist niet klinkt alsof je net zo goed de cd aan had kunnen zetten. Nee, het klinkt beter dan dat. Grootser dan dat.
