In het verleden waren er al meer initiatieven. Met wisselend succes. Al vanaf 1988, toen op hetzelfde terrein, destijds van Motorclub Coevorden, concerten werden georganiseerd, destijds onder de noemer Metal Front Coevorden. Dat is ook de naam van de organisatie/club die sinds 1996 aan de Monierweg is gevestigd, vlak naast het spoor. Altar had bijvoorbeeld zijn thuisbasis daar. In de jaren negentig kwamen er op een bepaald moment zelfs zevenhonderdvijftig man naar het Metalblast-festival aldaar, maar er bleef onder de streep te weinig over, net als dat er te weinig bezoekers kwamen bij de drie kleiner opgezette Boer-Area-evenementen. Maar men ging niet bij de pakken neerzitten. Het metalkerstfeest onder de naam A Very Heavy X-Mosh heeft al dertien edities achter de rug en met MFC Outside is men ook alweer toe aan editie nummer zes.

Metal leeft dus in de Ganzenstad en dat blijkt ook vandaag uit de ruim honderd bezoekers die op de fiets, de auto, met de trein of op een andere manier naar het gerenoveerde verenigingsgebouw op het industrieterrein zijn gekomen. Een enkeling komt zelfs honderden kilometers uit Duitsland vandaan met de camper en dan is er nog een bezoeker die met de tractor is gekomen met de caravan erachter. Prettig is dat je dichtbij gratis kunt parkeren. Het is vervolgens even zoeken naar de ingang, maar gelukkig zijn er behulpzame vrijwilligers die je de weg wijzen. Naar de wc bijvoorbeeld. Er blijken twee vrouwen-wc’s te zijn en de heren mogen buiten tegen het hek aan pissen in een geïmproviseerde setting. Welkom in Coevorden.

Het clubgebouw bestaat uit twee gelijke delen. Eén met een bar, één met een podium. Er is ruimte voor zo’n vijftig mensen in het knusse hok waar de concerten plaatsvinden, dat vanwege de lampen al vroeg als een soort sauna fungeert. Niet gek dat er veel mensen verkiezen om even buiten die ruimte te genieten van de zon op de knusse binnenplaats. Opmerkelijk is dat er binnen gewoon gerookt wordt. Laat de NVWA het niet te horen krijgen. Muntjes kosten twee euro en daarvoor krijg je een beperkt, maar toereikend assortiment aan fris, bier en wijn, alsmede een halve droge worst.

De eerste band zou om half vier beginnen, maar er zijn problemen met de verlichting. Veertig minuten later dan gepland begint Indrid Cold aan zijn set. De wortels van die band gaan terug tot in 1990. In die jaren bekend als Visonary Voice speelt de groep metalcore en de enthousiaste aankondiger van vandaag denkt dat dat nog steeds zo is, maar nadat de zanger eind jaren negentig de Soundmixshow wint, wijzigen er nogal wat zaken (naam, bezetting, speelstijl). Indrid Cold speelt inmiddels groovy death metal. Ondanks de lange historie is er geen enkele release uitgebracht, slechts een videoclip bij 4WD. In het begin van de set staat het geluid ondefinieerbaar afgesteld. Het is een grote brei. Gaandeweg de set wordt dat beter. Affraid, Instrumental, The Rage en Dark Angel en de tragere stukken komen het beste uit de verf. Het zijn vooral de grooves die indruk maken en voor meeknikkend festivalpubliek zorgen. Verrassend is een Napalm Death-cover van een seconde en de blackmetalelementen in Don’t Go Far Off. De relaxte heren tonen speelplezier tijdens het laatste optreden van gitarist Roel Hassels, die vanwege gezondheidsproblemen noodgedwongen stopt, en gaan dankbaar met een waarderend applaus van de twintig aanwezigen backstage een biertje drinken.

Het tijdschema kan dus vanaf het begin van het evenement in de prullenbak. Verdere uitloop treedt gelukkig niet op en zodoende kan The Shiva Hypothesis een kleine drie kwartier later dan initieel gepland aan zijn set beginnen. De Twentse formatie is sinds 2012 actief en bracht vorig jaar via WormHoleDeath zijn eerste full-length Ouroboros Stirs op de markt. Daarop combineert het kwartet extreme metal à la Behemoth, Immortal, Mayhem en Emperor en mystieke elementen, zoals Mongoolse keelklanken. Om de mysieke sfeer te bevorderen, is het podium gehuld in mist. Meest opvallend en geslaagd is de vocale variatie van de frontman MvS. Hij kan zowel grunten als screamen, maar het meest indrukwekkend is de keelzang die hij tot een paar keer toe laat horen. Helaas staan de gitaarpartijen te zacht in de mix, waardoor het live-geluid lang niet zo vol klinkt als op het album. De baspartijen zijn juist wel goed hoorbaar en daaraan valt op dat die meer te bieden hebben dan alleen de noodzakelijke basis. Er zit meer melodie in. Jammer dat de mix niet idealer is, want nu staan de partijen wat los van elkaar en verdwijnen fraaie gitaarpartijen in het niets. Je kunt echter horen dat elk van de heren veel in zijn mars heeft, getuige de veelzijdige tracks. Daarvan komen Caduceus, Faustian Restlessness en Praedormitium het beste uit de verf. The Shiva Hypothesis doet er verstandig aan om te werken aan zijn livesound om uiteindelijk de impact van zijn interessante composities te vergroten.

De volgende act is Razorblade Messiah uit Rotterdam en Brabant. Het collectief speelt old school thrash en speed metal met hier en daar punk erbij en heeft één ep op zijn naam staan: Ride The Razor (2017). Daarop is echter Stas Verichev als zanger te horen, maar inmiddels staat Frans Wijnen alweer een jaar achter de microfoon, die een veel rauwer en expressiever stemgeluid heeft. De lange, in spandex gehesen frontman is een aparte verschijning, maar zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Voor het eerst vandaag komt het publiek wat beter los, ook omdat Frans verschillende pogingen doet om er beweging in te krijgen. Hij loopt door het publiek en naar buiten om daar verder te zingen en even later naar de bar heen en weer. Ondertussen spelen de anderen door. Frans heeft een wat overheersende schreeuwstem die echt een kwestie van love it or hate it is. Soms doet hij wat aan Mille Petrozza van Kreator denken. Hij zit er met zijn hoge uithalen wel eens naast, maar men vergeeft het hem. Zijn actieve houding en dat hij het publiek erbij betrekt, maken veel goed. De compacte songs missen originaliteit, maar brengen de jaren tachtig weer tot leven en klinken lekker. Ze worden bovendien opvallend strak uitgevoerd. Technisch hebben de mannen het dus goed voor elkaar en het geluid is prima afgesteld. De drummer mag nog een woordje meezingen en zijn soleerwerk krijgt de handen terecht op elkaar. Metal Messiah is een vroeg hoogtepunt. Andere nummers die eruit springen, zijn Children Of The Light, In For The Kill, Ride The Razor en The Holy Revolution. Een enthousiast Razorblade Messiah is het eerste hoogtepunt van Metal May-Hem 2019.

Niet iedereen maakt dat overigens mee. In het zaaltje passen slechts een beperkt aantal bandjeskijkers, zo'n vijftig en dan is het echt stampvol. Het is er ook bloedheet. Buiten is het aangenamer. Op de binnenplaats kun je dan ook heerlijk relaxed een praatje maken, bij de merchandise kijken of er wat voor je tussen zit, je later op de avond verwarmen bij de vuurkorf of een patatje eten. Helaas is de patatkraam slechts een paar uur open en dat is dan ook een belangrijk verbeterpunt voor de volgende editie. Dan maar even naar Koevern-centrum om wat te eten of een halve droge worst bij de bar halen. De sfeer op het festival is zeer relaxed. Bandleden tonen hun dankbaarheid om te mogen spelen op het festival en het publiek waardeert de inzet van de muzikanten steevast met een welgemeend applaus.

De organisatie biedt het festivalpubliek een zeer gevarieerde line-up. Na death, extreme, thrash/speed metal krijgen we vette stonerriffs van Hedonist. Het powertrio uit Genk is sinds 2010 actief. In 2016 komt de eerste full-length uit, getiteld The Collapse. Daarop combineren de drie mannen stonerrock en sludge en in mindere mate doom in de traditie van Motörhead, High On Fire, Black Sabbath, Karma To Burn, C.O.C. en Monster Magnet. De muur van riffs komt vandaag lekker vet uit de boxen. In het begin moeten de mannen nog even opwarmen en dat terwijl het erg warm in het gebouw is. The Collapse en Knives & Lint zijn echter vroege hoogtepunten dankzij onder andere een sterk refrein en prima riffs. De ritmesectie is erg sterk en met name de drummer Frederik ‘Cozy’ Cosemans (Serpentcult, Hemelbestormer, Death Penalty) is een belangrijke factor in de krachtige sound. Niet elke track is overigens even sterk. Soms volgt de zanglijn de instrumentatie te veel of werken transities niet versterkend, maar doorgaans valt er genoeg te genieten. Children en The Urge sluiten het optreden, waarin zowel de heren op het podium als de mensen op de dansvloer steeds meer loskomen, sterk af.

Hardcore hebben we nog niet gehad. Daarvoor komen de opgefokte mannen van Troops Of Doom verandering in brengen. Hoewel… opgefokt? Op het kleine podium is er zeer beperkt ruimte om helemaal uit je dak te gaan. Daardoor staat bassist Ruud a.k.a. Hausder zich noodgedwongen in te houden. De actie moet vooral komen van frontman Peter Hertsenberg en dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Vanaf het begin is hij ondanks de hitte in de kleine ruimte flink in de weer en schreeuwt hij soms van dichtbij de omstanders toe. Hij grapt tussendoor dat de heren-wc het mooiste is dat hij gezien heeft. Zo lomp zwaar als op het album klinkt de muziek live niet. Het geheel heeft echter wel power. Undefeated, afkomstig van het album Fear (2018), springt licht boven de andere tracks uit op de bovenste helft van de setlist. Burn Your God bevat een vette breakdown. Later in de set hebben Disconnected en afsluiter Choose Your Path de grootste impact. Het beukt wel lekker, maar vermorzelen doet het niet. Troops Of Doom speelt vooral een degelijke set die voor veel meeknikkers en een fanatieke groep dichtbij het podium zorgt.

Het Finse Craneium is in 2011 opgericht en heeft inmiddels twee full-lengths op zijn naam staan: Explore The Void uit 2016 en The Narrow Line van vorig jaar. Daarop laten de heren een mix van fuzzrock en alternatieve rock met grunge-elementen horen. Het nieuwe materiaal is wat melodieuzer dan het oude. Uiteraard gaat de aandacht vandaag vooral uit naar het meest recente plaatwerk en komen pas aan het einde van de set twee oude tracks aan bod. De melodieuze kant wordt vooral belicht in The Soothsayer en I'm Your Demon. Laatstgenoemde is rustig met bluesy gitaarpartijen. Waar op het studiomateriaal de vocalen een spacerockeffect hebben, is er live gekozen om deze weg te laten en blijven melodieuze vocalen over met af en toe een grungy randje. De zang van Andreas Kaján scoort een voldoende, maar de samenzang met gitarist Martin Ahlö kan beslist beter, zeker aan het begin van de set. Het tempo gaat omhoog met Beyond The Pale, dat zowel op het podium als in het zaaltje voor veel beweging zorgt. Zowel het kwartet op het podium als de mensen op de dansvloer komen steeds beter los. Man's Ruin toont weer een heel andere kant van de groep uit Turku. In deze track zijn veel psychedelische en atmosferische elementen verwerkt, zoals een waterige solo. Dr. Plague is weer steviger en dat zorgt voor de nodige headbangers. Niets gaat echter boven het memorabele Ceasing To Exist, waarmee Craneium een goed en gevarieerd optreden indrukwekkend afsluit. Het "we want more" klinkt al snel, maar helaas is er geen tijd meer voor een encore.

Last but not least: For I Am King. Eén van Nederlands meest belovende bands. Dat heeft twee oorzaken: de eerste is dat er zeer vaardige muzikanten aan het werk zijn die op een interessante manier metalcore en melodeath combineren. Enerzijds zeer energiek en lekker om op te headbangen dankzij de ritmesectie, bestaande uit bassist Jurgen van Straaten en drummer Jaap Relou, anderzijds melodieus met zeer verzorgde harmonieën van het gitaristenduo Wouter Cammelbeeck en Koen Scheepens. De tweede oorzaak is Alma Alizadeh. Klein van stuk, maar groots in performance. De charismatische zangeres heeft er altijd zin in en maakt er ook vandaag een groot feest van. Ze betrekt iedereen goed bij de show en krijgt op verzoek een biertje aangereikt. Ze maakt veel vrienden, proost nog even op een gezellig festival en geeft aan dat je je shirt uit mag doen. Hadden we al gezegd dat het bloedheet is in de volgepakte ruimte?

De setlist bestaat aanvankelijk vooral uit nummers die op I uit 2018 staan. Home en Havoc bevatten prachtig, melodieus gitaarwerk waarvoor de gitaristen even op de voorgrond komen te staan. Er zit een lekker tempo in het energieke optreden en de pittige frontvrouw screamt er flink op los. De tweede helft van de set is een aaneenrijgen van hoogtepunten. Vanaf In Flames gaat iedereen goed los. Het deels rockende Devotion ("over liefde") komt erg goed tot zijn recht en This Is A Warning behoort beslist tot de hoogtepunten. Met Interlude, Hades en Breathe The Fire komt het oudere werk van Daemons ook nog aan bod. Dat levert (net als tijdens de vette breakdowns van The Reaper Of Souls) veel headbangers op en festivalgangers die arm in arm staan te dansen. Het is dan ook jammer dat het optreden er daarna opzit. Of niet? De roep om een toegift is er al snel. Ondanks dat Koen eigenlijk weg moet voor vaderdag komt er toch nog een toegift. Het zeer overtuigende The Crone, waarin alle sterke kanten van de composities van For I Am King samen lijken te komen, levert een uitzinnige publieksparticipatie op met veel armen in de lucht en zelfs een pit. Een fantastisch einde van een gezellig festival waarop For I Am King koning was.

Setlist For I Am King:
1. Prey
2. Home
3. Havoc
4. In Memory
5. Invidia
6. In Flames
7. Devotion
8. This Is A Warning
9. Interlude
10. Hades
11. Breathe The Fire
12. The Reaper Of Souls

Toegift:
13. The Crone

Setlist Craneium:
1. Manifest
2. Soothsayer
3. I'm Your Demon
4. Beyond The Pale
5. Man’s Ruin
6. Dr. Plague
7. Ceasing To Exist

Setlist Troops Of Doom:
1. Intro
2. Leeches
3. Fear Turns To Hate
4. Our Demise
5. Undefeated
6. Burn Your God
7. Broken World
8. Disconnected
9. Devil In Me
10. Choose Your Path

Setlist Hedonist:
1. Intro/Back To Arkham
2. Dirtscraper
3. The Collapse
4. His Soul’s Still Dancing
5. Knives & Lint
6. I, Hedonist
7. The Beaumont Children
8. Golden Voodoo Witch
9. The Urge

Setlist Razorblade Messiah:
1. Age Of Oppression
2. Chaos
3. No Motion
4. Metal Messiah
5. The Fire Fades
6. Children Of The Light
7. Suibible
8. In For The Kill
9. Fire Reborn
10. The Fight
11. Ride The Razor
12. The Holy Revolution

Setlist The Shiva Hypothesis:
1. The Perilous Journey Of The Soul
2. Caduceus
3. Faustian Restlessness
4. Preservation
5. Praedormitium
6. The Unyielding Flesh

Setlist Indrid Cold:
1. Intro (Sun Hits The Sky)
2. Curse Of The King
3. Affraid
4. Instrumental
5. Demon (Slayer)
6. Key
7. The Rage
8. Don’t Go Far Off
9. Arise
10. Dark Angel

Met dank aan Marten Bezemer voor de foto's.