Vrijdag 14 december
Sisters Of Suffocation speelde met de ep Brutal Queen (2016) en de full-length Anthology Of Curiosities (2017) onder de arm al op menig prominent metalfestival in binnen- en buitenland. Bestond de band eerder enkel uit vrouwen met een gemiddelde leeftijd van 22, is daar sinds dit jaar drummer Kevin van den Heiligenberg aan toegevoegd. De muziek van het stel betreft moderne death metal met wat hardcore-elementen, zoals meer groovy passages en backing vocals. Het materiaal is wat eentonig en je kunt je afvragen of de band al klaar is voor een positie als deze. Aan het aandoenlijke enthousiasme van de bandleden ligt het echter niet en mogelijkheid tot groei is er zeker.
Het Ierse Gama Bomb timmert al sinds 2002 aan de weg, als een van de jongere uitdragers van de thrashrevival die in het huidige millennium de kop opsteekt. Nu we bij full-length nummer zes zijn aanbeland, het dit jaar verschenen Speed Between The Lines, hangt de muziek van de band nog steeds aan elkaar van de Exodus- en Overkill-clichés. Om compositionele innovatie lijkt het de band echter niet te gaan. Het spelplezier staat voorop en dat doet men met verve. De in pak en zonnebril gestoken frontman Philly Byrne draagt de energieke show. Gama Bomb is een van de weinige pure thrashbands van het weekend en zeker een die het publiek al vroeg in beweging krijgt.
Het Duitse Desaster zal de underground waarschijnlijk nooit ontstijgen en altijd een band voor de echte liefhebbers blijven, maar dat is eigenlijk wel prima: daar hoort de groep. De zwartgeblakerde thrash is uiteraard geïnspireerd door het vroege werk van Destruction en Bathory, maar de zeer herkenbare en melodieuze riffs van gitarist Infernal (echte naam: Markus Kuschke) geven Desaster een heel duidelijk eigen gezicht en maken de band meer dan een som der delen. Met name de nummers van de meest recente full-length The Oath Of An Iron Ritual (2016) komen sterk voor de dag, met Damnatio Ad Bestias als hoogtepunt. De mannen van Desaster spelen met het enthousiasme van een stel jonge honden en frontman ‘Sataniac’ Guido Wissman zweept het publiek flink op, met een hoop headbangers en de eerste flinke moshpit tot gevolg. Het eerste hoogtepunt van deze editie kan genoteerd worden.
Benediction is wat status betreft altijd het kleinere broertje van land- en stijlgenoten Napalm Death en Bolt Thrower gebleven, maar men pende in de vorm van Transcend The Rubicon (1993) wel een klassieker binnen het deathmetalgenre neer. Bij de aankondiging van Benediction werd vermeld dat men dat album, vanwege het vijfentwintigjarig jubileum, integraal zou spelen, maar daar blijkt niets van waar. Uiteraard komen er wel de nodige nummers van langs, zoals Unfound Mortality en Nightfear, maar we horen ook They Must Die Screaming van het alweer tien jaar oude laatste wapenfeit Killing Music, The Grotesque en ook een gloednieuw nummer. Tenminste, ik moet frontman Dave Hunt (ook bekend van Anaal Nathrakh) maar op zijn woord geloven als hij deze nummers aankondigt, want het geluid is dermate slecht dat er uit de brij van geluid zelfs voor een kenner van de band weinig op te maken valt. Het handjevol fans dat het podium beklimt nadat Hunt om stagedivers vraagt vindt het prachtig, maar al met al kan Benediction beter dan het vandaag presteert. Hopelijk zien we de band volgend jaar terug in Nederland, met een nieuw album onder de arm.
Ook het Finse Moonsorrow heeft, vanaf dat men zoals altijd begint met Ukkosenjumalan Poika van het debuut Suden Uni (2001), te kampen met geluidsproblemen. De keyboards spelen een belangrijke rol in de muziek van Moonsorrow. Die zijn echter niet hoorbaar. Bijzonder is het moment dat het geluid helemaal stilvalt: het klinkt nog best goed en je vraagt je bijna af hoe een akoestische set van Moonsorrow zou zijn. Waarschijnlijk erg mooi, want zo goed als alles wat Moonsorrow doet is een weldoordacht, uitgesponnen en meeslepend kunststukje van pagan black. Hoeveel bands weten te boeien met een compositie van een kwartier zoals Ruttolehto incl. Päivättömän päivän kansa?
Het IJslandse Sólstafir is tegenwoordig eerder als postrock dan als metal te classificeren. Daardoor is de band een zeer vreemde eend in de bijt. Zoveel wordt al duidelijk als de hip ogende heren het podium bestijgen. Vooraf vraag ik me al serieus af of de band wel op Eindhoven Metal Meeting tot zijn recht komt. Die twijfel blijkt gegrond. Er is in de zaal een sterk contrast waarneembaar tussen de voorste rijen, waar fans helemaal in het optreden opgaan en eerder dansen dan headbangen, en de rest van de zaal, die duidelijk niets kan met de zweverige klanken en intense, doorleefde vocalen van zanger/gitarist Aðalbjörn Tryggvason. Het gros van het publiek is nou eenmaal gekomen om te headbangen, niet om weg te dromen. Een gewaagde keuze van de programmeur, die ondanks de goed spelende band, wellicht niet helemaal goed uitpakt.
Beneden in de kleine zaal is het de beurt aan het Belgische Carnation. Onder leiding van de met nepbloed besmeurde frontman Simon Duson speelt men een lekkere pot death metal die misschien niet heel bijzonder, maar gewoon erg lekker is en ook dat is zeker belangrijk. De groovende nummers van het dit jaar verschenen Chapel Of Abhorrence doen aan Bolt Thrower en Bloodbath denken. De heren maken duidelijk gebruik van het momentum dat deze release genereert, zitten niet stil en presenteren vanavond de live-premiere van een nieuw nummer: Necromancer. Carnation is een mooi alternatief voor iedereen aan wie Sólstafir niet besteed is.
Sinds de doorstart in 2007 en de release van Communion (2008) neemt de populariteit van Septicflesh per release toe. De imponerende, met symfonische elementen doorweven extreme metal met mythologische thematiek heeft de afgelopen jaren hoge ogen gegooid en de muzikale koers is divers en toegankelijk genoeg om alle verschillende aanwezigen te boeien. De dagafsluiterpositie is dan ook gerechtvaardigd. Live wordt een aanzienlijk deel van de kracht van Septicflesh echter ingeleverd doordat zowel de orkestraties als de zuivere zangpartijen van een backingtrack komen. Uiteraard kan er niet met een orkest opgetreden worden, maar het voelt daardoor niet altijd alsof er naar een liveoptreden gekeken wordt. Ook de ingestuurde volksmennerij van frontman Spiros Antoniou –hoe vaak zou hij vanavond “my friends!” of “I’m gonna count to 3!” geroepen hebben?- doen afbreuk aan de spontaniteit. Uiteindelijk zal er door de fans ongetwijfeld genoten worden, maar blijft Septicflesh toch meer een luister- dan een liveband.
