Zaterdag:

Gelukkig kan men de volgende dag uitslapen. De ontbijttijden in het kasteel zijn verruimd zodat men nog tot tegen het einde van de ochtend aan kan schuiven. Daarna begint de dagelijkse wandeling naar JC Sjiwa of naar een van de nabijgelegen terrasjes, waar het al heerlijk toeven is in de najaarszon.

Om half twee staat de enige Nederlandse band op het programma. Golden Caves verwelkomt de vroege vogels in een voor de helft gevulde concertzaal. Het kwintet, dat sinds 2012 actief is, maakt een mix van alternatieve rock en pop met prog-elementen van onder meer Steven Wilson, A Perfect Circle en The Gathering. In het begin ogen de jonge bandleden wat gespannen, maar vanaf Mother is er meer ontspanning. Het kalme getokkel en de hypnotiserende keyboardklanken in Mother zorgen voor het eerste hoogtepunt op de setlist. De zang van Romy Ouwerkerk, waarin een soul-touch zit, komt hierin prachtig door. Haar zang is de belangrijkste aantrekkingskracht in het geheel. Romy ondersteunt haar woorden soms met handgebaren.

Ook het erop volgende, triphoppende Bring Me To The Water (met prima baslijn van Tim Wensink) behoort tot de songs die direct indruk maken. Het zijn veelal de rustige passages waarin de vijf studenten van Codarts (het Rotterdams conservatorium) de oren van de luisteraar doen spitsen. In de instrumentatie van Tim, toetseniste/achtergrondzangeres Elise Polman, drummer Erik Stein en gitarist Alex Ouwehand zijn veel subtiliteiten te ontdekken. Paradox is hier een goed voorbeeld van. De gelaagdheid van My Demons Hunt komt er helaas niet goed uit, maar met het fraai opgebouwde Keep Running en When The Rain Falls Down sluit Golden Caves, dat door meer ervaring een nog positievere indruk in de toekomst kan maken, een interessant en sfeervol optreden goed af en gaat het met vertrouwen op reis naar Engeland voor een tour aldaar.

Met de tweede band van de dag blijven we in hogere sferen. In de kosmos om precies te zijn. The Thirteenth Sun combineert ruimtelijke keyboardpartijen en Opethiaanse riffs. In de rustige passages komen de namen van Pink Floyd en Massive Attack (Comprehension) soms in gedachten op. Helaas staat het geluid niet heel goed afgesteld, waardoor het niet optimaal genieten is. De Roemenen, die sinds 2011 songs schrijven, zijn wat aan de statische kant en laten liever de muziek voor zichzelf spreken. De drummer zorgt voor kleur in de composities met zijn verrijkende fills en accenten.

Het eerste deel van Pathways had zo op Damnation van Opeth kunnen staan. Het kosmische Planes Of Creation met zijn psychedelische touch op een album van Pink Floyd. Het tweede deel zorgt voor een welkome versteviging met grunts. De extreme vocalen van Barna Radu Liviu maken meer indruk dan zijn cleane vocalen. Niet alle tracks van de ep Genesis en de eerste full-length Stardust (2018) zijn overigens even sterk. Er zijn wat fases die de concentratie doen wegebben. De sterrenstelselbeelden op de achtergrond dragen evenwel bij aan de sfeer. Ook bij The Thirteenth Sun verdwijnen de zenuwen na een paar nummers en is het tijdens de tweede helft vooral genieten van Torment Of Existence, Universus en The Fabric Of Time. The Thirteenth Sun kan niet iedereen tevreden stellen, maar doet net als Golden Caves aan vergroting van zijn naamsbekendheid.

Na twee rustigere bands is het wel lekker om de beuk erin te gooien. Dat gebeurt met Adimiron. De Italiaanse band heeft niet alleen veel bandleden versleten sinds de oprichting in 1999, maar is ook een heel andere stijl gaan spelen. Tegenwoordig is de hoofdmoot van de composities veel progressiever en technischer dan de blackened melodeath van voorheen. Vandaag is er vooral aandacht voor het recentere werk, Et Liber Eris (2017), vertegenwoordigd met The Sentinel, Zero-Sum Game, As Long As It Takes, Joshua Tree 37 en Zona Del Silencio. Oudere songs zijn er met State Of Persistence en Ayahuasca.

Instrumentaal zit het goed in elkaar. Denk aan een mix van Gojira, Between The Buried And Me, Mastodon en Opeth. Toch wil het publiek vandaag niet goed loskomen. Deels heeft dat te maken met de onbekendheid van het songmateriaal, maar wat niet helpt, is dat er publieksinteractie en overtuiging in de presentatie mist. De aankondigingen van frontman Sami El Kadi zijn onverstaanbaar. Schijnbaar ongeïnteresseerd mompelt hij wat door zijn microfoon zonder daarbij het publiek in te kijken. Navraag levert op dat er normaal muziek tussen de nummers door te horen is, maar dat dit vandaag vanwege technische problemen ontbreekt en vandaar dat er lange stiltes vallen. Dan is er nog een opvallend feit: enerzijds is bassiste Cecilia Nappo een mooie verschijning, maar vandaag kijkt ze alsof ze nodig naar de wc moet. Dat soort elementen doet het publiek de band de rug toekeren. Vervroegd wandelt men richting eettentjes. Het Tool-achtige Ayahuasca sluit een wat afstandelijke show af, waarin de muziek in orde is, maar de interactie volledig ontbreekt.

Na de dinerpauze betreden de heren van Ramage Inc. de planken. “All the way from Scotland.” Ze stonden hier in 2013 ook al en bij goedvinden destijds was het wachten op een terugkeer. Dat moment is vijf jaar later een feit. In die periode heeft de groep twee albums voortgebracht: Earth Shaker (2015) en het recente Under The Skin. De Schotten richten zich vandaag vooral op laatstgenoemde. Er is gelukkig weer meer interactie dan bij Adimiron (minder kan ook bijna niet), maar veel woorden tussen de nummers door zijn er niet. Het geluid staat goed afgesteld en daardoor komen de groovy passages goed tot hun recht. Het geheel heeft power. Met name het atmosferische Guardian en het Devin Townsend-achtige So Far Away komen vroeg in de set goed uit de verf. Daarin komen memorabele ideeën aanbod, die elders in mindere mate aanwezig zijn.

De wall of sound doet meermaals aan Devin Townsend denken. Niet zo vreemd, aangezien Bryan deel uitmaakt van het koor dat op Z2 van Devin te horen is. Opmerkelijker is het dat de zang soms van backingtrack komt en dat terwijl Bryan Ramage zelf over uitstekende stembanden beschikt. De producer/vocalist/gitarist toont veel beleving in zijn performance en ook de andere bandleden staan niet stil. De set kan overigens in de toekomst wel wat meer variatie gebruiken, want na verloop van tijd beginnen de nummers wat op elkaar te lijken. Rhino biedt wat dat betreft een welkome afwisseling met zijn proggy accenten en fraaie reverb-effecten. De bijval neemt weer toe en Bryan kijkt het tevreden aan. Hij voelt zich hier thuis. Het kwartet sluit sterk af met Flames.

Eén van de grote winnaars van ProgPower Europe 2018 is Major Parkinson, al kan niet iedereen wat met de avant-gardistische muziek en bijbehorende show. In de maanden voordat het festival plaatsvond, was er al veel discussie tussen voor- en tegenstanders. Wat heeft dit met power metal of prog te maken? Met laatstgenoemde eigenlijk best veel. De “Freigeist Cinematic Rock” is excentriek, niet in een hokje te plaatsen en zeer vermakelijk. Qua stijlen vliegt het vele kanten op. Het optreden begint met een inleiding op viool door Claudia Cox, die laag voor laag opbouwt totdat de andere bandleden het podium betreden. Cinematische muziek, Depeche Mode-achtige klanken en jarenzenentigprog ontmoeten elkaar in uitdagende composities. Eén van de eerste hoogtepunten is Impermanence, dat met zijn opbeurende ritme vrolijk stemt en uitnodigt tot bewegen en bij het erop volgende Wheelbarrow is het meeklappen geblazen, al is de maatsoort voor sommigen iets té complex.

De ban is gebroken. Het blijft genieten, het blijft spannend. Je weet niet wat er gaat komen. De ene keer hoor je pianoklanken met Tom Waits-achtige zang erover, een volgende moment is er een Mr. Bungle-achtige uitspatting of synthpop. Het is avontuurlijk, zo verraden titels als Strawberry Suicide en Euthaniasia Roller Coaster. De frontman vraagt zelfs toestemming om een toegankelijk nieuw nummer te spelen. “Is it ok to play in 4 4?”, uiteraard doelende op de maatsoort. Het avantgardistische Baseball, met Kraftwerk- en Garbage-achtige klanken, nodigt uit tot bewegen, net als het swingende Madeleine Crumbles, dat een geweldig, fout en aanstekelijk keyboard-deuntje bevat. Tegen het einde gaat het helemaal los tijdens Euthanasia Roller Coaster. Een groep festivalgangers vooraan verenigt zich en staat arm in arm te springen. Het levert dé karakteristieke foto van ProgPower Europe 2018 op (zie hieronder). Ook op het podium is er veel beweging. De gitarist maakt net als Claudia een dansje en de in bretels gehesen frontman Jon Ivar Kollbotn, die bijna twee keer zo groot is als Claudia, gaat ook uit z’n dak. 197 eindigt het optreden en een ovationeel gejuich en applaus valt de Noren ten deel. Een gevoel van vrijheid en levensgeluk overheerst. We verwelkomen Major Parkinson graag terug in Nederland.

Het is geen eer om na zo’n overweldigende act te mogen spelen. Zelfs niet voor een headliner. Evergrey speelt vandaag een degelijke set, maar laat het geluid veel te hard afgestellen en blijft bij die onbegrijpelijke keuze. Ondanks verzoeken van de organisatie om dit te veranderen, blijft de geluidstechnicus bij het hoge volume dat pijn aan de oren doet. Het zorgt na vijf nummers voor een afname in enthousiasme bij een aantal bezoekers. Wat daaraan tevens bijdraagt, is de schijnbaar beschonken toestand van de frontman. Hij mompelt wat tussen de nummers door en komt niet goed uit zijn woorden. Hij richt zich een paar keer rechtstreeks aan Rene, de organisator van het festival, en de aankondiging van Missing You is rommelig, overigens mogelijkerwijs ingegeven door technische problemen.

Opvallend is dat de zang vandaag anders klinkt dan tijdens het optreden in Hengelo eerder dit jaar. Er lijkt een effect op de vocalen te zitten dat ervoor zorgt dat de hoge tonen, die hij eerder dit jaar niet haalde, toch zuiver klinken. Ondanks al deze punten van kritiek zijn er fans die meezingen met Broken Wings, dat halverwege de setlist staat. Ook My Allied Ocean heeft impact, maar Broken Wings komt niet overtuigend uit de boxen. Het is wat wisselvallig. De emotie tijdens Black Undertow is bijvoorbeeld goed voelbaar. Soms lijkt het echter wat ongeïnspireerd. Als aangekondigd wordt dat het nieuwe album op 25 januari verschijnt, klinkt er applaus van de fans. Fans die toegeven dat ze Evergrey wel eens beter hebben zien spelen, maar die toch meezingen met hun favoriete nummers. De toegift biedt het ijzersterke duo Recreation Day en A Touch Of Blessing. De headlinershow komt ten einde met A King Of Errors, een titel die toepasselijk is voor het matige optreden van Evergrey.

Met dank aan Alex Blokdijk voor de foto's.