Het festival wordt vrijdag op Main Stage 1 geopend door de Amerikaanse rockband Tyler Bryant & The Shakedown. De groep, die de supportact voor AC/DC en Guns N’ Roses is geweest, trekt maar weinig volk aan, zelfs voor een openingsact. Maar dat kan het enthousiasme van de bandleden niet drukken. Swingend staan ze op het podium en hier en daar doet iemand uit het publiek mee. Maar de muziek die de formatie maakt en het optreden eromheen zijn te gelikt. De drummer komt naar voren met een trommel, de nummers lijken allemaal een beetje op elkaar en de zanger mist de ‘edge’ van een rockster, die hij duidelijk graag wil zijn. Het is nog vroeg op de dag, dus het is de band vergeven. Want de mannen maken muziek die leuk genoeg klinkt om openingsact te kunnen zijn, waar mensen niet bij weglopen. (Sam)
Hierna is het de beurt aan Diablo Blvd, dat optreedt op Main Stage 2. Hier is een aanzienlijk grotere groep mensen voor gekomen. Na aangekondigd te zijn als de grootste band uit Antwerpen, komen de bandleden het podium op. Als zanger Alex Agnew als laatste het podium betreedt, breekt bijna meteen een moshpit los. Deze blijft voor de rest van het concert aanhouden. Uiteindelijk wordt er een wall of death aangevraagd, die net zo groot moet zijn als zeven jaar geleden. De wall of death van Diablo Blvd was op de editie van 2011 een van de bekendste scenes van dat festival, waar een zeer eenzame man in kilt werd samengedrukt door de twee mensenmuren die op hem af kwamen. Deze man in kilt is er deze keer niet, maar wordt wel genoemd door Alex. Het lijkt alsof veel aanwezigen aan het wachten zijn op dit moment. Een gigantische opening ontstaat en daarna gaat het flink los. Als het concert klaar is, is het duidelijk dat de groovende hardrock van deze Belgen goed in staat is om de aanwezigen wakker te schudden. (Sam)
Avatar heeft de eer om twee jaren achtereen op Graspop te staan. Vorig jaar schreven we al over het optreden dat de Zweedse formatie veel te vroeg mocht aantreden, en dat schrijven we dit jaar weer. De groep is razend populair en trekt in de vroege middag veel volk naar de Main Stage. Daar geven de heren een show van jewelste. Avatar bracht onlangs één van zijn beste platen uit (Avatar Country) en opent met het daarvan afkomstige Statue Of The King. Het podium is volgens het albumthema aangekleed en koning/gitarist Jonas Jarlsby zit daarbij hoog en deftig op zijn troon. Uiteraard is het de als hofnar fungerende vocalist Johannes Eckerström die de show steelt. Goed bij stem, overtuigend en energiek krijgt hij met gemak het publiek mee. Van het nieuwe werk komt helaas alleen maar Statue Of The King voorbij en de rest van de set bestaat louter uit best-of-materiaal. Dat de groep populair is, blijkt niet alleen uit het bezoekersaantal, maar ook uit de vele kelen die de teksten woord voor woord mee zingen. Zodoende is het koninklijke feestje uit Zweden al een vroeg hoogtepunt en is het echt niet ondenkbaar dat deze mannen over een aantal jaar ooit dit podium zullen betreden als headliner. (Marcel)
Vanwege technische problemen begint het optreden van Akercocke maar liefst vijfentwintig minuten later dan gepland. Toch krijgt de Engelse ‘death’metalformatie ruim de gelegenheid zich te presenteren. Deze doet dat aanvankelijk met ontoegankelijke nummers voor een matig gevulde Marquee. Er is opmerkelijk genoeg niet heel veel ruimte voor de comebackplaat Renaissance In Extremis (2017). Na verloop van tijd komt er meer beweging bij het publiek dankzij wat gangbare ritmiek en een betere afstelling van het geluid, maar de cleane zang van Jason Mendonça is live minder overtuigend dan op plaat. De complexe en eigenzinnige songs waren beter tot hun recht gekomen in een kleiner zaaltje. (Jeffrey)
Na Avatar staat ook de melodieuze hardcoreband Stick To Your Guns uit Orange County (Verenigde Staten) niet helemaal goed geprogrammeerd. Het is niet zozeer het tijdstip dat verkeerd is, zoals bij Avatar, maar deze groep zou zoveel beter tot zijn recht komen op de Jupiler Stage. Het optreden komt dan ook niet goed uit de verf. Al van begin af aan wil het geluid maar niet goed staan en ook het optreden komt vlak over. Misschien ligt het aan dat vocalist Jesse Barnett nog maar krap dertig minuten wakker is, maar hij is niet in zijn meest energieke doen. Vocaal levert hij een goede prestatie en ook zijn bandmaten presteren naar behoren, maar op de een of andere manier belandt de energie niet daar waar deze moet komen. Op een groep in het midden voor het podium na is in het publiek wat weinig beweging en beleving te bespeuren. Dat is jammer, want krakers als Nobody, Married To The Noise, What Choice Did You Gave Us? en Nothing You Can Do To Me hebben het echt in zich om voor een deftig moshfeestje te zorgen. (Marcel)
Eén van de hoogtepunten van de vrijdag dient zich aan met Zeal & Ardor. De combinatie van negro-spirituals, slavenblues en black metal is live zeer intens. Dankzij het goed afgestelde geluid is het flink genieten. Het geheel heeft veel power. Een goed gevulde tent (Metal Dome) met daarin zowel kenners als bezoekers die de groep rond Manuel Gagneux ontdekken, staat zowel te dansen als te headbangen op de compacte songs van zowel Devil Is Fine als het recente Stranger Fruit. De nummers komen live vanwege de krachtige sound nog beter tot hun recht dan in de studio. Ook is er een compliment voor de energieke performance. De Zwitsers krijgen er halverwege het optreden een staande ovatie voor. Ze zijn er stil van, weten niet wat ze overkomt en na gelaatsuitdrukkingen van ongeloof gaan ze weer verder met waar ze goed in zijn: het laten horen van een unieke combinatie die kippenvel oplevert. (Jeffrey)
Het uit de Verenigde Staten afkomstige Shinedown weet ook een aardige menigte mensen naar de Main Stage te lokken. De mensen die daar gekomen zijn, krijgen vervolgens ook een verrekt goede rockshow te zien. Vocalist en bandleider Brent Smith is gezegend met een krachtige strot en laat vandaag een stuk vocale pracht horen. Als een baas loopt hij over het podium en dirigeert hij het publiek hoe hij het wil hebben. Niet alleen het publiek krijgt zijn instructies, ook aan de cameramannen wordt precies verteld wat ze moeten filmen als hij halverwege de set het publiek inloopt om vervolgens het hele veld aan het springen te krijgen. De kracht van Shinedown zit in de harde rockbasis van de nummers, aangevuld met grootse meezingrefreinen. Die refreinen worden dan ook luidkeels meegezongen op de weide. Of het nu klassiekers zijn zoals Sound Of Madness en het aaibare Second Chance, of tracks van het recente album Attention Attention (2018); elk nummer valt goed. Shinedown doet het prima en vertrekt ongetwijfeld uit Dessel met een hoop nieuwe fans. (Marcel)
Net als Heilung gisteren heeft Arkona de moeite genomen om wat authentieke instrumenten mee te nemen, zoals percussie, fluit en bagpipes. Helaas komt het accordeongeluid van backingtrack, maar verder is alles live gespeeld. De gevarieerde set biedt zowel de serieuze als de feestelijke kant van het Russische gezelschap dat folkloristische pagan metal speelt. Maria ‘Scream’ Arkhipova wisselt moeiteloos van extreme naar melodieuze zang. Het optreden opent prachtig met het sfeervolle intro Mantra, waarna de heren (nadat de technische problemen tot de verleden tijd horen) Shtorm inzetten. De folk-elementen komen daarna regelmatig terug in de songs die evenwel ook de extreme metalkant van de band tonen. Goi, Rode, Goi!, Zakliatie, Stenka Na Stenku en Yarilo zetten de zaal aan het einde goed in beweging. Arkona stemt een goed gevulde Marquee tot grote tevredenheid. (Jeffrey)
Mark Tremonti lijkt ook jaarlijks terug te keren naar Dessel. Is hij er niet te vinden met Alter Bridge, dan staat hij wel met zijn naar zichzelf vernoemde band Tremonti op het festival. De Amerikaanse zanger/gitarist bracht onlangs het zeer sterke album A Dying Machine uit. Dit kan gerekend worden tot het beste van zijn solowerk. Het is vervolgens jammer dat van dit nieuwe materiaal niet zo heel veel voorbijkomt en dan vooral het nummer Take You With Me niet, aangezien dit vrij succesvol is. Verder levert Tremonti met zijn band een goede show af, maar het is niets wereldschokkends. Wat vaak live het probleem is met de man, is dat er zo weinig beleving is. Zijn optredens zijn muzikaal altijd prima, maar daaromheen gebeurt er niets, waardoor het saai oogt. Vandaag is dat niet anders. Hierdoor is het optreden vermakelijk, maar meer ook niet. (Marcel)
Eindelijk is In This Moment weer op Graspop te bewonderen. Het is voor het eerst sinds 2007 dat de Amerikaanse formatie weer in Dessel is. Er is in die tussentijd veel veranderd. De metalcore heeft volledig plaatsgemaakt voor theatrale pop/stadionrock waarbij elektronica en theater een grote rol spelen. Het draait vooral om de extravagante zangeres Maria Brink, die haar teksten (die ze met veel gebaren accentueert) vanachter een katheder predikt. De podiumaankleding met kruisen en een groot doek dat Maria toegang verwerft tot de backstage waar ze zich verkleed, zijn fraai. In verschillende kleding en gedaanten brengt ze de teksten ten gehore. Naast haar vindt ze twee jongedames die figureren in de show. Muzikaal gebeurt er niet veel en de ondersteunende bandleden blijven dan ook onbelicht, maar vooral Roots en slotstuk Whore (“about rising above other people’s ideas of who and what we should be”) stemmen tot grote tevredenheid. De rookkanonnen doen hun werk (de frontvrouw hanteert er ook een) en grote ballonnen dansen over het publiek heen. Het theater In This Moment krijgt de handen op elkaar in een overvolle Metal Dome. (Jeffrey)
Halverwege de middag speelt Carach Angren in een afgeladen Marquee. De band heeft het podium een sfeervol decor gegeven, met een gietijzeren hek, meerdere silhouetten en een intrigerende achtergrondbanner. Het optreden begint met Charlie, dat meteen op veel bijval kan rekenen. Op The Carriage Wheel Murder, General Nightmare en Bloodstains On The Captain’s Log na, bestaat de hele setlist uit nummers van het laatste album Dance And Laugh Among The Rotten. Tijdens de uitvoering van deze nummers loopt zanger Seregor als een bezetene over het podium. Keyboardist Namtar en gitarist Bastiaan Boh staan op plateaus die zo nu en dan omhoog gaan. Vlak voordat Blood Queen wordt ingezet, komen we erachter dat een van de silhouetten een mannequin is, waar naast verschillende wonden Jane Doe in gekerfd is. Seregor snijdt haar keel door en likt van de lading bloed die uit de wond stroomt, waarbij hij langer likt op de meer sensuele plaatsen. Er wordt veel meegezongen door het publiek en de sfeer is goed. De tijd vliegt voorbij en na Bloodstains On The Captain’s Log is het optreden alweer voorbij. Carach Angren heeft weer bewezen live zijn sfeer van horror net zo goed over te kunnen brengen als op album. (Sam)
Het Duitse powermetalgezelschap Powerwolf staat garant voor een feestje. Al drie keer eerder mochten de weerwolven de Desselse heide onveilig maken met aaibaar gebrul over duivelse zaken. De formatie staat vandaag actief op de bühne en de geluidsman heeft zijn zaken voor elkaar (iets wat niet zo vanzelfsprekend is op de Main Stages). Powerwolf brengt dit jaar zijn nieuwe album The Sacrament Of Sin uit en laat alvast een voorproefje horen met de single Demons Are A Girl's Best Friend. Daarnaast komen de grote hits aan bod en deze vinden gretig aftrek bij een enthousiast publiek. De band zelf staat ook enthousiast op het podium en het is vooral vocalist Attila Dorn die zich in het zweet werkt. Daarnaast mag ook de bijdrage van keyboardspeler Falk Maria Schlegel positief genoemd worden, want op de spaarzame momenten dat hij niets te doen heeft, staat hij actief het publiek op te zwepen. Voor de uitbundige fans is vijftig minuten speeltijd veel te weinig en die zien de formatie het liefst nog even doorspelen, maar voor de niet-liefhebbers van het demonische gehuil duurt het optreden lang genoeg. Al vindt iedereen het Nederlandse lesje "Godverdomme, ik ben geil" dat drummer Roel van Helden de frontman geleerd heeft, toch best grappig. (Marcel)
De dames van L7 (vandaag zonder Demetra Plakas, maar met een drummende heer) brachten dit jaar twee nieuwe songs uit en zijn teruggekomen van dertien jaar weggeweest om te bitchen over van alles en nog wat en stellen vandaag voor om samen te bitchen onder het motto rock and roll is not dead. Later dit jaar volgt een full-length van de rockende vrouwen die sinds 2014 herenigd zijn en inmiddels Sara hebben gezien. De old school grungy rock had beter gepast in een zaaltje dan in de brandende zon op de Jupiler Stage. De songs komen wat vlak over en het trage Must Have More haalt het tempo uit de set. Het tempo dat er juist lekker in zat met het lekkere Fuel My Fire. Andere tracks die het goed doen, zijn Shove en Pretend We’re Dead (vorig jaar verscheen er een gelijknamige docu). De dames die onder de indruk zijn van de aanwezigheid van plaszuilen doen hun best, maar kunnen slechts een selecte groep mensen tevreden stellen. (Jeffrey)
Geen verrassingen bij Septicflesh op de setlist, dus materiaal van de vier meest recente albums. De symfonische deathmetalformatie speelt een solide set. Het toegestroomde volk reageert wat apathisch, maar als de bruut gruntende Seth Siro Anton vraagt om de duivelshoorns te tonen, gebeurt dat wel en de handen gaan de lucht in tijdens Anubis. Hij wint de sympathie door te vertellen dat hij met een ontwrichte schouder speelt. Hij verbijt de pijn en promoveert Martyr van het uitstekende album Codex Omega tot een van de hoogtepunten, net als Pyramid God en Communion (met circle pit). Het blijft jammer dat de mannen na elk nummer achter de banners verdwijnen, er geen toetsenist aanwezig is en dat de cleane zang tijdens Dark Art van backingtrack klinkt, maar degene die speciaal voor de Zuid-Europeanen in de Marquee aanwezig is, heeft ongetwijfeld genoten van de bezieling bij de bandleden, met name die bij de frontman. (Jeffrey)
”I thought this was Graspop Metal Meeting, not Graspop Pussy Meeting. I want the biggest circle pit ever right fucking now. Bigger than all of your mothers’ vaginas combined.” Het is de in een met de Amerikaanse vlag gesierde korte broek geklede gitarist Adam Jonathan Dutkiewicz die het publiek vermaakt tijdens het optreden van Killswitch Engage. Hij rent van hot naar her en laat ondertussen samen met Joel Stroetzel de riffs en twinleads hun werk doen in onder meer The End Of Heartache en In Due Time. In My Last Serenade komt de zang van Jesse Leach veel beter tot zijn recht dan in bijvoorbeeld Always of enkele nummers van de vorige zangers van de band. De man die hersteld is van een stembandoperatie heeft vandaag een spijkerjack aan met op de achterkant de woorden unity en strength. Hij neemt een moment om daarop in te gaan: “We’re all fucking one. Fuck this nationalist shit. We’re all one in metal. We’re all brothers and sisters. For unity, not separation. Drink beers, party, listen to metal and get naked and fucking get along with eachother.” Adam springt erop in: “And stare at all your girlfriends’ boobies. That’s what we’re doing because it’s been five weeks since we’ve been at home.”Titties and beer, that’s what unites this world and metal music and raging hard-ons. Then we’re all one.” Jesse kan er wel om lachen, maar kondigt snel My Curse aan. Het wat vlakke geluid voorkomt dat het optreden tot de hoogtepunten van de dag behoort, maar afsluiter Holy Diver doet de festivalheide opleven. (Jeffrey)
Onbedoeld zorgt Avenged Sevenfold voor een van dé momenten van Graspop 2018. Tijdens Bat Country stopt M. Shadows de show omdat hij een fan bewusteloos op de grond ziet liggen. Nadat de bandleden van het podium zijn verdwenen zodat de hulpdiensten hun werk ongestoord kunnen doen, keren ze ruim vijf minuten later nog terug voor Shepherd Of Fire en Unholy Confessions (met vuurshow). De mannen krijgen veel respect van de toeschouwers, maar maken een wat vermoeide indruk. Niet gek na een paar jaar touren. Moe zijn de crewleden ongetwijfeld ook, want de frontman vertelt dat ze niet alleen de afgelopen nacht door hebben gewerkt, maar dat ook de komende nacht zullen doen zodat alles goed voorbereid is voor Hellfest. Hail To The King wordt aan ze opgedragen. M. Shadows vermaakt het publiek tussen de nummers door. Hij herkent niet alle vlaggen en grapt dat alle mensen die geen vlag hebben meegebracht voor een groot deel uit België moeten komen, maar herkent toch Israëliërs, Duitsers, Italianen en Polen. Verder is er niet heel veel te beleven, of het moeten de intermezzo’s van gitarist Synyster Gates zijn, zoals de inleiding op Buried Alive, één van de hoogtepunten op de setlist. Enkele andere hoogtepunten zijn M.I.A. en het aan drummer Jimmy ‘The Rev’ Sullivan opgedragen So Far Away, dat kippenvel oplevert vanwege niet alleen de herinnering aan de drummer die tien jaar bij A7X drumde, maar ook de lichtjeszee van aanstekers en mobiele telefoons (door het daglicht helaas niet goed zichtbaar) voor anderen die er vandaag niet bij kunnen zijn. Vervolgens knalt The Nightmare uit de boxen en zingt iedereen mee. Avenged (Sevenfold) heeft wel eens beter gepresteerd en actiever op het podium gestaan, maar stelt qua songkeuze niet teleur. (Jeffrey)
Op FortaRock behoorde Watain tot een van de hoogtepunten en vandaag doen de Zweden het nog eens over. “All we ask of you is to surrender your minds, hearts and very flesh to Nuclear Alchemy.” De fans, de zogenoemde disciples, kunnen er geen genoeg van krijgen en geven zich graag over aan de intense black metal. Er is weinig voor nodig om de boel in vuur en vlam te zetten, al gooit Erik Danielsson een brandende fakkel in het publiek (netjes aangekondigd, goed gevangen). Het podium is fraai versierd met de kenmerkende omgekeerde kruizen en andere attributen die wel of niet in brand staan. Watain speelt van begin tot einde vurig voor “lambs in the back, wolves in the front” en de show behoort dan ook tot de hoogtepunten van de dag. (Jeffrey)
Over wolven gesproken: Wolves In The Throne Room speelt in een zeer matig gevulde Metal Dome een prima set. De bandleden zijn nauwelijks herkenbaar vanwege de vele mist, maar dat hoort uiteraard bij de atmosferische klanken van de Amerikaanse blackmetalformatie. De langgerekte composities van meer dan tien minuten (Angrboda, Fires Roar In The Palace Of The Moon en Prayer Of Transformation) weten een selecte doelgroep te boeien dankzij de sfeerzetting en de voor festivalbegrippen prima geluidsafstelling. De ruizige gitaarriffs vullen de tent en de melodielijnen zijn goed te herkennen. Drie kwartier lang is het wegdromen en zich in een andere wereld bevinden. (Jeffrey)
Dan is het tijd voor de grote headliner van de vrijdagavond. Graspop-huisband Iron Maiden is weer teruggekeerd uit het Verenigd Koninkrijk met een nieuwe show. Deze staat ditmaal in het teken van Legacy Of The Beast. Het optreden begint iets later dan gepland, maar wanneer Doctor Doctor vanuit de speakers te horen is, weet iedereen hoe laat het is. Het stagedesign staat ditmaal in het teken van oorlog en het zal later blijken dat dit zo zijn redenen heeft. Bij aanvang van de show heeft Iron Maiden meteen al een prettige verrassing in petto voor het publiek. Na Churchill's Speech wordt Aces High ingezet en komt er een replica van een Spitfire-gevechtsvliegtuig boven het podium te hangen. Het publiek ontvangt dit met luid gejuich en de show kan van start gaan. Wat meteen opvalt bij de eerste tonen van vocalist Bruce Dickinson, is dat zijn stem nog altijd van volle kwaliteit is. De jaren hakken erin en de grijze haren zijn te zien, maar de beste man blijft top zingen en energiek ronddartelen op het podium.
Wat het gehele optreden zal blijken, is dat de heren niet van plan zijn om een standaard Iron Maiden-show te geven. Zo zijn er naast de visuele verrassingen ook veel verrassingen te vinden in de setlist. In de loop der jaren is er best veel kritiek geweest omdat vele setlisten in de herhaling vielen met vaak dezelfde terugkerende nummers en af en toe wat onbekender materiaal. Vandaag is dat anders als na Aces High Where Eagles Dare ingezet wordt. En dit blijkt een kleine voorbode te zijn, want er staat nog veel meer onbekender materiaal op het programma. Zo komt eindelijk The Clansman weer voorbij, maar staan ook The Wickerman en Flight Of Icarus op het programma. Daarnaast zijn Sign Of The Cross en For The Greater Good Of God de grote verrassingen. Hierbij wordt echter ook meteen duidelijk waarom Maiden niet zo snel kiest voor dit soort nummers. De verstokte fan vindt dit prachtig en is in extase, maar degene die de grote meezingers wil horen, kan hier niets mee en veelal valt de sfeer dan ook dood in het publiek tijdens deze tracks. Iets wat Dickinson merkbaar irriteert en wat regelmatig van zijn gezicht af te lezen valt.
Het valt de heren echter te prijzen dat ze niet voor de gemakkelijke weg kiezen. Want het is duidelijk te zien dat de artiesten zelf ook een tandje bij moeten zetten bij sommige intensieve en pittige, instrumentale stukken. Waar de muzikanten normaal gesproken lachend de solo's inzetten, zie je ze regelmatig even geconcentreerd zijn om de moeilijke stukken goed voor elkaar te krijgen, zoals bijvoorbeeld in Sign Of The Cross.
De set blijkt vanavond thematisch in drie delen verdeeld te zijn. Het eerste deel is oorlog en dit gaat over in het goede/heilige. Hierbij verandert het podium mee in een soort kathedraal en als laatste gaat de derde act over in het duivelse en het kwaad. Wat opvalt tijdens de show, is dat Eddie niet eens zo centraal staat. Uiteraard komt hij meermaals voorbij en verschijnt hij nog op het podium als The Trooper in het gelijknamige nummer (om daarna met Bruce een potje te gaan zwaardvechten om vervolgens neergeschoten te worden). Ook komt er een gigantische opblaasbare Eddie van achter het podium omhoog tijdens lijflied Iron Maiden, maar voor de rest concentreert het artwork zich vooral op de thema's van de show, wat voor een paar prachtige visuele plaatjes zorgt.
Uiteindelijk gaat het om de muziek en die is goed. De bandleden zijn op dreef, al staat het geluid in het begin wel tamelijk zacht. De strot van Bruce blijft het gehele optreden goed, al neemt zijn fysieke activiteit af. Hiervoor in de plaats stort hij zich meer op theater en verkleedpartijen, wat een prima compromis is. De gehele show blijft uiteindelijk uiterst genietbaar en de kwaliteiten van de muzikanten stralen ervanaf, maar toch lukt het de band maar niet om de gehele weide met zich mee te krijgen. Dit lukt pas echt in de finale, wanneer de grootste krakers voorbij komen en met het afsluitende Run To The Hills is het wel één groot feest. (Marcel)
Het eerste optreden van Ayreon op een festival is een feit. Na de drie gave shows in Tilburg vorig jaar is dit de eerste keer dat onder het motto “Als we het doen, dan doen we het goed” speelt het progressieve gezelschap de sterren van de hemel. Het is dan ook jammer dat de setlist slechts zestien nummers telt, hoe begrijpelijk het ook is dat een festivalshow korter duurt. Ten opzichte van Tilburg zijn er wat wijzigingen in het contingent gastzangeres. Zo is Simone Simons van Epica vandaag te bewonderen (bijvoorbeeld in het prachtige Valley Of The Queen, dat kippenvel oplevert) en zingt Barry Hay van Golden Earring mee in Sail Away To Avalon met als aangenaam extraatje een stukje Radar Love.
Zowel de begeleidingsband als de gastartiesten stralen heel veel plezier uit en brengen het er goed vanaf. Uitstekend zelfs, zoals Damian Wilson laat horen in het prachtige And The Druids Turn To Stone. De energie is ook in het publiek te voelen. Op een led-scherm worden de gastartiesten aangekondigd en onder gejuich verwelkomd. De meeste bijval is voor de man himself, die ten tonele verschijnt voor The Castle Hall en Day Eleven: Love. Zijn zang is trouwens opmerkelijk goed. De show eindigt zoals verwacht: met een crowdsurfende Damian Wilson. Het is een groot feest, voorzowel de bandleden als de fans. Over de mogelijke toekomstige liveshows zegt Arjen: “Misschien één keer per jaar. Ik wil het echt speciaal houden. Als je mensen helemaal uit hun dak ziet gaan en iedereen is enthousiast, dan denk ik dat ik best nog wel eens zou willen.” Graag, want hier kun je geen genoeg van krijgen. (Jeffrey)
Aan Parkway Drive de dankbare taak om de vrijdag af te sluiten. De Australische metalcoreformatie werd onlangs op verschillende grote festivals al gepromoveerd als headliner en geeft ook vandaag een show die de titel eer aandoet. Onlangs bracht de groep het album Reverence uit, waarop de heren een nieuw geluid laten horen. Exit metalcore en welkom mainstream metal. Van die plaat wordt er geopend met het sterke Whising Wells, waarbij vocalist Winston McCall zijn boosaardige teksten gehuld in duisternis met een spotlight op zijn gezicht uitspuwt. "Tonight I'm killing gods" schreeuwt hij furieus en de show kan van start. Het is alsof hij het meent, want met volle intensiteit schreeuwt en zingt hij het optreden vol. Toch duikt tussen de nummers door ook altijd zijn bekende, grote glimlach op. Muzikaal richt de formatie zich voornamelijk op het latere werk, al komen er nog wel een paar oudjes voorbij. Carrion wordt meteen al in het begin ingezet en gevolgd door Vice Grip. Iets wat een goede keuze blijkt, want door deze energieke meezingers vooraan te zetten, krijgt de band het publiek gelijk mee.
Shows van Parkway Drive kenmerken zich gebruikelijk door de snelle tracks, maar vandaag krijgen langzame en sfeervolle nummers als Cemetery Bloom en Writings On The Wall ook een plek op de setlist. Beide songs komen live beter over dan op plaat, maar halen toch ook weer de vaart uit het optreden, waardoor het toch jammer is dat ze voorbijkomen. Wat live nog beter uit de verf komt dan op plaat, zijn de tracks van het nieuwe album. Prey en The Void zijn gemaakt voor het grote publiek en ook Absolute Power stelt niet teleur. Complimenten zijn er ook voor de regiemedewerkers die de videobeelden maken, als ze tijdens het laatstgenoemde nummer sfeervolle beelden van de maan projecteren op het grote scherm. Tegen het einde van de show is Crushed de track die alle registers opentrekt. Het drumstel van Ben Gordon draait door de lucht à la Joey Jordison (ex-Slipknot) en het podium wordt in vuur en vlam gezet. Na zo'n spectaculaire finale voelt afsluiter Bottom Feeder een beetje overbodig en is het ook niet helemaal duidelijk waarom deze song de afsluiter is, aangezien deze track niet zo heel bijzonder is. Los daarvan was het optreden van Parkway Drive een fijne finale van de dag en bewijzen de Australiërs dat ze een plek als headliner prima aankunnen. (Marcel)
