Evil Invaders trapt af en de grote zaal (Jupiler Stage) is al goed gevuld. Na een onheilspellend intro knalt As Life Slowly Fades door de luidsprekers. Gekleurd licht en veel rook maken de show compleet. Het is de eerste keer dat ik Evil Invaders op een groot podium zie. Frontman Joe, gitarist Max en bassist Joeri wisselen regelmatig van positie en gebruiken de ruimte goed. Drummer Senne zit met een brede grijns achter zijn drumkit, met het frame zo hoog dat het wel iets van een kooi heeft. Aan het begin van het eerste nummer is het geluid niet helemaal optimaal. Gaande weg wordt dat beter en als Pulses Of Pleasure wordt ingezet, is het euvel opgelost. Bij de aankondiging van Mental Penitentiary gaat er iets mis, want het duurt even voor gitarist Max inzet. Verder is het een goed begin van een op voorhand al geslaagd festival. Feed Me Violence, het titelnummer van het laatste album, volgt. De opmars van Evil Invaders lijkt niet meer te stoppen. De gaat de band op een kleine tour door Duitsland en in augustus staat de band op Wacken Open Air.
Het duurt even voor de deur van de kleine zaal (Het Paradijs) opengaat en Teethgrinder klaar is om het podium te betreden. Net als Carnation werd de band op het laatste moment toegevoegd aan de line-up. De combi van grindcore, black metal, crust en sludge is werkelijk oorverdovend en gehoorbescherming is bij deze band geen overbodige luxe. Het geluid in de kleine zaal is niet optimaal en er is weinig te maken van de akkoorden. Je ziet de vingers van gitarist Mart Wijnholds en bassist Jabe Piter Faber wel bewegen en ik meen The Pain Exceeds The Fear en Hellbound te herkennen, maar het is een brei van geluid met slagwerk. Blikvanger is Mart, die regelmatig vol overgave met zijn gitaar staat te zwaaien. Jabe brult in de refreinen met een diepe grunt mee met frontman Jonathan Edwards. Voor het podium is nog wel wat plek. In eerste instantie waagt niemand zich daar, tot er toch iets van een pit ontstaat. Voor een enkeling is het vooral wurmen om de zaal in te komen. Er kruipt zelfs iemand langs mijn been om naar voren te komen.
In het muziekcafé is het gezellig en maakt de epische doom/deathmetalband Endymæria zich klaar. De Twentse band staat vooral regionaal bekend als goede live-act, zowel vocaal als muzikaal. Op het kleine podium is bijzonder weinig plek voor een zeskoppige band. Violiste Antonia Wolff en bassiste Ylona Gerritsen staan achterop het podium, want tussen de luidsprekers is alleen ruimte voor de gitaristen en de frontman Kay Meupelenberg. Als The Number Thirteen wordt ingezet, is het redelijk druk in het muziekcafé. Gitarist Ferry Hofman staat vollop te genieten van het optreden, maar gitarist Marco Munnichs links kijkt vooral naar zijn gitaar. Het blijkt zijn eerste optreden te zijn. Endymæria gaat eind april op een minitour door Nederland met Morgarten.
Weer bovengekomen staat Equilibrium op het grote podium. In de hal tussen de zalen is het eveneens gezellig bij de merchandise. Daar raak ik in gesprek met Kristof van Iseghem en Xavier de Schuyter, de bassist en de nieuwe frontman van Saille. Het is opvallend hoe goed je in de hal een normaal gesprek kunt voeren, terwijl de deuren open staan. Equilibrium bracht in 2016 het vijfde album Armageddon uit en is op tournee met Dark Tranquillity. Ik kom de zaal binnen tijdens Unbeseigt en zie frontman Robse een dansje maken op het podium. Het publiek vermaakt zich prima en springt lekker mee met de gitaristen. Equilibrium zorgt voor een vrolijke noot, maar net als op de plaat staan de toetsen (van band) ook live erg sterk op de voorgrond en na Born To Be Epic heb ik het wel gezien.
Ik heb een goed plekje gevonden in de kleine zaal voor Carnation. Met vier enorme luidsprekers en daartussen drummer Vincent Verstrepen, is er nauwelijks nog ruimte op het podium. Frontman Simon Duson is rood geschminkt en draagt een leren jas met kettingen. Old school death metal in optima forma. Helaas staat ook bij Carnation het geluid erg hard voor de kleine ruimte en is het zonder gehoorbescherming niet te doen. Daarnaast kom ik behoorlijk in de verdrukking en uiteindelijk jaagt de warmte mij weg. De band heeft naast de ep Cemetry Of The Insane (2015) alleen een liveplaat (Live At Asakusa Deathfest Tokyo, Japan) en een split met Skeletal Remains, Coffins en Rude van datzelfde festival uitgebracht. Het optreden is erg goed. Carnation gaat met Pestilence op tournee in Brazilië en ik begrijp wel waarom.
Vanaheim uit Tilburg staat op het kleine prodium in het muziekcafé. De keelklanken van Forefather’s Awakening klinken veelbelovend. Wat betreft stijl is er een overeenkomst met Equilibrium, maar de samples (toetsen, accordeon en violen) staan veel minder op de voorgrond en dat bevalt mij beter. Vanaheim bracht in 2017 de ep The House Spirit uit en die ga ik zeker nog eens beluisteren. De overlap in het schema gaat ten koste van de bands in het muziekcafé. Jammer, want Asphyx speelt boven en dat wil ik niet missen.
Ik wil nog een poging wagen om even te kijken bij Carnation, maar de zaal was mij te vol. Dan is de soundcheck, een goede plek in de zaal bij Asphyx en een drankje aan de bar prettiger vermaak. Het podium staat vol rook als Asphyx begint en frontman Martin van Drunen maakt een opmerking over het rookverbod binnen. Hij voelt zich duidelijk thuis op dit podium en in de zaal overheersen de Asphyx-shirts. De aankondigingen gaan eens niet in het Engels, maar in het Twents. Martin zoekt veel contact met het publiek, dat regelmatig reageert met gejuich. De band heeft veel plezier bij deze thuiswedstrijd. Na Wardroid houdt Martin een uitgebreid praatje (kats in 't plat!), waarna Death? The Brutal Way wordt ingezet en er een grote pit voor het podium begint. Het feest is voor Asphyx compleet. Springen, een circlepit, handen in de lucht, meezingen met Deathhammer en de eerste crowdsurfer van de avond is een feit. Met Wasteland Of Doom wordt het feest voortgezet en iedereen in de zaal vindt het prachtig. Ik let op de tijd en vertrek om Izegrim te gaan zien.
Nog voor Asphyx klaar is, begint Izegrim in de kleine zaal. De overlap in het schema vind ik echt jammer en dat hoor ik gedurende de avond van meer bezoekers. Het is de releasedatum voor de ep Beheaded By Trust en Het Paradijs staat bij aanvang al redelijk vol. Het plezier straalt ervanaf bij Izegrim en er ontstaat een kleine pit voor het podium. Tijdens Endless Desire staan gitarist Jeroen en frontvrouw Marloes wat te communiceren en blijkt dat ze een snaar heeft gebroken. Reclaim My Identity wordt ingezet zonder bas. Dat nummer zou de band vaker zonder bas moeten doen. Marloes kan zich zonder basgitaar volledig concentreren op haar stem en dat geeft deze show iets speciaals. Drummer Ivo weet het publiek ook prima te vermaken als de band zo nu en dan achter de schermen verdwijnt om te horen hoe het gaat met de basgitaar. Haar eigen vijfsnarige bas komt definitief niet terug en met een geleende basgitaar worden aan het einde van de set twee nummers van de nieuwe ep gespeeld: Warmonger en Retraumatized.
Ik ben tot het laatste moment bij de set van Izegrim gebleven en Morvigor eindigt op hetzelfde moment. In het muziekcafé krijg ik nog net een deel van het laatste nummer van Morvigor mee. De black/deathmetalband uit Alkmaar bracht vorig jaar het tweede album Tyrant uit. Wat mij wel opvalt is dat er redelijk wat publiek voor het kleine podium in het café staat. Een mooie opsteker voor deze band.
Hoofdact Dark Tranquillity staat al op het podium als ik weer boven kom. Mikael Stanne is zonder twijfel de meest beleefde frontman in de metalscene. Deze band laat niets aan het toeval over, want alles klopt. Het geluid is goed en de ingetogen lichtshow is precies afgestemd op de muziek. De band oogt ontspannen, gebruikt het podium goed en de videowall wordt bediend door drummer Anders Jivarp. Nummers van het elfde album Atoma (2016) worden afgewisseld met oudere songs als The Treason Wall. Forward Momentum, mooi ingezet door bassist Anders Iwers, is wat mij betreft het hoogtepunt. Mikael levert vocaal een topprestatie en live klinkt het nummer bruter dan op de plaat. Het applaus na afloop is dan ook meer dan verdiend. Luid geluich klinkt ook als The Lesser Faith wordt ingezet en het is leuk om te zien hoe de lichtman op zijn paneel meespeelt met de band. Inside The Practical Storm heeft de ervaren formatie naar eigen zeggen al jaren niet live gespeeld en wordt opgedragen aan de trouwe fans in Nederland.
Graceless uit Leiden speelt in het muziekcafé voor een klein groepje mensen. De band bracht eind vorig jaar het debuutalbum Shadowlands uit. De lompe, ouderwetse death/doom klinkt lekker en frontman Remco Kreft beschikt over een fijne, diepe grunt. Bassist Jasper en gitarist Bjorn brullen zonder microfoon lekker mee. Het is er gezellig en de muziek klinkt goed, maar mijn bezoek is van korte duur. Boven is Saille al begonnen en Dark Tranquillity speelt ook nog.
Vanuit Het Paradijs klinkt de black metal van Saille, dat met Walpurgis een enkeling bij de deur wegjaagt als ik naar binnen kom. De zaal is minder vol dan eerder op de avond, maar als Fhtagn wordt ingezet, komt er meer publiek binnen en de meesten blijven daarna ook. Frontman Xavier de Schuyter is veelzijdiger dan Dennie Grondelaers, wat vooral tot uiting komt in Maere. Er wordt geschreven aan een conceptalbum en wat betreft vocalen zal de stijl richting de eerste twee platen gaan. Xavier is een verhalenverteller en de microfoonstandaard die doet denken aan een lessenaar past daar wel bij. Prometheus jaagt toch weer een enkeling de zaal uit. Drummer Yoeri Gemeen is er niet bij. Invaldrummer Steve doet het prima, maar lijkt soms wat moeite te hebben met het tempo. Met Haunter Of The Dark wordt een geslaagde eerste editie van Metropool Metal Fest afgesloten met een alles verpletterende groove. Het publiek schreeuwt tevergeefs om een toegift. De aanwezigen worden met Dancing Queen van Abba de zaal uitgejaagd.
