Zaterdag

”De ingang is a little bit full.” De tweede festivaldag begint met een goed gevuld café voor Chiraw. Achterin kom je de knusse zaal bijna niet in en het verzoek van frontman Robin de Groot is dan ook om wat dichter bij het podium te verzamelen. De Almelose band die melodeath en elementen van Textures en Periphery mixt, is terug van weggeweest. Het is het eerste optreden sinds het uiteenvallen in 2013. De mannen maken een ontspannen en gemotiveerde indruk. Er wordt veel gelachen, onder andere om de 'lelijke' bandstickers met Chuck Norris erop. Het is vooral gezellig. Vocaal is het wat wisselvallig. De screams gaan nog wel, maar de cleane zang komt minder overtuigend over dan op het studiomateriaal. De energieke performance vergoedt echter veel en muzikaal is het solide. Het melodieuze soleerwerk verdient een compliment. Chiraw, een samenvoeging van het Chinese “Chi” of Qi, dat vitale energie betekent, en “raw”, doet zijn naam eer aan en is een prettige openingsact. (Jeffrey)

In de grote zaal opent BARST het bal. Bij Barst denk je wellicht aan iets heel stevigs, maar ondanks dat de muziek opbouwt tot erupties, is het geheel dynamisch. Elektronica, sludge, post-rock, samples, dronistische klanken en meer komen samen in de composities van Bart Desmet. De Belg werkt met verschillende artiesten samen en presenteert vandaag samen met zangeres Mathilde, Mathlovsky (op Korg MS20 en percussie) en G. Simons (op synth en bas) nieuwe nummers van Endeavour, het nieuwe album dat in mei verschijnt via Consouling Sounds. Het kwartet, waarbij ieder minimaal een toetseninstrument tot zijn beschikking heeft, heeft de laatste tijd hard gewerkt om de nummers live goed te komen brengen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. BARST brengt je met zijn composities in een andere wereld. Zo lijken ook de muzikanten in hun eigen wereld te verkeren, maar constant zijn ze geconcentreerd. Met name de performance van gitarist Bart en zangeres Mathilde valt in positieve zin op. Zij staan centraal en naar elkaar toe terwijl de andere heren elk aan een zijkant van het podium hebben plaatsgenomen. Mathilde weet de meeste ogen op zich gericht met haar manier van dansen. BARST kan niet iedereen bekoren en had wellicht beter tot zijn recht gekomen in de zaal beneden, maar op de performance valt weinig af te dingen. Anders en mede daardoor interessant. (Jeffrey)

In de Second Hall beneden staat IDEK. Dat is een door ex-Amongst The Unbroken opgerichte formatie uit Almere, bestaande uit Matthew Op ’t Eijnde, Yaresh Soekhlal, Harprit Bola, John Russchen (Gottlieb) en Kaya Bax. Het kwintet mixt veel verschillende stijlen. De basis is moderne metal die soms hectisch is en soms lichtvoetige passages bevat met reggae en funk-elementen. Het geheel komt wat richtingloos over en vocaal is het onopvallend. Kaya Bax komt als frontman niet overtuigend over. Het kwintet dat op zoek is naar een opvolger van Yaresh (die vandaag zijn laatste optreden speelt met de band) maakt weinig indruk. Het gemêleerde gezelschap doet er vooral verstandig aan regelmatig te gaan spelen en daarmee ervaring op te doen. (Jeffrey)

Wat is dat nou? Nu al The Hirsch Effekt?! Om onverklaarbare reden staan de Duitsers extreem vroeg op de bill. Waren ze op Euroblast nog subheadliner, staan ze hier al om 15:45 op de planken. Er zijn echter belangrijkere vragen: was het bijkans legendarische optreden op Euroblast een toevalstreffer, of is de band echt uitgegroeid tot een van de toppers in het genre? Dat wordt bij de eerste riffs gelijk duidelijk. De Hannoveriaanse heren grijpen de volle zaal gelijk bij de strot en blazen iedereen van hun sokken. Met een krachtige sound, geweldig vakmanschap en een lichtshow om je vingers bij af te likken, zetten ze de strakste show van het weekend neer. Met kinnen op de grond van verbazing wordt hier en daar zelfs over Dillinger 2.0 gesproken. Zonder een copycat te zijn overigens. Want deze rasmuzikanten houden er een geheel eigen geluid op na. Niet in de laatste plaats door de Duitse lyrics. En gelukkig maar, want de Dillingers maakten op hun laatste tour toch wel een beetje een uitgebluste indruk. Deze mannen barsten echter van de energie en zo zijn ze een geducht opvolger. Aan professionaliteit is duidelijk ook geen gebrek. Gitarist Nils Wittrock heeft grote problemen en lijkt dit niet in een paar tellen op te kunnen lossen. Bassist Ilja Lappin en drummer Moritz Schmidt gaan echter onverstoorbaar verder, waarbij Ilja zelfs de zanglijnen van Nils overpakt. Wow, deze band gaat groot worden! (Wouter)

Een dag nadat Damnatio Memoriae uitkomt, staat KAOTEON op het podium in Haarlem. Ondanks de lange historie van het blackened deathmetalcollectief uit Beiroet, die teruggaat naar 1998, is Damnatio Memoriae pas de tweede full-length. De twee vaste leden (gitarist Anthony Assaker en de in Amsterdam woonachtige frontman Walid Choughari worden vandaag bijgestaan door sessieleden. Dat zijn gitarist JM Elias (Svengali), bassist Jerry Kamer (Spectrum Of Delusion) en drummer Simon Schilling (Panzerchrist). Het gelegenheidskwintet is enthousiast en werkt hard. Vermakelijk is de presentatie van de uitzinnige Walid. Hij duikt al tijdens het openingsnummer de zaal in, duwt bezoekers, schreeuwt ze de teksten van dichtbij toe en haalt een biertje bij de bar. Even later spreekt hij de toeschouwers toe, waarbij zijn hart op zijn tong ligt. Gepassioneerd verteld hij over Beiroet, over “fighting for basic human needs: water, electricity, food” (wat hoort er niet in dit rijtje thuis?). Muzikaal is het aardig, maar tevens onopvallend. Het is allemaal al eens eerder gedaan. Denk aan een samenvoeging van ideeën van Behemoth, Marduk, Mayhem en Bathory. Wel opmerkelijk, evenals op Damnatio Memoriae, is dat het basspel goed uitgelicht is. Tijdens het afsluitende Decrepitude duikt Walid nog een keer de zaal in. Een selecte groep heeft genoten van een gepassioneerde performance. (Jeffrey)

Het Deense Vola gooide op Euroblast al hoge ogen en breidde stil aan de fanschare uit. Om het succes van debuutplaat Inmazes voluit tot zijn recht te laten komen, heeft de band er bewust voor gekozen om de release van de nieuwe plaat nog even uit te stellen. Maar hoe speel je dan een uur vol als je maar vijftig minuten op je plaat hebt? We zullen zien. Het viertal begint echter met een extreem valse start. Het geluid staat ronduit belabberd afgesteld en de geluidsman lijkt niet van zins dit snel te herstellen. Pas bij de derde track, de ballad Emily, klinkt alles zoals het moet klinken. Maar dan is het ook raak. De kenner heeft intussen ook al wel bedacht dat er teruggegrepen zal moeten worden op de viertracks-ep Monsters. Hoewel niet iedereen vertrouwd is met dit materiaal, gaan de tracks erin als ketellapper, net als de klappers van de full-length. Met name de eerste rijen headbangen en dansen op toppers als Star Burn en Owls. Misschien wel één van de beste optredens van dit weekend. Met name omdat de band, getuige ook de volle zaal, een breed publiek weet aan te spreken, zonder knieval voor een commerciële sound te maken. Te gek dit! (Wouter)

God Mother levert met gemak het idiootste concert van Complexity Fest 2018. De muziek is wellicht niet de meest bijzondere, maar het optreden van de zanger des te meer. Bij binnenkomst is het even zoeken waar hij zich bevindt, maar hij blijkt mee te doen aan een circle pit. Even later is hij de trap opgelopen en schreeuwt hij de op hardcore geënte herrie aaneen al apenslingerend aan het plafond. Daarna blèrt hij zijn lyrics al liggend op het publiek. Crowdsurfend dus. Continu vraag ik me af wat Sebastian Campbell nu weer uit gaat vreten. Het publiek helpt hem met zijn microfoonkabel als hij voor de zoveelste keer van het podium afspringt. Hij is weer iets van plan. Een limbodans? Echt? Hij wordt niet gelijk begrepen door degenen die hij opdracht geeft de kabel omhoog te houden, maar het is heus waar: een limbodans bij een metalconcert. Ik heb nog nooit zoveel lachende gezichten gezien tijdens een metalconcert. Muzikaal is God Mother wellicht niet het meest bijzonder gelegde ei, maar visueel kunnen de heren zich zeker meten aan Dillinger in zijn betere jaren. (Wouter)

”It’s a two song show”, geeft Boris Cassone van PoiL halverwege de show aan. De bassist/zanger heeft er dan al meer dan twintig minuten opzitten samen met toetsenist/zanger Antoine Arnera en drummer/zanger Guilhem Meier. Ja, er zijn drie zangers. Dat levert met name tijdens de laatste tien minuten van het optreden een paar goede acapellamomenten op. Toch is het vooral de muziek die tot de verbeelding spreekt. Zet Frank Zappa, King Crimson en Magma bij elkaar en je krijgt een goed beeld bij de sound. Het stoffige uiterlijk van de heren maakt het plaatje compleet. Het optreden is eigenlijk een geregisseerde jamsessie. Razend knap wat ze laten horen met het complexe, veelzijdige drumwerk (waarbij de drummer ook gebruik maakt van een kapotte bakplaat), de razendsnelle orgelmelodieën en de baspartijen die goed in de mix staan. Opperste concentratie bij de heren om deze complexe composities goed tot hun recht te laten komen. Je zou dit moeten instuderen. Daar heb je een stel goede hersens voor nodig. Gelukkig beschikken de heren daarover. Ze liggen namelijk op het keyboard. PoiL is vermakelijk en maakt indruk met de meest avontuurlijke muziek van het festival. (Jeffrey)

”I never thought that twenty five years later I would be singing about forests and thrones” aldus Vicotnik, de geschminkte frontman van het experimentele, extreme (black)metalgezelschap Dødheimsgard. Tijdens de show waarvan je niet weet of je die serieus moet nemen, krijgen de fans een mooie dwarsdoorsnee van de discografie voorgeschoteld en is er dus ook veel ruimte voor het materiaal uit de jaren negentig tot grote vreugde van de aanwezigen. Het is niet druk in de zaal, maar een selecte groep ontvangt Fluency met gejuich en de frontman maakt veel contact met die groep. Met Midnattskogens Sorte Kjerne komt zelfs het debuut Kronet Til Konge (1995) aan bod. Daartegenover staat het verhalende Architects Of Darkness. Vicotnik beeldt een deel van de teksten uit en grapt ondertussen met de bassist. Tussen de nummers door vermaakt de frontman het publiek met verschillende uitspraken. Zo heeft hij het naar zijn zin op het festival. “Even guys are sexy.” Over de eigen creaties van de Noren zegt hij: “We make a lot of shit.” Muzikaal rammelt het nogal, maar extreme metal was zelden zo vermakelijk als met DHG. (Jeffrey)

Later dit jaar komt Toska met een nieuw album. Het Engelse trio legde een paar weken geleden de laatste hand aan de opnamen en presenteert vandaag de nieuwe, instrumentale tracks. Er is behoorlijk wat belangstelling voor de verrichtingen. Terecht, want gitarist Rabea Massaad, bassist Dave Hollingworth en drummer Ben Minal laten een positieve indruk achter met hun veelzijdige composities die verschillende muzikale achtergronden verkennen, van jazz tot rock, van metal tot prog. Het drietal gaat geconcentreerd in de muziek op. Rabea neemt het woord tussen de nummers door om de aanwezigen meerdere malen te bedanken. Toska wint hun sympathie en dat levert vooral een fijn optreden op van liefhebbers voor liefhebbers. (Jeffrey)

Met The Faceless is het altijd maar de vraag wat er gaat gebeuren en of de band überhaupt komt opdagen. Dat laatste is gelukkig het geval. Dat eerste ook, al moet daar gelijk aan toegevoegd worden dat de heren wat statisch opereren. Met name de ongeïnteresseerde houding van Ken Sorceron (tevens in Abigail Williams en Chrome Waves) doet afbreuk aan de show. Hij lijkt onder invloed, slentert wat over het podium, pakt een biertje, kijkt op de setlist en loopt regelmatig het podium af. Tot tweemaal toe spuugt hij het bier uit. Erg jammer van die desinteresse, want zo komt het optreden nauwelijks tot leven. Er is echter een opleving als Derek ‘Demon Carcass’ Rydquist, die gisteren met John Frum op het podium stond, een gastoptreden verzorgt tijdens The Ancient Covenant. Mede dankzij zijn actieve presentatie en veel krachtigere grunts is dit het hoogtepunt van de set en ook het driedelige, zeventien minuten durende Autotheist Movement (2012) komt overtuigend door. Muzikaal is het in orde vandaag, maar waarom nou zo’n ongeïnteresseerde performance van met name Ken? Veel verder dan een kleine pit komt het dan ook niet en een wall of death? “That’s dangerous man.” (Jeffrey)

Het Portugese The Voynich Code is op tour met The Faceless en treedt aan in het café. Het doel van de mannen uit Lissabon is de zwaarste en meest groovy muziek maken die er bestaat. Het kwartet walst het kleine zaaltje vandaag met gemak plat, maar de nummers missen inventiviteit om over een langere periode te boeien. Dat heeft ook te maken met de wat monotone screams van de frontman, die veelal centraal op een verhoging staat. Hij is net als de anderen wel fanatiek aan het headbangen, maar de tracks waarvan de keyboardpartijen van backingtrack komen, zijn slechts aan een kleine groep geïnteresseerden besteed. Er is veel in- en uitloop. The Voynich Code doet het zeker niet slecht, maar kan ook niet echt overtuigen met zijn songs. (Jeffrey)

Bij Employed To Serve is het feest, want iedereen mag op het podium komen staan. Behoorlijk wat festivalgangers geven daar gehoor aan. Het levert vermakelijke taferelen op. Enkelen mogen door de microfoon schreeuwen met zangeres Justine Jones. Zangeres past eigenlijk niet echt, want ze screamt haar longen uit haar lijf. Dit is niets voor op FemME. De hardcoreformatie uit Woking speelt fel, hard en de presentatie is intens. Er ontstaat een wij-gevoel in de zaal. De energie die het vijftal brengt, zorgt dan ook voor een pit. Heel bijzonder is echter het moment dat Justine een wall of death organiseert, maar als het zover is om op elkaar in te rennen, iedereen blijft staan. Het was toch echt wel duidelijk wanneer iedereen mocht gaan. De nasty hardcore van Employed To Serve krijgt echter veel handen op elkaar, onder andere van de meegereisde UK Techfest-familie. (Jeffrey)

Rond de milleniumwisseling stond SikTh nog samen met Meshuggah aan de wieg van de ontwikkeling van de djent. Zo invloedrijk zijn de Londenaren nu niet meer. Ze zijn deels toegankelijkere muziek gaan maken, zoals vandaag vroeg in de set blijkt met The Aura en Golden Cufflinks. Beide komen trouwens goed door, al levert het verzoek tot springen slechts een tiental enthousiastelingen op. Men kijkt nog even de kat uit de boom. Anderen hopen op veel aandacht voor het oudere werk. Dat komt er met onder meer Pussyfoot en Skies Of Millenium Night. De mannen werken hard en sporen de bezoekers veelvuldig aan om enthousiast mee te doen. Dat heeft in toenemende mate succes. In het begin heeft Mikee Goodman nog wat pech met technische problemen, maar als die verholpen zijn, gaat het crecendo met de mix van Deftones, Korn, Faith No More, mathcore en funk en de pit wordt dan ook groter. As The Earth Spins Around vormt een zeer sterk slot van een goed optreden. (Jeffrey)

Eén van de hoogtepunten komt aan het einde van de tweede festivaldag met Three Trapped Tigers. Het geluid staat wel aan de harde kant, maar het is definieerbaar. Zodoende komt de experimentele, instrumentale muziek van het Londense trio Adam Betts, Matt Calvert en Tom Rogerson toch zeer goed tot zijn recht. Het enige minpunt is de zang die heel af en toe komt opduiken. Onnodig, want instrumentaal gebeurt er voldoende om geboeid te blijven kijken en luisteren. In bepaalde fases trekt het gitaarwerk de aandacht, in andere is het juist het synthesizerwerk. Adam spant de kroon met zijn breakbeats en interessante spel. Three Trapped Tigers imponeert met zijn instrumentale composities vol interessante ideeën. (Jeffrey)

Het experimentele elektronische rockduo Knalpot doet het ook goed, al kan het in Amsterdam woonachtige, maar niet Nederlandse duo, niet over de hele lengte de aandacht vasthouden. Gerri Jäger en Raphael Vanoli maken veel gebruik van effecten en hebben dan ook beiden een paneel tot hun beschikking waarmee ze de sound beïnvloeden. Opmerkelijk is dat Raphael af en toe de snaren van zijn gitaar niet aanslaat, maar erop blaast. Juist dit soort details geeft samen met het soms jazzy drumwerk het optreden iets interessants mee. Een kleine groep geïnteresseerden heeft veel waardering voor het optreden van Knalpot. (Jeffrey)

Ten slotte Blanck Mass. Het is even wachten totdat Knalpot klaar is met spelen, zodat er nog wat volk komt kijken. Zo’n twintig nachtbrakers zijn getuige van de show van de Engelsman, die ook deel uitmaakt van Fuck Buttons. Hij maakt als enige artiest gebruik van de mogelijkheid om projecties op een scherm te tonen. Dat is een toegevoegde waarde bij de elektronische muziek die industrial-, techno en dance-elementen bevat. Ook hiervoor is op het late tijdstip nog wel een select groepje te porren, maar het overgrote deel van het festivalpubliek krijgt er niets meer van mee. (Jeffrey)

Samengevat stemde de derde editie van Complexity Fest zeer tevreden. De opkomst was goed en de festivalgangers vermaakten zich zichtbaar. De bands lieten zich doorgaans van hun goede kant zien en horen. Er waren behoorlijk wat positieve verrassingen en aangename ontdekkingen. Toch zijn er nog wel wat punten van kritiek. Zo was de afterparty niet veel meer dan een kroeg waar men heen kon en sloot de muziek weinig aan bij de muzikale behoeftes/wensen van de bezoekers. Vergelijk dat bijvoorbeeld eens met de dj-set van Rémi Gallego (The Algorithm) op Euroblast. De eerste festivaldag was een deathcore/grind-package met nog wat andere bands. Dat was voor sommige net iets te veel van hetzelfde. Gelukkig boden Ulsect en Dodecahedron de complexiteit die veel festivalgangers verlangden. De zaterdag bood veel meer diversiteit.

Een ander punt van kritiek is dat het ontbreekt aan een ruimte om even rustig te zitten, te kletsen en bij te praten met vrienden of te reflecteren op zojuist geziene bands. In het gangenstelsel waren er gelukkig wel wat plekken of op de trap, maar meer zitruimte kan beslist geen kwaad. Ondanks de vermoeidheid overheerst uiteindelijk het positieve gevoel. Het geluid was doorgaans in orde en de bands stelden de fans tevreden. Het is mooi om te zien dat het festival blijft groeien en zich probeert te professionaliseren. Tof om te zien dat het festival ook steeds meer internationale bezoekers trekt. Zo krijgt het festival steeds meer smoel en naamsbekendheid. Volgend jaar zijn we er dus graag weer bij.

Meer foto's op www.basementonline.nl