Het is nog erg rustig in de kleine zaal als White Walls aan zijn optreden begint. Dat zal de rest van de avond ook zo blijven. Zo’n dertig mensen hebben de moeite genomen om naar de laagst gelegen concertzaal te komen (zes meter beneden NAP). Daarvan bestaat ongeveer de helft uit de zogenaamde ProgPower-familie. Het oogt dus wat leeg, maar het is desondanks gezellig. Voor de Roemenen op het podium is het de derde keer dat ze door Europa touren. Aan het einde van dit jaar komt het derde album uit. Daarvan krijgen we nog niets te horen. Het is vooral Escape Artist uit 2013 wat de klok slaat op deze zondagavond. De Oost-Europeanen laten daarop een mix horen van onder meer Tool, Karnivool, Mastodon, Opeth en The Ocean. Thrash, groove, (sludgy doom)rock, grunge en prog komen samen in de veelzijdige, maar soms ook wel richtingloze composities.
Later in de set zit er meer structuur in de nummers. Het goed opgebouwde The Masquerade, waarin bij aanvang het basspel en de cleane zang van Eugen Brudaru goed tot hun recht komen, en de single Death Follows Me uit 2016 maken de beste indruk. De set bestaat uit nummers die vanwege hun complexiteit meer luisterbeurten nodig hebben. De heren zijn vooral geconcentreerd aan het spelen. De presentatie is mede daardoor wat statisch. Zo komt de solide zingende Eugen (hij wisselt af tussen cleane en extreme vocalen) nauwelijks achter zijn microfoonstandaard weg. Wat meer beweging zou geen kwaad kunnen. Hij is niet echt een frontman en er is derhalve weinig contact met het publiek. Ook zijn de woorden tussen de songs door niet heel overtuigend. Zo prijst hij de eigen discografie wat twijfelend aan en eindigt hij maar met “Help us!” Een ander verbeterpunt is de songwriting. Om een blijvende indruk te maken zijn daarin beslist stappen nodig. Desondanks ligt de goed uitgevoerde, dynamische muziek, die zowel felle als rustige passages bevat, prettig in het gehoor en krijgt White Walls terecht applaus.
De tweede act van de avond tapt muzikaal uit een heel ander vaatje. Damnations Day speelt een mix van klassieke metal, power metal en lichte prog in een modern jasje. Queensrÿche, Fates Warning en Helloween komen in gedachten op als inspiratiebronnen. De toegankelijke opener Dissecting The Soul blijft al direct hangen. Met The Meaning gaat het tempo aanzienlijk omhoog, maar deze powertrack bevat tevens rustige passages. In beide extremen zijn de vocalen van Mark Kennedy de belangrijkste aandachtstrekker. Toch moet hij uitkijken dat hij daarmee de muziek niet overstemt, want hoe goed zijn vocalen ook zijn, je sterkste punt kan ook je zwak(s)te zijn. Hij toont zich evenwel een goede frontman die contact zoekt met zijn bandmaten en met het publiek.
De Australiërs variëren goed in tempo. Colours Of Darkness en met name I Pray imponeren met hun sfeervolle en ingetogen karakter en The Meaning en I Am zijn juist een stuk steviger. Laatstgenoemde komt net als The Meaning en Reflections van Invisible, The Dead uit 2013, terwijl de rest van de songs van A World Awakens afkomstig is. Van die tweede full-length is de cover trouwens als backdrop te zien. Mark presenteert deze met trots. Hij vertelt daarnaast dat het 32 graden was toen hij en zijn medemuzikanten uit Geelong (nabij Melbourne) vertrokken. Vandaag is het rond het vriespunt, maar gelukkig is het in de zaal aangenaam en werkt het opzwepende Reflections verwarmend. Bovendien zet het aan tot beweging. Het zet een van de bezoekers aan tot het als een pinguïn rondstuiteren voor het podium langs, tot groot vermaak van de frontman. Niet alleen hij, maar ook het soleerwerk van Jon King verdient een compliment. Sessiebassist Luis Enrique Eguren en drummer Dean Kennedy zorgen voor een stabiele basis en zo werkt het viertal zich op een geslaagde manier door zijn set. Damnations Day valt niet bij iedereen in de smaak vanwege de stijl, maar op de performance valt niet veel af te dingen.
De meeste bezoekers zijn gekomen voor POEM. Zoals in het inleidende verhaal reeds vermeld is, komen de Grieken naar het koude Nederland om hun derde full-length Unique ten gehore te brengen. POEM slaat een brug tussen alternatieve metal en prog en doet dat op deze plaat uitstekend. Net als op het album begint men vandaag met een aantal sterke tracks. Tijdens False Morality moet zanger Giorgos Prokopiou nog even warmdraaien, maar My Own Disorder en het overtuigende Four Cornered God stemmen tot grote tevredenheid. Ondanks dat het voor de gemotiveerde bandleden spannend is om de nieuwe nummers live te spelen, brengen ze het er goed vanaf en zijn ze zichtbaar aan het genieten.
Unique komt in zijn geheel in chronologische volgorde voorbij, maar dan wel onderbroken door Passive Observer, dat de voorliefde voor Alice In Chains verraadt, en het prachtige Weakness, dat beslist een van de hoogtepunten van de avond is. Daarop volgt Discipline, dat samen met het rustige Unique van de nieuwe tracks het minste uit de verf komt. Euthanasia doet het wat dat betreft een stuk beter en ook Brightness Of Loss maakt veel indruk.
Het geluid staat prima afgesteld en daardoor zijn de baspartijen van Takis Foitos ook goed te volgen. Remission Of Breath sluit een uitstekende set af waarin POEM bewijst een prima live-act te zijn. Niet voor niets ontdekten velen deze headliner ergens in een klein zaaltje. In het huidige metallandschap is het moeilijk om ergens bovenuit te steken en de aandacht te krijgen die je verdient, maar het is deze gepassioneerde Zuid-Europeanen gegund om meer waardering te krijgen.
Setlist POEM:
1. False Morality
2. My Own Disorder
3. Four Cornered God
4. Passive Observer
5. Weakness
6. Discipline
7. Euthanasia
8. Unique
9. Brightness Of Loss
10. Remission Of Breath
Setlist Damnations Day:
1. Dissecting The Soul
2. The Meaning
3. Colours Of Darkness
4. The Witness
5. I Am
6. To Begin Again
7. I Pay
8. Reflections
9. Diagnose
Setlist White Walls:
1. Silence
2. Dream Chaser
3. Loose Ends
4. Patience
5. The Masquerade
6. Death Follows Me
7. Silence (Reprise)
Met dank aan Alex Blokdijk voor de foto's.
