In 2011 leverde Dio Disciples 's middags op het hoofdpodium van de Graspop Metal Meeting een onderhoudend eerbetoon aan Ronnie James Dio, dus sta ik positief tegenover een hernieuwde kennismaking. Een voorprogramma ontbreekt. Rond half negen schalt Perfect Strangers van Deep Purple door de luidsprekers, als teken dat de show gaat beginnen. De groep opent met het toepasselijke King Of Rock And Roll, waarbij meteen het hologram van de kleine zanger met het keizerlijke stemgeluid in actie komt.

Helaas blijkt deze technologische innovatie wat tegen te vallen. De projectie van het hologram is achteraan het podium, tussen twee videoschermen in. Degenen die aan de zijkant van de zaal staan, kunnen daardoor de beeltenis van Dio sowieso niet zien. Wat dat betreft is het maar goed dat de grote zaal van 013 bij lange na niet is uitverkocht deze avond, want nu kan eenieder wat opschuiven richting het midden, zodat men het hologram toch kan zien. Mede doordat de projectie zo ver naar achteren staat, lijkt Ronnie James Dio wel erg klein, waarbij de proporties van lichaam en hoofd niet geheel realistisch overkomen. Het hologram maakt erg veel gebaren en kleine bewegingen, wat ik me niet kan herinneren van de shows van Ronnie (op latere leeftijd) die ik zelf heb bijgewoond. Het driedimensionale aspect is gering en het hologram beperkt zich tot een kleine ruimte. Er is in mijn ogen dan ook (te) weinig verschil met het alternatief waarbij de vocalist simpelweg op een gewoon (tweedimensionaal) scherm achter het podium zou worden geprojecteerd.

De hier gebruikte technologie om een muzikant met behulp van een 'hologram' tot leven te wekken, staat duidelijk nog in de kinderschoenen. Pas wanneer het mogelijk zou zijn om het driedimensionale beeld over een groot deel van het podium te laten bewegen, zou het mijns inziens echt realistisch overkomen. Ik zag ooit de concertfilm U2 3D uit 2008 in de bioscoop, met de best mogelijke 3d-technologie, en dat was echt een belevenis. Die wekte de indruk dat je zanger Bono en gitarist The Edge bijna aan kon raken. Met die herinnering in het achterhoofd waren mijn verwachtingen voor een hologramconcert duidelijk te hoog. De andere songs tijdens dit concert waarbij de Dio-hologram aantreedt, veranderen niets aan dat beeld. Ik zie voorlopig weinig toekomst voor hologramconcerten, zolang de technologische mogelijkheden niet flink verbeteren.

Gelukkig is de begeleidingsband goed op dreef en bevat de helft van de show geen hologram, doch livezang van de welbekende Tim 'Ripper' Owens (ex-Judas Priest, ex-Iced Earth) en de wat minder bekende Oni Logan (Lynch Mob). Laatstgenoemde is een prima zanger, wiens stemgeluid echter verschilt van dat van Ronnie James Dio. Zodra Owens vanavond de microfoon pakt en je de ogen sluit, zou je daarentegen even de indruk kunnen krijgen dat de oude liveopnames van Ronnie weer zijn aangezet die het hologram steeds begeleiden. Met andere woorden, 'Ripper' weet het stemgeluid van Dio zeer dicht te benaderen. Hij is bovendien het bandlid dat het meeste enthousiasme aan de dag legt en enige interactie bewerkstelligt met het publiek.

Hoewel Craig Goldy's gitaarspel voorbeeldig is, heeft de ervaren rot het hele concert een nogal chagrijnige gelaatsuitdrukking. De verplichte gitaarsolo is desondanks onderhoudend, mede doordat bassist Bjorn Englen (Tony Macalpine, ex-Yngwie Malmsteen) op het podium blijft staan en lekker meespeelt. De keyboard- en drumsolo's zijn eveneens vermakelijk, duren niet te lang en horen bij een concert van de band Dio. De setlist bevat verder een dwarsdoorsnede van het beste van Ronnie's tijd met Rainbow, Black Sabbath en Dio. Het hoogtepunt is een geweldige uitvoering van Stargazer, met prima samenzang van Owens en Logan.

Op zeker moment legt 'Ripper' uit dat Dio Disciples en Dio Returns door Ronnie's weduwe en manager Wendy bedacht zijn. De bedoeling is simpelweg om fans van Ronnie James Dio een leuke avond te bezorgen. Volgens Owens stoort hij zich niet aan de thuisgebleven kritikasters. Zij hoeven de show immers niet te bezoeken. Zolang de positief ingestelde fans die wel nieuwsgierig zijn en een kaartje kopen maar tevreden zijn, dat lijkt de boodschap. Dat lukt naar mijn mening uiteindelijk echter maar half. Zoals hierboven uitgelegd, voegt de hologramprojectie (nog) te weinig toe aan het geheel. De extra beelden op de normale videoschermen aan beide zijkanten van het podium hebben daarnaast wel een meerwaarde, maar staan het zicht op het hologram juist in de weg.

Het geheel is leuk om een keertje mee te maken, maar niet meer dan dat. Bovendien stopt de band wel erg vroeg. De gehele show duurt ongeveer tachtig minuten. Dat komt mede doordat de groep de nodige medley's speelt, in plaats van complete nummers. Daardoor krijgt de bezoeker uiteindelijk nauwelijks waar voor zijn geld. Ik zou dit eerbetoon aan Dio in de toekomst best nog eens willen zien, maar dan het liefst zonder hologram en met een langere setlist, complete versies van bijvoorbeeld Holy Diver en Catch The Rainbow en wellicht (door het besparen op de kosten van het hologram) een lagere ticketprijs. Ik kan de vele thuisblijvers deze keer derhalve geen ongelijk geven.

Setlist:
1. King Of Rock And Roll (met hologram)
2. The Mob Rules
3. Straight Through The Heart
4. I
5. Medley (met hologram): The Last In Line / Children Of The Sea / Holy Diver / The Last In Line
6. Egypt (The Chains Are On)
7. Tarot Woman
8. Gitaar- en basintermezzo
9. Medley: Catch The Rainbow / Stargazer
10. Keyboardsolo
11. Mystery
12. Medley (met hologram): Heaven And Hell / Man On The Silver Mountain / Drumsolo / Heaven And Hell

Toegift:
13. Rainbow In The Dark (met hologram)