“Let’s make this night a night to remember. Are you ready to have fun tonight? Then show us your fists.” Veel vuisten gaan omhoog. Zoals reeds vermeld zorgt de frontman van Aeverium voor veel positiviteit met zijn charisma. De stemming zit er dan ook al vroeg in vanavond. Er zijn weinig zangers die zoveel charisma hebben als hij. Mensen die al vaker een show van de Duitse formatie hebben bekeken, weten wat ze kunnen verwachten. Catchy, melodieuze metal met vermakelijke praatjes tussen de nummers door. Zo meldt Chubby over de bandleden van Cellar Darling dat ze whiskey drinken zoals Duitsers melk drinken en kondigt hij de solosectie in Home aan met: “This is the cheesy part, enjoy Richie Sambora on the guitar.” Over het nummer zelf zegt hij: "Home, where the heart is and where you can shit on your own toilet.” Zangeres Aeva Maurelle doet ook een duit in het zakje. Zij studeerde in Enschede en kan dus aardig Nederlands praten met een leuk accent. Ze nodigt iedereen uit om samen een biertje te drinken na de show en als iemand daarop reageert, zegt ze: “Geen bier, wat is dat dan?” Ook zij wint al snel de sympathie van het publiek.

Vermakelijk dus, maar naast vermaak is er ook ruimte voor serieuze zaken. Zo draagt Römer The Other Side op aan zijn vader, die vandaag 67 zou zijn geworden. Plots is daar een hele andere emotie. Het komt hem op veel applaus te staan. Applaus dat ook geldt voor de andere bandleden. Aeva is beweeglijker en zelfverzekerder dan ooit en de mannen om haar heen tonen veel speelplezier. En dat terwijl het geluid niet optimaal is (ritmegitaar staat zacht in de mix en drummer hoort aanvankelijk helemaal niets), hetgeen is ingegeven doordat de mixtafel in de zaal waar gisteren werd opgetreden, is blijven staan en men vandaag dus moet improviseren met andere apparatuur. Dat gaat verrassend goed en mede door het enthousiasme is er veel energie in de grote zaal van Metropool. Aan het einde van het optreden gaan tijdens Break Out veel bezoekers door de knieën om vervolgens op te springen. Aeverium wint ook vandaag weer fans en zet zijn opmars voort met een combinatie van nu-metal, elektronica en symfonische metal.

Ook Cellar Darling is met een opmars bezig. Steeds meer mensen ontdekken de Zwitserse formatie die vorig jaar is ontstaan uit het samenkomen van drie ex-Eluveitie-leden. Anna Murphy, Merlin Sutter en Ivo Henzi krijgen net als recentelijk in Utrecht hulp van sessiebassist Nicolas Winter. Er zit groei in de presentatie van het kwartet. Zo wordt Nicolas meer in het geheel betrokken en is Anna beweeglijker dan voorheen. Het belangrijkste verbeterpunt is de korte fase tussen de nummers door. Deze blijkt in veel gevallen nog wat onwennig voor de frontvrouw met draailier, een groot contrast met de eerste act. Zo is Anna aan het stemmen terwijl de laatste tonen van Six Days klinken en daardoor reageert het publiek wat aarzelend. Mogen we al klappen of niet? Het nummer toont een hele andere kant van de Zwitserse formatie. Het nummer is veel meer op het neerzetten van een mystieke sfeer gericht, waar de andere veel meer een melodieuze aanpak met stevige riffs en folky elementen bevat.

Anna pakt in Six Days de dwarsfluit erbij, waar ze elders op de draailier speelt en zingt. Alle drie disciplines gaan haar goed af. Ze imponeert vooral in de middelste en hogere regionen met haar stem (die raakvlakken heeft met die van Anneke van Giersbergen en vooral Alanis Morissette). Mede daardoor zijn Black Moon en The Hermit al vroege hoogtepunten. Met Avalanche voegt ze er nog wat extra (overtuigings)kracht aan toe zodat deze mantra over de winter het absolute hoogtepunt van de set is. Andere highlights zijn Challenge en Fire, Wind & Earth. De melodieuze metal met folktouch slaat aan, mede dankzij het goed afgestelde geluid, waardoor de muziek krachtig en vol klinkt.

Na een wat langere pauze dan tussen de eerste twee acts betreden de bandleden van Lacuna Coil het tot sanatorium omgebouwde podium. In een halve cirkel om de bandleden heen zijn muren opgetrokken waar kreten op staan. De vijf muzikanten zijn treffend verkleed als psychiatrische patiënten. De voorliefde voor horrortaferelen blijkt bovendien uit de schmink van bassist Marco Coti Zelati, gitarist Diego Cavalotti en drummer Ryan Blake Folden.

Het kwintet knalt los met Ultima Ratio van het meest recente album Delirium, waarvoor veel ruimte is op de setlist. Van de zestien nummers komen er zeven van deze achtste full-length. Ook de hits worden niet vergeten. Zo ontstaat een mooie mix van oud en nieuw, waarbij er een flink tempo in de set zit. Daardoor blijft het publiek in een lekkere flow hangen. Cristina, die aan iedereen vraagt hoe het ermee gaat en net als Andrea Ferro veel oogcontact met de bezoekers maakt, belooft ons één ding: “You’re going home cured.”

De fans komen al vroeg in beweging met het swingende Die & Rise en met Blood, Tears, Dust is het switchen tussen enerzijds headbangen met de extreme vocalen en dreunende riffs en anderzijds wegdromen met de hemelse vocalen van Cristina. De zangeres is vandaag goed bij stem en haalt de moeiteloos de hoogste noten. Ze is net als Andrea constant hard aan het werk en de Italiaanse maakt ook contact met de andere bandleden. Zo schreeuwt ze tijdens Kill The Light de tekst hard in het oor van Diego, die er net als Ryan wel om kan lachen. Ryan schreeuwt bepaalde teksten af en toe mee en is ondertussen hard aan het rammen. Diego en Marco wisselen regelmatig van positie.

Door de vanaf Blood, Tears, Dust uitstekende geluidsmix is het volop genieten van de songs, die af en toe gepaard gaan met een rookshow. Een ander showelement is het verzoek aan iedereen om tijdens My Demons met het lampje van de mobiele telefoon te schijnen en vlak voordat de toegift begint, verschijnen er een opblaaskerstboom en -kerstman op het podium. Cristina en Andrea hebben een kerstmuts op en Marco draagt twee kerstballen als oorbellen, tot grote hilariteit van het publiek. Al eerder stond hij in de picture door op vriendelijke wijze een mandarijn naar iemand in het publiek te gooien. Zo draait het niet alleen om de frontman en frontvrouw, maar krijgen ook de anderen gelegenheid om centraal te staan.

De toegift begint verrassend met Naughty Christmas, terwijl de sneeuw op het publiek neerdaalt. Het blijkt een leuke verrassing. Op de vraag of de toeschouwers meer willen, klinkt een luid gejuich en volgen de highlights Heaven’s A Lie (met veel meezingende bezoekers) en het krachtige House Of Shame. Andere hoogtepunten van vanavond zijn Trip The Darkness, Kill The Light (met springende fans), de door velen meegezongen Depeche Mode-cover Enjoy The Silence (met korte drumsolo halverwege) en Our Truth. Over het geheel was er geen zwak moment te noteren.

Cristina bedankt de tevreden fans voor de steun door de jaren heen. Ze herinnert ons aan het moment dat het avontuur twintig jaar geleden begon in een metalpub in Milaan en dat ze toen niet had kunnen inschatten dat het verhaal van Lacuna Coil een groot succes zou worden. Vanavond toonde zij zich met haar mannelijke medemuzikanten van een professionele en enthousiaste kant. Ook Aeverium en Cellar Darling toonden zich van hun positieve kant en daarmee was het een topavond. Om met de woorden van Cristina af te sluiten: ”Take all the positive vibes home!”

Setlist Lacuna Coil:
1. Ultima Ratio
2. Spellbound
3. Die & Rise
4. Blood, Tears, Dust
5. Ghost In The Mist
6. My Demons
7. Trip The Darkness
8. Downfall
9. Kill The Light
10. Enjoy The Silence (Depeche Mode-cover)
11. Our Truth
12. Delirium
13, Nothing Stands In Our Way

Toegift:
14. Naughty Christmas
15. Heaven's A Lie
16. The House Of Shame

Setlist Cellar Darling:
1. Black Moon
2. Hullaballoo
3. The Hermit
4. Avalanche
5. Six Days
6. Redemption
7. Starcrusher
8. Challenge
9. Fire, Wind & Earth

Setlist Aeverium:
1. Do You Remember
2. Distrust
3. Hunted
4. Home
5. The Other Side
6. Break Out

Met dank aan Henk Brouwer voor de foto's.