Donderdag

Ook op de tweede dag strijden er nog bands om de internationale Wacken Open Air Battle. Het geluid in de tent is beter dan gisteren. Eternal Struggle uit Israël speelt hardcore en krijgt ondanks het feit dat de tent niet goed is gevuld, een pit bij elkaar. De bandleden die qua rode kleding matchen, stampen in het rond. Het laatste nummer is het beste, maar veel potten breken doen de mannen niet. (Jeffrey)

Er zijn bands die het over een andere boeg gooien. Zij gaan voor de originaliteitsprijs. Het levert het Roemeense folkgezelschap E-An-Na (met onder andere dwarsfluit en viool) een tweede plaats op.

En dan de Nederlandse jongens van Inferum. Die brengen iets extra's. Ze doen niet alleen letterlijk de grond trillen, maar komen ook nog eens met een indrukwekkende lichtshow. De moderne death metal met interessante ritmetwists is krachtig, bruut, hard en definieerbaar. In het begin is het nog niet heel druk in de tent, maar degene die er zijn, zien een jonge formatie die de nummers strak uitvoert en zich overtuigend presenteert. Inferum maakt indruk en bereikt terecht de derde plaats, een prachtig resultaat.(Jeffrey)

Gedurende de show van Inferum wordt het trouwens veel drukker. Dat heeft te maken met een enorme hoosbui die een grote modderbak maakt van het terrein. Als je vanuit de tent naar buiten kijkt, kun je nog geen vijf meter ver kijken. Het aangelegde drainagesysteem blijkt hier niet op berekend en de modder blijft lang liggen. De stemming op het festivalterrein wordt er merkbaar anders van. Men baalt flink, maar besluit het feest niet te laten verpesten. (Jeffrey)

Er is immers nog altijd gezelligheid en goede muziek. Mambo Kurt is jarig en zorgt voor een feestje in de tent. Een groot feest wordt het niet. Wellicht treedt de Duitser iets te vaak op. Toch komt het tot een polonaise met onder andere de Scooter-cover Maria (I Like It Loud) en Engel van Rammstein, "The biggest bossanova band in Germany". (Jeffrey)

De hardrockers van het Londense Wild Lies krijgen geen connectie met het publiek. De hardrock klinkt niet slecht, maar het matige geluid is niet toereikend om impact te maken. De Engelse formatie speelt voor weinig publiek, heeft weliswaar momenten van opleving, maar mist tegelijkertijd iets eigens. (Jeffrey)

Als je alle plekken waar een officieel programma is, zou meetellen, kom je maar liefst tot twaalf. Zo is er ook een programma in de Beer Garden, een gezellige hangplek met veel zitgelegenheid en met uit verschillende hoeken prima zicht op het podium. Onder andere Thundermother zorgt daar voor een vermakelijke show. De vier Zweedse dames zijn aanvankelijk nog niet tevreden met de bijval ("You are great.....-ish"), maar zien even later tot hun tevredenheid meer mensen genieten en meeklappen ("You are really awesome"). Na de zware bui tijdens de show van Inferum is het weer droog en ze melden dan ook trots: "We rule the weather". Met een biertje in de hand, de bierfles even later als slide tijdens de gitaarsolo en een energieke performance stemt Thundermother tot tevredenheid. (Jeffrey)

Vaste opener van de mainstages is Skyline, dus ook dit jaar is de coverband weer present. Om klokslag 3 uur trapt de band af met A Touch Of Evil van Judas Priest. Omdat het een feestje is, houdt Skyline het vooral bij nummers die iedereen kent: Welcome To The Jungle, Bombtrack, The Trooper, Here I Go Again.... Met zulke nummers is het al vroeg feest, al kan dat ook door het bier komen. Tegen het einde speelt de band de Wacken-hymne We Are The Metalheads, waarbij niemand minder dan Doro Pesch meezingt. Zij blijft daarna nog even, want de band eindigt lekker met de Warlock-klassieker All We Are, waarin Doro natuurlijk zingt. (Tonnie)

Manowar, maar dan zonder de overdreven show. Zo is het optreden van Ross The Boss. De voormalig Manowar-gitarist weet nog hoe het moet en speelt derhalve dan ook alleen maar Manowar-covers. Hij heeft niemand minder dan oud-Manowar-drummer Rhino meegenomen, wat natuurlijk wel grappig is, want Ross en Rhino zaten nooit samen in Manowar. Frontman Marc Lopes doet het best aardig, maar hij is geen Eric Adams, zowel qua vocalen als qua uitstraling. Liefhebbers van het oude werk van Manowar komen vanmiddag ruimschoots aan hun trekken met onder meer Kill With Power, Sign Of The Hammer, Fighting The World en Hail And Kill. Later tijdens het festival wordt Ross nog uitgeroepen tot de eerste Global Metal-ambassadeur. (Tonnie)

"Steady as a rock." Europe is vaak goed, zo ook vandaag, maar ook voorspelbaar. Het geluid staat goed afgesteld en de zang is zuiver. Er is veel belangstelling, maar eigenlijk weinig beleving bij de festivalgangers. Tijdens Sign Of The Times klapt het publiek echter op verzoek mee. Grote hits als Rock The Night en Superstitious leveren aardig wat bijval op, maar het is toch altijd wachten op The Final Countdown, dat over de hele festivalweide meegezongen wordt. (Jeffrey)

Het optreden van Imperium Dekadenz in de tent valt tegen. De drummer vertraagt in enkele nummers en dat is een storende factor. Bovendien erg jammer, want de sfeervolle gitaarriffs en melodieën hebben juist veel karakter. Of de vertragingen van de drummer te wijten zijn aan een technisch defect is niet bekend. (Jeffrey)

Niet alleen Mambo Kurt en de Metal Yoga zijn dagelijks te zien, ook Henry Rollins heeft een vaste show op Wacken Open Air. Zonder band en alleen gewapend met zijn scherpe tong stapt hij de boksring van de Welcome To The Jungle-tent in. Net als bij elke goede stand-up comedian balanceert zijn verhaal tussen grappig en tragisch, met zo nu en dan een maatschappijkritische noot. Rollins belooft het elke dag over wat anders te hebben, maar toch komen delen me bekend voor van twee jaar geleden. Goed, nu zijn we dat wel gewend op een festival, want bands spelen per slot van rekening ook negentig procent dezelfde songs als elders. Rollins' verhaal is sowieso vermakelijk, al hoef ik hem niet elke dag van het festival te horen. (Tonnie)

De ervaren rotten van Status Quo hebben onderling veel plezier. Dat levert een leuk schouwspel op. De vele hits volgen vlot achter elkaar en veel toeschouwers zingen mee met bijvoorbeeld In The Army Now (origineel van Bolland & Bolland). Status Quo is niet foutloos en zonder Rick Parfitt natuurlijk nooit meer hetzelfde, toch rocken de hits ook lekker met Richie Malone en is de sfeer prima met een setlist vol greatest-hits. Wat te denken van Roll Over Lay Down, Down Down, Whatever You Want, Rockin' All Over The World (John Fogerty-cover) en Rock And Roll Music / Bye Bye Johnny (Chuck Berry-cover). Tijdloze klassiekers die nog altijd rocken en dus ook de metalfans in Wacken tot tevredenheid stemmen. (Jeffrey)

Na Henry Rollins begint Aborted in de naastgelegen tent. Samen met Steak Number Eight en Metal Battle-kandidaat Speed Queen vormt Aborted de Belgische delegatie op Wacken (die dus groter is dan de Nederlandse). Ondanks het wat shitty geluid (vooral in het begin) rossen de mannen toch flink en krijgen het publiek lekker op gang met hun harde, snelle songs. De tent staat dan ook (terecht) aardig vol aan de kant van de Headbangers Stage. (Tonnie)

Minder druk is het daarna bij Witchery. Dat is jammer, want de Zweden brengen hun lekker rollende blackened thrash zeer overtuigend. Nieuwe frontman Angus Norder weet de aandacht wel naar zich toe te trekken en maakt er een redelijk showtje van. Gelukkig heeft hij ook een zeer acceptabele strot en houdt hij zich staande tussen het muzikale geweld. De band trakteert ons alvast op een voorproefje van het komende album, want het is de allereerste keer dat men de nieuwe song True North speelt. Jammer dat de tent niet echt vol staat, want het lijkt erop dat de meeste mensen een goeie plek aan het zoeken zijn voor Accept. (Tonnie)

Het optreden van Accept is bijzonder en goed, al is met name het middelste deel niet aan iedereen besteed. Het eerste deel bestaat uit een regulier gedeelte. Vermeldenswaardig is dat Die By The Sword en Koolaid hun livepremière beleven. Beide prima tracks die aantonen dat The Rise Of Chaos wederom een sterke Accept-plaat is. Toch kan Restless And Wild, dat ertussenin zit, op meer enthousiasme van het publiek rekenen.

Het tweede halve uur van het optreden bestaat uit klassieke stukken van Wolf Hoffmanns solo-album Headbangers Symfony, gespeeld door het Tsjechisch Nationaal Symfonie Orkest, samen met Accept, zonder zang. Ondanks dat het erg knap is hoe de klassieke stukken zijn gearrangeerd in een metalversie en hoe mooi de multimediashow ook is, kakt een groot deel van de bezoekers wat in. Het is net iets te veel van het goede voor hen, en dat terwijl het geheel zeer professioneel ten gehore wordt gebracht. Ook de geluidsmix verdient een compliment.

Het laatste uur kan op het meeste enthousiasme rekenen. Niet vreemd ook, aangezien dit gedeelte met Princess Of The Dawn begint en vele klassiekers bevat. Frontman Mark Tornillo staat weer op het podium, met om zich heen de bandleden en het orkest. De begeleiding van de klassieke musici voegt een mooie extra laag toe aan de meezingers. Samen met de lichtshow is het optreden rijk voor een uitgave op blu-ray/dvd. (Jeffrey)

Het meest vermakelijke optreden voor mij is vandaag dat van Brujeria. De 'Mexicaanse' gangsters komen tijdens een kinderliedje al dansend het podium op, maar zodra Brujerizmo echt ingezet wordt, is de band genadeloos hard. Vocalisten El Sangron en Juan Brujo wisselen elkaar moeiteloos af en rennen de hele set over het podium. Ze krijgen ook nog versterking van een zangeres, die net zo kan brullen als haar mannelijke kompanen. Het optreden eindigt wat anders dan normaal, want terwijl de band een eigen interpretatie van Macarena speelt (maar dan over marijuana), gaan de gordijnen dicht. De speeltijd is overschreden en de band moet van het podium. Toch heb ik het gevoel dat we de bassist later op de dag nog een keer zullen zien... (Tonnie)

Je zou zeggen dat door het afkappen van het optreden van Brujeria de show van Batushka daarna snel begint, maar het is nog lang wachten tot de soundcheck is voltooid. Dat levert uiteindelijk problemen op, want tijdens het laatste nummer komt de liturgie tot een abrupt einde als de organisatie besluit de gordijnen dicht te doen bij het laatste nummer. De gitarist blijft doorspelen en de band is ook beslist niet blij met de beslissing van de organisatie, maar curfew is curfew. Tot die tijd is de verhalende liturgie één van de hoogtepunten van de dag dankzij sfeervolle tracks en vooral het eerbiedige karakter van de show. De koorzang kruipt onder de huid terwijl de razende blasts en tremoloriffs voor een sterk contrast zorgt. Indrukwekkend, ook de presentatie in fraai vormgegeven monnikspijen! (Jeffrey)

De Britse grindmachine Napalm Death, "been around for fucking eternity making unapologetic horrible fucking noise", zorgt voor een grote chaos in de pit. Tussen de tracks door, die vandaag opmerkelijk definieerbaar klinken, probeert Barney, die even bij kan komen van zijn tientallen rondjes lopen, de belangstellenden bij te praten over de politiek en de maatschappij. De conclusie? "Love and peace, that's the only way forward." (Jeffrey)

Afsluiter van de tweede dag is Volbeat. Kort voor aanvang van het festival was al aangekondigd dat de band iets eerder begint, zodat de Denen wat meer speeltijd hebben. Die melding was niet bij iedereen aangekomen en dus komen velen pas tijdens opener The Devil's Bleeding Crown het veld op. Het optreden voelt echter een beetje aan alsof Volbeat op de automatische piloot speelt. Het is allemaal niet slecht hoor, maar het enthousiasme spat er ook niet vanaf. Nummers als Sad Man's Tongue, Seal The Deal en afsluiter Still Counting rocken gelukkig wel hevig en tijdens Evelyn krijgt de band versterking van Barney van Napalm Death. Hij moet een sprintje getrokken hebben, want kort ervoor stond hij nog met zijn eigen band op het Headbangers Stage. Maar zelfs met dit gastoptreden komt Volbeat niet verder dan een weinig memorabele show.(Tonnie)