Gelukkig is 3rd Machine bereidwillig om op deze zwoele zondagavond naar Friesland te reizen. De Haarlemse formatie draait al meer dan tien jaar mee en bracht vorig jaar zijn eerste full-length Quantified Self uit. Daarop laten de vandaag keurig in blouses geklede, ervaren muzikanten een kruising horen tussen machinale groove metal en melodieuze, soms atmosferische passages. In de stevige stukken hoor je Pantera, Machine Head en Fear Factory terug, in de rustige passages juist melodieus gitaarwerk dat aan symfonische progrock en heavy metal doet denken. Een bijzondere combinatie en de toeschouwers kijken in het begin dan ook nog even de kat uit de boom. Naarmate de set vordert, komt er steeds meer bijval en dat is terecht. Niet overal is er een mooie balans tussen de twee uitersten, maar in Magnet, System Idle en Petrified versterken ze elkaar.

In laatstgenoemde komt de cleane zang veel beter tot zijn recht dan in Quantified Self en complimenten zijn er ook voor het basspel van Finus Tromp op zijn zes-snarige, fretloze bas. Het geluid staat inmiddels ook beter afgesteld en daardoor hebben de songs meer impact. Gertjan Vis soleert veelvuldig en doet dat zeer behoorlijk. Het is alleen nog een kwestie van het songwritingtechnisch overal op de juiste manier organisch in te passen. John wint in toenemende mate de sympathie van het publiek door wat leuke opmerkingen te plaatsen. Zo kondigt hij Ultimate Intelligence aan met: “Dit nummer is ingezongen door Mark Jansen van Epica, maar hij was te duur en daarom is hier Jeffrey Rademakers van Spartan." (die ook al tijdens Petrified op het podium staat overigens). John pakte al eerder in de set de microfoonstandaard en stond midden in het publiek te zingen tijdens System Idle. Ondanks de punten van kritiek maakt 3rd Machine een gedreven en verzorgde indruk en bieden de songs voldoende om interessant te blijven. De show is vermakelijk en het publiek reageert steeds enthousiaster. 3rd Machine toont zich vandaag een prima openingsact.

De zaal is prima gevuld met liefhebbers voor Amorphis. De hoofdact laat niet lang op zich wachten en knalt er direct in met het titelnummer van de meest recente full-length Under The Red Cloud. De eerste nummers staat de zang van Tomi Joutsen helaas te zacht in de mix en overheerst de ritmesectie (bestaande uit bassist Olli-Pekka Laine en drummer Jan Rechberger). Na het eerste kwartier komt daar verbetering in met Silver Bride. Het publiek komt beter los, mede dankzij de aanmoedigingen van Tomi om mee te klappen, ‘hé, hé’ mee te roepen en de vuist in de lucht te doen. De frontman heeft er zin in en dat geldt ook voor de andere bandleden. Waren ze in Tilburg vorig jaar nog statisch, dit keer is er veel meer beweging en onderling contact. Live-bassist Olli-Pekka (Barren Earth) is meerdere keren de initiatiefnemer daarin.

Nadat Silver Bride de ban heeft gebroken en net als na ieder ander nummer veel gejuich en applaus klinkt, volgt er een zeer sterke fase met Hopeless Days (met tamboerijn en veel meezingende fans) en Bad Blood. Laatstgenoemde is een van de vele goede tracks op het ijzersterke nieuwe album, waarvan vijf tracks langskomen. Vandaag geen show ter ere van het jubileum, zoals de afgelopen jaren wel het geval was met de tours ter ere van jubilea van Tales From The Thousand Lakes en Eclipse, maar een mooie mix tussen oud en nieuw songmateriaal. Slechts The Smoke klinkt wat minder overtuigend. In deze van Eclipse afkomstige track maakt Tomi meerdere schoonheidsfoutjes.

Laat dat een van de weinige smetjes op het optreden zijn, want verder klinkt het overtuigend. Tomi toont zich een veel betere grunter (overtuigende grunts tijdens onder meer Hopeless Days en My Kantele) dan “original singer” Tomi Koivusaari, die inmiddels zich voornamelijk concentreert op de ritmische gitaarpartijen, maar heel even mee mag grunten tijdens Drowned Maid. Het soleerwerk van Esa Holopainen is geweldig. Meerdere keren staat hij in de spotlight. Het keyboardspel van Santeri Kallio komt door de geluidsmix niet helemaal goed uit de verf tijdens de stevige passages, maar in de rustige stukken (orgelspel tijdens My Kantele bijvoorbeeld) komt zijn toetsenspel goed door. Dat geldt ook voor de bassolo van Laine in Into Hiding.

Na The Four Wise Ones zit de reguliere set erop, maar er volgt na een paar minuten nog een gave toegift van drie nummers. Death Of A King, House Of Sleep en Black Winter Day worden volop meegeschreeuwd. Het was vanavond echt een show voor een zaal vol liefhebbers en het was geenszins een passieve zondagavond, maar een avond voor een groep mensen die er veel zin in had en zich goed liet horen, tot tevredenheid van Amorphis, dat er al meer dan tweehonderd shows ter promotie van Under The Red Cloud op heeft zitten. Die ervaring betaalde zich vanavond uit, al had het geluid nog iets beter afgesteld mogen staan. De songs zijn echter zo sterk, dat er voldoende te genieten viel.

Setlist Amorphis:
1. Under The Red Cloud
2. Sacrifice
3. Sampo
4. Silver Bride
5. Hopeless Days
6. Bad Blood
7. The Smoke
8. Into Hiding
9. Drowned Maid
10. My Kantele
11. The Four Wise Ones

Toegift:
12. Death Of A King
13. House Of Sleep
14. Black Winter Day

Setlist 3rd Machine
1. The Egotiator
2. Magnet
3. Quantified Self
4. System Idle
5. Petrified
6. Ultimate Intelligence
7. Reboot Initiate
8. Curveball

Met dank aan Ymkje Veenstra van 3voor12/Friesland voor de foto's.