Er zit aanvankelijk nog weinig leven in de brouwerij. Het optreden van Oddland valt zelfs tegen, zeker het eerste deel. Daarin lijken de mannen niet echt gemotiveerd om het beste eruit te halen. Het oogt wat plichtmatig. Nu motiveert het natuurlijk niet als er dertig passieve mensen in de zaal naar je staan te kijken, maar als je er zelf te weinig energie in stopt, gebeurt er logischerwijs ook niets in de zaal. Dat men zo passief is, heeft met het abominabele geluid te maken. Het klinkt nergens naar: kaal, dun, dof. Zo komt de door onder andere Soen, Meshuggah, Opeth, Gojira en Leprous geïnspireerde mix niet tot zijn recht. Slechts de drums en de relatief vlakke zang zijn te horen. Het fraaie gitaarwerk dat op de plaat goed te horen is en het sterke punt vormt van de muziek, is live nauwelijks te horen. De screams van de bassist, die beslist achterwege gelaten mogen worden, staan veel te hard in de mix en de fraaie basloopjes komen niet goed door. Doodzonde, want zo komt een mooi nummer als Thanatos niet tot zijn recht.

Gelukkig komt er de tweede helft van de set verbetering in. De sound is voller. In The Eyes Of The Mourning en Ire klinken lekker en de baslijn van Skyline (“about war”) komt goed door. Van zowel het debuut The Treachery Of Senses (2012) als opvolger Origin (2016) komen nummers aan bod. De geluidsman zet bij vlagen het gitaargeluid beter in de mix en er is meer beweging op het podium. Er komt meer reactie vanuit de zaal en zo sluit Oddland een aanvankelijk erg matig optreden toch nog redelijk positief af met het prachtige Sewers (jammer dat de partijen van zangeres Kati Vanhanen niet te horen zijn) en Will. Het is te hopen dat de progressieve Finnen volgende keer vanaf het begin er meer energie in stoppen en ze het geluid mee hebben.

Bij Until Rain is de afstelling van het geluid beter (al had het volume van het keyboard wel hoger mogen staan). De Grieken presenteren zich bovendien fanatieker. Ze laten zien dat ze veel plezier beleven in het spelen van de nieuwe tracks, afkomstig van het recente Inure. Slechts twee van de tien songs komen van Anthem To Creation (2013). Het debuut The Reign Of Dreams (2009) komt niet aan bod. Dat geeft ook niet, want het nieuwe songmateriaal is ijzersterk. Luister maar eens naar Because Something Might Happen. De muziek doet sterk denken aan Dream Theater en Pain Of Salvation. De Zuid-Europeanen maken het zichzelf beslist niet makkelijk. Er zitten veel twists in de tracks. Ze vragen meerdere luisterbeurten om goed te blijven hangen.

In het begin moet frontman Cons Marg nog even warmdraaien. Hij maakt de nodige schoonheidsfoutjes, hetgeen soms afleidt. Cons maakt het zichzelf niet makkelijk doordat hij met zijn stem alle kanten opschiet en een groot bereik bedient, al moet het soms uit zijn tenen komen. Het is echter al snel duidelijk dat hij veel meer in zijn mars heeft dan zijn collega van Oddland. De sterkste indruk maakt hij in de rustige passages. Na een drietal nummers is hij warmgedraaid en nadien behoren de fouten en onzuiverheden grotendeels tot het verleden. De frontman stopt veel beleving in zijn performance. Hij is niet de enige die de ogen op zich gericht weet. Lef Germenlis ondersteunt zijn frontman vocaal uitstekend. Naast hem staat de zwierige bassist Denis Efimenko geen moment stil. Hij gedraagt zich als een soort balletdanseres. Denis is een vrolijke verschijning die voor positivisme zorgt tussen alle ellende en frustratie door die uit de teksten blijken. Ook al is de muziek soms moeilijk te volgen, Until Rain maakt een gedreven en positieve indruk. Na afloop doen de Grieken dan ook goede zaken bij de merchtafel.

Wolverine stond vorig jaar voor maar liefst de zesde keer op ProgPower Europe in Baarlo. De Zweedse proggers maakten echter niet veel indruk met hun optreden. Het was een professionele show zonder veel franje. Het lag er ook aan dat Nordic Giants het publiek van tevoren had overdonderd. Je kunt van de Zweden ook niet verwachten dat ze een spetterende show geven. De kruising van progressieve rock en metal is namelijk ingetogen. Slechts af en toe klinken de heavy riffs en die hebben dan ook meteen impact (This Cold Heart Of Mine). De grootste impact heeft de vocale bijdrage van Stefan Zell (zeker in Embrace, dat over zijn dochter gaat) en het soleerwerk van Jonas Jonsson. Je zou echter bijna het uitstekende drumwerk van de actieve Marcus Losbjer vergeten. Hij geeft samen met Thomas Jansson veel power aan de composities.

De ervaren mannen spelen vandaag professioneel als altijd en er valt weinig op aan te merken. Het is stabiel zonder al te veel risico’s. Wel is het goed om te zien dat er wat meer beweging dan normaal op het podium is. De setlist beslaat niet alle platen uit de discografie, maar toont toch zowel de metal- als de rockkant van de Noord-Europeanen. Communication Lost is hofleverancvier. This Cold Heart Of Mine is direct een gave opener, Our Last Goodbye is dan juist weer mooi vanwege zijn emotionele voordracht en Pulse is krachtig. Na de reguliere set is er nog een toegift in Your Favorite War, “a pretty heavy song for Wolverine”. Na afloop is er terecht veel applaus voor de prima uitvoering van de songs, die dankzij het goed afgestelde geluid prima tot hun recht kwamen. Het was een avond die meer publieke belangstelling had verdiend, want ondanks de geluidsproblemen presteerden de musici zoals van ze verlangd werd.

Met dank aan Willem Twee en Marcel Bruinshoofd voor de foto's.

Setlist Wolverine:
1. This Cold Heart Of Mine
2. Our Last Goodbye
3. Carousel
4. Embrace
5. Pulse
6. In Memory Of Me
7. Nemesis
8. Your Favourite War

Setlist Until Rain:
1. Butterfly Invasion
2. New World Fiction
3. Because Something Might Happen
4. My Own Blood
5. This Fear
6. Progressus In Idem
7. A Broken Wing
8. This Solitude
9. Inure
10. Brain Death

Setlist Oddland:
1. Flooding Light
2. Thanatos
3. Penumbra
4. Still The Spirit Says
5. In The Eyes Of The Mourning
6. Unknown
7. Ire
8. Skylines
9. Sewers
10. Will