Qua metal en (hardcore) punk heeft Paaspop het meeste kruit op Goede Vrijdag al verschoten. Op de paaszaterdag is het lang wachten op de eerste 'harde' band. Die tijd brengen we door met het rondlopen langs alle bezienswaardigheden op het uitgebreide festivalterrein en het checken van wat 'softere' acts. De meest interessante daarvan is Donnerwetter, dat een propvol Thunderbolt-café een uur lang met zijn psychedelische rock weet te vermaken. Gaandeweg het optreden gaat de Arnhemse viermansformatie steeds steviger tekeer, waarbij sommige tracks zelfs naar hardrock neigen. Hoogtepunt is de heerlijke single Dance. Donnerwetter verdient een breder publiek en zou bijvoorbeeld een mooie support-act zijn op de volgende clubtournee van de provinciegenoten van De Staat, die we later vandaag in de immense Apollo-tent aan het werk kunnen zien.
's-Hertogenbosch heeft als rockcity niet zo'n grote reputatie als Den Haag of Eindhoven, maar met Undeclinable Ambuscade in elk geval een semi-legendarische punkband om trots op te zijn. De groep keert dit jaar na een jarenlange afwezigheid terug op het podium en op de reünietournee mag een bezoek aan het nabijgelegen Schijndel natuurlijk niet ontbreken. De Jack Daniel's-tent zit ruim voor aanvang van het optreden al vol en kijkt reikhalzend uit naar de terugkeer van de regionale helden. Die stellen gelukkig niet teleur. Wel is onduidelijk waarom deze punkrockers naast bas en drums maar liefst drie gitaristen nodig hebben. Ook laat het gezelschap in vocaal opzicht regelmatig een steekje vallen en niet alle songs zijn even sterk. Dankzij uitschieters als opener Since '92, Magic Hairspray, Trapped, de Simon And Garfunkel-cover The Sound Of Silence, 7 Years (met gastzangeres) en afsluiter African Song is het desondanks een gedenkwaardig concert.
Suicidal Tendencies is vandaag de enige heavy act in de grote Phoenix-tent, naast radiovriendelijke artiesten als Mister And Mississippi en Broederliefde. De vrees dat de Phoenix angstvallig leeg zal blijven, blijkt echter ongegrond. De Amerikaanse hardcore punk/crossover thrashformatie brengt nog altijd behoorlijk wat publiek op de been. Dat krijgt een puike, doch voorspelbare show te zien. Mike Muir is even innemend en hyperactief als altijd. Bovendien houdt de frontman de moeilijk te volgen praatjes tussendoor ditmaal binnen de perken. De begeleidingsband presteert uitmuntend, met een hoofdrol voor voormalig Slayer-drummer Dave Lombardo. Op de prima track Clap Like Ozzy van het vorig jaar verschenen album World Gone Mad na bestaat de gehele setlist uit klassiekers, die volop uitnodigen tot meezingen. Aan het einde van de show mogen alle fans weer op het podium klimmen en actief meedoen. Er valt dus weer veel te genieten, ondanks dat we de kunstjes van deze band (die meerdere keren per jaar in Nederland optreedt) inmiddels wel kennen.
De Staat is dit weekeinde de 'hardste' band die in de megagrote Apollo-tent mag aantreden. Dat zegt echter niet zoveel, als de concurrentie bestaat uit radio- en tv-vriendelijke acts als UB40, Anouk, Doe Maar, Chef'Special, Hans Teeuwen en Kensington. De beperkte bluesmuzikant Seasick Steve en zijn drummende assistent zijn (op de slotdag) al twee van de meest authentieke 'rockers' die we dit weekeinde op het hoofdpodium voorbij zien komen. Desalniettemin verdient De Staat een speciale vermelding. De vier cd's van het Nijmeegse vijftal bieden een prettige samensmelting van stijlen, van blues-, stoner- en alternatieve rock tot synthpop en hiphopinvloeden. Hoe succesvol die albums (in eigen land) ook zijn, op het podium is waar dit gezelschap pas echt tot zijn recht komt. De live-arrangementen maken elke song nog een stuk beter (en wat harder) dan op de plaat. Bovendien maakt de groep optimaal gebruik van technische hulpmiddelen als een handcamera en een groot projectiescherm. Het drukbezochte concert van De Staat is absoluut een van de hoogtepunten van Paaspop 2017.
Recent vroegen we onze lezers in een frontpage-enquête naar hun favoriete studio-album uit het eerste kwartaal van 2017. Daarin haalde DOOL met het debuutalbum Here Now, There Then een verdienstelijke vijfde plaats, achter de buitenlandse zwaargewichten Kreator, Mastodon, Pain Of Salvation en Obituary. DOOL timmert dan ook hard aan de weg en heeft vooral onder fans van (voorloper) The Devil's Blood al veel harten veroverd. Festivalorganisaties staan in de rij om het getalenteerde vijftal te boeken en je kunt DOOL deze zomer moeilijk ontlopen. Op Paaspop laten de doomrockers horen geen typische catchy festivalmuziek te maken. De Rotterdamse band zet daarentegen een sfeervolle, meeslepende muur van geluid neer die regelmatig betovert en de aandacht van de redelijk gevulde Jack Daniel's-tent lange tijd vasthoudt. Nog niet elke song is even boeiend, maar wat wil je met pas één langspeler op zak. De toekomst moet uitwijzen of DOOL zal doorgroeien naar een (internationaal) topniveau. Het begin is alvast veelbelovend.
Terwijl de enigszins tegenvallende hoofdact Doe Maar in de Apollo optreedt en die nochtans megagrote tent aan alle kanten uitpuilt, mag Textures voor een bescheiden groep liefhebbers op de veel kleinere Jack Daniel's Stage zijn kunsten vertonen. De progressieve metalcoreband knalt er meteen in, met weinig licht op het podium en veel kabaal uit de luidsprekers. De Noord-Brabantse formatie is net terug van een Europese tournee en blij weer in Nederland te zijn. Dat komt de spelvreugde ten goede. De mannen van Textures zijn goed in wat ze doen en bouwen voldoende melodieuze, rustiger momenten in om de complexe muziek enigszins toegankelijk te houden. Desondanks zal de groep met deze muziekstijl nooit doorbreken naar een breed publiek en is het de vraag of de mannen van Textures thuishoren op een grootschalig festival als Paaspop. Wij zullen in elk geval niet klagen als ze in de toekomst nogmaals worden geboekt.
Helgië, het debuutalbum van Fleddy Melculy, staat al meer dan een half jaar in de Vlaamse albumverkooplijst. De cd reikte in die chart zelfs tot de tweede plaats. Ook in Nederland groeit de fanschare gestaag, dankzij een reeks club- en festivalshows en natuurlijk de grappige videoclips op internet. Hoewel het Belgische fenomeen in Schijndel diep in de nacht moet aantreden, is toch nog een aanzienlijke groep fanatieke aanhangers in de Jack Daniel's-tent aanwezig. De nachtbrakers krijgen gelijk, want Fleddy en zijn band bouwen een geweldig feestje. De hoogtepunten zijn te talrijk om op te sommen, maar we willen het gastoptreden van Apu van de nightshop en de puike covers van Hatebreed en Sepultura niet onvermeld laten. Muzikaal biedt Fleddy Melculy een vrij onoriginele, doch lekkere mix van hardcore punk en moderne metal. De grappige Nederlandstalige teksten, geslaagde publieksinteractie en humoristische aankondigingen maken het helemaal af. Als het volgende album weer zo'n voltreffer wordt, zien we Fleddy over een paar jaar hopelijk op een fatsoenlijk tijdstip in de grote Phoenix-tent terug.
