"Yesterday was acoustic, today we go full force!", kondigt presentatrice Femke Fatale aan en zo geschiedt het. Circle Unbroken betreedt als publieksprijswinnaar van de FemME Battle als eerste de planken. Met frontvrouw Marieke Bresseleers voorop in de strijd gaan de Belgen volle kracht voorwaarts. En als Marieke los is, is ze niet meer te houden. Vol power en overtuiging bezingt de expressieve zangeres de catchy nummers van het debuutalbum Vincere. Een overwinning is het zeker, al zitten de zenuwen hier en daar wat in de weg en zou ze af en toe mogen inhouden. De performance vergoedt veel. Black Fire, There's More en Portrait behoren tot de sterkste tracks en ook het rustpunt The Call krijgt de handen terecht op elkaar. Circle Unbroken maakt veel vrienden met een krachtige show met een catchy mix van metal, pop en rock.

Vorig jaar steeg End Of The Dream als invaller boven zichzelf uit in de kleine zaal. Die prestatie herhaalt de symfonische metalformatie vandaag niet, al is de publieksreactie overwegend positief. In de grote zaal, waar het drukker is dan gisteren, is het geluid tijdens de eerste tracks (Follow The Angels en Colder) wat vlak en modderig. Erg jammer, want het zijn fraaie composities. Ook de podiumpresentatie van de heren is terughoudend. Gedurende de set wordt het wel beter, zowel qua geluid als presentatie. Het nieuwe Wakeless is een mooi voorproefje van de opvolger van het debuut All I Am en tijdens Shadow's Embrace is ook de podiumpresentatie van de heren goed. Dat hadden ze beslist eerder voor elkaar mogen hebben, want het oogt tot die tijd wat voorzichtig. De fraai gestylede Micky Huijsmans doet voor hoe het moet en maakt het verschil met haar zang in onder andere het prachtige Collide en een prima eigen interpretatie van de Skillet-cover Savior. Het publiek reageert vooral in het tweede deel van de set enthousiast. Er is echter werk aan de winkel voor deze jonge muzikanten. Tegelijkertijd is er waardering voor het vijftal en het vertrouwen er wel dat ze zich blijven ontwikkelen. Laat die nieuwe cd maar komen!

Het is al ruim een jaar geleden dat Ex Libris op de planken stond. Je zou het niet zeggen als je de progressieve formatie vandaag aan het werk ziet. De band rond Dianne van Giersbergen trekt veel belangstelling en speelt een zeer overtuigende set met vooral nummers van Medea (2014). De muzikanten staan er ontspannen bij en hebben er veel plezier in, getuige de lachende gezichten. Het geluid staat nagenoeg perfect afgesteld; lekker krachtig en definieerbaar. De riffs zijn vol en scherp en de melodieën van zowel de gitarist als toetsenist komen er goed uit. Dianne kan hier veel meer van haar vocale diversiteit in kwijt dan bij Xandria en laat haar kwaliteiten dan ook gelden. Wel maakt ze een foutje in de timing van On The Ocean's Command. Jammer, want het was juist zo lekker om "We sail…" mee te schreeuwen met de vuist in de lucht, wat tot dan toe ook velen deden. Het is het enige smetje dat haar door de fans al snel vergeven wordt, want verder is het volop genieten. Het ligt in de planning dat de bandleden nu wat vaker bij elkaar gaan komen om aan nieuw materiaal te gaan werken. Een ontwikkeling om toe te juichen, want Ex Libris is een van de hoogtepunten van FemME 2016.

Het is nog een paar maanden wachten totdat het nieuwe album Dirge For The Archons van Diabulus In Musica verkrijgbaar is. Helaas staan er vandaag geen nieuwe tracks op het programma, ook Earthly Illusions niet. Het zijn vooral nummers van Argia die het goed doen (From The Embers, Inner Force, Maitagarri en de fantastische ballad Eternal Breeze). Met name op de rustige momenten kun je horen wat een prachtige, warme stem Zuberoa Aznarez heeft. Wie het ook goed doet, is invaldrummer Miguel Angel Sicilia (Allowance). Hij geeft de muziek samen met de enthousiaste toetsenist/grunter Gorka Elso veel kracht mee. Gorka's extreme vocalen zijn wat minder overtuigend. De baspartijen komen helaas van tape, maar dat mag de pret niet drukken. Ex Nihilio, Ishtar en het uit het demotijdperk stammende Lies In Your Eyes (komt als bonustrack op de nieuwe cd) zijn de oudjes die niet veel onder doen voor het recente materiaal van de Spanjaarden. Diabulus In Musica scoort een dikke voldoende met een lange set.

Alweer Sleeping Romance? Jazeker, gisteren met een akoestische set, vandaag op volle sterkte. Het geluid staat wat aan de harde kant, maar het geheel is definieerbaar. Federico worstelt af en toe wat met zijn timing, maar krijgt ondersteuning van zijn solide medemuzikanten. Federica zingt net als gisteren de sterren van de hemel. Loepzuiver brengt ze het niveau van The Promise Inside, het uptempo Fire & Ice en het bijna proggy Devil's Cave omhoog. Ze is veruit het meest beweeglijk van het kwintet. Wat dat betreft mogen de heren wat meer uit hun schulp kruipen. Federico weet net als gisteren de lachers op zijn hand te krijgen met "1, 2, 3… Il metalo." en zijn accent. Sleeping Romance wint nieuwe zieltjes met een solide en positieve performance.

Het is voor Kobra And The Lotus pas de eerste show van het jaar. De Canadese groep heeft zich tot nu toe voornamelijk geconcentreerd op het aankomende dubbelalbum, maar is present in Eindhoven voor de eerste gig van de Europese tournee. Kobra Paige en haar mannen zijn ondanks een jetlag goed gehumeurd en laten zich van hun beste kant zien. De fraai gestylde Paige zegt nerveus te zijn, maar zingt prima, is beweeglijk en maakt veel contact met het publiek. Ook Jasio Kulakowski treedt met zijn flitsende gitaarspel af en toe op de voorgrond, terwijl bassist Brad Kennedy de backingvocalen verzorgt en samen met drummer Marcus Lee voor een krachtige basis zorgt. De slagman loopt tijdens zijn drumsolo een rondje om zijn instrument heen om alle bekkens te kunnen bespelen en blijft doorspelen terwijl hij een jas over zijn hoofd heeft (en dus niet ziet wat hij doet). Het is veel vermakelijker dan de gitaarbattle die niet helemaal soepel verloopt. Het is een van de weinige punten van kritiek op een verder sterke performance.

De mix van Megadeth/Arch Enemy-riffs en melodieuze (power) metal ligt lekker in het gehoor. Hold On komt ijzersterk uit de boxen en dat geldt ook voor War Horse, Soldier, Forever One en het meest recente TriggerPulse, dat vooruitkijkt op Prevail I + II van februari en oktober 2017. Bij aanvang van het prachtige Lost In The Shadows treden de twee gitaristen op de voorgrond alvorens Kobra met haar zang de spotlights overneemt. Het is jammer dat de lichtman de frontvrouw de eerste seconden in het donker laat staan, maar ze laat zich niet van de wijs brengen. Ze verzorgt met de mannen een uitstekende show die met oldie 50 Shades Of Evil prima afgesloten wordt. Bij de groepsfoto kort na afloop ziet Femke Fatale de in haar ogen aantrekkelijke drummer, wat haar verleidt tot de bijzondere opmerking: "If I had a body like the drummer, I would walk around naked all day."

Bij Bliksem ontstaat de eerste circlepit. Niet van groot formaat, maar toch geeft het aan dat de metal van onze zuiderburen aanslaat bij een select groepje fanatiekelingen. Voor de anderen is het moeilijk om stil te blijven staan. De Belgen schotelen de belangstellenden een gevarieerde set voor met rock en metal (doom/heavy/thrash). Voor ieder wat wils dus. De blootvoetse Peggy Meeussen mag dan de meeste ogen op zich gericht krijgen, de heren naast haar maken ook prima contact met de bezoekers. Room Without A View en The Life On Which I Feed zijn favoriet en ook de andere tracks liggen lekker in het gehoor. De Antwerpenaren maken een prima beurt op de Aardschok Stage.

Een moment waar velen naar uitkijken, is het optreden van Sirenia. Er staat immers een nieuwe frontvrouw achter de microfoon. Emmanuelle Zoldan is haar naam. De Francaise is al sinds 2004 te horen op de albums van de Noorse symfonische metalgroep. In het koor om precies te zijn. Het is voor haar even wennen om voor het eerst in de spotlights te staan. Met uitzondering van Once My Light brengt ze het er goed vanaf. Emmanuelle brengt een klassieker geluid dan de zoete, zachte stem van Ailyn Giménez. Ze zingt zuiver en krachtig. De kersverse frontvrouw werkt hard, doet enorm haar best, concentreert zich op haar stem en betrekt ondanks de zenuwen het publiek goed bij de show.

Haar fitnessbewegingen (stappen op de maat) leiden evenwel af. Ze zijn moeizaam te integreren met de muziek. Zo ligt er nog een behoorlijke uitdaging qua podiumpresentatie en dat geldt eigenlijk nog meer voor de heren om haar heen, die er maar wat ongeïnteresseerd bij lijken te staan. Het doet afbreuk aan de beleving en de show. Ook de woorden van componist/gitarist Morten Veland tussen de nummers door missen inspiratie. Zijn extreme vocalen zijn juist wel indrukwekkend en datzelfde geldt voor veel composities die op de setlist staan. Helaas staan daar geen songs tussen van Dim Days Of Dolor, dat op 11 november uitkomt, maar klassiekers als Lost In Life, My Mind's Eye, The Other Side en The Path Of Decay vergoeden veel. Het geluid staat bijzonder goed afgesteld en het is knap dat Zoldan in korte tijd de zanglijnen van haar voorgangsters onder de knie heeft gekregen. Nu de podiumpresentatie nog en Sirenia, dat twintig minuten later dan gepland begint, is weer helemaal terug.

In het verleden heeft uw recensent wel eens kritiek geuit op The Charm The Fury. Daar staat hij nog steeds achter, maar vandaag snoeren de westerlingen de criticasters de mond met een verwoestende show. Opgefokt op de juiste manier met een houding van: "Kom maar op, je laat je toch niet imponeren door een meisje." Het kost de bezoekers zelfs moeite om niet de pit in te duiken. De hartslagverhogende mix van djent (Colorblind), grooves (Down On The Ropes) en metalcore slaat in als een bom. Een pit kan dan ook niet lang uitblijven. Deze houdt dan ook aan tot de laatste tonen van Carte Blanche. Er is zelfs een wall of death en dat op FemME. Heerlijk om zo je frustratie kwijt te raken. Niet iedereen is gediend van deze vriendelijke vorm van agressiviteit, maar het gaat er vredig aan toe en er gebeuren geen ongelukken. De grooves komen hard aan, de breakdowns zijn raak en af en toe is er een clean gezongen refrein voor de nodige afwisseling (zoals in het memorabele Echoes). Met een allesvernietigende, krachtige sound maakt de jonge metalformatie rond Caroline Westendorp een zeer overtuigende indruk. The Charm The Fury, top gedaan!

Na de energie-explosie is het wel weer even wennen bij The Birthday Massacre. De mix van gothic rock, synthpop, new wave en een mespuntje donkere (industrial) metal brengt je in een hele andere wereld. Laat je je daardoor meevoeren, dan is het heerlijk zweven. Pakt het je niet, dan klinkt het eentonig en duurt de set heel lang. Een aantal mensen houdt het vroeg of laat voor gezien. Dat zegt deels wat over de muziek, die soms lang het zelfde tempo aanhoudt. Variaties zijn er overigens wel, maar als je niet bekend bent met de muziek, dan pak je die minder snel op. Je moet er echt voor in de stemming zijn om dit leuk te vinden. The Birthday Massacre prestenteert zich hoe dan ook op een positieve en sfeervolle manier. De bandleden zijn beweeglijk en de zangeres betovert de liefhebbers met haar donkere, rustige stem. Hier en daar zie je een festivalganger verdrinken in de muziek, in een eigen wereld. Een enkeling danst mee op het hypnotiserende ritme en laat zich meevoeren door de gitaarpartijen die vol reverb en diepgang zitten. Een uur lang is het donker met een paarse gloed erdoor. Het is bijzonder om The Birthday Massacre weer eens op een Nederlands podium gezien te hebben, maar voor een behoorlijke groep toch een te vreemde eend in de bijt.

"Ou est Justine?" Terwijl de heren klaar zijn om op te treden, blijkt de zangeres nog druk met haar voorbereidingen bezig te zijn. Gelukkig kan na een kort oponthoud Elyose laten zien wat het live waard is. Slechts weinig bezoekers lijken kennis te hebben genomen van de muziek van dit Franse gezelschap, maar laten zich ter plekke aangenaam verrassen door de energieke show van de Parijzenaars. Voor dit soort bands is meedoen aan het evenement al een overwinning en Justine en haar mannen zijn dan ook zeer dankbaar dat ze hier mogen staan. De zangeres, die overigens uitstekend Engels spreekt (doet ze in haar dagelijkse werk ook) staat stralend en dansend op het podium en naast haar staan de gitarist en bassist flink te bewegen. De muziek heeft een lekkere energieke vibe. Het is een catchy combi van elektronica en metal, waarbij de elektronica van een backingtrack komt. Het zijn vooral nummers van Ipso Facto die de setlist sieren. Plus qu'humain (met gastgrunter Florent Jannier), Chronocide, Rédemption en La Guerre Lasse behoren tot de hoogtepunten. Speciaal is het moment dat Justine een trouwe fan (haar naam is Laura, een hele lieve meid) de bühne optrekt om mee te laten zingen tijdens L'animal-aimé. Elyose verrast in positieve zin met een energieke show.