Terwijl iedereen aan het zeuren is over een herfstachtige zomer begin ik mijn verhaaltje over het warme plakkerige weer op de dag van de luistersessie van Textures. Textures, die Brabantse band die zich heeft weten op te werken tot een van de meest succesvolle Nederlandse metalbands van dit moment. Met een platencontract bij Nuclear Blast op zak valt er natuurlijk wat meer in de melk te brokkelen, en met twee nieuwe bandleden (Daniel de Jongh op zang en Uri Dijk op de toetsen) is er ook enige (gezonde) argwaan maar vooral nieuwsgierigheid naar waarmee de heren met hun vierde langspeler op de proppen komen.

Eenmaal binnengekomen heerst er een gemoedelijk sfeertje in de nog lang niet afgebouwde studio van gitarist Jochem Jacobs. Hoewel het opnamegedeelte van Split Second Sound Studio al menig artiest van een goed opgenomen schijf heeft voorzien, lopen we nog gewoon tussen het stof, gruis en afvalmateriaal op de afdelingen die niet voor opnames gebruikt worden. Na wat ongeduldig chitchatten is het tijd om af te dalen tot de diepe krochten van deze muzikale opnamegrot. Beladen met onze nieuwsgierigheid dalen wij met zijn allen de houten trap af naar daar waar onze deze bevredigd zal moeten gaan worden.

Jochem slingert de playlist aan en wij, journalisten, zitten enigszins ongemakkelijk om ons heen kijkend in het kleine hok een beetje weg te zweten. Het geluid is daverend, dat is gelijk wel duidelijk. En dat is maar goed ook! Al bij opener Arms Of The Sea is het duidelijk dat de heren niet over één nacht ijs zijn gegaan. Een gelaagdheid van jewelste waarin elk instrument zijn eigen weg kiest. Zonder dat dit een chaotisch geheel dreigt te worden. Natuurlijk valt Textures niet te betichten van een Pantera-achtige rechtlijnig simplisme. Zoals bekend zoeken zij het liever in de ingewikkelde ritmes. Maar er is een verschil tussen chaos (denk Fantômas, John Zorn, The Locust) en complexe structuren (denk Opeth, The Ocean, Cynic). En dit zestal is duidelijk van het laatste soort. Maar over naar de muziek.

Wat een heerlijke ritme zeg, mijn hoofd gaat automatisch op en neer. Helemaal als na anderhalve minuut de zang er in rost. Wat is Erik toch... Hey, nee! Wacht, er was toch een nieuwe zanger?!?! Potverdomme wat zit die dicht op zijn stem. Zowel clean als gruntstyle zou ik soms echt zweren dat het Eric Kalsbeek was. Maar Daniel klinkt iets minder rauw, ietsje cleaner en geschoolder, echter zonder klassiek te klinken, gelukkig. Even zo goed heeft Daniel een geheel eigen manier van zingen die niet zonder meer zijn gelijke kent. En wat dat betreft is de zang nog meer een instrument geworden in functie van de muziek, waarbij de teksten en de boodschap een geheel secundaire rol spelen. Het kan me ook weinig schelen wat hij eigenlijk zingt, want dit is simpelweg briljant.

Ook Stef Broks, drummer van het eerste uur, plaatst zijn drumstokken met grote precisie functioneel op zijn pannenset. Daar waar metal doorgaans bekend staat om de rechttoe rechtaan salvo's aan double bass met hoekige vierkwartsritmes, krijgen we hier een geheel ander geluid voorgeschoteld. Een intelligent en enorm doordachte haast melodieuze behandeling van de drums doet je wegdromen op een vliegend tapijt van roffels. Het gaat nog heel wat luisterbeurten kosten om dit te doorgronden.

Maar dat moet dan wel, zoals eerder aangehaald, met als absolute minimumeis goeie boxen. Want daar waar de drums al een onnavolgbaar genot zijn om naar te luisteren, laten de andere twee overgebleven originele leden (de twee gitaristen Jochem Jacobs en Bart Hennephof) zich ook van hun beste kant zien. De ene keer functioneel meeriffend, en dan weer een geheel eigen weg inslaand, brengen zij het geheel naar een hoger niveau. Hoewel het soms haast onnavolgbaar in elkaar zit, schamen zij zich er ook niet voor om louter functioneel een simpel maar rete-effectief loopje als bijvoorbeeld bij track drie Reaching Home te produceren.

Is het goed als een metalplaat rust ademt? Dat is toch een tegenstrijdigheid op zich?! Zo klonken de heren nog nooit. Het is alsof de heren nu na hun rush naar de top van de laatste jaren, eindelijk eens de tijd hebben gekregen om op adem te komen en daar alle tijd voor hebben genomen. Dat is natuurlijk het voordeel als één van je bandleden een goede eigen studio heeft. Textures klinkt gevarieerder dan ooit. Het geluid is dieper, de klank voller, de productie ronder. De gitaren hebben ook een veel voller geluid meegekregen en elk instrument krijgt op deze plaat veel meer de ruimte.

En ondanks die verandering is er toch die typische Textures-signatuur te ontdekken. En dat is het dubbele aan Dualism: Uniek en herkenbaar, onnavolgbaar en goed luisterbaar. Textures komt onverwacht uit de hoek en brengt een perfect passende sound en voldoet daarmee aan alle hoog gespannen verwachtingen die op de schouders rustten na die voorgaande albums en bijgaand succes.

Mocht je als fan van het eerste uur, alleen Polars (2003) in huis hebben en de twee nakomende albums (Drawing Circles (2006) en Silhouettes (2008)) gemist hebben, dan zal je je ongetwijfeld afvragen of je serieus wel naar dezelfde band luistert als toen. Maar wie de evolutie van de band gevolgd heeft, snapt waar de heren vandaan komen.

Toch, en daar is dat dualisme weer, lijkt deze plaat nergens op zijn voorgangers. Het meest opvallende aan deze plaat is zijn doordachtheid. Ik ben hier nog lang niet klaar mee. 23 september zal ik vooraan in de rij staan voor deze plaat. Ga dat luisteren, ga dat horen, laat je verbazen en laat je meevoeren op die o zo herkenbare vernieuwde Texturessound.

[ Terug naar de Artikelen ]

Reactie op Textures - Dualism luistersessie
Door Damien op 07-08-2011 om 14:47u

Reactie op Textures - Dualism luistersessie
Door Bram op 10-08-2011 om 11:52u