Het leven als muziekliefhebber kan zo mooi zijn. Muziek is emotie en voor elke emotie is er dan ook een nummer of een band te vinden die je door de bewuste fase heen helpt. In die zin is muziek hetzelfde als een onzichtbare vriend die je door dik en dun bijstaat. Voor veel fans zal het dan ook een eerste toevlucht zijn bij slecht nieuws of een andere, indrukwekkende gebeurtenis. Het wordt een deel van je leven en een band of een artiest kan een betekenis voor iemand krijgen die nooit begrepen zal worden door buitenstaanders.

Het fan zijn van een groep kent dan ook vele ups. Ik noem maar de eerste ontdekking, het verheugen op en horen van nieuw materiaal en je helden voor het eerst live zien. Daarnaast zijn er ook de down-momenten, zoals wanneer een collectief het bijltje erbij neergooit, een andere richting op gaat, teleurstellend muziek uitbrengt of in het meest trieste geval, er iemand komt te overlijden.

Gisteren kwam het treurige bericht naar buiten dat Linkin Park-vocalist Chester Bennington op 41-jarige leeftijd een eind aan zijn leven heeft gemaakt. Wat een in en in triest nieuws voor zijn familie, bandleden, vrienden en alle fans van zijn muziek. Voor veel lezers van deze website zal Linkin Park momenteel geen actief deel meer uitmaken van het leven. Van de nu-metalstijl waar de groep bekend mee is geworden, is in het heden geen spoor meer te bekennen en de heren hebben hun sound verplaatst naar een mainstream-geluid dat door velen vergruisd wordt.

Hoe anders was dat pakweg zeventien jaar geleden toen de formatie (samen met Limp Bizkit, System Of A Down, Papa Roach, Korn, Slipkot en vele andere) voor een revolutie in de rock- en metalwereld zorgde. Er zullen genoeg mensen zijn die dit nu lezen, die door Linkin Park geïntroduceerd zijn in de wereld van het zware metalgeweld.

Ikzelf behoor tot die groep. In mijn vroege pubertijd kwam ik nog niet veel verder dan het huidige top-40-klimaat en mijn ouders zorgden met een strikte Lucas & Gea- (zoek het niet op) en BZN-opvoeding ervoor dat ik ook niet heel veel ander muziek leerde kennen. Daar kwam verandering in toen op zenderkanalen als The Box (RIP), MTV en TMF (RIP) clips voorbijkwamen van bovenstaande bands. De intensiteit waarmee deze groepen speelden, was compleet overrompelend en alle hadden ze dat ene belangrijke ingrediënt: zich tegen alles afzetten! Als puber was het dan ook makkelijk vallen voor de 'wij zijn niet zoals jij-cultuur' en het gevoel van saamhorigheid en een thema als; Alles is niet oké, ik ben niet oké!

Linkin Park was commercieel gezien de grote kartrekker van deze groepen en kon op veel airplay rekenen. De combinatie van de screams van Chester met de raps van Mike Shinoda en de melodieuze refreinen waren makkelijk in je op te nemen en velen konden zich vinden in de problematische teksten van het duo. Tracks als One Step Closer en Crawling konden al rekenen op aardig wat aandacht, maar het was In The End dat de groep in één klap wereldberoemd maakte. Ergens vond ik dat best jammer. Het was prima dat Linkin Park nog behoorde tot de exclusiviteit.

Ineens was de groep overal te horen en was ineens iedereen fan, inclusief de populaire doelgroep waar je je juist zo probeerde tegen af te zetten. Niettemin vertrok ik met een paar vrienden op 24 september 2001 naar de Heineken Music Hall om daar getuige te zijn van mijn eerste concert ooit en het was verpletterend.

Linkin Park vervolgde zijn zegetocht en bracht drie jaar na het debuutalbum Hybrid Theory in 2003 opvolger Meteora uit. Mijn interesse was inmiddels al aardig vervlogen en in mijn optiek waren er al veel betere groepen op mijn pad terechtgekomen. Zo ging dat ook met het nu-metal genre. Het bleek toch allemaal redelijk eendimensionaal te zijn en de stroming bleek niet vitaal genoeg te zijn om te kunnen overleven. Rick Rubin dacht daar ook zo over toen hij met Linkin Park werkte aan de derde langspeler Minutes To Midnight. Het gevolg was dat de groep het roer drastisch omgooide. Toch stonden de heren live zeker nog hun mannetje en wisten ze mij nog compleet te overtuigen toen ik ze in 2007 op Rock Am Ring zag. Vooral de screams van Chester bleven imponeren en wat gaf hij een verdomd goede perfomance bij het nummer Given Up en dan vooral hoe hij de tekst "Put me out of my misery" schreeuwde.

Na gisteren komen die woorden raar over. De man was een gekwelde ziel die geen makkelijk leven heeft gehad. Verslaving vormde een rode draad in zijn leven en ook misbruik speelde een grote rol. Muziek was zijn uitlaatklep en het schijnt dat op het laatste album One More Light zijn teksten van aardig diep kwamen. Hoe tragisch moet het dan ook zijn dat iemand geen andere uitweg meer in het leven ziet, dan deze donkere daad. Als je zoveel prachtige redenen hebt om voor te leven, maar die niet meer kunt zien, moet je ver in jezelf gezonken zijn. Dan is de uitweg waarvoor hij heeft gekozen niet laf, maar triest. Depressies worden hedendaags nog te makkelijk onderschat. Het is geen keuze, het is een ziekte.

Voor muziekliefhebbers is het allemaal treurig. Met het verlies van Chester Bennington verliest de wereld (en zeker ook de metalscene) een gedenkwaardige en indrukwekkende performer met een geweldige strot.De muziek van Linkin Park zal in het begin van dit millennium een hoop mensen verblijd hebben en doet dat momenteel nog steeds. Ook al is het totaal niet je smaak, de stempel die de groep op het genre heeft gedrukt, is niet te ontkennen. Hybrid Theory is met zevenentwintig miljoen verkochte exemplaren zelfs het best verkochte debuutalbum van de eenentwintigste eeuw!

Nog treuriger is dat de zelfmoord van de zanger zo snel volgt op het even zo trieste lot van Chris Cornell (waar Chester zelf nog Leonard Cohens Hallelujah zong op de begrafenis). Van Cornell werd na zijn overlijden gezegd dat hij 'the voice of a generation' was. Voor mij zijn deze woorden even toepasbaar op Chester Bennington. Hij was de stem van mijn jeugd. Zijn muziek was het begin van een zoektocht naar nog meer geweldige muziek. Een zoektocht die nooit zal eindigen. Ook al zijn onze wegen muzikaal al lang gescheiden, Hybrid Theory is een mijlpaal in mijn muzikale ontwikkeling. Muziek kent vele ups, vandaag niet.

[ Terug naar de Artikelen ]